Η πρώτη (;) φορά που ο Ορέστης Μακρής υποδύθηκε τον "Μπεκρή" στο θέατρο και ο ύμνος που γράφτηκε για την ερμηνεία του

Ένας από τους αγαπημένους Έλληνες ηθοποιούς του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου ήταν και ο Ορέστης Μακρής, ο οποίος αγαπήθηκε πολύ τόσο με το ραφιναρισμένο κωμικό του ταλέντο σε σειρά ταινιών, όσο και με την εξαιρετική δραματική ερμηνεία του στον "Μεθύστακα" του Γιώργου Τζαβέλλα, την πρώτη ελληνική ταινία που έκοψε πάνω από 300.000 εισιτήρια. Ο Μακρής βέβαια ήταν και ένας σπουδαίος θεατρικός ηθοποιός, ο οποίος είχε πολλές φορές υποδυθεί σ' ένα κωμικό όμως πλαίσιο το ρόλο του μεθύστακα, ήδη από τη δεκαετία του '30. Σ' όλες τις βιογραφίες του Μακρή, που έχω διαβάσει στο διαδίκτυο, αναφέρεται ότι η πρώτη του θεατρική εμφάνιση στο ρόλο του μπεκρή, πραγματοποιήθηκε το 1932 στα πλαίσια της επιθεώρησης "Παπαγάλος". Ωστόσο, αυτή η πληροφορία φαίνεται ότι δεν είναι απόλυτα ακριβής, καθώς ο Μακρής είχε δώσει ρεσιτάλ γέλιου υποδυόμενος έναν τύπο μπεκρή σε μια επιθεώρηση, που παρουσιάστηκε στο κοινό της Θεσσαλονίκης το Μάιο του 1931.

Γιατί οι βρετανικές εκλογές διεξάγονται τις Πέμπτες;

Χρησιμοποιούν το δικό τους μετρικό σύστημα, όπου τα εκατοστά, τα μέτρα και τα κιλά ακούγονται ακαταλαβίστικα. Επιμένουν να οδηγούν στα δεξιά και καμαρώνουν γι' αυτό. Δεν μπήκαν ούτε για μια στιγμή στον πειρασμό να εγκαταλείψουν την αγαπημένη τους στερλίνα και με την πρώτη ευκαιρία την έκαναν με ελαφρά από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού αισθάνονται πρώτα και πάνω απ' όλα Βρετανοί. Μέρος της ιδιόμορφης βρετανικής παράδοσης είναι και η επιλογή της Πέμπτης ως η ημέρα διεξαγωγής των κάθε λογής εκλογικών αναμετρήσεων είτε πρόκειται για δημοψήφισμα είτε για τις καθιερωμένες γενικές ή τοπικές εκλογές, ενώ ακόμη και στις ευρωεκλογές οι Βρετανοί προσέρχονται - ή μήπως θα ήταν προτιμότερο εν όψει Brexit να γράψω "προσέρχονταν" - στις κάλπες πριν τους άλλους Ευρωπαίους. Γιατί όμως πρέπει να είναι Πέμπτη και όχι ας πούμε Κυριακή, όπως συνηθίζεται από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες;

Η αναπαλαίωση της ελληνικής τηλεόρασης (μια τηλεοπτική κριτική εφ' όλης της ύλης)

Η μόδα ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια από την αμερικανική τηλεόραση και αφορούσε κυρίως το κομμάτι της μυθοπλασίας, όπου ο ανταγωνισμός γίνεται ολοένα μεγαλύτερος και δυσκολότερος με δεκάδες νέες τηλεοπτικές παραγωγές από δεκάδες - πλέον - συνδρομητικά κανάλια. Σειρές που είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο τους πριν αρκετά χρόνια και πλέον ζούσαν στις νοσταλγικές αναμνήσεις των τηλεθεατών, γνωστές στις νεώτερες γενιές χάρη στο Youtube ή τις πρωινές επαναλήψεις σε περιφερειακούς τηλεοπτικούς σταθμούς, υπέστησαν ένα λίφτινγκ και επέστρεψαν ή ετοιμάζονται να επιστρέψουν στις οθόνες είτε με τη μορφή του σίκουελ (Prison Break, X-Files, Ντάλας, 90210, Μέλροουζ Πλέις, Gilmore Girls, Σπίτι για πέντε κλπ.) είτε γραμμένες από την αρχή με τα σενάριά τους προσαρμοσμένα στη σημερινή εποχή και στις σημερινές τηλεοπτικές απαιτήσεις (Η Πεντάμορφη και το Τέρας, Δυναστεία).

Πώς η νίκη του Λουξεμβούργου στη Γιουροβίζιον το 1965 έθεσε σε κίνηση μια σειρά από γεγονότα, τα οποία κατέληξαν στη γέννηση τριών τραγουδιών, που έμειναν στην ιστορία!

Στις 20 Μαρτίου 1965, στη Νάπολη της Ιταλίας πραγματοποιήθηκε ο 10ος διαγωνισμός τραγουδιού της Γιουροβίζιον. Δεκαοχτώ τραγούδια συμμετείχαν, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν από παλιομοδίτικα έως αφόρητα ακόμη και για τα δεδομένα της εποχής. Στην πραγματικότητα, μόνο ένα τραγούδι ξεχώριζε, αυτό που κέρδισε και την πρώτη θέση, ένα χαριτωμένο ποπ τραγουδάκι με τίτλο "Poupée de cire, poupée de son", που εκπροσωπούσε τη Λουξεμβούργο, παρότι η ερμηνεύτρια, η 17χρονη Φρανς Γκαλ, είχε εμφανείς φωνητικές αδυναμίες.

Γιουροφάνς, αυτοί οι άγνωστοι

πηγή: Twitter

Γιουροφάνς: μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι δεν αγαπούν απλά, αλλά ζουν και αναπνέουν, κοιμούνται και ξυπνούν με τη σκέψη της Γιουροβίζιον, δηλαδή του διαγωνισμού τραγουδιού που διοργανώνει κάθε χρόνο η Γιουροβίζιον, το όνομα της οποίας τελικά ταυτίστηκε με τον τηλεοπτικό αυτό θεσμό (κάτι σαν την "Καρολάιν" που βλέπανε οι γιαγιάδες πριν σχεδόν τρεις δεκαετίες εννοώντας την "Τόλμη και Γοητεία"). Είναι τόσο πολύ παθιασμένοι με το διαγωνισμό, ώστε γνωρίζουν τα πάντα γι' αυτόν: ποια τραγούδια συμμετείχαν κάθε χρονιά, ποια κέρδισαν, πώς λέγονταν οι παρουσιαστές, τι συστήματα ψηφοφορίας ίσχυαν κατά καιρούς, τι ευτράπελα έγιναν επί σκηνής ή στα παρασκήνια. Σίγουρα θα μείνετε με ανοιχτό το στόμα, αν συναντήσετε κάποιον 25άρη καμένο με την Γιουροβίζιον, ο οποίος μπορεί να ψιλοτραγουδάει ένα παράξενο σε σας άκουσμα, το οποίο θα σπεύσει να σας ενημερώσει ότι ήταν η συμμετοχή της Σλοβενίας το 1997, ενώ μπορεί να σας δώσει ολόκληρη διάλεξη για το πόσο άδικο ήταν το αποτέλεσμα με την τετραπλή ισοψηφία και τους τέσσερις νικητές στο διαγωνισμό του 1969!

Τι πρέπει ν' αλλάξει για να στέλνει η Ελλάδα και πάλι πετυχημένες συμμετοχές στη Γιουροβίζιον;

Γιατί τα τελευταία χρόνια οι ελληνικές συμμετοχές στη Γιουροβίζιον έχουν παγιδευτεί σε θέσεις μπότομ10 (με αποκορύφωμα το 2016, οπότε το ελληνικό τραγούδι δεν προκρίθηκε καν στη βραδιά του τελικού), όταν λίγα χρόνια νωρίτερα είχαμε κάθε χρόνο σχεδόν εξασφαλισμένη μια θέση στο τοπ10; Κάπου κουραστήκαμε, κάπου επαναπαυτήκαμε και ξεμείναμε από ιδέες επιτρέποντας ν' αναδειχτούν μια σειρά από στρεβλές αντιλήψεις, που στην ουσία τροφοδοτούν έναν φαύλο κύκλο αποτυχιών και εσωστρέφειας. Αυτές είναι κάποιες σκέψεις μου για το τι μπορεί να φταίει και τι μπορεί ν' αλλάξει.

Γιουροβίζιον 2017: Σχολιάζοντας τα 26 τραγούδια του τελικού. Τι μας περιμένει το βράδυ αυτό...

Το έκανα πέρυσι, μου άρεσε, είχε επιτυχία, θα το κάνω και φέτος. Λίγο πριν ξεκινήσει ο 62ος διαγωνισμός τραγουδιού της Γιουροβίζιον κάνω τη δική μου κριτική στα 26 τραγούδια που θ' απολαύσουμε - καλά μην το πάρετε αυτό και τοις μετρητοίς - την αποψινή βραδιά. Πρόκειται για ένα είδος pre-live blogging, που απευθύνεται στους τηλεθεατές της τελευταίας στιγμής και σε όσους γιουροφάν έχουν τόσο πολύ καμένο τον εγκέφαλό τους με ό,τι αφορά τη Γιουροβίζιον, ώστε διαβάζουν μετά μανίας οτιδήποτε την αφορά. Φυσικά τα σχόλια είναι υποκειμενικά και μπορείτε να διαφωνήσετε ελεύθερα με.. όλα και στο τέλος να ψηφίσετε το τραγούδι της αρεσκείας σας.

Πότε και πώς γιορτάστηκε για πρώτη φορά η Ημέρα της Μητέρας στην Ελλάδα. Πότε μεταφέρθηκε στις 2 Φεβρουαρίου, πότε (αλλά και γιατί) τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου

Δύο είναι οι πιο δημοφιλείς μη θρησκευτικές και μη εθνικές γιορτές: η Γιορτή των Ερωτευμένων στις 14 Φεβρουαρίου και η Γιορτή της Μητέρας τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Είναι τόσο δημοφιλείς, ώστε θεωρείται σχεδόν ιεροσυλία από ορισμένους το γεγονός ότι γιορτάζονται χωρίς να συνδέονται άμεσα με κάποια θρησκευτική γιορτή (της Ορθοδοξίας βεβαίως βεβαίως, αφού ζούμε στην Ελλάδα, όπου για μια μερίδα του πληθυσμού οτιδήποτε έρχεται στα καθ'ημάς από την Εσπερία είναι εξ ορισμού όχι μόνο αντεθνικό, αλλά και πολέμιο της ορθόδοξης πίστης). Ας αφήσουμε στην άκρη τους ερωτευμένους κι ας ασχοληθούμε με τη γιορτή της Μητέρας. Για πολλά χρόνια γιορταζόταν στις 2 Φεβρουαρίου, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν ξεκίνησε να γιορτάζεται τη συγκεκριμένη ημερομηνία. Όπως επίσης άγνωστο για πολλούς είναι το γεγονός ότι η πρωτοβουλία για μεταφορά της γιορτής τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου ανήκε σε δύο γνωστούς επιχειρηματίες του θεάτρου (ο ένας) και του κινηματογράφου (ο άλλος). Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η πρώτη τηλεοπτική σειρά που γυρίζεται στη Γάζα και η δημιουργία αντιγράφου της Ιερουσαλήμ για τις ανάγκες των γυρισμάτων

Τα τελευταία χρόνια, η περίοδος του Ραμαζανιού δεν είναι για τους Μουσουλμάνους απλά μήνας νηστείας και προσευχής, αλλά και μια καλή ευκαιρία να απολαύσουν σαπουνόπερες στους τηλεοπτικούς τους δέκτες. Συνήθως, προτιμούνται οι σειρές από την Τουρκία και την Αίγυπτο, που είναι και οι επιτυχημένες, όμως σε κάθε χώρα υπάρχουν και οι τοπικές παραγωγές. Φέτος, για πρώτη φορά θα προβληθεί και μια σειρά που αυτήν περίοδο γυρίζεται στη Λωρίδα της Γάζας, στο νότιο τμήμα της οποίας έχει στηθεί το ακριβές αντίγραφο της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ.

Αγαπημένα φαγητά, που οι Ιάπωνες μπορούν να τα απολαμβάνουν και σε περίεργες γεύσεις!

Οι Ιάπωνες είναι ένας ιδιαίτερος λαός, που ακολουθεί μεν τις τάσεις του δυτικού πολιτισμού, όμως πάντα προσδίδει σ' αυτές το δικό του, ξεχωριστό στίγμα. Αυτό φαίνεται στη μουσική, στη μόδα ή ακόμα και στο φαγητό. Ας εστιάσουμε στο τελευταίο. Οι αλυσίδες φαστ φουντ μια χαρά βασιλεύουν στις μεγάλες ιαπωνικές πόλεις, όμως αυτές δεν στέκονται μόνο στα κλασικά πιάτα, αλλά κάνουν και δικές τους, ιδιαίτερες προτάσεις είτε σε επίπεδο εξωτερικής εμφάνισης είτε και περιεχομένου. Σνακ δημοφιλή σ' όλον τον πλανήτη, κυκλοφορούν στην Ιαπωνία και σε γεύσεις, που δύσκολα θα μπορούσε να σκεφτεί και ο πιο προχωρημένος νους. Και βέβαια, δεν είναι απλά τα φαγητά του εμπορίου που διεκδικούν ιδιαίτερες πινελιές, αλλά οι Ιάπωνες έχουν ιδιαίτερες γευσιγνωστικές προτάσεις και σε απλά γεύματα που ετοιμάζουν στα σπίτια τους. Πάρτε μια ιδέα.