Στις 28 Αυγούστου 1963, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εκφωνούσε την ιστορική του ομιλία "Έχω ένα όνειρο" μπροστά σε 200.000 ανθρώπους διεκδικώντας ίσα δικαιώματα για τους μαύρους της Αμερικής. Λιγότερο από τρία χρόνια μετά, σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό δίκτυο NBC, ο Κινγκ εμφανιζόταν απογοητευμένος και δήλωνε ότι το όνειρο του "είχε μετατραπεί σε εφιάλτη".
Η συνέντευξη δόθηκε στις 8 Μαΐου 1967, σχεδόν 11 μήνες πριν τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στο Μέμφις, ενώ μεταδόθηκε στις 11 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς, την επέτειο από την ιστορική ομιλία υπέρ των φυλετικών δικαιωμάτων του Τζον Κένεντι, που επίσης είχε δολοφονηθεί. Η απαισιοδοξία του Κινγκ βασιζόταν στο εκρηκτικό κοινωνικό κλίμα που ο συνεχιζόμενος πόλεμος στο Βιετνάμ είχε δημιουργήσει στο εσωτερικό των ΗΠΑ και είχε ως αποτέλεσμα να ενισχύονται οι αντιδραστικοί και όσοι προέκριναν τη χρήση βίας, ό,τι δηλαδή συμβαίνει πάντοτε σε περιόδους εντάσεων.
Η συνέντευξη είχε παραμείνει ξεχασμένη επί δεκαετίες, μέχρι που την ανέσυρε από το αρχείο του ο δημοσιογράφος που είχε συνομιλήσει τότε με το Κινγκ, ενώ σήμερα παρουσιάζεται και πάλι από ο αμερικανικό δίκτυο NBC με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών από την ιστορική ομιλία μπροστά στο μνημείο Λίνκολν της Ουάσιγκτον. Ακολουθεί το μεγαλύτερο απόσπασμα των δηλώσεων του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που δήλωνε απογοητευμένος, όμως εξακολουθούσε να τρέφει πίστη στο μέλλον της ανθρωπότητας.
"Πρέπει να ομολογήσω ότι εκείνο το όνειρο που είχα εκείνη τη μέρα μετατράπηκε σε εφιάλτη. Δεν θέλω να χάσω την ελπίδα, συνεχίζω να ελπίζω, εξακολουθώ να έχω πίστη στο μέλλον, όμως χρειάστηκε ν' αναλύσω πολλά πράγματα τα τελευταία χρόνια - θα έλεγα τους τελευταίους μήνες. Έκανα μια έντονη εσωτερική αναζήτηση και πέρασα κάποιες βασανιστικές στιγμές και κατέληξα στη διαπίστωση ότι έχουμε ακόμα πολλές δύσκολες μέρες μπροστά και ένα μέρος από την παλιά αισιοδοξία ήταν λίγο υπερφυσική και τώρα πρέπει να μετριαστεί με τον απαραίτητο ρεαλισμό και νομίζω ότι το ρεαλιστικό γεγονός είναι ότι έχουμε ακόμη πολύ, πολύ δρόμο να διαβούμε και ότι έχουμε εμπλακεί σ' έναν πόλεμο στο ασιατικό έδαφος, ο οποίος, αν δεν ελεγχθεί και σταματήσει, θα δηλητηριάσει την ψυχή του έθνους μας.
Δεν ισχυρίζομαι ότι όλα τα προβλήματα μας θα λυθούν αν σταματήσει ο πόλεμος στο Βιετνάμ, όμως αυτό που λέω είναι ότι ο πόλεμος το κάνει απείρως δυσκολότερο ν' ασχοληθούμε μ' αυτά τα προβλήματα. Όταν ένας λαός παθιάζεται με τα όπλα του πολέμου, χάνει την κοινωνική του προοπτική και τα προγράμματα κοινωνικής ανόρθωσης υποφέρουν. Αυτό είναι ένα ιστορικό γεγονός. Επομένως αντιμετωπίζουμε πολύ περισσότερες δυσκολίες, ως αποτέλεσμα του πολέμου. Είναι πολύ πιο δύσκολο να ξεσηκώσουμε πραγματικά τις συνειδήσεις την περίοδο του πολέμου. Υπάρχει κάτι σ' έναν πόλεμο σαν αυτό, που κάνει τους ανθρώπους αναίσθητους. Ισχυροποιεί τις δυνάμεις της αντίδρασης και επιφέρει πίκρα, μίσος και βία.
... Αισθάνομαι ότι η μη χρήση βίας είναι πραγματικά ο μοναδικός δρόμος, τον οποίο μπορούμε ν' ακολουθήσουμε, επειδή η βία είναι απλά τόσο αυτοκαταστροφική. Μία εξέγερση καταλήγει να δημιουργεί πολύ περισσότερα προβλήματα για τη μαύρη κοινότητα απ' όσα έλυσε. Mπορείς να ξεφορτωθείς τη βία, όμως δεν μπορείς να εγκαθιδρύσεις δικαιοσύνη. Μπορείς να σκοτώσεις ένα δολοφόνο, όμως δεν μπορείς να σκοτώσεις το φόνο μέσω της βίας. Μπορείς να σκοτώσεις κάποιον που μισεί, όμως δεν μπορείς να σκοτώσεις το μίσος. Και αυτό που προσπαθούμε να ξεφορτωθούμε είναι το μίσος και την αδικία και όλα αυτά τα υπόλοιπα πράγματα που συνεχίζουν τη μεγάλη νύχτα της απανθρωπιάς από άνθρωπο σε άνθρωπο".
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου