Η αληθινή αυτή ιστορία έρχεται από τις Φιλιππίνες. Δεν έχει όμως σημασία τι εθνικότητας είναι οι πρωταγωνιστές της, καθώς πρόκειται για μια ιστορίας δυνατής οικογενειακής αγάπης ενός πατέρα προς την κόρη του, αλλά και της κόρης προς τον πατέρα. Είναι μια ιστορία συγκινητική, όμως εδώ δεν την αναπαράγω γιατί θέλω να εκμεταλλευτώ (και πώς να την εκμεταλλευτώ σ' ένα ανώνυμο ιστολόγιο χωρίς σελίδα στο facebook ή άλλον τρόπο προβολής), αλλά βρίσκω εξαιρετικά τρυφερό το μήνυμα αγάπης που περνάει η ιστορία αυτή σε μια εποχή, που έχουμε ανάγκη - έτσι νομίζω τουλάχιστον - την τρυφερότητα!
Τον περασμένο Ιούνιο, λοιπόν, ο Πέδρο Βιλαρίν από τις Φιλιππίνες διαγνώστηκε με καρκίνο του ήπατος σε προχωρημένο στάδιο. Η τελευταία επιθυμία του Πέδρο ήταν να προλάβει να παρευρεθεί στο γάμο της κόρης του, ο οποίος όμως αργούσε πολύ ακόμα. Ωστόσο, σεβόμενοι την επιθυμία του, η κόρη του και ο μέλλων σύζυγός της αποφάσισαν να επισπεύσουν το μυστήριο και ο γάμος τους πραγματοποιήθηκε στις 9 Αυγούστου.
Ο Πέδρο μπορούσε πλέον στην ευτυχία του παιδιού του, όμως η κατάσταση της υγείας του είχε χειροτερέψει σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν μπορούσε καν να καθίσει σε αναπηρικό καροτσάκι, πόσο μάλλον να παραδώσει τη νύφη στο γαμπρό. Ή μήπως όχι; Γιατί η λύση βρέθηκε και τελικά ο Πέδρο συνόδευσε την κόρη του στην εκκλησία, όπου έφθασε μ' ένα ασθενοφόρο, ξαπλωμένος σ' ένα νοσοκομειακό κρεβάτι. Τρεις μέρες μετά, ο Πέδρο πέθανε σε ηλικία 65 ετών, έχοντας πρώτα πραγματοποιήσει την τελευταία του επιθυμία.
Οι δύο παρακάτω φωτογραφίες, πνευματική ιδιοκτησία του Law Tapalla Photography (που μάλιστα τις έχει ανεβάσει στη σελίδα του στο facebook μαζί με περισσότερες φωτογραφίες του γάμου), είναι από τις πιο τρυφερές, τις πιο δυνατές συναισθηματικά γαμήλιες φωτογραφίες, που έχω δει εδώ και πολύ καιρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου