Η μαντάμ Σουσού και ο ελληνικός στρατός

Όταν ένας περιφερειακός πόλεμος λαμβάνει χώρα πέριξ της Ευρώπης, οι πολεμικοί αναλυτές του καναπέ, του καφενείου και των σόσιαλ μίντια είναι έτοιμοι να πάρουν κι αυτοί τα όπλα και να πολεμήσουν με λύσσα τον όποιο εχθρό. Όταν δε βρίσκονται σε εξέλιξη ταυτόχρονα δύο περιφερειακοί πόλεμοι στη γειτονιά μας, οι ίδιοι καταπληκτικοί παντογνώστες αναλυτές είναι σίγουροι ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει και απλά είναι θέμα χρόνου να εμπλακούμε σ’ αυτόν και ως χώρα. Αρκεί και μόνο οι περιφερειακοί αυτοί πόλεμοι να εξελίσσονται πέριξ της Ευρώπης, γιατί αν αύριο μεθαύριο πολεμήσουν η Ταϊλάνδη με την Καμπότζη, δεν πα να καίγεται η Μέση Ανατολή, κανείς δεν θα ενδιαφερθεί.

Τέλος πάντων, όλη αυτή η παραφιλολογία της υπερβολής, όπως συνήθως στα σόσιαλ μίντια, μου θυμίζει τη μαντάμ Σουσού του Δημήτρη Ψαθά, που κατά τη γνώμη μου αποτελεί έναν από τους πλέον αντιπροσωπευτικούς τύπους του νεοέλληνα –πολύ πιο αντιπροσωπευτικό από τον Ζορμπά του Καζαντζάκη, που εκφράζει μάλλον τον τύπο που θα θέλαμε να έχουμε παρά το ποιοι είμαστε αληθινά ως Έλληνες.

Στην πρώτη ιστορία, που δεν περιλαμβάνεται στο βιβλίο με επιλεκτική συλλογή επεισοδίων των χρονογραφημάτων του Δ. Ψαθά με τις περιπέτειες της πυργοδέσποινα του Μπίθουλα ούτε αναπαράχθηκε στην τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του ’80, μεσούντος του πολέμου στην Ευρώπη στις αρχές του 1940 ο Παναγιωτάκης κλήθηκε για μετεκπαίδευση ως αγύμναστος και η μαντάμ Σουσού δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ο σύζυγός της στα 40 του θα ήταν ένας απλός στρατιώτης και όχι αξιωματικός, μέχρι που άκουσε τυχαία –κοινώς έστησε αφτί– δυο κυρίες του Κολωνακίου να συζητούν ενθουσιασμένες για ιδιαίτερους λόγους σχετικά με τους δικούς τους συζύγους και γενικότερα γνωστούς, οι οποίοι επίσης είχαν κληθεί για συμπληρωματική στρατιωτική εκπαίδευση.

Στη δεύτερη ιστορία, που επίσης δεν περιλαμβάνεται στο βιβλίο και δεν περιλήφθηκε στα επεισόδια του σίριαλ της δεκαετίας του ’80, συγκινημένη από το έργο των «φρουράρχων» των συνόρων μας, η Σουσού αποφάσισε να κάνει το καθήκον της ως ευγνωμονούσα Ελληνίδα του καλού κόσμου βοηθώντας τους καημένους τους «φρούραρχους» με μια εξαιρετικά γαλαντόμο φιλανθρωπική πρωτοβουλία.

Απολαύστε τις!

Ποια ήταν η «Ξανθούλα», που έγινε ποίημα από το Διονύσιο Σολωμό;

 Ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα του Διονύσιου Σολωμού, ένα από τα πρώτα ποιήματα που μαθαίνουμε στο σχολείο και που μάλιστα μένει χαραγμένο στη μνήμη μας για πάντα, είναι η περίφημη «Ξανθούλα»: Την είδα την Ξανθούλα/ την είδα ψες αργά/ που εμπήκε στη βαρκούλα/ να πάει στην ξενιτιά.

Ποια ήταν όμως αυτή η ξανθούλα, ο αποχαιρετισμός της οποίας έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση στον ποιητή, ώστε την απαθανάτισε με τους στίχους του;

Δύο είναι οι εκδοχές, οι οποίες συμπίπτουν ως προς ένα κρίσιμο στοιχείο: το κορίτσι που συγκίνησε το Δ. Σολωμό ήταν κόρη ενός Χιώτη, του Ζαννή Μαυρογορδάτου ή Μαυροκορδάτου, ο οποίος μετά την καταστροφή της Χίου το 1822 βρέθηκε με την οικογένειά του στη Ζάκυνθο ως ενδιάμεσο σταθμό με τελικό προορισμό το Λιβόρνο της Ιταλίας. Από κει και πέρα, υπάρχει διαφωνία ως προς το ποια ήταν η ξανθή κόρη του Μαυρογορδάτου που ενέπνευσε τον ποιητή, η Μαριγώ ή η Αικατερίνη, οι οποίες αμφότερες παντρεύτηκαν κάποιον... Ράλλη!

Ένα γράμμα του διάσημου συγγραφέα Εμίλ Ζολά για το σκύλο του

Παραγωγικότατος συγγραφέας, θεμελιωτής του νατουραλισμού στη λογοτεχνία, ο Εμίλ Ζολά έχει συνδεθεί κυρίως με τη θαρραλέα στάση που επέδειξε κατά τη διάρκεια της περιβόητης δίκης Ντρέιφους. Αρνούμενος να σιωπήσει μπροστά στην καταφανή παραβίαση του κράτους δικαίου, που είχε στοχοποιήσει τον αθώο αξιωματικού του γαλλικού στρατού Άλφρεντ Ντρέιφους σ’ ένα σοβαρό σκάνδαλο κατασκοπείας την ώρα που ο πραγματικός ένοχος είχε καταφέρει να βγει αλώβητος χάρη στις διασυνδέσεις του, ο Εμίλ Ζολά δημοσίευσε στην εφημερίδα L’ Aurore στις 13 Ιανουαρίου 1898 το περιβόητο άρθρο του με τίτλο «Κατηγορώ» («J’ accuse») εξαπολύοντας σφοδρή επίθεση κατά του γαλλικού Γενικού Επιτελείου Στρατού.

Ο Ζολά βρέθηκε κι αυτός στο στόχαστρο, παραπέμφθηκε σε δίκη και εξαναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί για έντεκα μήνες στο Λονδίνο μετά από συμβουλές του δικηγόρου και των φίλων του. Βέβαια κατάφερε να ανοίξει η συζήτηση για τη δίκη του Ντρέιφους, μετά δε την απόφαση για δικαστική επανεξέταση της υπόθεσης επέστρεψε στο Παρίσι.

Μετά την επιστροφή του, η διευθύντρια του περιοδικού «Ο φίλος των ζώων» ζήτησε από τον Ε. Ζολά την υποστήριξή του στο έργο του περιοδικού και εκείνος ανταποκρίθηκε με μια επιστολή, στην οποία αποκάλυπτε τη μεγάλη του αδυναμία: την πολύ μεγάλη αγάπη που έτρεφε για το σκύλο του, ο οποίος πέθανε όσο ο Ζολά έλειπε στον τόπο της αυτοεξορίας του, με αποτέλεσμα ο συγγραφέας να γεμίσει τύψεις. Έγραφε:

5 φωτογραφίες που επιβεβαιώνουν ότι η πρωτεύουσα της Ελβετίας αποτελεί παράδεισο για τις γάτες

Είναι η Ελβετία το καλύτερο μέρος για να ζουν οι γάτες; Αυτό ισχυριζόταν το περιοδικό National geographic το 2019. Ο λόγος; «Έχουν ελευθερία, αυτονομία και τη δική τους γατοκεντρική αρχιτεκτονική. Στη μια πλευρά κάποιας πολυώροφης μονοκατοικίας ή κάποιας πολυκατοικίας συνήθως κατασκευάζονται σκάλες και ράμπες, σχεδιασμένες κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν οι γάτες να έρχονται και να φεύγουν όποτε θέλουν».

Αφορμή για το σχόλιο του περιοδικού ήταν το βιβλίο μιας Γερμανίδας φωτογράφου, της Μπριγκίτε Σούστερ, με τίτλο «Arcatecture – Swiss Cat Ladders». Το βιβλίο προκάλεσε αίσθηση και ακολούθησε σειρά σχετικών αφιερωμάτων σ’ όλον τον κόσμο, αναπαράγοντας από αυτό διάφορες φωτογραφίες με σκάλες που υπάρχουν σε πολλά σπίτια της ελβετικής πρωτεύουσας, της Βέρνης, οι οποίες –τηρουμένων των αναλογιών– θυμίζουν κάπως τις λεγόμενες «σκάλες υπηρεσίας» των παλιών σπιτιών, μόνο που αυτές στη Βέρνη, αλλά και σε άλλες πόλεις και χωριά της χώρας των Άλπεων, είναι αφιερωμένες αποκλειστικά και μόνο στις γάτες.

Τελικά, τι σημαίνει η αναγραφόμενη ημερομηνία λήξης στα μπουκάλια με εμφιαλωμένο νερό;

Είναι μια απορία, που –λίγο ή πολύ– την έχουμε όλοι μας. Τι ακριβώς υπονοεί η ημερομηνία λήξης στα μπουκάλια με εμφιαλωμένο νερό; Το νερό δεν είναι σαλάμι ή κάποιο άλλο ευαίσθητο τρόφιμο, ώστε να χαλάσει μετά την πάροδο ορισμένων μηνών –ενώ παραμένει κλειστό το μπουκάλι– με κίνδυνο να δηλητηριαστούμε. Και πώς όμως προσδιορίζεται εξ αρχής η ημερομηνία λήξης που αναγράφεται στο μπουκάλι; Μπαίνει μια ημερομηνία αυθαίρετα ή υπάρχει ορισμένο κριτήριο και ποιο είναι αυτό;

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνει ο μέσος άνθρωπος στην εποχή της ταχύτητας, όταν ψάχνει απαντήσεις σε ένα οποιοδήποτε –εύκολο ή δύσκολο– ερώτημα; Αναζήτηση στο Google, που μάλιστα προσφέρει και επισκόπηση ΑΙ, στην οποία διαβάζουμε: «Το εμφιαλωμένο νερό δεν λήγει με την έννοια που λήγουν τα τρόφιμα. Η ημερομηνία λήξης που αναγράφεται στη φιάλη αφορά κυρίως τη συσκευασία (πλαστική φιάλη) και όχι το νερό καθαυτό. Το νερό δεν αλλοιώνεται με τον ίδιο τρόπο που αλλοιώνονται τα τρόφιμα».

Γιατί τότε αναγράφεται η ημερομηνία λήξης; Η τεχνητή νοημοσύνη δίνει και πάλι την απάντηση: «Η πλαστική φιάλη μπορεί να φθείρεται με την πάροδο του χρόνου και να απελευθερώνει ουσίες στο νερό. Η ημερομηνία λήξης ενημερώνει για την ασφάλεια της συσκευασίας και όχι του νερού», όπως επίσης «Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, η ποιότητα του νερού μπορεί να επηρεαστεί ελαφρώς, αλλά δεν καθίσταται επικίνδυνη για κατανάλωση».

Η Κατερίνα Γιουλάκη μέσα από τρεις συνεντεύξεις της

εφημερίδα Κυριακάτικη Νίκη, 3 Μαΐου 1992/ Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Βουλής

Η Κατερίνα Γιουλάκη είχε το σπάνιο χαρακτηριστικό να θεωρείται «άνθρωπος της διπλανής πόρτας». Οι ρόλοι που έπαιξε στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, μέσω των οποίων έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό πανελλαδικά, αλλά κυρίως ο τρόπος με τους οποίους τους προσέγγιζε –με μια ισορροπημένη φυσικότητα και λαϊκότητα, χωρίς να ολισθαίνει στον υποκριτικό λαϊκισμό– την έκαναν αγαπητή σε όλους.

Η πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο έγινε στη Λευκωσία τον Ιούνιο του 1959 ως μέλος του θιάσου του Ντίνου Ηλιόπουλου, που έκανε μια μεγάλη περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο. Ήταν στο έργο «Η κυρία του κυρίου» των Τσιφόρου και Βασιλειάδου, όπου η Κατερίνα Γιουλάκη έλεγε απλά την ατάκα «Κυρία, έφερα τη γούνα»!

Γνωστή στο θεατρικό κοινό έγινε παίζοντας στην «Εταιρία Θαυμάτων» του Δ. Ψαθά με πρωταγωνιστή το Δημήτρη Χορν, οπότε έγινε γνωστή κυριολεκτικά σε μια βραδιά.

Όταν ο (γνωστός) Βασίλης Λεβέντης κατέθεσε μήνυση σε βάρος της Αλίκης Βουγιουκλάκη!

Φωτογραφία του Βασίλη Λεβέντη, όταν ήταν υποψήφιος δήμαρχος Πειραιά το 1982.

Ιδιαίτερη μορφή της ελληνικής πολιτικής ζωής, ο Βασίλης Λεβέντης έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό στις αρχές της δεκαετίας του ’90, αφενός όταν υποστηρίχτηκε από το τότε κυβερνόν κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στις αναπληρωματικές εκλογές της Β΄ Αθήνας τον Απρίλιο του 1992 και αφετέρου με τις καλτ εμφανίσεις του στο Κανάλι 67, τον τηλεοπτικό σταθμό που είχε ιδρύσει για να προπαγανδίσει την πολιτική του δράση ως αρχηγός κόμματος.

Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία οπωσδήποτε θυμούνται τις φραπεδιές που έπινε ζωντανά στην τηλεόραση και τις κατάρες που έριχνε στους αρχηγούς των κομμάτων εξουσίας, από τα οποία βέβαια και ο ίδιος είχε περάσει. Σύμφωνα με τη Βικιπαιδεία ήταν εκ των ιδρυτικών μελών του ΠΑΣΟΚ από το οποίο φέρεται να αποχώρησε μετά το 1981, ωστόσο το Νοέμβριο του 1980 ο ίδιος δήλωνε πολιτευτής με τη Νέα Δημοκρατία στον Πειραιά (αν και δεν συμπεριλήφθηκε στους συνδυασμούς της στις εκλογές του 1981), κατέβηκε υποψήφιος δήμαρχος Πειραιά ως ανεξάρτητος το 1982 συγκεντρώνοντας ποσοστό 1.20%, στη συνέχεια ίδρυσε δικό του κόμμα, για να κατέβει υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία το 1989, να ιδρύσει νέο κόμμα το 1990 και τελικά την Ένωση Κεντρώων το 1992, ως επικεφαλής της οποίας συμμετείχε σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις με πολύ χαμηλά ποσοστά, ώσπου έγινε το θαύμα και το Σεπτέμβριο του 2015 κατάφερε να εισέλθει στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Ωστόσο η πρώτη φορά που ο Βασίλης Λεβέντης απασχόλησε την επικαιρότητα ήταν το Μάρτιο του 1982, με αφορμή όχι κάποια πολιτική παρέμβασή του, αλλά με την κατάθεση μήνυσης κατά της Αλίκης Βουγιουκλάκη! Το ιστορικό, όπως το κατέγραψαν οι εφημερίδες:

Η μεγάλη επιτυχία που σημείωσε η Ρένα Βλαχοπούλου ως τραγουδίστρια σε Τουρκία, Μέση Ανατολή και Αμερική την περίοδο 1946-1951 και ο άγνωστος γάμος της μ' έναν Αμερικανό κομμωτή

Πηγαία, πληθωρική, αυθεντική, ανεπανάληπτη κωμική ηθοποιός η Ρένα Βλαχοπούλου, παρότι αυτοδίδακτη και κατά κύριο λόγο αυτόφωτη, αποτελεί ένα από τα διαχρονικά σημεία αναφοράς της ελληνικής κωμωδίας, ενώ όλοι λίγο-πολύ έχουμε αναρωτηθεί απολαμβάνοντάς την στις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου: Πόσο ψηλά θα μπορούσε να φτάσει σε παγκόσμιο επίπεδο, αν η χάρη της έφτανε στο Χόλυγουντ;

Βέβαια η φήμη της Ρένας Βλαχοπούλου ως απολαυστικής κωμικής ηθοποιού δεν ξεπέρασε τα σύνορα του ελληνισμού, υπήρχε όμως μια εποχή κατά την οποία η Ρένα μεσουράνησε στο εξωτερικό και σημείωσε τεράστια επιτυχία ως τραγουδίστρια, επιβεβαιώνοντας τον τίτλο που της είχαν αποδώσει, ότι ήταν η Ελληνίδα «βασίλισσα της τζαζ».

Άνοιξη 1946. Η Ρένα Βλαχοπούλου συνοδεύει το συνθέτη Γιάννη Σπάρτακο σε μια μεγάλη περιοδεία στην Κωνσταντινούπολη. Η επιτυχία που σημειώνουν είναι πρωτοφανής. Ειδικά η Ρένα αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού αντίστοιχου εκείνου που απολάμβαναν οι μεγαλύτεροι σταρ του κινηματογράφου. Οι Τούρκοι έμαθαν να τραγουδούν «Θα σε πάρω να φύγουμε» ενώ αποθεωτικά για την τραγουδίστρια ήταν και τα σχόλια των τουρκικών εφημερίδων.

Η θεία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη (αδερφή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) που στα νιάτα της εκλέχτηκε... Μις

Η αναβίωση των καλλιστείων μετά από μια εικοσαετία, αλλά και η αξιοπρεπέστατη εμφάνιση της Μις Ελλάς Νταίζης Μαυράκη στα διεθνή καλλιστεία Μις Υφήλιος, όπου κατετάγη τρίτη, προκάλεσαν έναν άνευ προηγουμένου πυρετό καλλιστειομανίας στην ελληνική κοινωνία το καλοκαίρι του 1952. Κάθε συνοικία της Αθήνας, όπως και οι περισσότερες πόλεις της χώρας, ανέδειξαν τις δικές τους «Μις», οι οποίες πόζαραν στο φωτογραφικό φακό όλο περηφάνια με τις κορδέλες τους, γεμάτες όνειρα για μια απροσδιόριστη καριέρα (κατά προτίμηση στον κινηματογράφο και κατά προτεραιότητα στο διεθνές στερέωμα), οι δε φωτογραφίες τους έβρισκαν πρόθυμη φιλοξενία στις σελίδες των περισσότερων εφημερίδων, που έμμεσα τροφοδοτούσαν αυτόν τον άνευ προηγουμένου μαζικό πυρετό ομορφιάς.

Ένα από τα πολλά τοπικά καλλιστεία της χρονιάς έλαβε χώρα στο Λουτράκι στις 27 Αυγούστου 1952, όπου δικαίωμα συμμετοχής για τον πολυπόθητο τίτλο της «Μις Λουτράκι» δεν είχαν μόνο οι ντόπιες, αλλά και όσες νεαρές γυναίκες βρίσκονταν στη λουτρόπολη –δημοφιλέστατο τουριστικό προορισμό της εποχής. Εκείνες τις μέρες, μεταξύ των παραθεριστριών του Λουτρακίου βρισκόταν και η δεύτερη ξαδέρφη της Μις Ελλάς (Νταίζης Μαυράκη), μια εικοσάχρονη κοπέλα από τα Χανιά, που ονομαζόταν Αρτεμισία Μητσοτάκη. Πρόκειται για την θεία του νυν πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, και αδερφή του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με τον οποίο έμοιαζε καταπληκτικά (πραγματικά σαν δυο σταγόνες νερό!), όπως θα δείτε στις φωτογραφίες στη συνέχεια.

Αρχικά, η Αρτεμισία δεν ήθελε να λάβει μέρος στα καλλιστεία, αλλά υπέκυψε στις μεγάλες πιέσεις που της ασκήθηκαν, όπως έγραφε την επομένη των καλλιστείων η εφημερίδα Βραδυνή. Η εφημερίδα, που έδειξε μεγάλη ζέση στην ανάδειξη των συνοικιακών και επαρχιακών καλλιστείων το καλοκαίρι του 1952, έγραψε:

Αθανασία Μουστάκα: Ποια ήταν η κινηματογραφική «γιαγιά» της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην ταινία «Μοντέρνα Σταχτοπούτα»;

Φωτογραφία της Αθανασίας Μουστάκα στο περιοδικό
Μηνιαίος Εικονογραφημένος Εθνικός Κήρυξ, Ιανουάριος 1932

Βλέποντας και ξαναβλέποντας τις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες περασμένων δεκαετιών κρατάμε ζωντανή τη μνήμη των ηθοποιών εκείνης της εποχής, οι οποίοι κατάφεραν να νικήσουν το μεγαλύτερο εχθρό της τέχνης τους, που είναι η λήθη εξαιτίας του χρόνου που κυλάει αδυσώπητος. Η αλήθεια είναι ότι σε αντίθεση με τη λογοτεχνία και τις ονομαζόμενες «καλές τέχνες» το θέατρο ήταν και είναι η μοναδική των τεχνών που δεν έχει περιθώρια επιβίωσης στο πέρασμα των χρόνων ως κατεξοχήν θνησιγενής, η οποία μάλιστα επί αιώνες ήταν αδύνατο να καταγραφεί και να μείνει στην αιωνιότητα. Όμως ακόμη και σήμερα δεν μπορεί ν’ αποτυπωθεί σε όλο της το μεγαλείο από μια κάμερα ως μια τέχνη καθαρά βιωματική, η άμεση επικοινωνία του ηθοποιού που βρίσκεται στο σανίδι με τους θεατές που κάθονται στην πλατεία του θεάτρου.  

Ήρθε λοιπόν ο κινηματογράφος –άλλη μορφή τέχνης με εκείνη του θεάτρου, πλην όμως συναφής– και κατάφερε να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη ταλαντούχων ηθοποιών, των οποίων τα ονόματα σήμερα ίσως και να αγνοούσαμε. Όμως εστιάζουμε κυρίως στους πρωταγωνιστές, σ’ εκείνους που έπαιζαν τους μεγάλους ρόλους, τους πιο προβεβλημένους, και σπανιότερα σε μικρά αστεράκια που είχαν το πηγαίο ταλέντο –κάποιοι απλά την καλή τύχη της έξυπνης ατάκας χάρη στη γραφίδα ταλαντούχων σεναριογράφων– και άφησαν το δικό τους στίγμα.

Αντίθετα έχουν ξεχαστεί δευτερορολίστες του ελληνικού κινηματογράφου, οι οποίοι είχαν μια μακρά και επιτυχημένη πορεία στο θέατρο, τύγχαναν του σεβασμού των συναδέλφων τους τα χρόνια εκείνα, όμως ήταν πολύ μεγάλοι σε ηλικία για να γίνουν πρωταγωνιστές ή δεν είχαν την απαιτούμενη εξοικείωση με την κινηματογραφική κάμερα, αλλιώς μαθημένοι επί δεκαετίες.

Βλέπουμε για παράδειγμα την κινηματογραφική γιαγιά της Αλίκης Βουγιουκλάκη στη «Μοντέρνα Σταχτοπούτα», ταινία του 1965. Ο ρόλος της δεν είναι απαιτητικός, δεν λέει πολλές ατάκες, βλέποντάς την όμως αισθανόμαστε ότι είναι μια συνηθισμένη γιαγιά του λαού, την οποία θαρρείς και διάλεξε ο σκηνοθέτης από κάποια φτωχογειτονιά της Αθήνας και την έβαλε απλά να πει δυο κουβέντες με την πρωταγωνίστρια και τα μικρά κινηματογραφικά αδερφάκια της. Μόνο που αυτή η τόσο πειστική γιαγιά του λαού ήταν μια ηθοποιός με μακρά εμπειρία στο θέατρο –και μάλιστα σε πολλά κλασικά έργα– η Αθανασία Μουστάκα. Ας τη γνωρίσουμε λίγο καλύτερα...