Ένας λυρικός ύμνος στο μήνα Μάιο από το Γεώργιο Παπανδρέου την πρωτομαγιά του 1906

Την 1^η Μαΐου του μακρινού 1906 η πατρινή εφημερίδα Νέος Αιών δημοσίευε στην πρώτη της σελίδα έναν ύμνο για τον – κατά πολλούς – ομορφότερο μήνα του χρόνου. Εκείνη την εποχή η πρωτομαγιά γιορταζόταν στην Ελλάδα επίσημα ως η ημέρα αποκλειστικά της άνοιξης και των λουλουδιών, ώστε ήταν συνηθισμένο να δημοσιεύονται στον τύπο παρόμοια κείμενα. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως του συγκεκριμένου χρονογραφήματος, ενός κειμένου λυρικού και γεμάτου με νεανικό ενθουσιασμό (σε βαθμό υπερβολικό τουλάχιστον για τα δεδομένα της σημερινής εποχής), βρισκόταν στον συντάκτη του, που δεν ήταν άλλος από τον μόλις 18χρονο τότε φοιτητή της Νομικής, Γεώργιο Παπανδρέου (που βέβαια τότε έγραφε το επίθετό του με δύο π), ο οποίος δεν φανταζόταν ακόμα το λαμπρό μέλλον που θ’ ανοιγόταν μπροστά του τα επόμενα χρόνια στον ελάχιστα ρομαντικό κόσμο της πολιτικής ούτε ότι θα γινόταν ένας από τους πολιτικούς που θα σφράγιζαν την ιστορία της Ελλάδας του 20^ου αιώνα!

Οι ωραιότερες Ελληνίδες του 1858!

Όταν στις 15 Ιανουαρίου 1858 ο δημοσιογράφος Σοφοκλής Καρύδης εξέδωσε το πρώτο φύλλο της σατιρικής του εφημερίδας «Ο Αριστοφάνης και η Μαγνητιζομένη», επιφύλασσε στους αναγνώστες του μια έκπληξη. Τους υποσχέθηκε ότι σε κάθε φύλλο της εφημερίδας θα δημοσιεύονταν ξυλογραφίες των ωραιότερων γυναικών «των Αθηνών, του Ναυπλίου, των Πατρών, της Σύρου και εν γένει των μεγαλειτέρων πόλεων της Πελοποννήσου, της Στερεάς Ελλάδος και των νήσων», περιλαμβάνοντας το σύνολο της ελληνικής επικράτειας τότε. Και βέβαια, ο ποιητικός οίστρος του Καρύδη θα έπλεκε έμμετρο εγκώμιο σε καθεμιά ξεχωριστά.

Η απροσδόκητη χρήση των κόκκινων φαναριών στην Αθήνα του 19ου αιώνα και οι φόβοι για παρεξηγήσεις από τους ξένους επισκέπτες

Από τη μια η ταύτιση του κόκκινου χρώματος με το πάθος και τον έρωτα (άραγε η ταύτιση να ξεκίνησε στα βάθη των αιώνων εξαιτίας του κόκκινου χρώματος των χειλιών;) και από την άλλη η ανάγκη διάκρισης των «σπιτιών» του πληρωμένου έρωτα από τα υπόλοιπα οικήματα μιας περιοχής οδήγησαν στην ταύτιση των κόκκινων φαναριών – στην προ ηλεκτρισμού εποχή – και στη συνέχεια των κόκκινων φώτων με τους οίκους ανοχής. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που κι ένας ανυποψίαστος ακόμα θεατής, που ποτέ δεν περπάτησε σε τέτοια μέρη, μπορεί και μόνο από τον τίτλο να καταλάβει πού αναφέρεται η υπόθεση της ταινίας Κόκκινα Φανάρια του Βασίλη Γεωργιάδη!

Ίσως ο μοναδικός Έλληνας ποδοσφαιριστής που οδηγήθηκε στο αυτόφωρο και καταδικάστηκε σε φυλάκιση για επίθεση σε βάρος διαιτητή κατά τη διάρκεια του αγώνα!

Τι γίνεται όταν ένας ποδοσφαιριστής επιτεθεί στο διαιτητή διαμαρτυρόμενος για μια απόφασή του την ώρα του αγώνα; Ο κανόνας είναι ότι ανάλογα με την ένταση της διαμαρτυρίας αλλά και την ανεκτικότητα του διαιτητή, θα δεχτεί μια κίτρινη ή κόκκινη κάρτα ή και μια απλή επίπληξη χωρίς επιπτώσεις. Πριν πολλά πολλά χρόνια ωστόσο, το Δεκέμβριο του 1933, ένας ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ οδηγήθηκε στο αυτόφωρο και μάλιστα του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης!

Προς όποιον μπλόγκερ γνωρίζει την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος..

Επειδή σχεδόν όλες οι αναρτήσεις μου έχουν τεράστια έκταση, από την αρχή της ενασχόλησής μου με το μπλογκ άρχισα να ενεργοποιώ την επιλογή "Διάβασε περισσότερα". Στην αρχή πρόσθετα το 

<!--more--> (ή κάπως έτσι) στο HTML κάθε ανάρτησης, ώσπου ανακάλυψα το εικονίδιο "εισαγωγή μεταπήδησης", οπότε επέλεγα απλά αυτό.
Τον τελευταίο καιρό ανακάλυψα ότι ενώ πατάω κανονικά το εικονίδιο και στη σύνθεση της ανάρτησης φαίνεται ότι αυτή χωρίζεται, στην πραγματικότητα αυτό δεν συμβαίνει, αλλά οι επισκέπτες του ιστολογίου διαβάζουν ολόκληρες τις αναρτήσεις μονοκόμματες, ένα μακρύ έως ατέλειωτο σεντόνι με διάφορα θέματα. Αντίθετα, στο τέλος της κάθε ανάρτησης εμφανίζεται ένα άσχετο μήνυμα "Περισσότερα", που φυσικά δεν οδηγεί πουθενά!
Δεν ξέρω από πότε συμβαίνει αυτό, καθώς δεν επισκέπτομαι ποτέ το ιστολόγιό μου (ενίοτε κάνω απλά προεπισκοπήσεις των αναρτήσεων για να έχω μια ιδέα για την εικόνα τους), ώσπου πρόσφατα - εντελώς τυχαία - έκανα Προεπισκόπηση Ιστολογίου για να δω τι παίζει. 

Το θέμα είναι το εξής: Δοκίμασα να βάλω και πάλι το <! -- more -->, όμως δεν υπήρξε κάποια διάφορα, αλλά αντίθετα το έβγαζε ως κομμάτι του κειμένου. Ψάχνοντας σε σχετικά μπλογκ, βρήκα κάποιες οδηγίες που ζητούν να προσθέσουμε ή να τροποποιήσουμε κάποιους κώδικες στο HTML του Προτύπου Αναρτήσεων. Μεταξύ αυτών είναι κάποιο <data:post.body/> ή απλούστερα post. body, το οποίο όμως δεν μπορώ να εντοπίσω κάνοντας αναζήτηση μέσα στο HTML του προτύπου (δηλαδή με Ctrl+F). Λογικά κάπου εδώ υπάρχει το πρόβλημα - το οποίο ένας Θεός ξέρει πώς δημιουργήθηκε ξαφνικά, όταν στην αρχή όλα λειτουργούσαν κανονικά! 

Αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει σχετικά (π.χ. σε ποιο σημείο πρέπει να προσθέσω τον κώδικα <data:post.body/> ή πώς αλλιώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η έλλειψή του, ώστε να είναι και πάλι δυνατός ο χωρισμός των αναρτήσεων), θα το εκτιμούσα πολύ. Άλλωστε, αντίστοιχο πρόβλημα ενδεχομένως να έχουν και άλλοι μπλόγκερ. 

Όποιος γνωρίζει μπορεί να δώσει την απάντησή του από κάτω (στα μηνύματα) είτε στο μέιλ του ιστολογίου: olatakala1@gmail.com

Ένα εξοργιστικό ποίημα για τη Σπιναλόγκα το 1914

Είναι το πιο εξοργιστικό ποίημα που έχω διαβάσει στην ζωή μου (χωρίς βέβαια αυτό ν' αποκλείει την ύπαρξη ακόμη πιο εξοργιστικών ποιημάτων). Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ίδη του Ηρακλείου το Μάιο του 1914 και αφορά τους λεπρούς της Σπιναλόγκας, η οποία ήδη από το 1905 είχε μετατραπεί σ' ένα αφόρητο κολαστήριων ψυχών των λεπρών της Κρήτης (αρχικά) ύστερα από απόφαση της Βουλής της τότε αυτόνομης Κρητικής Πολιτείας. Το ποίημα έγραψε κάποιος Μ.Γ.Δ. από τη Νεάπολη του Λασηθίου, ο οποίος - σίγουρα όχι ο μοναδικός εκείνα τα χρόνια - ούτε λίγο ούτε πολύ πίστευε πως η λέπρα ήταν ένα είδος θείας τιμωρίας για κάποιον - αναπόδεικτο ούτως ή άλλως, αλλά και πάλι τελείως άσχετο με την αρρώστια - τρόπο ζωής είτε των ίδιων είτε των γονιών τους! Αν υπάρχει ένας λόγος αναπαραγωγής αυτού του ποιήματος εκατόν τέσσερα χρόνια μετά, αυτός είναι απλά και μόνο για ν' αναδειχτεί η ευθύνη της κοινωνίας που με τον τρόπο της και μέσα από την πλήρη άγνοια και δεισιδαιμονία ενθάρρυνε τον στιγματισμό, τον κοινωνικό αποκλεισμό και εν τέλει τον επί δεκαετίες βασανισμό χιλιάδων ανθρώπινων ψυχών στο νησί της Σπιναλόγκας.

«Το νησί της λέπρας»: Η ζωή στη Σπιναλόγκα το 1928

Ο Θέμος Κορνάρος είναι γνωστός για το βιβλίο του "Σπιναλόγκα" του 1933, με το οποίο κατήγγειλε τις ελεεινές συνθήκες ζωής και τον κοινωνικό αποκλεισμό των απόκληρων της Σπιναλόγκας, ανθρώπων που έφεραν το κοινωνικό στίγμα μιας τότε ανίατης αρρώστιας, ώστε φυλακίστηκαν σ' έναν τόπο εξορίας, όπου ζούσαν σαν να ήταν παιδιά ενός κατώτερου, πολύ σκληρού Θεού. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που ο Κορνάρος έγραφε για τη Σπιναλόγκα και τους κατοίκους της. Το Δεκέμβριο του 1928, η ηρακλειώτικη εφημερίδα Ελευθέρα Σκέψις δημοσίευσε μια σειρά διηγήσεων του Κορνάρου με γενικό τίτλο "Το νησί της λέπρας", από τις συναντήσεις του με κατοίκους της Σπιναλόγκα, μεταξύ των οποίων και δύο άτομα (έναν άνδρα και μια γυναίκα), που ο ίδιος είχε γνωρίσει, όταν ήταν φοιτητής στην Αθήνα. Ουσιαστικά ο συγγραφέας αναδεικνύει τα συναισθήματα τόσο των ανθρώπων που συνάντησε στο νησί (φόβος, νοσταλγία, αλλά και ελπίδα), καθώς επίσης τη δικιά του αμηχανία, αλλά και τη συμπόνοια του για τους ξεχασμένους κατοίκους της Σπιναλόγκας.

Η Αθήνα (και όχι μόνο) του 1912 σ' ένα έγχρωμο βίντεο

Λίγο πολύ, ψάχνοντας στο ίντερνετ θα βρούμε ασπρόμαυρες φωτογραφίες μιας αγνώριστης προπολεμικής Αθήνας χωρίς αυτοκίνητα και πολυκατοικίες. Πόσο πιο εντυπωσιακό όμως θα ήταν να βλέπαμε μια έγχρωμη θέα της Αθήνας από την Ακρόπολη πριν από 100 και πλέον χρόνια, όταν τα σύνορα του ελληνικού κράτους έφταναν μέχρι την Άρτα και τη Θεσσαλία;

"Μαμά, άσε το πριονάκι" και άλλα δημοφιλή σλανγκ πριν 100 χρόνια

Κάθε εποχή έχει τη γλώσσα της, δηλαδή κάποιες λέξεις ή εκφράσεις που χάνουν το βασικό, αρχικό νόημα τους και αποκτούν μια καινούρια διάσταση στο λόγο. Είναι η γλώσσα αργκό - ή "σλανγκ" όπως έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια εξαμερικανισμένα. Την εφευρίσκουν συνήθως οι νέοι πονοκεφαλιάζοντας τους γονείς τους, που μάταια ψάχνουν να βρουν στα λεξικά κάποια εξήγηση. Κι επειδή κάθε γενιά θέλει να ξεχωρίζει από την προηγούμενη αναπτύσσοντας τον ολότελα δικό της κώδικα επικοινωνίας, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της σλανγκ κάθε εποχής είναι θνησιγενές. Ένα επεισόδιο του "Ρετιρέ" είναι υπεραρκετό για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές, αφού οι περισσότερες προχωρημένες ατάκες της εποχής, 25 χρόνια μετά είναι απλά ξεπερασμένες. Πόσο μάλλον τα σλανγκ του περασμένου αιώνα! 

Όταν δεν είναι το κινητό τηλέφωνο που διακόπτει μια παράσταση.. Ποια συμπεριφορά θεατή εξόργισε τη Σοφία Βέμπο τον Ιούλιο του 1937 και έφυγε από τη σκηνή

Από την εποχή που τα κινητά τηλέφωνα μπήκαν στις ζωές μας, αρκετές φορές διακόπηκαν θεατρικές παραστάσεις εξαιτίας τους. Άλλος θεατής μπορεί να ξέχασε - η απλούστερα αδιαφόρησε - να βάλει τη συσκευή του στο αθόρυβο διαταράσσοντας τη μυσταγωγία που προσπαθεί να δημιουργήσει κάθε θεατρική παράσταση ανεξαρτήτως θέματος, άλλος μπορεί να έπιασε κουβέντα την ώρα της παράστασης μέσα στην αίθουσα (αντί να βγει διακριτικά έξω αν ήταν κάτι επείγον - που συνήθως δεν είναι...), άλλος πάλι μπορεί να παρασύρθηκε από μια ακατανίκητη επιθυμία να εξωτερικεύσει τον οπερατέρ που κρύβει μέσα του αρχίζοντας να καταγράφει με την κάμερα του τηλεφώνου του όλη την παράσταση από την αρχή μέχρι το τέλος - ή μέχρι να τον διακόψει κάποιος τέλος πάντων - πιστεύοντας ότι η ελευθερία του να καταγράφει ό,τι θέλει με το κινητό του δεν έρχεται σε σύγκρουση με το ισχύον δίκαιο περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Με άλλα λόγια, το κινητό τηλέφωνο μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος μάστιγας για το θέατρο, όταν δεν γίνεται σωστή χρήση του από τους θεατές. Όμως δεν ευθύνεται το μέσο, αλλά ο άνθρωπος που το χρησιμοποιεί, καθώς αγενείς συμπεριφορές ασυνείδητων θεατών διέκοπταν παραστάσεις πολύ πριν την εμφάνιση των κινητών, όπως το παρακάτω περιστατικό που συνέβη τον Ιούλιο του 1937.