Η ιστορία πίσω από το πρώτο «επίσημο» εξώφυλλο της Αλίκης Βουγιουκλάκη

Το πρώτο εξώφυλλο της Αλίκης Βουγιουκλάκη σε περιοδικό –το πρώτο από τα εκατοντάδες που ακολούθησαν μέχρι το θάνατό της στις 23 Ιουλίου 1996– ήταν στο περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ το δεκαπενταύγουστο του 1955. Μόνο που σ’ εκείνο το εξώφυλλο η Αλίκη πόζαρε ως μοντέλο και δεν αναγραφόταν καν τ’  όνομά της, παρότι είχε ήδη συμμετοχές στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Δεν είχε βέβαια χτιστεί ακόμη ο «μύθος» της...

Αυτή η «αδικία» αποκαταστάθηκε κάτι παραπάνω από ενάμιση χρόνο αργότερα, στις 25 Μαρτίου 1957 (συμπτωματικά ακόμη μια γιορτινή ημερομηνία), όταν κυκλοφόρησε στα περίπτερα όλης της χώρας το 74^ο τεύχος του περιοδικού ΕΙΚΟΝΕΣ. Η Αλίκη προϋπαντούσε την άνοιξη φωτογραφημένη από το Βάσο Μίγκο κάτω από ένα κλαδί αμυγδαλιάς, ενώ στο κάτω αριστερό τμήμα του εξωφύλλου έγραφε: «ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Ελπίδα της ελληνικής σκηνής», στις δε εσωτερικές σελίδες φιλοξενήθηκε το πρώτο μεγάλο αφιέρωμα για εκείνη.

Το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν στο σπίτι της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου το 1969

Παραμονή Χριστουγέννων, 1969. Πιο ευτυχισμένοι από ποτέ, γονείς ενός αγοριού οκτώ μηνών, η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος άνοιξαν τις πόρτες του σπιτιού τους για ένα χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν που τα είχε όλα: εκλεκτούς καλεσμένους από το καλλιτεχνικό στερέωμα (και όχι μόνο), μουσική για όλα τα γούστα και έναν από τους δημοφιλέστερους λαϊκούς τραγουδιστές της εποχής να τραγουδάει ζωντανά τις μεγάλες του επιτυχίες. Το κερασάκι στην τούρτα, η παρουσία της Αλίκης Βουγιουκλάκη και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, που για ακόμη μια φορά διέψευσε τον αστικό μύθο για τη δήθεν αντιπαλότητα μεταξύ των δύο μεγάλων πρωταγωνιστριών του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.

Το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν στο σπίτι του ζεύγους Καρέζη – Καζάκου ανέλυσε εκτενώς η εφημερίδα Έθνος (26.12.1969) σ’ ένα κοσμικό ρεπορτάζ ιστορικής αξίας με πολλές λεπτομέρειες για τη διακόσμηση, τα ρούχα, τη μουσική, αλλά και τους διάσημους καλεσμένους.

Το εγκώμιο του Λάμπρου Κωνσταντάρα για την Αλίκη Βουγιουκλάκη

Τον Οκτώβριο του 1962 η Αλίκη Βουγιουκλάκη επιχείρησε μια στροφή στην καριέρα της ανεβάζοντας στο θεατρικό σανίδι το κλασικό ιστορικό έργο του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο «Καίσαρ και Κλεοπάτρα». Παρά τις θετικές κριτικές και τη μεγάλη διαφημιστική προβολή σε Ελλάδα και εξωτερικό –φωτογραφίες της Αλίκης ως Κλεοπάτρα δημοσιεύτηκαν σε ξένες εφημερίδες, ενώ διασώζεται και ένα βίντεο από την εμφάνισή της στη γαλλική τηλεόραση να ερμηνεύει  ένα τραγούδι της παράστασης (με λίγη πρόζα στα γαλλικά) στα πλαίσια αφιερώματος για το Μάνο Χατζηδάκη– το έργο τελικά δε σημείωσε την αναμενόμενη εισπρακτική επιτυχία και κατέβηκε πρόωρα, για να το διαδεχθεί μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ηθοποιού, τα «Χτυποκάρδια στο Θρανίο» με την υπογραφή του Αλέκου Σακελάριου.

Στις 17 Απριλίου 1963 τα «Χτυποκάρδια» συμπλήρωσαν 200 παραστάσεις και το γιόρτασαν δεόντως βάσει μια παλιάς παράδοσης που ήθελε τους θιάσους να γιορτάζουν οι θίασοι τη συμπλήρωση των 100, 200 κ.ο.κ. παραστάσεων.

Ο κανόνας έλεγε ότι πριν την έναρξη της παράστασης, ηθοποιοί άλλων θιάσων προλόγιζαν το έργο και τους συντελεστές του με τα πλέον επαινετικά σχόλια. Για τη διακοσιοστή παράσταση του «Χτυποκάρδια στο θρανίο», το ρόλο αυτό ανέλαβαν οι Βασίλης Μεσολογγίτης και Λάμπρος Κωνσταντάρας, οι οποίοι λίγες μέρες νωρίτερα είχαν κονταροχτυπηθεί στις αρχαιρεσίες για την προεδρία του ΣΕΗ.

Ο πρώτος περιορίστηκε σε μια σύντομη αναφορά στην ιστορία του θεάτρου «Ρεξ» («Κοτοπούλη») και στη σημασία της επιτυχίας στο θέατρο. Από την άλλη ο Λάμπρος Κωνσταντάρας που προερχόταν από μια επίσης πολύ μεγάλη θεατρική επιτυχία την ίδια σεζόν (τις «Κρατικές υποθέσεις» με συμπρωταγωνίστρια την Τζένη Καρέζη στο θέατρο «Διονύσια») αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος του λόγου πλέκοντας το εγκώμιο της Αλίκης, τον κινηματογραφικό μπαμπά της οποίας είχε υποδυθεί αρκετές φορές στο παρελθόν και μετά από λίγες εβδομάδες θα τον υποδυόταν για ακόμη μια φορά στην κινηματογραφική πλέον μεταφορά του θεατρικού.

Πρόκειται για ένα σπάνιο, εξαιρετικά γενναιόδωρο δημόσιο έπαινο από ηθοποιό σε ηθοποιό, ο οποίος αναδημοσιεύτηκε στον τύπο της εποχής. Απολαύστε τον:

«Διακόσιες παραστάσεις ενός έργου από τον ίδιο θίασο και στην ίδια θεατρική περίοδο είναι, βέβαια, κάτι πολύ δύσκολο, αλλά όχι και μοναδικό στα θεατρικά μας χρονικά των τελευταίων χρόνων. Υπήρξαν και άλλα έργα που ηυτύχησαν να πραγματοποιήσουν διακόσιες παραστάσεις. Αλλά διακόσιες παραστάσεις στο Θέατρον Κοτοπούλη ισοδυναμούν με διπλάσιες σε άλλα θέατρα και λόγω αριθμού θέσεων και, προ πάντων, λόγω του υπερτιμημένου εισιτηρίου που καθόρισε εφέτος. Δεν νομίζω λοιπόν ότι είμαι μακριά από την αλήθεια, όταν υπολογίζω ότι τα «Χτυποκάρδια στο θρανίο» με τη σημερινή 200στή τους παράσταση αποσπούν το ρεκόρ επιτυχίας της εφετινής χειμερινής σεζόν. Αλλά η επιτυχία του έργου που θα παρακολουθήσετε απόψε, δεν είναι μόνον μια επιτυχία εμπορική. Είναι προ πάντων μια επιτυχία καλλιτεχνική της Αλίκης και του θιάσου της. Η νεαρότερη θιασάρχης του ελληνικού θεάτρου εκέρδισε τη μάχη που έδωσε. Με την διαίσθησή της και την αντίληψή της ανεπλήρωσε την έλλειψη πείρας στο θιασαρχικό τομέα, που αντίκρυζε για πρώτη φορά. Και το επίτευγμά της, για όλους εμάς που κάτι ξέρουμε από τα βάσανα, τις αντιδράσεις, τα εμπόδια και τις περίπλοκες συνθήκες που αντιμετωπίζει σήμερα ένας θιασάρχης στην Αθήνα, το επίτευγμα –λέγω– της Αλίκης υπήρξε εκπληκτικό. Είναι ένα προνομιούχο πλάσμα η Αλίκη, προικισμένο με τόλμη, με αυτοπεποίθηση, με απίστευτη φιλοπονία και απέραντο σεβασμό στη δουλειά της και στο κοινό. Πέρα όμως απ’ αυτά έχει και το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Κρατάει στα χέρια της ένα μαγικό ραβδί που ό,τι εγγίζει το μεταβάλλει σε χρυσοφόρο ποταμό στον κινηματογράφο και στο θέατρο, όπου κατορθώνει να διατηρεί αμείωτη τη δημοφιλία της. Προ παντός εγώ χαίρομαι διπλά τις επιτυχίες της και σαν συνάδελφος και σαν... πατέρας. Σε πόσες ταινίες δεν ήταν κόρη μου... Αλλά, δυστυχώς, είμαι ένας πατέρας θετός και εφήμερος. Αλλιώς μια τέτοια κόρη θα είχε λύσει για καλά το οικονομικό μου πρόβλημα!... Ασχέτως όμως αυτού, όσες φορές συνεργασθήκαμε μου δόθηκε η ευκαιρία να εκτιμήσω βαθύτατα την ευσυνειδησία της, το κουράγιο της, την υποδειγματική επαγγελματική πειθαρχία της και το σέβας προς τους συναδέλφους της. Ζητώ συγγνώμη αν, σε μια πανηγυρική παράσταση, κάνω το πορτρέτο της πρωταγωνίστριας και αποσιωπώ τους άλλους παράγοντας της επιτυχίας του έργου, τους άλλους ηθοποιούς του θιάσου, τον συγγραφέα, τον σκηνογράφο. Αλλά τι τα θέλετε, το φαινόμενο Αλίκη σαν πρωτεργάτρια της επιτυχίας δικαιούται αυτής της διακρίσεως. Δεν υποτιμώ καθόλου τη θετική συμβολή των άλλων. Αλλά είναι φυσικό, αφού ο χρόνος της ομιλίας μου είναι περιορισμένος, να εκμεταλλευθώ την περίσταση και να εκθειάσω την... κόρη μου. Όποιος δεν παινέσει το σπίτι του, πέφτει και τον πλακώνει. Μαζί, όμως, με τους επαίνους μου για ό,τι έχει προσφέρει στο κοινό που την περιβάλλει με τόση στοργική αγάπη, θέλω να της ευχηθώ από την καρδιά μου να έχει στο μέλλον αλλεπάλληλες και μεγάλες επιτυχίες στην καλπάζουσα κινηματογραφική, θεατρική και θιασαρχική σταδιοδρομία της.»

____________________

* Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι μόνοι από τους βασικούς ηθοποιούς που συμμετείχαν και στα θεατρικά και στα κινηματογραφικά «Χτυποκάρδια» πέραν της Βουγιουκλάκη, ήταν ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στο ρόλο του καθηγητή ελληνικών και ο Γιώργος Κωνσταντίνου ως ο προγυμναστής της Λίζας Πετροβασίλη. Η Τζόλυ Γαρμπή υποδυόταν στο θεατρικό τη μητέρα της Λίζας (ενώ στην ταινία έπαιζε την υπηρέτρια), ο Τζαβάλας Καρούσος τον πατέρα της, ενώ το γιατρό με τους γκρίζους κροτάφους που έκλεψαν την καρδιά της νεαρής μαθήτριας, υποδύθηκε στο σανίδι ο Γιώργος Πάντζας, που ευτυχώς αντικαταστάθηκε στην ταινία από το Δημήτρη Παπαμιχαήλ.

Εξάλλου τα τραγούδια και η μουσική της θεατρικής παράστασης έφεραν την υπογραφή του Μίμη Πλέσσα, ο οποίος μάλιστα –εν όψει της κινηματογραφικής διασκευής και στη συνέχεια της προβολής της ταινίας–  φρόντισε να υπενθυμίσει μέσω του τύπου ότι ο ίδιος δεν είχε δώσει την άδεια για την κινηματογράφηση του έργου, επιφυλασσόμενος για την υπεράσπιση των πνευματικών του δικαιωμάτων διά της δικαστικής οδού –κάτι που τελικά δεν χρειάστηκε, αφού τη μουσική της ταινίας συνέθεσε ο Μάνος Χατζιδάκις. Για όποιον ενδιαφέρεται, τα αυθεντικά τραγούδια της θεατρικής παράστασης με την υπογραφή Πλέσσα («Τικ τακ», «Το τουίστ της μπλε ποδιάς», «Όταν είμαι κοντά σου», «Τα νιάτα») έχουν ανεβεί στο Youtube, όπου μπορείτε να τα αναζητήσετε και να τα συγκρίνετε με τα τραγούδια του Χατζιδάκι.

Η αποθεωτική υποδοχή της Αλίκης Βουγιουκλάκη στο Ισραήλ το 1962

Ιανουάριος 1962. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη περιόδευε με το θίασό της στην Κύπρο σημειώνοντας τεράστια επιτυχία, άνευ προηγουμένου για ελληνικό θίασο. Δώδεκα μέρες έμεινε στη Λευκωσία και ο αριθμός των κομμένων εισιτηρίων στο θέατρο όπου εμφανιζόταν, ανήρθε σε 20.440, όταν ο συνολικός πληθυσμός της πόλης ανερχόταν σε περίπου 65.000 κατοίκους. Κατά την τετραήμερη παραμονή της στη Λάρνακα κόπηκαν 6.333 εισιτήρια επί συνόλου πληθυσμού 16.000. Ανάλογη επιτυχία σημειώθηκε και στις άλλες πόλεις της Μεγαλονήσου, όπου περιόδευσε μέχρι το τέλος Ιανουαρίου.

Τον ίδιο μήνα βρίσκονταν σε εξέλιξη οι συζητήσεις για την αγγλόφωνη ταινία που θα γύριζε η Αλίκη. Δεν ήταν γνωστές πολλές λεπτομέρειες γύρω από το σενάριο και τους άλλους συντελεστές, πλην του σκηνοθέτη (ο Ρούντολφ Ματέ) και... του τίτλου της ταινίας, που θα έφερε το όνομα της ηθοποιού: «Aliki».

Η φιλοδοξία ήταν ν’ ανοίγονταν νέοι δρόμοι προς το διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα για την πρωταγωνίστρια του θεάτρου και του κινηματογράφου, που είχε ήδη κερδίσει τον τίτλο της «εθνικής σταρ». Μόνο που η φήμη της Αλίκης είχε ήδη ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα φτάνοντας μέχρι το Ισραήλ, η κυβέρνηση του οποίου κάλεσε την Αλίκη Βουγιουκλάκη για μια ολιγοήμερη επίσκεψη στη χώρα με αφορμή την πρεμιέρα της ταινίας «Η Λίζα και η άλλη» στους ισραηλινούς κινηματογράφους!

Ποιες ομάδες υποστήριζαν στο ποδόσφαιρο οι Έλληνες σταρ της δεκαετίας του 1960;

Τη δεκαετία του ’60, όταν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι influencers αποτελούσαν τρελό σενάριο επιστημονικής φαντασίας, τα «είδωλα» του μέσου Έλληνα είχαν κυρίως τρεις πηγές προέλευσης: το ποδόσφαιρο, τον κινηματογράφο και το τραγούδι. Ο δε συνδυασμός τους πάντα προσείλκυε το ενδιαφέρον είτε επρόκειτο για κάποιον -πραγματικό ή φημολογούμενο- ερωτικό δεσμό αγαπημένου ποδοσφαιριστή με μία σταρ του κινηματογράφου ή του τραγουδιού είτε για κάποιο γκάλοπ του τύπου σχετικά με τις οπαδικές προτιμήσεις αγαπημένων καλλιτεχνών της εποχής.

Το 1962 στον τύπο δημοσιεύτηκαν τουλάχιστον δύο γκάλοπ με αυτό το ερώτημα, τα οποία εντόπισα... εξ αντανακλάσεως: το ένα αναδημοσιεύτηκε στο νεοϋορκέζικο Εθνικό Κήρυκα στις 08.07.1962, ενώ το δεύτερο μνημονεύτηκε σ’ ένα αφιέρωμα του αείμνηστου Πάνου Γεραμάνη το 1993 (το οποίο επίσης εντόπισα από αναδημοσίευσή του στην ελληνική εφημερίδα της Νέας Υόρκης).

Οι 19 ταινίες που γύρισε η Αλίκη Βουγιουκλάκη από το 1961 μέχρι το 1970

Το 1961, η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν ήδη η "βασίλισσα" της ελληνικής μεγάλης οθόνης, ένας τίτλος που ελάχιστες φορές θα ετίθετο υπό αμφισβήτηση τα επόμενα χρόνια μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Δύο είναι πλέον οι βασικοί παρτενέρ της: ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και ο Αλέκος Αλεξανδράκης, στους οποίους θα απιστήσει δύο μόνο φορές - και οι δύο θα είναι εκ του αποτελέσματος αποτυχημένες: το 1962 με τον Νίκο Κούρκουλο και το 1963 με τον Τζες Κόνραντ στην πρώτη και τελευταία προσπάθεια της Αλίκης για διεθνή καριέρα. Εξάλλου, η δεκαετία κλείνει με τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της ηθοποιού, όπως και του παλιού ελληνικού κινηματογράφου συνολικά, την επική "Υπολοχαγό Νατάσσα". Δεκαεννιά ταινίες, λοιπόν, με πρωταγωνίστρια τη Βουγιουκλάκη προβλήθηκαν στους ελληνικούς κινηματογράφους από το 1961 μέχρι το 1970 και παρατίθενται όλες στο αφιέρωμα που ακολουθεί. (Η αρίθμηση ξεκινάει από το 16, καθώς στην ουσία πρόκειται για συνέχεια του αφιερώματος για τις πρώτες 15 ταινίες της ηθοποιού στη δεκαετία του '50)

Οι 15 πρώτες ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη (1954-1960)

Από το 1954, οπότε εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο, μέχρι το 1960, δηλαδή μέσα σε μια εφταετία, η Αλίκη Βουγιουκλάκη πρωταγωνίστησε σε 15 ταινίες, δηλαδή σε 2 με 3 ταινίες ανά χρονιά κατά μέσο όρο. Το σημαντικό βέβαια δεν είναι ο αριθμός αυτός από μόνος του, όσο το ότι η ηθοποιός ήταν σταθερά και από τα πρώτα της κιόλας βήματα η πρωταγωνίστρια (με μια εν μέρει εξαίρεση στη σπονδυλωτή ταινία "Ερωτικές Ιστορίες", όπου όμως και πάλι πρωταγωνιστούσε στη δικιά της ιστορία). Στο τέλος της πρώτης αυτής περιόδου της κινηματογραφικής καριέρας της Αλίκης Βουγιουκλάκη η καταξίωση είναι ήδη γεγονός και μάλιστα κερδίζει και το βραβείο καλύτερης ερμηνείας γυναικείου ρόλου στο (πρώτο) Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τη "Μανταλένα". Καταγράφοντας αυτές τις 15 ταινίες βλέπουμε και την εξέλιξη της ηθοποιού, ενώ θυμόμαστε και κάποιες ταινίες που σπάνια βλέπουμε στην τηλεόραση από την προ Φίνου εποχή της Αλίκης.

Όταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη αρνήθηκε να γίνει η "βιτρίνα" της Νέας Δημοκρατίας το 1981

Την πρωτοχρονιά του 1981 η Ελλάδα εντάχθηκε στην ΕΟΚ. Μετά την πανηγυρική τελετή ακολούθησε υπουργικό συμβούλιο υπό την προεδρία του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη, το οποίο δεν αρκέσθηκε να συζητήσει για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, αλλά καταπιάστηκε με την ανάγκη προβολής μιας "δεξιάς κουλτούρας" ενόψει και των επικείμενων εκλογών, που πραγματοποιήθηκαν τελικά στις 18 Οκτωβρίου φέρνοντας το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.

Η δικαστική διαμάχη του Δημήτρη Παπαμιχαήλ και της Αλίκης Βουγιουκλάκη για την κηδεμονία του Γιάννη το 1981

Η έκδοση διαζυγίου μεταξύ της Αλίκης Βουγιουκλάκη και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ στις αρχές Ιουλίου 1975 δεν σήμανε και το τέλος της δικαστικής τους διαμάχης. Υπήρχε ανοιχτή η εκκρεμότητα της κηδεμονίας του μικρού Γιάννη. Λόγω ηλικίας - ο Γιάννης ήταν 7 ετών - η κηδεμονία παρέμεινε στην Αλίκη. Ωστόσο, αρκετά χρόνια μετά, όταν ο Γιάννης θα είχε πλέον κλείσει τα 10, ο Δημήτρης θα διεκδικούσε την κηδεμονία του παιδιού, για να το μεγαλώσει ο ίδιος με τη δεύτερη σύζυγό του.

Ο Τούρκος παραγωγός που διέρρεε ότι θ' αρραβωνιαζόταν την Βουγιουκλάκη, προκειμένου να κλείσει μια συνεργασία μαζί της

Στις 15 Οκτωβρίου 1962, η "Αλίκη στο ναυτικό" έκανε επίσημη πρεμιέρα σε κινηματογράφο της Κωνσταντινούπολης, όπου παρευρέθηκε και η Αλίκη Βουγιουκλάκη, που ήδη ήταν γνωστή και αγαπητή στο τουρκικό κοινό. Και μπορεί την επομένη κάποιος Τούρκος δημοσιογράφος να σχολίαζε ότι η ηθοποιός στην πραγματικότητα ήταν λιγότερο ωραία απ' ό,τι φαινόταν στις ταινίες της, ωστόσο το επόμενο διάστημα η Βουγιουκλάκη θα γινόταν μήλο τη έριδος για δύο τουρκικές κινηματογραφικές εταιρίες, ενώ δημοσιεύματα τουρκικών εφημερίδων ανέφεραν ότι ένας κινηματογραφικός παραγωγός της γειτονικής χώρας εξέφραζε την προθυμία του να την παντρευτεί. 

Όταν ο Ντίνος Ηλιόπουλος επιχείρησε να "απαγάγει" την Αλίκη Βουγιουκλάκη

Η πληθώρα ελληνικών ταινιών που γυρίζονταν τη δεκαετία του 1960 είχε πολλές φορές την "παρενέργεια" να βρίσκονται στο ίδιο μέρος δυο "ανταγωνιστικά" συνεργεία, με αποτέλεσμα να δοκιμάζονται οι σχέσεις των συντελεστών. Όμως, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι υπήρχαν βεντετισμοί και αντιπαραθέσεις, αλλά ορισμένες φορές αυτή η συνάντηση έδινε την αφορμή για παιχνίδια μεταξύ των ανταγωνιστών. Κάτι αντίστοιχο συνέβη το καλοκαίρι του 1961, όταν συναντήθηκαν τα συνεργεία δύο ταινιών, στις οποίες πρωταγωνιστούσαν η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Ντίνος Ηλιόπουλος.

Η Βουγιουκλάκη πρωταγωνιστούσε στην ταινία "Η Λίζα και η άλλη", ενώ ο Ηλιόπουλος ήταν ο "Ατσίδας" σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη, με τον οποίο η Αλίκη είχε συνεργαστεί στη "Μουσίτσα". Υπήρχε γενικά ένα κλίμα οικειότητας, το οποίο μεταφράστηκε με μια παιχνιδιάρικη διάθεση. Οι άνδρες του "Ατσίδα" αποφάσισαν να απαγάγουν την "βασίλισσα της ελληνικής οθόνης", όπως θα περιγραφόταν η Βουγιουκλάκη στο διαφημιστικό της ταινίας της λίγους μήνες αργότερα. Όμως δεν θα μπορούσαν άνθρωποι του θεάτρου να επιχειρήσουν μια κανονική απαγωγή. Θα έπρεπε αυτή να έχει ένα θεατρικό, θεαματικό περιεχόμενο.

Έτσι, λοιπόν, έβαψαν τα πρόσωπά τους με μπογιές, φόρεσαν φτερά (από κάποιο ξεσκονιστήρι) στα κεφάλια τους, τυλίχτηκαν με σεντόνια και άρχισαν να παριστάνουν τους... Ινδιάνους! Ο Ηλιόπουλος αποτέλεσε τον αγγελιαφόρο του "απειλητικού" μηνύματος: "Απαγορεύεται η διάβασις στις σκηνές μας και θέλουμε τη λευκή σταρ. Υπογραφή: ο αρχηγός της φυλής". Επειδή, όμως, ως Ινδιάνοι δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν την ελληνική γραφή, χρησιμοποίησαν ινδιάνικα σύμβολα: Το "παρακαλούμε" παραστάθηκε μ' ένα γονυπετή που ικέτευε, για το"απαγορεύεται" χρησιμοποιήθηκε ένα απαγορευτικό βέλος της τροχαίας, ένα σφυροδρέπανο συμβόλιζε τη "διάβαση", ενώ ο αρχηγός παραστάθηκε με μια σημαία, μια μούντζα κι ένα σχεδιάγραμμα της οδού Φυλής! Όσον αφορά τη "λευκή σταρ", δηλαδή την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο συμβολισμός έγινε σχεδιάζοντας ένα τσουβάλι με σιτάρι.

Μαζί με τον Ηλιόπουλο, το μήνυμα μετέφεραν ακόμη δύο ηθοποιοί του "Ατσίδα": ο Παντελής Ζερβός υποδυόταν τον μάγο της υποτιθέμενης ινδιάνικης φυλής, ενώ ο Στέφανος Στρατηγός είχε το ρόλο του μεταφραστή. Και ενώ εκπλήρωναν την αποστολή τους μεταφέροντας το μήνυμα στους εργαζόμενους του αντίπαλου συνεργείου, μια ομάδα παιδιών άρχισε να φωνάζει - για πλάκα προφανώς: "Ινδιάνοι, Ινδιάνοι" και άρχισαν να τους πετούν.. πέτρες! Ευτυχώς δεν χτύπησε κανείς, όμως τα σχέδια απαγωγής της "λευκής σταρ" απέτυχαν. Ωστόσο, στο τέλος όλοι βγήκαν μια αναμνηστική φωτογραφία, που δημοσιεύτηκε (μαζί με την ιστορία) στην εφημερίδα "Εμπρός" της 11.11.1961, δυο μέρες πριν την πρεμιέρα της ταινίας "Η Λίζα και η άλλη" στους κινηματογράφους - προφανώς η επιλογή της ημερομηνίας δεν έγινε τυχαία.

Η φωτογραφία δεν είναι πολύ καλής ποιότητας, όμως στο τέρμα δεξιά διακρίνεται ο Στέφανος Στρατηγός, παραδίπλα (στραμμένος στην Αλίκη) ο Ντίνος Ηλιόπουλος), ενώ τρίτος και τέταρτος από αριστερά (ακριβώς δίπλα στην ηθοποιό) ο Γιάννης Δαλιανίδης και ο Παντελής Ζερβός.

Σχετικά θέματα:

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος μέσα από τα μάτια της μητέρας του: Ο καβγάς μ' ένα συμμαθητή του, η προφητεία της Μαρίκας Κοτοπούλη και η ομολογία: "Τον βλέπω πάντα σαν μικρό παιδί".

 Όλη η ταινία "Η Λίζα και η άλλη" σε 7 φωτογραφίες - Μικρά περιστατικά από τα γυρίσματα

Τα ατυχήματα της Αλίκης Βουγιουκλάκη και το επεισοδιακό καλοκαίρι του 1961, όταν κινδύνεψε να χάσει την ζωή της από ασφυξία

Το "φαινόμενο Α.Β." 18 χρόνια μετά το τέλος

"Πριν φύγω γι' αυτήν τη δίμηνη περιοδεία ανά την Ελλάδα, έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό, οι "Εικόνες", του 1960 κι έγραφε στο εξώφυλλο, το φαινόμενο Α.Β. Αν συνεχίσω την ίδια παλαβομάρα και μέχρι το 2000 και αν και τότε εξακολουθείτε να με βάζετε εξώφυλλα, τότε σίγουρα θα είμαι ένα "φαινόμενο", που θα πρέπει να περιληφθεί στα ρεκόρ Γκίνες". Έτσι έκλεινε μια προσωπική επιστολή της Αλίκης Βουγιουκλάκη προς τη δημοσιογράφο Τίνα Πολίτη το 1988, που είδε το φως της δημοσιότητας λίγες μέρες μετά το θάνατο της ηθοποιού σ' ένα αφιέρωμα της εφημερίδας "Το Βήμα" στις 28.07.1996. Η ζωή τα 'φερε έτσι, ώστε η Βουγιουκλάκη να μην ζει το 2000, οπότε τα εξώφυλλα σταμάτησαν αναπόφευκτα πιο μπροστά - ή μήπως όχι;

Τα αφιερώματα των αμερικάνικων εφημερίδων στην Αλίκη Βουγιουκλάκη το 1957, πολύ πριν γίνει η "εθνική σταρ"

Μπορεί η πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση της Αλίκης Βουγιουκλάκη, σχεδόν παράλληλα με την πρώτη της εμφάνιση και στο θέατρο, να έγινε το 1955 με την ταινία "Ποντικάκι" κλέβοντας τις εντυπώσεις, ωστόσο η μεγάλη εμπορική επιτυχία θα ερχόταν τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1959, όταν έκαναν πρεμιέρα τρεις ταινίες της, που είχαν τεράστια απήχηση στο κοινό: Η Μουσίτσα, Αστέρω (και οι δύο τον Φεβρουάριο του '59 με μια εβδομάδα διαφορά) και Το Ξύλο Βγήκε Από Τον Παράδεισο. Αν και ήταν ήδη αγαπητή στο κοινό, χάρη σ' αυτές τις τρεις ταινίες δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις, που επέτρεψαν λίγα χρόνια αργότερα την ανακήρυξη της Βουγιουκλάκη ως η "εθνική σταρ". Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι πριν το 1959, όταν η προβολή της "Αστέρως" στο φεστιβάλ του Βερολίνου έκανε γνωστό το όνομα της Αλίκης Βουγιουκλάκη και στο εξωτερικό, δεν θα υπήρχαν λογικά δημοσιεύματα σε ξένες εφημερίδες γύρω από το πρόσωπό της, στον αμερικανικό τύπο της εποχής - και κυρίως τις χρονιές 1957 και 1958 - μπορεί να βρει κανείς αρκετά αφιερώματα και φωτογραφίες της ανερχόμενης Αλίκης. 

Η καταδίκη της Αλίκης Βουγιουκλάκη σε φυλάκιση 5 μηνών για πρόκληση σωματικής βλάβης σε συνεργάτη της το 1972 και ο αντίκτυπος της είδησης μέχρι.. την Ολλανδία!

Είναι ένα περιστατικό που ελάχιστοι θυμούνται - ή γνωρίζουν οι νεώτεροι - από την πορεία της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Το 1972, ένα περιστατικό στα γυρίσματα της ταινίας "Η Αλίκη δικτάτωρ" οδήγησε την ηθοποιό στο δικαστήριο ως κατηγορούμενη, ενώ μάλιστα στον πρώτο βαθμό της δίκης καταδικάστηκε σε ολιγόμηνη φυλάκιση. Η είδηση εκείνη έκανε το γύρο του κόσμου και έφτασε μέχρι τις ολλανδικές εφημερίδες, οι οποίες σε γενικές γραμμές αγνοούσαν ακόμη και την ύπαρξη της Αλίκης, μιας και οι ταινίες της δεν προβλήθηκαν ποτέ στην Ολλανδία.

Η εξομολόγηση της μητέρας της Αλίκης Βουγιουκλάκη σε εφημερίδα του 1961 - Γιατί στην αρχή ευχόταν την αποτυχία της κόρης της - Πότε την καμάρωσε για πρώτη φορά κι αποφάσισε να τη βοηθήσει με όλες της τις δυνάμεις

Μάνα και κόρη "σαν αδελφές", όπως σχολίαζε η λεζάντα της φωτογραφίας. Από την εφημερίδα Εμπρός, 18.11.1969

Σε μια σπάνια συνέντευξή της σε εφημερίδα, που δημοσιεύτηκε στο Εμπρός στις 18.11.1961, την εποχή που η καριέρα της Αλίκης είχε πλέον εκτοξευτεί για τα καλά, η μητέρα της, Έμυ Βουγιουκλάκη, θυμόταν τις αντιρρήσεις που είχε εκφράσει προς την κόρη της, κάθε φορά που εκείνη της ανήγγειλε ότι επιθυμούσε να γίνει ηθοποιός, αλλά και τη μεταστροφή της, όταν είδε την Αλίκη να παίζει στην πρώτη της παράσταση.

Η Βουγιουκλάκη, ο Παπαμιχαήλ και η Καρέζη ως φοιτητές της Δραματικής Σχολής μέσα από τα μάτια των καθηγητών τους: Η ταλαντούχα, αλλά "καβγατζού" Αλίκη... ο "φιλόδοξος" Δημήτρης, που μια μέρα είχε πάει στο μάθημα μεθυσμένος... η "δαιμόνια", αλλά "τεμπέλα" Τζένη

Στους καθηγητές των ανερχόμενων αστέρων του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου απευθύνθηκε η εφημερίδα Εμπρός, που φιλοξένησε το σχετικό ρεπορτάζ στις 06.08.1960. Οι καθηγητές της υποκριτικής Πέλος Κατσέλης και Κωστής Μιχαηλίδης, αλλά και η καθηγήτρια χορού Έλεν Τσουκαλά θυμήθηκαν τις επιδόσεις ορισμένων από τους μαθητές τους στη Δραματική Σχολή. Μεταξύ αυτών ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και η Τζένη Καρέζη - η μόνη που είχε καθηγητές και τους τρεις.

Η τεράστια επιτυχία που είχε γνωρίσει η Αλίκη Βουγιουκλάκη στη Σιγκαπούρη ως Υπολοχαγός Νατάσα - Ποια ταινία προβλήθηκε ως... "Νατάσα 2" και η συνέντευξή της Αλίκης σε εφημερίδα της Σιγκαπούρης το 1976

Γνωρίζατε ότι τη διετία 1975-1976 η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν εξαιρετικά διάσημη στη Σιγκαπούρη και ότι μάλιστα προβλήθηκαν τέσσερις ταινίες της στη χώρα αυτή; Όλα ξεκίνησαν στις αρχές του 1975, όταν στους κινηματογράφους της Σιγκαπούρης - άγνωστο πώς - προβλήθηκε η εμπορικότερη ταινία του ελληνικού κινηματογράφου, "Υπολοχαγός Νατάσα". Η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη, ώστε η Αλίκη ήταν γνωστή ως "Νατάσα" και μάλιστα οι εφημερίδες της χώρας έκαναν αφιερώματα στην «εθνική σταρ».

Οι 15 εμπορικότερες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου

Θα ήταν αδύνατο να δημιουργήσουμε έναν κατάλογο με τις εμπορικότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου όλων των εποχών και ο λόγος είναι απλός. Στην εποχή του αποκαλούμενου "παλιού" ελληνικού κινηματογράφου, καταμετρούνταν μόνο τα εισιτήρια που έκοβε η κάθε ταινία στην πρώτη της προβολή (χειμερινή) και μόνο στους κινηματογράφους της πρωτεύουσας.Δεν υπάρχουν στοιχεία για τους θερινούς κινηματογράφους, όπου πολλές ταινίες τύγχαναν β' προβολής, αλλά και - το κυριότερο - από τις προβολές των ταινιών στην επαρχία, όπου στα χωριά στήνονται και αυτοσχέδιοι κινηματογράφοι. Ουσιαστικά, τα πραγματικά κομμένα εισιτήρια των ταινιών εκείνων είναι πολύ υψηλότερα από τα - ούτως ή άλλως πολύ ψηλά - επίσημα στοιχεία, αριθμοί που ελάχιστες ταινίες των τελευταίων ετών κατάφεραν να "χτυπήσουν" - με τη διαφορά ότι γι' αυτές τα στοιχεία είναι πληρέστατα.

Όλη η ταινία "Η Λίζα και η άλλη" σε 7 φωτογραφίες - Μικρά περιστατικά από τα γυρίσματα

Μια από τις αγαπημένες σε όλους ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη, που βλέπουμε ξανά και ξανά στην τηλεόραση, είναι η "Λίζα και η άλλη", όπου η ηθοποιός υποδυόταν δύο χαρακτήρες: την πλούσια, κακομαθημένη Μίτση και τη φτωχή Λίζα, που είναι η σωσίας της πρώτης. Τα γυρίσματα της ταινίας, ο αρχικός τίτλος της οποίας ήταν "Ο μπαμπάς μου, η κόρη του κι εγώ", πραγματοποιήθηκαν το καλοκαίρι του 1961. Ξεκίνησαν στις 12 Ιουνίου, αφού προηγουμένως η παραγωγός εταιρία (Φίνος Φιλμ) έκανε.. κάστινγκ για να βρεθεί μία σωσίας της Αλίκης, που να την ντουμπλάρει σε ορισμένες σκηνές. Η ολοκλήρωση των γυρισμάτων έγινε στα μέσα Αυγούστου, ωστόσο στις 22 Ιουλίου η εφημερίδα "Εμπρός" είχε ήδη δώσει στους αναγνώστες της μια πολύ καλή γεύση για την υπόθεση της ταινίας δημοσιεύοντας αποκλειστικά 7 φωτογραφίες και εξιστορώντας μέσω αυτών όλη την εξέλιξη της ιστορίας. 

Τα ατυχήματα της Αλίκης Βουγιουκλάκη και το επεισοδιακό καλοκαίρι του 1961, όταν κινδύνεψε να χάσει την ζωή της από ασφυξία

Το καλοκαίρι του 1961 ήταν πολύ φορτωμένο για την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Στις 12 Ιουνίου ξεκίνησαν τα γυρίσματα της ταινίας "Η Λίζα και η άλλη" (ο αρχικός, προσωρινός τίτλος της οποίας ήταν "Ο μπαμπάς μου, η κόρη του κι εγώ"), στα τέλη του ίδιου μήνα έφτασε στην Αθήνα ο σκηνοθέτης Ρούντολφ Ματέ για την ηχογράφηση της μουσικής της τελευταίας του ταινίας και με την ευκαιρία συζήτησε με το Φίνο το ενδεχόμενο μιας διεθνούς συμπαραγωγής με πρωταγωνίστρια την Αλίκη, ενώ στα τέλη Αυγούστου, η ηθοποιός θα έπρεπε να παρευρεθεί στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου, όπου προβαλλόταν η ταινία "Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο". Ήταν όμως κι ένα καλοκαίρι επεισοδιακό, καθώς η αγαπημένη πρωταγωνίστρια είχε δύο ατυχήματα, το ένα από τα οποία μάλιστα παραλίγο να της κοστίσει την ζωή, ενώ έκανε και το γύρο του κόσμου.