Πώς θα μπορούσε να είναι το ιδανικό μουσικό τάλεντ σόου;

Δεν ξέρω πόσο καυτό θέμα είναι τα μουσικά τάλεντ σόου σε μια εποχή, που η ελληνική τηλεόραση έχει παραγεμίσει με τόσο πολλές - υπερβολικά πολλές! - σχετικές εκπομπές. Ειδικός δεν είμαι, αλλά ένας απλός τηλεθεατής, που έχει άποψη όχι για το ποιο από τα τάλεντ σόου που βλέπουμε, είναι και το καλύτερο, αλλά για το πώς θα μπορούσε να είναι ένα ιδανικό τάλεντ σόου, τι θα κρατούσε και τι θα συνδύαζε απ' όσα βλέπουμε ήδη στις τηλεοράσεις μας και τι καινούριο θα μπορούσε να προτείνει.

Κατ' αρχήν, το ιδανικό τάλεντ σόου κατά τη γνώμη μου θα ήταν ένας συνδυασμός των Voice και Rising Star. Να συμμετέχει δηλαδή το κοινό από την πρώτη κιόλας φάση των οντισιόν, όμως ούτε οι τηλεθεατές ούτε οι κριτές/μελλοντικοί κόουτς να γνωρίζουν περισσότερα στοιχεία για τους διαγωνιζόμενους εκτός από την ηλικία και το αν ο εκάστοτε διαγωνιζόμενος έχει εμπειρία στο τραγούδι, καθώς αυτά είναι δύο στοιχεία που πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζει όποιος θέλει να κρίνει δίκαια μια φωνή.

Πώς μπορεί αυτό να λειτουργήσει στην πράξη;
Να γίνεται η πρώτη επιλογή των υποψηφίων που θα περάσουν στις τηλεοπτικές οντισιόν από μια άλλη επιτροπή, όπως γίνεται στο The Voice, και αργότερα, σε κάθε εκπομπή να βλέπουν τον διαγωνιζόμενο οι τηλεθεατές, οι οποίοι θα κρίνουν φωνή και σκηνική εμφάνιση, ενώ βρίσκω πιο ιντριγκαδόρικο για τη φάση των οντισιόν οι παίκτες να αξιολογούνται από τους κριτές μόνο από τη φωνή.

Τι θα γίνεται αν ο παίκτης κερδίσει την ψήφο εμπιστοσύνης των τηλεθεατών (με ποσοστό όχι βέβαια απλά 50%, αλλά ένα σαφώς μεγαλύτερο, ας πούμε το 70 ή 75%), αλλά δεν γυρίσει έστω μία καρέκλα;
Θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία, όπου όμως θα πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη μόνο των κριτών πλέον, οι οποίοι θα κρίνουν τη φωνή συνδυαστικά με τη σκηνική παρουσία. Αν πάλι ένας διαγωνιζόμενος απορριφθεί από τους τηλεθεατές, αλλά καταφέρει τις καρέκλες των κριτών να γυρίσουν, απλά οι τελευταίοι θα πρέπει να γίνουν πολύ απαιτητικοί ως κόουτς στην επόμενη φάση.

Από κει και πέρα, θεωρώ βασικό να γίνεται ένας διαχωρισμός των παικτών σε δύο κατηγορίες: τους έμπειρους επαγγελματίες (δηλαδή σε όσους έχουν μια πορεία με δισκογραφία ή με εμφανίσεις σε μαγαζιά από τρία ή πέντε χρόνια και πάνω) και τους πρωτοεμφανιζόμενους (όσους μέχρι τώρα τραγουδούσαν μόνο στο μπάνιο του σπιτιού τους ή/και στις παρέες τους και όσους έχουν μικρή εμπειρία από τα νυχτερινά μαγαζιά). Δεν θα ήταν σωστό να αποκλειστούν είτε οι πρώτοι (λόγω απειρίας) είτε οι δεύτεροι (λόγω των μειονεκτημάτων που εκ των πραγμάτων έχουν εξ αιτίας της απειρίας τους).

Για να το κάνω λίγο πιο συγκεκριμένο: είναι άδικο να κρίνονται με τα ίδια κριτήρια ένας σαραντάρης επαγγελματίας τραγουδιστής μ' ένα εικοσάχρονο κορίτσι που βρίσκεται στα πρώτα του βήματα. Η δυνατή ερμηνεία του πρώτου δύσκολα να μπει στο ίδιο ζύγι και να κριθεί αντικειμενικά σε σύγκριση ακόμη και με την καλύτερη δυνατή ερμηνεία της δεύτερης (σ.σ. η επιλογή των φύλων είναι τυχαία χάριν παραδείγματος), η οποία λόγω απειρίας - ή έστω μιας σαφώς μικρότερης εμπειρίας - θα έχει έστω και κάποια μικρά ψεγαδάκια.

Μετά τις οντισιόν, λοιπόν, θα πρέπει στις πρώτες φάσεις του όποιου τάλεντ σόου ο κάθε κριτής να χωρίσει την ομάδα του σε δύο γκρουπ διαφορετικής δυναμικότητας, που θα κρίνονται χωριστά μέχρι έναν ελάχιστο αριθμό (π.χ. δύο συν δύο ή τρεις συν τρεις), μέχρι που στην τελική φάση τα δύο γκρουπ θα ενσωματώνονται σε ένα.

Πολύ σημαντικό θεωρώ το να μην κρίνονται οι διαγωνιζόμενοι μόνο με γνωστά/κλασικά κομμάτια. Είναι ασφαλές και θεμιτό να γίνεται στις οντισιόν ή στις πρώτες φάσεις του παιχνιδιού, όμως από ένα σημείο και μετά, θα πρέπει ο κάθε τραγουδιστής να κρίνεται και σε τραγούδια, στα οποία μπορεί ευκολότερα να βάλει τη δική του σφραγίδα, χωρίς να κινδυνεύει είτε να ταυτιστεί από τους τηλεθεατές είτε να πέσει ο ίδιος στην παγίδα της ταύτισης και της μίμησης του καλλιτέχνη που πρωτοερμήνευσε ένα τραγούδι.

Το ιδανικό θα ήταν να γράφονταν τραγούδια ειδικά για τους παίκτες από τα μέσα ακόμη του παιχνιδιού και όχι μόνο σ' όσους φτάσουν στον τελικό, όπως γίνεται με το Voice. Αλλά αυτό είναι πρακτικά αδύνατο και καλλιτεχνικά ασύμφορο. Έτσι, είναι ευθύνη των κόουτς - πλέον - να επιλέγουν πρόσφατα τραγούδια, όσο πιο πρόσφατα (και άρα σχετικά "άγνωστα" στο ευρύ κοινό) γίνεται, ώστε να αποφεύγεται η παγίδα της ταύτισης ή της μίμησης. Αυτό θα βοηθήσει πάνω απ' όλα τους ίδιους τους διαγωνιζόμενους να απελευθερωθούν καλλιτεχνικά και να αναδείξουν καλύτερα τόσο το ταλέντο όσο και την προσωπικότητά τους, καθώς ένας βασικός λόγος για τον οποίο (θεωρώ ότι) οι περισσότεροι συμμετέχοντες στα τηλεοπτικά τάλεντ σόου δεν σημειώνουν μεγάλη καριέρα μετά το τέλος των παιχνιδιών, είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη.

Ναι, ένας τραγουδιστής μπορεί να σκίζει το σουξέ του Ρέμου, που έχει ακούσει ξανά και ξανά χιλιάδες φορές. Μπορεί όμως να σημειώσει αντίστοιχα καλή ή και καλύτερη επίδοση επιχειρώντας να ερμηνεύσει πρώτος και ανείπωτους μέχρι τώρα στίχους ή πρωτοακουγόμενες μελωδίες;