 |
| Ένα "κοινωνικό ψυγείο" στην πόλη Σάλτα της Αργεντινής |
Σε μια Ελλάδα εγκλωβισμένη σε μια πολυετή οικονομική κρίση, αλλά και με χιλιάδες πρόσφυγες να ονειρεύονται μια θέση κάτω από τον ευρωπαϊκό ήλιο εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, συντρέχουν δυο παράλληλες ανθρωπιστικές κρίσεις, η αντιμετώπιση των οποίων προϋποθέτει δημιουργικές και έξυπνες λύσεις. Δεν χρειάζεται να είναι πρωτότυπες, αλλά μερικές φορές αρκεί να δανειστούμε ιδέες που εφαρμόζονται σε άλλες χώρες, οι οποίες βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση με μεγάλη μερίδα του πληθυσμού τους σε οικονομική δυσπραγία, όπως για παράδειγμα η Αργεντινή, όπου τον τελευταίο καιρό έχει ξεκινήσει μια πρωτοβουλία με την ονομασία "heladeria social", δηλαδή "κοινωνικό ψυγείο".
Η ιδέα ανήκει σε τρεις εστιάτορες της πόλης Σαν Μιγκουέλ ντε Τουκουμάν, όπου ξεκίνησε να εφαρμόζεται το σύστημα αυτό, για να επεκταθεί στη συνέχεια και σε άλλες πόλεις της Αργεντινής. Αφορμή τους έδωσε η θλιβερή εικόνα ενός άνδρα, ο οποίος έβαλε το παιδί του σ' έναν κάδο απορριμάτων να ψάξει για φαγητό. Πρόκειται για μια εικόνα όχι ασυνήθιστη σε φτωχογειτονιές χωρών που έχουν περάσει μέσα από τη δίνη μιας οικονομικής κρίσης επικών διαστάσεων, όπως η Αργεντινή ή και η Ελλάδα: άνθρωποι απελπισμένοι από την πείνα ν' αναζητούν πώς θα χορτάσουν την πείνα τους, τη βασική αυτή ανάγκη που κρατά έναν άνθρωπο στην ζωή, μέσα από τα αποφάγια που σωρηδόν πετιούνται στα σκουπίδια είτε από εστιατόρια είτε ακόμα και από σπίτια ευκατάστατων πολιτών, οι οποίοι όχι απλά χορταίνουν την πείνα τους, αλλά σπαταλούν τροφές που τις θεωρούν απλά... περιττές.
Οι τρεις εστιάτορες του Σαν Μιγκουέλ ντε Τουκουμάν σκέφτηκαν ότι αν γινόταν καλύτερη χρήση όλης αυτής της "περιττής" ποσότητας τροφίμων, που με ανάλαφρη καρδιά καταλήγουν άδικα στα σκουπίδια, θα μπορούσαν να βοηθηθούν πολλοί συνάνθρωποί μας, για τους οποίους ακόμη και η ελάχιστη ποσότητα φαγητού συνιστά καθημερινή πολυτέλεια. Την ίδια όμως στιγμή, ο άνθρωπος δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα οικόσιτο ζώο, το οποίο τρώει ακόμη και από τα σκουπίδια, τ' αποφάγια που του πετάει το αφεντικό του.
Έτσι, αποφάσισαν να δημιουργήσουν ειδικούς χώρους, δηλαδή ψυγεία, στα οποία θα τοποθετούνται τροφές που περισσεύουν υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι οι τροφές αυτές θα βρίσκονται σε καλή κατάσταση. Για παράδειγμα, κάποιος παραγγέλνει μια πίτσα σ' ένα εστιατόριο. Ξεχωρίζει σε μια γωνιά τα κομμάτια που δεν θα φάει, στη συνέχεια ο εστιάτορας τα παίρνει, τα πακετάρει και τα προσφέρει στο ψυγείο. Έτσι, όποιος έχει ανάγκη να βρει φαγητό, αντί να ψάχνει στους σκουπιδοτενεκέδες, μπορεί ν' απευθύνεται στα ψυγεία αυτά και να επιλέγει το φαγητό του.
Γενικά, οι προσφορές γίνονται απ' όποιους πολίτες επιθυμούν να συνεισφέρουν είτε είναι ιδιώτες είτε επαγγελματίες, αρκεί το φαγητό που προσφέρεται να είναι "φροντισμένο", δηλαδή σε καλή κατάσταση. Κι επειδή πολλοί άνθρωποι αισθάνονται άβολα, φοβούμενοι μην τυχόν γίνουν θέαμα στους συμπολίτες τους, πολλά "κοινωνικά ψυγεία" έχουν τοποθετηθεί σε διακριτικά σημεία, ώστε να μην δίνουν στόχο, ενώ υπάρχουν κι εκείνα που βρίσκονται σε δημόσιους χώρους, π.χ. έξω από κάποιο κατάστημα.
Στην Ελλάδα βέβαια έχουμε τα "κοινωνικά παντοπωλεία" ή ακόμη και τα διάφορα συσσίτια που διοργανώνονται είτε από την εκκλησία είτε κι από άλλους φορείς, όμως η ιδιαιτερότητα του αργεντίνικου "κοινωνικού ψυγείου" συνίσταται στο ότι αποσκοπεί όχι απλά στο να ταϊστούν όσοι πεινούν, αλλά παράλληλα να ευαισθητοποιήσει όσους ελαφρά τη καρδία πετούν στα σκουπίδια το φαγητό που περίσσεψε στην κατσαρόλα, γιατί ήταν υπεραρκετή η μαγειρεμένη ποσότητα ή γιατί τα μέλη της οικογένειας δεν θέλουν να τρώνε το ίδιο φαγητό για δυο μέρες. Είναι ένα πρόβλημα, που έχει πάρει τις διαστάσεις παγκόσμιας μάστιγας, με τον ΟΗΕ να προειδοποιεί επανειλημμένα για τις ποσότητες των τροφίμων που καταλήγουν στα σκουπίδια, ένα θέμα με το οποίο έχει ασχοληθεί στα κηρύγματά του και ο πάπας Φραγκίσκος. Μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό; Το "κοινωνικό ψυγείο" αποτελεί μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου