Η αποθεωτική υποδοχή της Αλίκης Βουγιουκλάκη στο Ισραήλ το 1962

Ιανουάριος 1962. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη περιόδευε με το θίασό της στην Κύπρο σημειώνοντας τεράστια επιτυχία, άνευ προηγουμένου για ελληνικό θίασο. Δώδεκα μέρες έμεινε στη Λευκωσία και ο αριθμός των κομμένων εισιτηρίων στο θέατρο όπου εμφανιζόταν, ανήρθε σε 20.440, όταν ο συνολικός πληθυσμός της πόλης ανερχόταν σε περίπου 65.000 κατοίκους. Κατά την τετραήμερη παραμονή της στη Λάρνακα κόπηκαν 6.333 εισιτήρια επί συνόλου πληθυσμού 16.000. Ανάλογη επιτυχία σημειώθηκε και στις άλλες πόλεις της Μεγαλονήσου, όπου περιόδευσε μέχρι το τέλος Ιανουαρίου.

Τον ίδιο μήνα βρίσκονταν σε εξέλιξη οι συζητήσεις για την αγγλόφωνη ταινία που θα γύριζε η Αλίκη. Δεν ήταν γνωστές πολλές λεπτομέρειες γύρω από το σενάριο και τους άλλους συντελεστές, πλην του σκηνοθέτη (ο Ρούντολφ Ματέ) και... του τίτλου της ταινίας, που θα έφερε το όνομα της ηθοποιού: «Aliki».

Η φιλοδοξία ήταν ν’ ανοίγονταν νέοι δρόμοι προς το διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα για την πρωταγωνίστρια του θεάτρου και του κινηματογράφου, που είχε ήδη κερδίσει τον τίτλο της «εθνικής σταρ». Μόνο που η φήμη της Αλίκης είχε ήδη ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα φτάνοντας μέχρι το Ισραήλ, η κυβέρνηση του οποίου κάλεσε την Αλίκη Βουγιουκλάκη για μια ολιγοήμερη επίσκεψη στη χώρα με αφορμή την πρεμιέρα της ταινίας «Η Λίζα και η άλλη» στους ισραηλινούς κινηματογράφους!

"Κανάλι 17". Η απάντηση που είχε δώσει το ΚΚΕ στην... ΥΕΝΕΡΤ παραμονές των εκλογών του 1981!

Ριζοσπάστης, 23.09.1981

Η αλήστου μνήμης τηλεοπτική ΥΕΝΕΔ μπορεί να διέκοψε την εκπομπή της το μακρινό 1982 (και πιο συγκεκριμένα  την 1^η Οκτωβρίου της χρονιάς εκείνης, οπότε έπαψε να υφίσταται ως το κανάλι των Ενόπλων Δυνάμεων, υπάχθηκε στο Υπουργείο Προεδρίας και μετονομάστηκε σε ΕΡΤ2), όμως το όνομά της έχει επιβιώσει στο χρόνο ως απαξιωτικός χαρακτηρισμός της διαχρονικά φιλοκυβερνητικής – σε βαθμό προπαγάνδας – γραμμής των δελτίων ειδήσεων και των ενημερωτικών εκπομπών της δημόσιας τηλεόρασης – με μοναδική εξαίρεση την περίοδο πριν το κλείσιμο της ΕΡΤ τον Ιούνιο του 2013, όταν η τότε ελληνική κυβέρνηση δεν άντεξε να χρηματοδοτεί ένα μέσο ενημέρωσης, που ασκούσε κριτική στα πεπραγμένα της.

"Guerilla Girl": Μια ελληνοαμερικανική ταινία του 1952, που προσπάθησε ανεπιτυχώς να αναπαραστήσει τα Δεκεμβριανά

Τι γίνεται όταν ένας σκηνοθέτης προσπαθεί χωρίς κεφάλαια να γυρίσει μια ταινία μ’ ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα, όπως τα αιματηρά Δεκεμβριανά του 1944, πολύ λίγα χρόνια μετά την εξέλιξη των γεγονότων, που προκαλούσαν ακόμη – και συνεχίζουν να προκαλούν πολλές δεκαετίες μετά – έντονα πάθη, προσπαθώντας όμως να κρατήσεις τις ισορροπίες; Μια άνοστη σούπα, που δεν αφήνει κανέναν ικανοποιημένο στο τέλος, ώστε η ταινία ξεχνιέται τελείως με το πέρασμα του χρόνου.

The Greek Tycoon: Όταν ο Νίκος Μαστοράκης πρότεινε στην Τζάκι Ωνάση να υποδυθεί τον εαυτό της, ενώ στο τέλος κινήθηκε δικαστικά εναντίον του η Ειρήνη Παπά για αθέτηση συμφωνίας

Η ζωή του Αριστοτέλη Ωνάση έμοιαζε με μυθιστόρημα. Ξεκίνησε από χαμηλά, κατάφερε με αμφιλεγόμενα και παρασκηνιακά μέσα να γίνει ένας βαθύπλουτος μεγιστάνας παγκόσμιου βεληνεκούς, ενώ η γεμάτη απιστίες, πάθη και προδοσίες ερωτική του ζωή, όπως και ο γάμος του με τη χήρα ενός εξαιρετικά αγαπητού πρώην αμερικανού προέδρου, αποτέλεσαν αντικείμενο κουτσομπολιών σ’ όλον τον κόσμο. Ήταν εύλογο μετά το θάνατό του στις 15 Μαρτίου 1975, να εκδηλωθεί έντονο ενδιαφέρον από κινηματογραφικούς παραγωγούς για μια ταινία με θέμα την ζωή του. Μάλιστα, το ενδιαφέρον αυτό εκδηλώθηκε πολύ σύντομα, μόλις τρεις μήνες από το θάνατο του Αριστοτέλη Ωνάση χάρη σε μια διαφημιστική πονηριά του Νίκου Μαστοράκη, που ήταν ένας εκ των παραγωγών.

"Στρατιά σ' αγαπώ": το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία "Μεντιτερανέο". Όταν πρωτοκυκλοφόρησε, κατηγορήθηκε ότι προσέβαλλε τον ιταλικό στρατό

εξώφυλλο από τη γαλλική μετάφραση του
"L'Armata s'Agapo" (πηγή: www.abebooks.com)

Ανάμεσα στους Ιταλούς που βρέθηκαν στ’ αλβανικά βουνά να πολεμούν εναντίον του ελληνικού στρατού ήταν ο ζωγράφος και μετέπειτα συγγραφέας και δημοσιογράφος Ρέντζο Μπιαζιόν. Mετά τη γερμανική επέμβαση και την έναρξη της τριπλής Κατοχής στην Ελλάδα, μεταφέρθηκε στην Κρήτη, όπου παρέμεινε μέχρι την ανακωχή της 8^ης Σεπτεμβρίου 1943, όταν ο Μουσολίνι αποτελούσε ήδη παρελθόν και ο ιταλικός στρατός παρέδωσε τα σκήπτρα στους Γερμανούς. Ο Μπιαζιόν συνελήφθη και οδηγήθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης σε Ολλανδία, Πολωνία και Γερμανία, ώσπου κάποια στιγμή, το 1944, κατάφερε να δραπετεύσει και να επιστρέψει στην Ιταλία.

Η Ελένη Βλαχάκη που άλλαξε τo όνομά της και πρωταγωνίστησε σε ταινίες του Χόλιγουντ, ενώ αργότερα έγινε ζωγράφος και γλύπτρια

Ακούγοντας το όνομα Ελένη Βλαχάκη, στο μυαλό των περισσότερων έρχεται αυτόματα η ανατρεπτική γκαρσόνα της πολύ πετυχημένης κωμικής σειράς «Κωνσταντίνου και Ελένης», την οποία υποδύθηκε εξαιρετικά η Ελένη Ράντου. Και τι δεν δοκίμασε αυτή η Βλαχάκη... μέχρι και ηθοποιός προσπάθησε να γίνει (μια φορά στο θέατρο και άλλη μια στην τηλεόραση, σε ελληνική τηλενουβέλα α λα μεξικάνα), ενώ κάποια στιγμή σκέφτηκε να εξασκήσει και τις (ανύπαρκτες) ζωγραφικές της ικανότητες μ’ έναν κουβά μαύρη μπογιά, έναν κουβά κόκκινη κι έναν κουβά γαλάζια μπογιά μπροστά στο δέλεαρ του χρήματος, για ν’ αντικαταστήσει τους πρωτοποριακούς πίνακες του εκκεντρικού ξαδέρφου του Κωνσταντίνου, τους οποίους προηγουμένως η ίδια είχε καταστρέψει μαζί με το συγκάτοικό της.

Η αντιπάθεια Αμερικανίδας κριτικού κινηματογράφου στο Μίμη Φωτόπουλο λόγω της εμφάνισής του!

Ο χαρισματικός κι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς του 20^ου αιώνα, Μίμης Φωτόπουλος, μάλλον δύσκολα θα μπορούσε να διαγράψει μια αντίστοιχα μεγάλη κινηματογραφική καριέρα στο Χόλιγουντ. Όχι γιατί του έλειπε το κωμικό ταλέντο (πάντα με μέτρο και εσωτερική εκφραστικότητα, χωρίς να καταφεύγει στην εύκολη λύση των υπερβολικών μορφασμών), αλλά γιατί ήταν αρκετά μεγάλος (η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση έγινε το 1948 σε ηλικία 35 ετών) και ελάχιστα ελκυστικός, όπως τον αξιολόγησε μια από τις σημαντικότερες κριτικούς κινηματογράφου των ΗΠΑ, η Irene Thirer.

Οι 33 κινηματογραφικές εμφανίσεις της Τζένης Καρέζη

Με 33 κινηματογραφικές εμφανίσεις (μεταξύ αυτών και μία γαλλική ταινία) η Τζένη Καρέζη άφησε το δικό της στίγμα στον ελληνικό κινηματογράφο, ενώ αναδείχτηκε στη μια από τις δύο κορυφαίες του σταρ. Φυσικά, η Καρέζη δεν υπήρξε απλά μια καλή κινηματογραφική ηθοποιός, αλλά από πολύ νωρίς απέδειξε - και επί σειρά δεκαετιών μέχρι το θάνατό της επιβεβαίωσε - ότι ήταν και μια καθηλωτική θεατρίνα. Ανατρέξτε στο πολύ σύντομο βιντεάκι που υπάρχει στο Youtube από την τελευταία σκηνή της τελευταίας της θεατρικής παράστασης ("Διαμάντια και μπλουζ" της Λούλας Αναγνωστάκη) και σίγουρα θ' ανατριχιάσετε.
Όμως αυτό εδώ το αφιέρωμα επικεντρώνεται αποκλειστικά στις κινηματογραφικές εμφανίσεις της Καρέζη, τις 33 στον αριθμό, που θα μπορούσαν να είναι τουλάχιστον 34, καθώς στην πολύ αρχή της καριέρας της της είχε δοθεί ο ρόλος της κόρης της Δούκισσας της Πλακεντίας στην ομώνυμη ταινία της Μαρίας Πλυτά, αλλά τελικά εκείνη "λόγω του φόρτου εργασίας εζήτησεν από την παραγωγόν της ταινίας όπως απαλλαγή των υποχρεώσεών της", όπως διαβάζουμε σε εφημερίδα τον Ιούνιο του 1955. Αριθμώ σε χρονολογική σειρά όλες τις ταινίες στις οποίες η αξέχαστη ηθοποιός εμφανίστηκε (ανεξάρτητα αν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο ή όχι) και παραθέτω σύντομες περιλήψεις των ταινιών αυτών πάνω στη βάση των δημοσιευμάτων της εποχής. Μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε αγαπημένες ταινίες της Καρέζη, να γνωρίσουμε κάποιες που δεν έχουν πολυπαιχτεί στην τηλεόραση, αλλά και εμμέσως να δούμε χρονικά την εξέλιξή της κατά τη διάρκεια της αποκαλούμενης και ως "χρυσής" περιόδου του ελληνικού κινηματογράφου.

Γιατί ο έγχρωμος "Μπακαλόγατος" μου άρεσε περισσότερο από τον ασπρόμαυρο

Πέρυσι η προβολή επιχρωματισμένης κόπιας της ταινίας "Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα" μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Άλλωστε, από παιδί ακόμα σκεφτόμουν τι καλά θα ήταν να μπορούσαμε με κάποιον τρόπο να βλέπαμε έγχρωμες τόσες και τόσες αγαπημένες ελληνικές ταινίες (θεωρητικά αυτό ισχύει και για τις κλασικές ασπρόμαυρες ξένες, τις οποίες όμως πολύ σπάνια βλέπουμε στην ελληνική τηλεόραση - ούτε καν στην κρατική!). Φέτος, ο έγχρωμος "Μπακαλόγατος" με ενθουσίασε ακόμη περισσότερο, ώστε ν' αναρωτιέμαι πλέον γιατί άργησαν τόσο πολύ να επιχρωματίσουν το φιλμ και γιατί δεν έχει γίνει επιχρωματισμός και σε άλλα ασπρόμαυρα φιλμ.

Οι ανατολικοευρωπαίοι ξαναθυμούνται (και κριτικάρουν) τα χρόνια του Κομμουνισμού μέσα από κινηματογραφικά μιούζικαλ!

Αν και ζούμε στην εποχή του "La la land", η αλήθεια είναι ότι τα κινηματογραφικά μιούζικαλ περνούν κρίση και γυρίζονται με το σταγονόμετρο. Μέχρι το "La la land", αποτελούσε ένα μάλλον ξεχασμένο είδος και δεν ξέρουμε πόσο εύκολα αυτό θ' αλλάξει στο άμεσο μέλλον. Ωστόσο, σε ορισμένες πρώην κομμουνιστικές χώρες, τα μιούζικαλ αποτελούν ένα πρωτότυπο μέσο επιστροφής στα χρόνια του κομμουνισμού συνδυάζοντας από τη μια τη σάτιρα των κακώς κειμένων της περιόδου εκείνης κι από την άλλη μια ανθρώπινη νοσταλγία για το παρελθόν με σημείο αναφοράς τη μουσική. Πώς σας φαίνεται ο συνδυασμός;

Οι 20 εμπορικότερες ταινίες παγκοσμίως για το 2016

Δύο είναι τα κοινά μυστικά του Χόλιγουντ: α) οι αβανταδόρικοι ρόλοι για Όσκαρ είναι οι ενσαρκώσεις/πιστές αντιγραφές(/μιμήσεις) ιστορικών προσωπικοτήτων (κατά προτίμηση της αμερικάνικης ιστορίας) και β) το κλειδί της επιτυχίας στο box office είναι οι σούπερ ήρωες και οι ταινίες κινουμένων σχεδίων, που έχουν παγκόσμια απήχηση. Φέτος, υπήρξε και μια καινοτομία. Στο παγκόσμιο τοπ20 βρέθηκαν και δύο κινέζικες ταινίες. Πρόκειται για τη "Γοργόνα" και το "Monster Hunt", δύο ταινίες επιστημονικής φαντασίας (η πρώτη ρομαντική κομεντί και η δεύτερη κωμική περιπέτεια), που συνέθλιψαν όλα τα ρεκόρ του κινεζικού box office, επιβεβαιώνοντας τη σαφή άνοδο του εμπορικού κινεζικού κινηματογράφου κατά την τελευταία δεκαετία. Και μη βιαστείτε να βρείτε τη δικαιολογία ότι οι Κινέζοι είναι πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, καθώς οι εισπράξεις των δύο ταινιών οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στο κινεζικό κοινό, ενώ αντίθετα οι αμερικανικές παραγωγές διανέμονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. 

Σουρεαλιστικά παρασκήνια από το γύρισμα ερωτικών σκηνών στις ταινίες του Χόλιγουντ

Ένα πολύ ενδιαφέρον, όσο και πικάντικο αφιέρωμα από τα παρασκήνια του Χόλιγουντ φιλοξενεί το αμερικανικό Vulture. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς γυρίζονται κάποιες καυτές - συχνά τόσο ρεαλιστικές που καταλήγουν άβολες - ερωτικές σκηνές, με τους ηθοποιούς να ξεχνούν αν στην κανονική τους ζωή είναι παντρεμένοι ή έχουν κάποιο δεσμό και να τα δίνουν όλα με σκοπό να πείσουν τον θεατή ότι ... Στο αφιέρωμα αυτό, δέκα σκηνοθέτες αποκαλύπτουν τα μικρά τους μυστικά ή δίνουν το παρασκήνιο πίσω από το γύρισμα χαρακτηριστικών ερωτικών σκηνών.

Ο έγχρωμος "Μπακαλόγατος" και άλλες ασπρόμαυρες ελληνικές που θα μπορούσαν επίσης να επιχρωματιστούν

Αν το εγχώριο κινηματογραφικό γεγονός του 2016 ήταν η έγχρωμη επαναπροβολή μιας κλασικής, ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας, όπως το "Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα", πολύ πιθανόν το εγχώριο κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς που έρχεται, θα είναι η έγχρωμη επαναπροβολή μιας άλλης κλασικής, ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας, όπου γίνεται "Της Κακομοίρας". 

Οι τίτλοι εργασίας 10 ελληνικών ταινιών

Από τη στιγμή που θα γραφτεί το σενάριο μιας ταινίας, μέχρι να επιλεγεί το καστ, ν' αρχίσουν τα γυρίσματα, να ολοκληρωθεί το μοντάζ και να ξεκινήσουν οι προβολές, πολλά μπορούν ν' αλλάξουν. Μπορεί να αντικατασταθεί ο πρωταγωνιστής, ν' αλλάξουν κάποιες ατάκες ή - συνηθέστερα - ν' αλλάξει ο τίτλος. Ο τίτλος άλλωστε, αποτελεί ένα από τα βασικά στοιχεία της βιτρίνας μιας ταινίας, συχνά πιο σημαντικός ακόμη κι από τα ονόματα των πρωταγωνιστών. Έτσι, είναι φυσικό να πέφτουν διάφορες ιδέες κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ή κατά την επεξεργασία του φιλμ, προτού αρχίσουν οι προβολές για το κοινό, ενώ πολλές φορές οι διαρροές διαφόρων τίτλων γίνεται και ως ένα είδος τεστ, προκειμένου να εξετάσουν οι παραγωγοί την απήχησή του. Εδώ συγκεντρώνονται οι περιπτώσεις δέκα ταινιών, οι οποίες με άλλους τίτλους εμφανίζονταν στα διάφορα δημοσιεύματα του τύπου την περίοδο των γυρισμάτων τους και με άλλους τίτλους τελικά προβλήθηκαν και αγαπήθηκαν από το κοινό. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Οι βουκολικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.

Ένα ιδιαίτερο ελληνικό κινηματογραφικό είδος, ξεχασμένο σήμερα αφού οι συγκεκριμένες ταινίες έχουν σταματήσει εδώ και χρόνια να παίζονται στην τηλεόραση, ήταν τα βουκολικά δράματα - αλλιώς τα "φουστανελάτα". Οι ταινίες αυτές είχαν εξαιρετικά μεγάλη απήχηση στην επαρχία και μάλιστα, τα παρασκήνια των στούντιο στις αρχές της δεκαετίας του 60 υποστήριζαν ότι οι παραγωγοί από την επαρχία ήταν πρόθυμοι να δώσουν ακόμη και 5000 δραχμές για την ενοικίαση μιας ταινίας με φουστανέλες έναντι 3000 δραχμών για ταινίες με μανάδες και μόλις 2000 δραχμών για τις υπόλοιπες ανεξάρτητα της όποιας εμπορικής τους επιτυχίας στους κεντρικούς αθηναϊκούς κινηματογράφους.

Ελληνικές ταινίες με θέμα τις θυσίες δυστυχισμένων μανάδων. Όλοι οι τίτλοι

"Τη χαρά σου και τη λύπη/ με τη μάνα τη μοιράζεις" λένε οι στίχοι ενός γνωστού ποιήματος αφιερωμένου στις μητέρες. Ωστόσο, για τον ελληνικό κινηματογράφο του 50 και του 60, η λέξη "μάνα" ήταν συνώνυμη μάλλον της ανείπωτης τραγωδίας και της υπέρτατης θυσίας. Με πομπώδεις τίτλους, πολλοί των οποίων θα γίνονταν σλόγκαν, οι ταινίες με επίκεντρο τη μάνα αποτελούν ένα μεγάλο - σε ποσότητα, αλλά όχι αυτομάτως και σε ποιότητα - κεφάλαιο του ελληνικού κινηματογράφου.

Η δίκη ευθανασίας που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη το 1962 και η πρώτη ελληνική ταινία με θέμα την ευθανασία

Στις 21 Μαΐου 1962, η 25χρονη δημοτική υπάλληλος Σουζάν Βαντεπούτ εισήχθη στο μαιευτικό τμήμα του νοσοκομείου Ροκούρ της Λιέγης. Σε λίγες ώρες η νεαρή γυναίκα θα έφερνε στον κόσμο ένα κοριτσάκι, το οποίο ήταν γενικά υγιές, όμως δεν είχε μπράτσα και τα χέρια του έβγαιναν απευθείας από τους ώμους. 

Οι 19 ταινίες που γύρισε η Αλίκη Βουγιουκλάκη από το 1961 μέχρι το 1970

Το 1961, η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν ήδη η "βασίλισσα" της ελληνικής μεγάλης οθόνης, ένας τίτλος που ελάχιστες φορές θα ετίθετο υπό αμφισβήτηση τα επόμενα χρόνια μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Δύο είναι πλέον οι βασικοί παρτενέρ της: ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και ο Αλέκος Αλεξανδράκης, στους οποίους θα απιστήσει δύο μόνο φορές - και οι δύο θα είναι εκ του αποτελέσματος αποτυχημένες: το 1962 με τον Νίκο Κούρκουλο και το 1963 με τον Τζες Κόνραντ στην πρώτη και τελευταία προσπάθεια της Αλίκης για διεθνή καριέρα. Εξάλλου, η δεκαετία κλείνει με τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της ηθοποιού, όπως και του παλιού ελληνικού κινηματογράφου συνολικά, την επική "Υπολοχαγό Νατάσσα". Δεκαεννιά ταινίες, λοιπόν, με πρωταγωνίστρια τη Βουγιουκλάκη προβλήθηκαν στους ελληνικούς κινηματογράφους από το 1961 μέχρι το 1970 και παρατίθενται όλες στο αφιέρωμα που ακολουθεί. (Η αρίθμηση ξεκινάει από το 16, καθώς στην ουσία πρόκειται για συνέχεια του αφιερώματος για τις πρώτες 15 ταινίες της ηθοποιού στη δεκαετία του '50)

Οι 15 πρώτες ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη (1954-1960)

Από το 1954, οπότε εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο, μέχρι το 1960, δηλαδή μέσα σε μια εφταετία, η Αλίκη Βουγιουκλάκη πρωταγωνίστησε σε 15 ταινίες, δηλαδή σε 2 με 3 ταινίες ανά χρονιά κατά μέσο όρο. Το σημαντικό βέβαια δεν είναι ο αριθμός αυτός από μόνος του, όσο το ότι η ηθοποιός ήταν σταθερά και από τα πρώτα της κιόλας βήματα η πρωταγωνίστρια (με μια εν μέρει εξαίρεση στη σπονδυλωτή ταινία "Ερωτικές Ιστορίες", όπου όμως και πάλι πρωταγωνιστούσε στη δικιά της ιστορία). Στο τέλος της πρώτης αυτής περιόδου της κινηματογραφικής καριέρας της Αλίκης Βουγιουκλάκη η καταξίωση είναι ήδη γεγονός και μάλιστα κερδίζει και το βραβείο καλύτερης ερμηνείας γυναικείου ρόλου στο (πρώτο) Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τη "Μανταλένα". Καταγράφοντας αυτές τις 15 ταινίες βλέπουμε και την εξέλιξη της ηθοποιού, ενώ θυμόμαστε και κάποιες ταινίες που σπάνια βλέπουμε στην τηλεόραση από την προ Φίνου εποχή της Αλίκης.

Ελένη Αρίστη: Η πρώτη Ελληνίδα που υπέγραψε συμβόλαιο με κινηματογραφική εταιρία στο Χόλιγουντ

Η Ελένη Αρίστη δεν έκανε κάποια μεγάλη καριέρα, όμως είχε κάθε λόγο να περηφανεύεται ότι οι παραγωγοί του Χόλιγουντ ξεχώρισαν το ταλέντο της, ώστε ήταν η πρώτη ηθοποιός ελληνικής καταγωγής, που υπέγραψε συμβόλαιο με κινηματογραφική εταιρία και πιο συγκεκριμένα με τη Universal Pictures. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη που έπαιξε σε κινηματογραφική ταινία, αλλά η πρώτη στην οποία πίστεψαν τόσο πολλοί οι παραγωγοί, ώστε υπέγραψε συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας. Μάλιστα, το Νοέμβριο του 1928, περιλαμβανόταν μεταξύ των 7 μόλις ηθοποιών, οι οποίοι ανανέωσαν το συμβόλαιό τους με την εταιρία, επειδή κρίθηκαν ότι είχαν "επαρκή τελειότητα".