Η πρωτομαγιά δεν είναι μόνο απεργία, αλλά και η γιορτή των λουλουδιών. Και πάντως, σε περασμένες δεκαετίες η πρωτομαγιά ήταν συνδεδεμένη αποκλειστικά με τη δεύτερη διάστασή της. Σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το μικρό παραμυθάκι του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μπουκέτο το Μάιο του 1925. Πρωταγωνιστούν οι εορτάζοντες της ημέρας, τα λουλούδια του αγρού, που καμαρώνουν για την ομορφιά τους με συνηγόρους τα διάφορα σύμβολα της φύσης μια πρωτομαγιάτικη νύχτα. Αυτό το ντελίριο χαράς και ανεμελιάς διακόπτεται από τον ίδιο τον ποιητή, ο οποίος εκφράζει τις ανθρώπινες ανησυχίες του (μεγεθύνοντας παράλληλα την υπαρξιακή του αγωνία λόγω της καλλιτεχνικής του φύσης), ώστε τα λουλούδια αποφασίζουν να τον διώξουν. Το παραμυθάκι αυτό είναι γραμμένο αποκλειστικά σε διαλογική μορφή (δηλ. λείπει κάθε υπόνοια αφήγησης), αν και κατά κύριο λόγο αποτελείται από παράλληλους και επικουρικούς μεταξύ τους διαλόγους, προσδίδοντάς στο κείμενο μια ασυνήθιστη φόρμα. Αποτελεί ωστόσο ένα σπάνιο ύμνο στη γαλήνια φύση, η ανεμελιά της οποίας απειλείται από τη θλίψη της ανθρώπινης ύπαρξης.
ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ....
Τα τριαντάφυλλα: Ελάτε, τρελά λουλουδάκια, στην αχνάδα του φεγγαριού να χορέψουμε τον πράσινο χορό της βασίλισσας Πρωτομαγιάς... Από τα μάγουλα των όμορφων κοριτσιών που γλυκομεθήσανε τα χάδια των εραστών και ροδίζουνε από την ντροπή, από τα κερασένια χείλη των λυγερών παλικαριών που δίνουνε το πρώτο τους ερωτικό φιλί κλέψαμε την κοκκινάδα μας, τρελά λουλουδάκια!... Είμαστε καρδούλες, γλυκές καρδούλες και χτυπάμε από τη χαρά μας που ήρθε η λουλουδένια μας βασίλισσα... Είμαστε τα κοράλια και τα ρουμπίνια που θα βάλει στον άσπρο της λαιμό η γλυκιά μας Πρωτομαγιά... Ελάτε, τρελά λουλουδάκια, στην αχνάδα του φεγγαριού, του μελιχρού ανοιξιάτικου φεγγαριού...
Οι πανσέδες: Είμαστε τα βελούδα τα κίτρινα, ολογάλανα λευκά βελούδα, που θα στρώσει στο ανάερο διάβα της η πολυαγαπημένη μας βασίλισσα... Είμαστε τα ζαφείρια της και τα σμαράγδια της...
Τα χρυσάνθεμα: Λουστήκαμε στο χρυσάφι του ήλιου και λαμποκοπάμε στο χαυνωμένο σεληνόφωτο... Η πούλια στάλαξε απάνω μας τα ολόχρυσά της δάκρυα....
Οι βιολέτες: Μοσχοβολάμε την πιο ουράνια ευωδιά μας... Φουντώσαμε μέσα στο περιβόλι και περιμένουμε χάδια, χάδια από βελουδένια χεράκια...
Οι κρίνοι: Είμαστε τα κρίνα, τ' αλάβαστρα της πρωτομαγιάς... Είμαστε πιο άσπρα από τους χιονάτους λαιμούς των παιδιών και πιο ωραία από το χιόνι...
Οι μενεξέδες: Μέσα στα φυλλαράκια μας παραμονεύουμε τον ερχομό τς άνοιξης· αμέθυστοι είμαστε, ολόγλυκοι αμέθυστοι... Μοιάζουμε στάλες από μαύρο κρασί απάνω σε πράσινα τραπεζομάντιλα...
Τ' αγιόκλημα: Στους τοίχους ανυπόμονα σκαρφαλώνω να ιδώ την όμορφη βασίλισσά μας· χαμογελάω και χύνονται άφραστες λιγωμένες μοσχοβολιές από τους αναστεναγμούς μου...
Τα γιασεμιά: Κολυμπάμε στο ασήμι του φεγγαριού και είμαστε τοπάζια, κίτρινα τοπάζια... Τ' άστρα δεν είναι λαμπερά σαν κι εμάς και μας ζηλεύουνε...
Οι πασχαλιές: Μεθάμε τον αέρα με την ηδυπάθειά μας. Μοιράζουμε βάλσαμα στις διψασμένες φυλλωσιές, κερνάμε αρώματα και νοσταλγίες... Φέρτε μας τα ποτήρια σας, τρελά λουλουδάκια, να σας τα ξεχειλίσουμε από αφρούς γλυκών κρασιών.
Οι μαργαρίτες: Μ' αγαπά... δε μ' αγαπά· μ' αγαπά... δε μ' αγαπά....
Το φεγγάρι: Μύρα κι ευωδιές, μύρα κι ευωδιές ανεβαίνουνε από το χώμα· ακουμπάω αποσταμένο σ' ένα σύννεφο και πίνω μύρα κι ευωδιές, μύρα κι ευωδιές...
Τ' άστρα: Είμαστε οι θαμπές πούλιες στο βαθυκύανο πέπλο του μεσονυχτιού... Είμαστε ολόλαμπρο περιδέραιο από ανάλαφρα ετοιμοθάνατα μαργαριτάρια...
Τα σύννεφα: Σβήνουμε από πόθους και ονειρευόμαστε και χανόμαστε....
Οι δροσιές: Είμαστε τα διαμάντια και τα μπριλάντια, τα ολότρεμα μπριλάντια της γλυκιάς πρωτομαγιάς...
Η νύχτα: Ελάτε, τρελά λουλουδάκια, να ψάλλουμε "Ωσαννά!...". Ελάτε, τρελά, μυρωμένα λουλουδάκια....
Εγώ (σ.σ. ο ποιητής): Μια θλίψη βαραίνει την έρημη ψυχή μου· περπατάω μέσα στο περιβόλι και η ακοίμητη απελπισία μου σέρνεται βουβή μέσα στην καρδιά μου· φοβάμαι τους ίσκιους και τα σκοτάδια· το φεγγάρι είναι σα σάβανο και σα νεκροκεφαλή που όλο μορφάζει από ανείπωτο καημό...
Τα τριαντάφυλλα: Ποιος είναι αυτός που πλανιέται σα σκέλεθρο μέσα στη γιορτή μας και θολώνει τη χαρά μας με κρύα λόγια; Ποιος είναι αυτός που μας πικραίνει με φαρμακερά κλάματα; Ελάτε να τον διώξουμε από το περιβόλι, τρελά λουλουδάκια, να μη μας σκοτώσει τα όνειρά μας...
Όλα μαζί: Ελάτε να τον διώξουμε, τρελά λουλουδάκια... Ελάτε να τον διώξουμε, τρελά λουλουδάκια...
Κάτι σχετικό...:
Το θλιμμένο πρωτομαγιάτικο ποίημα του Κωστή Παλαμά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου