Τα... 68 κόμματα που πήραν μέρος στις βουλευτικές εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950!

Πολύ μεγάλος κακός χαμός για το τίποτα έγινε τελικά για τα 50 κόμματα (και συνασπισμούς κομμάτων) που κατέθεσαν αίτηση συμμετοχής στις εκλογές της 21ης Μαΐου, καθώς τελικά τα 14... κόπηκαν! Όμως κι αν ακόμη όλα έπαιρναν το πράσινο φως να συμμετάσχουν κανονικά, το ρεκόρ των εκλογών του 1950 θα παρέμενε απλησίαστο –και μάλλον αυτό δε θα σπάσει ποτέ.

Περίπου ένα μήνα πριν τις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950, ο αριθμός των κομμάτων που είχαν καταθέσει δηλώσεις στον Άρειο Πάγο έφταναν τα 110, ενώ σύμφωνα με δημοσιεύματα ο αριθμός τους μπορεί να αυξήθηκε και μέχρι τα 120!

Ο πρώτος διαγωνισμός τραγουδιού στην Αθήνα την άνοιξη του 1918

Όλα ξεκίνησαν στη συνεδρίαση της Εταιρίας των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων στις 9 Μαρτίου 1918, στην οποία μετείχαν και οι μουσικοί (μέλη της Εταιρίας) Λαυράγκας, Καλομοίρης, Καίσαρης, Ψαρούδας, Σακελλαρίδης και Χατζηαποστόλου. Εκείνη τη μέρα αποφασίστηκε η προκήρυξη διαγωνισμού για τη σύνθεση αθηναϊκού λαϊκού τραγουδιού «απλού και αισθηματικού, από εκείνα που αρπάζει αμέσως ο λαός και που γίνονται κτήμα του δρόμου», όπως σχολίασε την επόμενη μέρα η εφημερίδα Εστία.

Δυο μέρες μετά τη συνεδρίαση εκδόθηκε και η σχετική προκήρυξη για τον «πρώτον ετήσιον μουσικόν διαγωνισμόν προς σύνθεσιν λαϊκών τραγουδιών», ο οποίος ήταν ανοιχτός για κάθε ενδιαφερόμενο. Οι προτάσεις θα έπρεπε να υποβληθούν ανώνυμα στα γραφεία της Εταιρίας επί της οδού Πανεπιστημίου 13 μέχρι τις 31 Μαρτίου, το δε όνομα του συνθέτη θα αναγραφόταν σε ειδικό σφραγισμένο φάκελο, που θα άνοιγε μετά το πέρας του διαγωνισμού.

Η προκήρυξη έδινε και κάποιες οδηγίες προς τους φιλόδοξους υποψήφιους. Τα τραγούδια έπρεπε να είναι «απλά, σύντομα, μονόφωνα ή δίφωνα και επί στίχων όσο το δυνατόν καλλιτέρων, ευλήπτων, καταλλήλων διά την αντίληψιν του κοινού και επί οιουδήποτε θέματος (ερωτικά, κοινωνικά, πατριωτικά, εύθυμα, σατυρικά κλπ.)». Επίσης έπρεπε να είναι γραμμένα για τραγούδια και πιάνο σε μέση κλίμακα «ώστε να είνε δυνατή η εκτέλεσίς των από όλας τας φωνάς».

Στις αρχές Απριλίου, πιθανότατα στις 4 του μήνα, έγινε η πρώτη συνεδρίαση της κριτικής επιτροπής και το πρώτο ξεκαθάρισμα των υποψήφιων τραγουδιών, ενώ ακολούθησαν και άλλες συνεδριάσεις τις επόμενες μέρες. Την επιτροπή αποτελούσαν οι Χ. Άννινος, Δ. Λαυράγκας, Ι. Ψαρούδας, Θ. Σακελλαρίδης, Γ. Τσοκόπουλος, Β. Κολοκοτρώνης, Θ. Συναδινός και Β. Βεκιαρέλλης.

Παράλληλα οι Μ. Λιδωρίκης και Χ. Δαραλέξης είχαν αναλάβει τον καταρτισμό του προγράμματος της γιορτής για την ανακοίνωση του «Αθηναϊκού Τραγουδιού», που αρχικά είχε προσδιοριστεί για την 29η Απριλίου, ώστε το νικητήριο τραγούδι να είναι γνωστό τη μέρα της Πρωτομαγιάς.

Τελικά η γιορτή πραγματοποιήθηκε στις 6 Μαΐου σε εξωτερικό χώρο, στον κήπο του Ηραίου, όπου και ανακοινώθηκαν τα τραγούδια που είχε επιλέξει η επιτροπή με τα αντίστοιχα βραβεία τους.

Γύρω στις 4 το απόγευμα άρχισα η προσέλευση των Αθηναίων, η οποία φαίνεται ότι ήταν μαζική παρά τον ισχυρό άνεμο, υπό τους ήχους μελωδιών από μπάντα υπό τη διεύθυνση του Σ. Καίσαρη και γύρω στις 6 με 6.30 έγινε και η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.

Πιο συγκεκριμένα, μια ομάδα νέων της Μανδολινάτας εκτελούσε ένα-ένα τα υποβληθέντα τραγούδια και μετά το τέλος της κάθε εκτέλεσης, ο Λιδωρίκης, που ήταν και ο γραμματέας της Εταιρίας Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων, άνοιγε το σχετικό φάκελο και ανακοίνωνε το όνομα του συνθέτη, ο οποίος προσερχόταν και λάμβανε και το βραβείο του υπό τα χειροκροτήματα του κόσμου, ξεκινώντας όμως από την τρίτη θέση.

Το πρώτο βραβείο ύψους 400 δραχμών έλαβε το τραγούδι «Ζηλιάρικο» του Νίκου Χατζηαποστόλου. Το δεύτερο βραβείο 300 δρχ. δόθηκε στη «Φλογέρα» του Δημήτρη Ροδίου και το τρίτο ύψους 100 δρχ. στη «Μαυρομάτα» του Αλέξανδρου Κυπαρίσση. Έπαινοι απονεμήθηκαν σε τρία ακόμη τραγούδια: «Μικροπαντρεμένη» του Ν. Χατζηαποστόλου, «Ξενιτεμένο αηδόνι» της Έρης (ή Έλλης) Καβαλλιέρι Μαρκουίζου και «Δεν μ’ αγαπάς» του Ν.  Χατζηαναργύρου.

Φυσικά πρέπει να επισημανθεί ότι η Έρη ή Έλλη Καβαλλιέρη Μαρκουίζου ήταν η πρώτη γυναίκα συνθέτης που βραβεύτηκε σε ελληνικό διαγωνισμό τραγουδιού, κάτι αρκετά σημαντικό έως πρωτοποριακό, αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτός ήταν και ο πρώτος αντίστοιχος διαγωνισμός. Ωστόσο, προσγείωση στην πραγματικότητα της εποχής, η ίδια δεν βρισκόταν εκεί για να παραλάβει το βραβείο της ή τέλος πάντων δεν εμφανίστηκε όταν ανακοινώθηκε το όνομά της.

Τέλος, η βραδιά ολοκληρώθηκε με επανεκτέλεση του νικητήριου τραγουδιού και με ανθοπόλεμο μέχρι το 8 το βράδυ.

Ήταν όλοι σύμφωνοι με τ’ αποτελέσματα; Όχι φυσικά. Ο συντάκτης της Εστίας είχε την άποψη ότι το καλύτερο τραγούδι ήταν η «Φλογέρα» και εκτίμησε ότι η κριτική επιτροπή του έδωσε τη δεύτερη θέση «λαβούσα υπ’ όψιν ότι είνε λεπτότερον, κομψότερον, μάλλον δε σαλόνι, ενώ το “Ζηλιάρικο” του κ. Χατζηαποστόλου, απλούστερον και ευκολώτερον, είνε μάλλον κατάλληλον διά τον δρόμον»!

Από την πλευρά του ο συντάκτης της Αστραπής υποστήριξε ότι το κοινό είχε χειροκροτήσει περισσότερο «και έκρινεν ως βραβεύσιμον» το τρίτο των επαινεθέντων, δηλαδή το «Δε μ’ αγαπάς», ενώ για το νικητήριο σχολίασε ότι ήταν «μονότονο»!

Ωστόσο θετικά σχολίασε το «Ζηλιάρικο» ο δημοσιογράφος της Νέας Ημέρας, χαρακτηρίζοντάς το «ελληνικώτατον, χορευτικόν, εις τον χαρακτηριστικόν χρόνον των 7/8», που «ενθουσίασε» αμέσως τον κόσμο ως ένα τραγούδι «της καρδιάς και του κρασιού».

Τα τρία βραβευθέντα και τα τρία επαινεθέντα τραγούδια κυκλοφόρησαν τις επόμενες μέρες από το μουσικό οίκο του Μιχ. Καζάζη, όμως, όπως συνήθως συμβαίνει με τις συμμετοχές σε αντίστοιχους διαγωνισμούς, δεν ακούστηκαν στη συνέχεια, δεν έγιναν «λαϊκά» κατά τη βούληση των εμπνευστών του διαγωνισμού και οπωσδήποτε δεν αποτέλεσαν σταθμό στη μουσική ιστορία της Ελλάδας.

Την επόμενη χρονιά, στις 19 Απριλίου 1919, η Εταιρία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων προκήρυξε το δεύτερο διαγωνισμό αθηναϊκού τραγουδιού, θέτοντας αρχικά μια εξαιρετικά ασφυκτική προθεσμία για την υποβολή συμμετοχών, η οποία στη συνέχεια παρατάθηκε μέχρι περίπου τα τέλη Μαΐου με στόχο την πραγματοποίηση της γιορτής στις 16 Ιουνίου. Ωστόσο στις 08.09.1919 η εφημερίδα Καιροί ανακοίνωνε ότι η γιορτή του αθηναϊκού τραγουδιού θα γινόταν «προσεχώς», σε απροσδιόριστη κατά τ’ άλλα ημερομηνία. Πιθανόν δεν πραγματοποιήθηκε και ποτέ, καθώς δεν βρήκε κάποια άλλη σχετική πληροφορία στον τύπο της εποχής.

Ίσως σας ενδιαφέρει κι αυτό:

-- Το "γκρέμισμα των τειχών" στην Αθήνα για τους Έλληνες νικητές σε διεθνή μουσικό διαγωνισμό το Μάιο του 1910

Μικρές πληροφορίες από το μακρινό παρελθόν της ελληνικής κοινότητας του Σουδάν

Με αφορμή τον ακήρυχτο εμφύλιο στο Σουδάν και την αγωνία για την τύχη της ελληνικής κοινότητας που διαμένει στη βορειοαφρικανική χώρα, επιχειρώ μια αναδρομή στο μακρινό παρελθόν της ελληνικής παρουσίας εκεί.

1. Στα τέλη του 1885 οι εφημερίδες έγραψαν τα ονόματα των Ελλήνων που διέμεναν στο Σουδάν. Αυτοί ήταν οι: Σ. Καλαματιανός (από τη Σάμο), Δ. Κουκουρέπας (από την Πελοπόννησο), Δημ. Μιτυληναίος, Ανδρέας Πιλίτσης (από την Ύδρα), Παντελής Δημητρούλιας (από τη Λήμνο), Γεώργιος Κόκκος, Παναγ. Τρόμπας, Γιούσεφ Σάσα (Ισραηλίτης), Μ. Διακοϊωαννίδης, Αργυρώ Διακοϊωαννίδου, Νικόλαος Παπά, Αδάμ Παντελής Χαραλάμπου, Απόστολος Κατουβίνης, Π. Βαρελάς, Αρτίν Ωρολογάς, Ανδριάνα και Αικατερίνη Σολ, Ν. Γεωργίου, Γ. Αγασθένης, Β. Ηλιάδης, Ν. Βικιαρέλης, Σταύρος Μανοηλίδης, Α. Λάσκαρης, Ναούμ Μπέλετ, Ν. Μάνεσης, Α. Κόγιας, Φωκίων Φιλιππίδης, Ν. Τσαγκαρούφ, Ν. Ριγόπουλος, Ν. Μάριαμ, Ι. Δερμιτζάκης, Σ. Παπαδάκης, Ι. Στεργίου, Γ. Στάντζος, Δ. Περδικάκης, Μ. Θωμάς, Ν. Κουβαράς, Δ. Γεωργόπουλος, Νασήμ Μουρίνος

Η πρωτότυπη πρόταση για πασχαλινό χτένισμα από ελληνοαμερικανό κομμωτή το 1962

Μια μικρή διασημότητα κέρδισε ο ελληνοαμερικανός κομμωτής Τζέρι Λουκάτος, ιδιοκtήτης του κομμωτηρίου Pandora, τον Απρίλιο του 1962 προτείνοντας μια εντελώς πασχαλινή κουπ: αντικατέστησε τα καρούλια στα μαλλιά ενός μοντέλου με... αβγά και έβγαλε μια φωτογραφία η οποία αναπαράχθηκε από εφημερίδες της Νέας Υόρκης, όπως η New York Mirror και η Journal American. Βέβαια στην εποχή των σόσιαλ μίντια μια τέτοια πρόταση θα έκανε το γύρο του κόσμου και θα έκλεβε πραγματικά τις εντυπώσεις, ειδικά αν υπήρχε και βίντεο που θα έδειχνε το μοντέλο να σηκώνεται από την καρέκλα και να περπατάει. Καλά, αν η κοπέλα κατάφερνε ν' ανέβει ακόμη και σκάλες με τόσα αβγά στα μαλλιά, τόσο η ίδια όσο και ο κομμωτής θα έλυναν το οικονομικό τους πρόβλημα διά βίου. 

Ποια η προέλευση του τραγουδιού «Έλα, βρε Χαραλάμπη, να σε παντρέψουμε»;

Ήταν το τραγούδι που σημάδεψε την αθηναϊκή ζωή το 1899 –από τις αρχές κιόλας του χρόνου– και η φήμη του μπορεί να ξεθώριασε αναπόφευκτα στο πέρασμα τόσων χρόνων, όμως δεν έσβησε. Ο «Χαραλάμπης» έχει έξυπνους, εύθυμους στίχους, γύρω από την απροθυμία ενός άνδρα να παντρευτεί με το ζόρι, αψηφώντας τις πιέσεις των συγγενών και φίλων, οι οποίοι επέμεναν «Έλα, βρε Χαραλάμπη, να σε παντρέψουμε, να φάμε και να πιούμε και να χορέψουμε».

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι επρόκειτο για μελοποίηση μιας αληθινής ιστορίας, πολύ συνηθισμένης στην Αθήνα της εποχής, προεξοφλώντας ότι το τραγούδι ήταν όντως αθηναϊκό. Καθώς το όνομα του ποιητή μάς είναι άγνωστο, θα λέγαμε ότι ο «Χαραλάμπης» είναι  πράγματι ένα λαμπρό δείγμα αστικού δημοτικού τραγουδιού των τελών του 19ου αιώνα, έχει όμως αθηναϊκή καταγωγή;

Την 1η Μαρτίου 1899, η εφημερίδα Εστία αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης σελίδας της στην παρτιτούρα του τραγουδιού, όπως είχε αποστηθίσει της νότες ο σημαντικός Έλληνας συνθέτης της εποχής, Διονύσιος Λαυράγκας. Και στη δεύτερη σελίδα η ίδια εφημερίδα προσπαθεί να κατατοπίσει τους αναγνώστες της για την προέλευση του τραγουδιού, το οποίο φαίνεται ότι ήρθε από τη Σμύρνη, χωρίς να δίνονται πολλές κατατοπιστικές λεπτομέρειες.

Μάλιστα, σύμφωνα με το δημοσίευμα θα μπορούσαμε εύκολα να βρούμε ακόμη και το στιχουργό του «Χαραλάμπη», αφού περιγραφόταν ως κάποιος κουρέας, συγγραφέας θεατρικού κωμειδυλλίου. Και πάλι όμως, δεν διευκρινίζεται πότε γράφτηκε το έργο αυτό, πώς λεγόταν και αν είχε παιχτεί πρόσφατα στη Σμύρνη ή όπου αλλού. Οι Αθηναίοι πάντως φαίνεται να το αγνοούσαν, εξ ου και το δημοσίευμα.

Ας κρατάμε πάντως και μια επιφύλαξη, κατά πόσο επρόκειτο για την πραγματική ιστορία του τραγουδιού ή αν ο συντάκτης του δημοσιεύματος είχε πέσει θύμα φημών και παραπληροφόρησης.

Αυτά πάντως έγραφε η εφημερίδα:

«[...] Επί τη ευκαιρία αυτή δεν πειράζει αν μάθετε και τι είνε το τραγούδι του Χαραλάμπη.

Πατρίς του η Σμύρην. Εκεί ευρίσκεται –ως εμάθομεν– κουρεύς, όστις έγραψε κωμειδύλλιον ολόκληρον, το μέρος δε τούτο είνε η μονωδία του Χαραλάμπη με χορόν.

Και του λέγει ο χορός.

Έλα μωρέ Χαραλάμπη

Να σε παντρέψουμε

Να φάμε και να πιούμε

Και να χορέψουμε.

Απαντά δε ο Χαραλάμπης:

- Δεν την παίρνω

Και ο χορός του λέγει:

- Θα την πάρης

Και ο Χαραλάμπης άπελπις επιφωνεί:

- Άλλα λόγια βρε παιδιά.

Τι καμώματα είνε τούτα

Με το ζόρι παντριά.

[...]»

Όσον αφορά τη δημοτικότητα του τραγουδιού στην Αθήνα της εποχής εκείνης, αρκεί ν’ αναφέρουμε ότι αυτό είχε γίνει και θέμα σ’ ένα από τα άρματα της Αποκριάς, το οποίο μάλιστα είχε ετοιμάσει ο περιβόητος Θεοδοσίου. Αυτός ο Θεοδοσίου ήταν ένας χαρακτηριστικός τύπος της εποχής, ο οποίος κάθε χρόνο έκλεβε τις εντυπώσεις με τις εμπνεύσεις του στο αθηναϊκό καρναβάλι.

Ειδικά το 1899, ο Θεοδοσίου εμφάνισε ένα γάιδαρο, στον οποίο είχε φορέσει μια βλάχικη φορεσιά, πίσω από το ζώο κόλλησε την επιγραφή «Ο Χαραλάμπης». Δίπλα του παρέλαυνε ένας δεύτερος γάιδαρος, στον οποίο επέβαινε η «νύφη», ενώ προπορεύονταν οβελίες και κοκορέτσι μ’ ένα φλάμπουρο. Και το υπερθέαμα ολοκλήρωναν δύο άλλα κάρα: το ένα είχε τα στέφανα, κουφέτα, αλλά και μουσική που παιάνιζε το τραγούδι του «Χαραλάμπη», ενώ στο δεύτερο κάρο υπήρχαν τα δήθεν προικιά, δηλαδή κάτι σκάφες της κακιάς ώρας, καναπές, καθίσματα και τρυπημένα καζάνια.

Το όλο σκηνικό έκλεψε τις εντυπώσεις, η δε Ελλανόδικος Επιτροπή πρόσθεσε ειδικό πέμπτο βραβείο (αφού στην τρίτη θέση είχαν ισοβαθμήσει δύο άρματα) και απένειμε στον Θεοδοσίου το ποσό των 100 δρχ. για το «γάμο του Χαραλάμπη».

Ποιο ήταν το εθνικό φαγητό των Ελλήνων πριν τη φασολάδα;

Ποιο είναι το εθνικό φαγητό των Ελλήνων; Ένας ξένος θα υποθέσει πιθανότερα ότι το πιο χαρακτηριστικό φαγητό της Ελλάδας είναι ο μουσακάς ή ο γύρος. Ένας Έλληνας σχετικά μεγάλης ηλικίας -ή και μικρότερος που άκουσε από τους γονείς και τους παππούδες του τα περί φασολάδας- θα επέλεγε ως απάντηση ένα από τα λιγότερο δημοφιλή πιάτα της ελληνικής κουζίνας, ιδιαίτερα μεταξύ των παιδιών.

Κακά τα ψέματα, η φασολάδα είναι μεν ένα φαγητό που δεν έχει εκλείψει από το ελληνικό τραπέζι, όμως θεωρείται λιγότερο ελκυστική απ’ όσο θα περίμενε κανείς από ένα πιάτο υποτίθεται «εθνικό». Αντίθετα, με βάση τη δημοφιλία, σήμερα ως «εθνικά πιάτα» θα μπορούσαμε να περιγράψουμε μάλλον φαγητά όπως το παστίτσιο, τις τηγανητές πατάτες συνοδεία μιας μερίδας κρέατος, το αρνάκι στη σούβλα (που είναι συνδεδεμένο και με το παραδοσιακό ελληνικό Πάσχα) και γενικότερα φαγητά με βάση ή απαραίτητο συστατικό στοιχείο το κρέας.

Η Κατίνα Παξινού ως δασκάλα, μέσα από τις περιγραφές μιας μαθήτριάς της στη δραματική σχολή του Εθνικού: «Μια τέτοια ανθρώπινη φύση δεν μπορείς να την μετρήσεις με τα κοινά μέτρα»

Φωτογραφία της Παξινού το 1930, σε ηλικία 30 ετών.

Η Κατίνα Παξινού υπήρξε μια σπουδαία ηθοποιός, η μόνη Ελληνίδα ηθοποιός βραβευμένη με Όσκαρ, για το χαρακτήρα της οποίας όμως γνωρίζουμε ελάχιστα. Δεν έδινε συχνά συνεντεύξεις στον ελληνικό τύπο, ενώ δεν πρόλαβε την περίοδο της μεγάλης άνθισης της ελληνικής τηλεόρασης με τις μεγάλες αφιερωματικές εκπομπές, καθώς η ίδια έφυγε από τη ζωή υποκύπτοντας στον καρκίνο στις 22 Φεβρουαρίου 1973.

Για όποιον ενδιαφέρεται να σκιαγραφήσει καλύτερα την Κατίνα πίσω από την Παξινού, ιδιαίτερα κατατοπιστικές είναι συνεντεύξεις του εγγονού της, του ηθοποιού Αλέξανδρου Αντωνόπουλου, ο οποίος κατά καιρούς έχει θυμηθεί αρκετές απολαυστικές στιγμές της γυναίκας/γιαγιάς Κατίνας Παξινού έξω από το χώρο του θεάτρου. Οι απαντήσεις του Αντωνόπουλου δίνουν το προφίλ μιας ακομπλεξάριστης γυναίκας, μάλλον απλής και αξιαγάπητης στην καθημερινή της ζωή παρά τα όποια αναπόφευκτα ελαττώματά της, με άφθονο και αφοπλιστικό χιούμορ.

Οι καλύτεροι καλλιτέχνες και τα καλύτερα μουσικά άλμπουμ του 1989, όπως τα ψήφισαν οι αναγνώστες του Έθνους

Το 1989 η εφημερίδα Έθνος ζήτησε από τους αναγνώστες της να ψηφίσουν τους αγαπημένους «καλύτερους» τραγουδιστές (γυναίκες, άνδρες και συγκροτήματα) και τους «καλύτερους» μουσικούς δίσκους της χρονιάς. Τίθεται βέβαια το ερώτημα πόσο αντιπροσωπευτικά ήταν τα αποτελέσματα, τα οποία δημοσιεύτηκαν από την εφημερίδα λίγο πριν το τέλος της χρονιάς. Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες για τον αριθμό των ψηφισάντων ούτε για την αντιπροσωπευτικότητα του δείγματος σε σύγκριση με το γενικό πληθυσμό της χώρας τότε. Άλλωστε ήταν μια έρευνα με οικειοθελή συμμετοχή των αναγνωστών της εφημερίδας και όχι κάποιο επίσημο γκάλοπ. Ήταν όμως μια χρονιά, κατά την οποία οι απογευματινές εφημερίδες είχαν σημειώσει ρεκόρ πωλήσεων και μάλιστα το Έθνος διέθετε μια από τις μεγαλύτερες κυκλοφορίες, η δε σχέση των πολιτών με τον τύπο ήταν πολύ πιο στενή απ’ ό,τι σήμερα –για μια σειρά από λόγους που δεν χρήζουν ανάλυσης εδώ.

Ας δούμε όμως τι είχαν ψηφίσει οι αναγνώστες, ποιες ήταν οι δημοφιλέστερες πεντάδες στις τέσσερες κατηγορίες! Μαντεύετε τα αποτελέσματα;

Ποιες ομάδες υποστήριζαν στο ποδόσφαιρο οι Έλληνες σταρ της δεκαετίας του 1960;

Τη δεκαετία του ’60, όταν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι influencers αποτελούσαν τρελό σενάριο επιστημονικής φαντασίας, τα «είδωλα» του μέσου Έλληνα είχαν κυρίως τρεις πηγές προέλευσης: το ποδόσφαιρο, τον κινηματογράφο και το τραγούδι. Ο δε συνδυασμός τους πάντα προσείλκυε το ενδιαφέρον είτε επρόκειτο για κάποιον -πραγματικό ή φημολογούμενο- ερωτικό δεσμό αγαπημένου ποδοσφαιριστή με μία σταρ του κινηματογράφου ή του τραγουδιού είτε για κάποιο γκάλοπ του τύπου σχετικά με τις οπαδικές προτιμήσεις αγαπημένων καλλιτεχνών της εποχής.

Το 1962 στον τύπο δημοσιεύτηκαν τουλάχιστον δύο γκάλοπ με αυτό το ερώτημα, τα οποία εντόπισα... εξ αντανακλάσεως: το ένα αναδημοσιεύτηκε στο νεοϋορκέζικο Εθνικό Κήρυκα στις 08.07.1962, ενώ το δεύτερο μνημονεύτηκε σ’ ένα αφιέρωμα του αείμνηστου Πάνου Γεραμάνη το 1993 (το οποίο επίσης εντόπισα από αναδημοσίευσή του στην ελληνική εφημερίδα της Νέας Υόρκης).

Τι πίστευε η 30χρονη Ειρήνη Παπά για την ομορφιά

Ανακοινώνοντας στην ιστοσελίδα της την είδηση του θανάτου της σπουδαίας Ελληνίδας ηθοποιού Ειρήνης Παπά με διεθνή κινηματογραφική καριέρα σε Ιταλία και Χόλιγουντ, η ιταλική εφημερίδα La Stampa την αποκαλεί «ηθοποιό σύμβολο της ελληνικής ομορφιάς» («attrice simbolo della bellezza greca»). Και είναι αλήθεια ότι η αείμνηστη ηθοποιός με τη δωρικότητα του προσώπου και εν γένει της εξωτερικής της εμφάνισης θωρούταν σύμβολο της κλασικής αρχαιοελληνικής ομορφιάς, ώστε οι φωτογράφοι συνήθιζαν να την αποθανατίζουν δίπλα σε αρχαιοελληνικά αγάλματα.