Να μπλογκάρει κανείς ή να μην μπλογκάρει; Ιδού η απορία!

ΠΡΟΣΟΧΗ, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΥΤΟΑΝΑΦΟΡΙΚΟ ΑΡΘΡΟ. ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ, ΟΣΟΙ ΒΑΡΙΕΣΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΘΡΠΩΝ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΣΕ ΣΑΣ (ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΔΙΚΩ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΓΙ’ ΑΥΤΟ)

Όταν ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο ήταν 20 Νοεμβρίου 2011, όταν το μπλόγκινγκ είχε γίνει της μόδας κατά κάποιον τρόπο. Βέβαια δεν το ξεκίνησα, επειδή ήταν της μόδας. Δυο μήνες νωρίτερα είχα επικοινωνήσει με μια σχολή δημοσιογραφίας, αλλά έπαθα ένα ψιλοσόκ ακούγοντας το ύψος των ετήσιων διδάκτρων, στα οποία θα έπρεπε να προσθέσω τα έξοδα για τη μετακόμιση από την επαρχία στην Αθήνα (από ενοίκιο μέχρι τα έπιπλα). Δεν προχώρησε ο σχεδιασμός, άλλωστε είχα ήδη ένα υποτίθεται καλό πτυχίο με ένα ενδιαφέρον μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών (άσχετα αν δεν με βοήθησαν στο ελάχιστο όλα αυτά τα χρόνια, ίσως να μην έκανα κι εγώ καλή αξιοποίησή τους) και δεν βρήκα νόημα να προχωρήσω σε τόσο πολλά έξοδα για ένα τόσο αβέβαιο επάγγελμα (και μάλιστα στα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης), ενώ δεν ήμουν σίγουρος για τις ικανότητές μου στο γράψιμο και ειδικά για το αν αυτό θα μπορούσε να έχει την απαραίτητη αμεσότητα, ώστε να ενδιαφέρει ένα ευρύτερο κοινό. Τέλος πάντων, θέλοντας να δοκιμάσω τις ικανότητές μου, δημιούργησα πρώτα ένα άλλο ιστολόγιο με μικρή διάρκεια ζωής, καθώς είχα απογοητευτεί από την… απόλυτα μηδενική επισκεψιμότητά του, ώσπου ένα κυριακάτικο απόγευμα στις 20 Νοεμβρίου του 2011 αποφάσισα να ξεκινήσω ένα ιστολόγιο απλά για το χόμπι μου.

Είχα μόλις ανακαλύψει μια ιστοσελίδα με τις εθνικές γιορτές ανά ημέρα και ψάχνοντας να μάθω περισσότερα γι’ αυτές, ώστε να γνωρίσω καλύτερα τον πολιτισμό και την ιστορία άλλων λαών, σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να δημιουργήσω ένα ιστολόγιο, που θα μετέδιδε τις πληροφορίες αυτές – πάντα με το δικό μου στυλ γραψίματος και όχι στη λογική του copy/paste – δεδομένου ότι δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο στο ελληνικό ίντερνετ. Κι επειδή είχα κι ένα σημαντικό αρχείο, θα μπορούσα να καλύπτω τις ημέρες χωρίς κάποια ενδιαφέρουσα ξένη γιορτή, αλλά και τον υπόλοιπο ελεύθερο χρόνο μου με αφιερώματα σε άλλα θέματα που ενδιέφεραν εμένα είτε που έκρινα ότι θα ενδιέφεραν άλλους, έχοντας ως κριτήριο τη μη ύπαρξη ή την ελλιπή παρουσίαση αντίστοιχων θεμάτων στο ελληνικό ίντερνετ.

Τέλος πάντων, δεν θέλω να γίνει υπερβολικά αυτοαναφορική αυτή η ανάρτηση, σημασία έχει ότι με τον καιρό η θεματολογία του ιστολογίου εξελίχτηκε, απομακρύνθηκε από τον αρχικό μου σχεδιασμό (ειδικά μετά τον πρώτο χρόνο λειτουργίας), και σιγά-σιγά, χωρίς την οποιαδήποτε διαφήμιση εκ μέρους μου έστω και σ’ έναν άνθρωπο, το μπλογκ τα πήγε αρκετά καλά, ώστε σε λιγότερο από οκτώ χρόνια λειτουργίας να έχει ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο προβολών, χωρίς διαφήμιση ή παρουσία στα υπόλοιπα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (όπως π.χ. το facebook) και παρά την αισθητή ελάττωση του αριθμού των νέων αναρτήσεων τα τελευταία δύο χρόνια, εν μέρει λόγω μιας άλλης απασχόλησής μου, που αποσπούσε σχεδόν όλο το χρόνο μου, και από ένα σημείο και μετά λόγω μιας απογοήτευσης από τις εκνευριστικά πολλές αντιγραφές των θεμάτων μου από άλλα ιστολόγια ή ιστοσελίδες.

Και μετά από αυτόν τον μακρύ πρόλογο, φτάνω στο θέμα μου… Το ανεξέλεγκτο copy/paste στο ίντερνετ. Δεν είναι κάτι καινούριο ούτε αφορά μόνο το ιστολόγιό μου. Είναι ένα γενικευμένο φαινόμενο, το οποίο θεωρώ και ανεξήγητο.

Άλλος έφτιαξε ιστολόγιο απλά για να αντιγράφει – χωρίς καν κάποιο δικό του σχόλιο - τα τηλεγραφήματα του ΑΠΕ-ΜΠΕ και τα σχόλια διαφόρων αρθρογράφων (επώνυμων ή μη), ίσως με τη λογική ότι τα σχόλια εκφράζουν ιδέες, οι οποίες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα· άλλος πάλι δηλώνει… Ερευνητής, όμως το μόνο που κάνει είναι να ανεβάζει στο ιστολόγιό του άρθρα της ελληνικής Βικιπαιδείας· άλλοι αναπαράγουν τις ψεύτικες ειδήσεις καμένων μπλογκ, ίσως με κριτήριο τους click-bait τίτλους τους· μια άλλη ομάδα αγαπάει πολύ τον ελληνικό κινηματογράφο, τόσο πολύ ώστε έχει συγκεντρώσει στον ιστότοπό της με την κλασσική μέθοδο του copy/paste όποιο ενδιαφέρον ή ανούσιο άρθρο εντοπίζει στο διαδίκτυο γύρω από τις παλιές ελληνικές ταινίες και τους πρωταγωνιστές της, ενώ μεταξύ άλλων έχει λεηλατήσει στην κυριολεξία το ιστολόγιό μου αντιγράφοντας όχι μια και δυο, όχι πέντε και δέκα, αλλά όλα τα σχετικά – και όχι μόνο! – θέματα που έχω γράψει με δικιά μου έρευνα και με το δικό μου τρόπο γραφής, κρατώντας ακόμα και τα ορθογραφικά ή συντακτικά μου λάθη, τα οποία ήταν πολλά τα πρώτα χρόνια, καθώς κουρασμένος από την πολλή δουλειά, έκανα ένα αντιεπαγγελματικά βιαστικό έλεγχο των κειμένων μου.

Αυτή η τελευταία ομάδα, στην αρχή δεν έβαζε καν τον απαραίτητο σύνδεσμο (λινκ) στα άρθρα της, ενώ κάποια στιγμή φάνηκε να σταματούν τη λεηλασία, όταν τους έστειλα σχετικό e-mail, ύστερα από μεγάλη επίδειξη ανοχής και αφού το κακό είχε παραγίνει πια, φτάνοντας στο σημείο να ανεβάσουν κι ένα θέμα μου για την καινοτομία προβολής ταινιών σε αεροδρόμιο της Λιθουανίας, που ουδεμία σχέση είχε με το αντικείμενο της σελίδας τους! Πρόσφατα, ανακάλυψα ότι το copy/paste άρχισε να επαναλαμβάνεται και σταδιακά άρχισε να γίνεται ανεξέλεγκτο. Βέβαια αυτήν τη φορά προσθέτουν στο τέλος του άρθρου ένα λινκ, όμως η απορία παραμένει: έχουν το ηθικό έστω – γιατί περί νομικού δεν γίνεται καν λόγος – να αντιγράφουν τόσο εύκολα και ακοπίαστα άρθρα, για τα οποία ένας άλλος έχει ξοδέψει τόσο χρόνο και ενέργεια (να ψάξει, να γράψει με δικά του λόγια και ενδεχομένως να συνθέσει υλικό από διαφορετικέ πηγές), όμως τελικά φτάνει στο σημείο να αισθάνεται ότι ο κόπος του ευτελίζεται!

Και βέβαια υπάρχουν και άλλες σελίδες, που έχουν αντιγράψει κατά καιρούς άρθρα μου, χωρίς να ζητήσουν προηγουμένως την άδειά μου, αλλά κάποιες φορές αυτό το δικαιολογώ απόλυτα (π.χ. ιστοσελίδα για τον Πόρο αντέγραψε όλο το δημοσίευμά μου για την επιδημία πανώλης που εξόντωσε μεγάλο μέρος του πληθυσμού στο νησί το 1837· αν και δεν κατανοώ γιατί έπρεπε ν’ αντιγράψουν ολόκληρο το υπερβολικά μεγάλο σε έκταση άρθρο μου, μπορώ να δεχτώ την ιδιαίτερη σημασία του για τους κατοίκους του νησιού), άλλες πάλι όχι, ειδικά όταν η αντιγραφή δεν εξαντλείται σε ένα-δυο (άντε και σε πέντε-έξι από τα εκατοντάδες άρθρα μου), αλλά σε ανεξέλεγκτο αριθμό και πάντα χωρίς την άδειά μου. Γιατί προσπαθώ να είμαι ανοιχτόμυαλος σ’ αυτά τα θέματα, παρότι ο νόμος είναι κατηγορηματικός και σαφής, αλλά το ανοιχτό μυαλό δεν μπορεί να δικαιολογήσει το ανεξέλεγκτο αυτής της κατάστασης. 

Η ουσία παραμένει μία. Αν ήθελα να στείλω τα άρθρα μου σε μια άλλη ιστοσελίδα ή σε έναν άλλο ιστολόγιο, θα τα έστελνα απευθείας εκεί και δεν θα έφτιαχνα το δικό μου χώρο έκφρασης. Το θέμα δεν είναι χρηματικό, αφού άλλωστε κι εδώ όλα δημοσιεύονται δωρεάν. Το θέμα είναι καθαρά ηθικό. Όταν ο αναγνώστης ενός δημοσιεύματος, για το οποίο εγώ κόπιασα και να το ψάξω και να το γράψω, επαινεί στο Facebook «τι ωραίο το άρθρο σας!», ενώ στην πραγματικότητα αναφέρεται σε μένα - και θα αποτελούσε όντως μια ωραία ηθική επιβράβευση να συνεχίσω με την ίδια και με μεγαλύτερη ζέση να συνεχίσω την ενασχόλησή μου αυτή – τελικά ο έπαινος εισπράττεται από άλλους, άσχετους, οι οποίοι ενδεχομένως – δεν παίρνω βέβαια κι όρκο, γιατί δεν μπορώ να βρίσκομαι στο μυαλό του καθενός – ενδεχομένως να φουσκώνουν από χαρά νομίζοντας ότι επιτελούν κοινωνικό έργο αντιγράφοντας ανεξέλεγκτα τη δουλειά των άλλων!

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσω να γράφω θέματα στο μπλογκ μου. Όπως έγραψα και στην αρχή, προσπαθώ να περιορίζομαι σε θέματα για τα οποία δεν υπάρχουν αντίστοιχα άρθρα/δημοσιεύματα στο ελληνικό ίντερνετ ή όσα υπάρχουν είναι πολύ επιπόλαια και ανεπαρκώς γραμμένα, ενώ πάντα προσπαθώ να κρατώ ένα δικό μου στυλ γραψίματος, ακόμα κι όταν πρόκειται για θεματάκια που βρίσκω σε ξένες σελίδες, τα οποία δεν αντιγράφω ξερά, ενώ φροντίζω, όσο βέβαια αυτό είναι εφικτό, να παραθέτω τα λινκ στη ροή του κειμένου και όχι στο τέλος τους. 

Έχω πολλά θέματα από αρχεία παλιών εφημερίδων (ελληνικών και ξένων), τα οποία βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα και θα ήθελα να τα ανεβάσω και θα συνεχίσω ν' ανεβάζω το προσεχές άμεσο διάστημα μαζί με πιο σύγχρονα θεματάκια, για όσους τυχόν ενδιαφέρονται,  μέσα στο πλαίσιο που προανέφερα και εφόσον ο ελεύθερος χρόνος μου παραμένει δυστυχώς μεγάλος. Όμως το βαθύτερο ερώτημα παραμένει, υπό τις δεδομένες συνθήκες του συνεχούς copy/paste αξίζει τελικά κανείς να μπλογκάρει ή δεν αξίζει;