5 Αυγούστου 2013

Ο ύμνος του Άρθουρ Μίλερ για τη Μέριλιν Μονρόε λίγο πριν το χωρισμό τους. Πώς γνωρίστηκαν, προσωπικές στιγμές και γιατί χαρακτήριζε "ευλογία" τη σχέση τους.

Ο γάμος του διανοούμενου, θεατρικού συγγραφέα Άρθουρ Μίλλερ με την ατάλαντη, ξανθιά σεξοβόμβα του Χόλιγουντ Μέριλν Μονρόε εξέπληξε πολλούς. Όπως το έθεσε ένας άλλος θεατρικός συγγραφέας, ο Νόρμαν Μέιλερ, "το Μεγάλο Αμερικανικό Μυαλό συνάντησε το Μεγάλο Αμερικανικό Κορμί". Κατάφεραν να μείνουν παντρεμένοι περισσότερα από 4 χρόνια, από τις 25 Ιουνίου 1956, όταν παντρεύτηκαν (λίγες μέρες μετά το διαζύγιο του Μίλλερ από την πρώτη του σύζυγο) μέχρι το Νοέμβριο του 1960 (τυπικά το διαζύγιο θα έβγαινε την επόμενη χρονιά), λίγο πριν την πρεμιέρα της ταινίας "Οι απροσάρμοστοι", όπου ήταν η μοναδική τους καλλιτεχνική συνεργασία. 

Εν τω μεταξύ, λίγο καιρό πριν το ζευγάρι ανακοινώσει το χωρισμό του, τον Οκτώβριο του 1960, ο Μίλερ έγραψε ένα άρθρο-ύμνο για τη γυναίκα, που του είχε κλέψει τόσο απροσδόκητα την καρδιά. Και μπορεί αργότερα να είχε δηλώσει για τη Μέριλιν ότι ήταν "η πιο δυστυχισμένη γυναίκα που γνώρισα στην ζωή μου", στο άρθρο εκείνο του Οκτωβρίου του 1960 ο Μίλερ την αποκαλούσε έναν "έντονα ζωντανό άνθρωπο". Θυμόταν πώς γνωρίστηκαν οι δυο τους τυχαία σ' ένα κινηματογραφικό στούντιο, αλλά και στιγμές από τον πρώτο καιρό της συμβίωσής τους στη Νέα Υόρκη, ενώ δεν παρέλειψε ν' αναφέρει τι είχε αποκομίσει από τη γνωριμία του με τη Μέριλιν, κάνοντας λόγο για "πραγματική ευλογία". 
Τα σημαντικότερα αποσπάσματα εκείνου του άρθρου έχουν ως εξής:

"Την εποχή που τη συνάντησα για πρώτη φορά σ' ένα στούντιο, από όπου ήμουν περαστικός, το όνομά της δεν μου έλεγε τίποτε. Δεν είχα ακούσει ποτέ να μιλούν γι' αυτήν. Έκλαιγε, γιατί μόλις δυο μέρες πριν είχε πεθάνει μια φίλη της. Φυσικά, εγώ αγνοούσα το γεγονός αυτό, ωστόσο ήμουν βαθύτατα συγκινημένος. Δεν είχα συγκινηθεί τόσο από το κλάμα της, όσο από αυτήν την ίδια. Ήταν φανερό ότι κατέβαλε μια προσπάθεια για να φανεί αληθινή σ' ένα φιλμ που γύριζε, το οποίο ήταν τρομερά ανόητο και δεν υπήρχε σ' αυτό τίποτε το αληθινό... Ήταν μια ιστοριούλα μέσα σε μια νυχτερινή μπουάτ. Πίστευα ότι δεν χρειαζόταν να κάνει τίποτε άλλο, παρά να εμφανιστεί στο πλατό εκείνη τη μέρα. Φαινόταν άλλωστε ότι είχε να παίξει ένα πολύ μικρό ρόλο.
Διέκρινα όμως σ' αυτήν μια έντονη θέληση να παίξει καλά το ρόλο της, να είναι τέλεια. Και το φαινόμενο ενός ανθρώπου, που να μην είναι επιπόλαιος και που να προσπαθεί να δίνει πάντοτε ένα αίσθημα στην ζωή, ήταν κάτι που με συγκινούσε πάντοτε. Έπειτα, ήταν πολύ όμορφη και αυτή η ιδιότητα μ' έκανε επίσης να την προσέξω.
Δεν ξαναϊδωθήκαμε από τότε, παρά ύστερα από τρία ή τέσσερα χρόνια. Είχε μια τόσο έντονη επιθυμία να διδαχθεί, να μάθει, ώστε αποφάσισα να της στείλω έναν κατάλογο από βιβλία να διαβάσει. Συνεπώς, από αυτήν την άποψη της έδωσα κάποια βοήθεια. Ανάμεσα στα βιβλία ήταν και μερικά μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι και η Μέριλιν έδειξε ότι είναι κοντά στα αισθήματα αυτού του συγγραφέα, δηλαδή την αναζήτηση κάποιας σημασίας σ' αυτήν την ζωή. Το γεγονός ότι και οι δυο είχαμε μια επαγγελματική ζωή, η οποία δεν συνέπιπτε, έθετε βέβαια μερικά προβλήματα. Έπρεπε συνεπώς να επιδιώξουμε να τα λύσουμε. Αυτό ήθελε πολύ κόπο. Επειδή, όμως, διαλέξαμε το καλύτερο μέρος της ζωής μας, τα προβλήματα αυτά λύθηκαν.
Στη Νέα Υόρκη, όπου επί μακρό χρονικό διάστημα μέναμε μαζί, οι μέρες μας δεν ήταν όμοιες. Όταν εργάζομαι, θέλω το χρόνο που μου χρειάζεται. Εκείνη ασχολείτο με τα ζητήματά της. Είχε πάντοτε σχέδια. Να αγοράσει ένα διαμέρισμα ή ένα μικρό, ωραίο σπιτάκι στην εξοχή. Όταν έλειπε, είχε απασχόληση στο Actor's Studio ή πήγαινε περίπατο με τα δυο παιδιά μου. Συχνότερα, με την κόρη μου αγόραζαν φορέματα ή διάφορα είδη από τα μαγαζιά.
Τα περισσότερα βράδια τα περνούσαμε ήσυχα μέσα στο σπίτι μας ή κάναμε περιπάτους. Της αρέσει να περπατά. Μερικές φορές, όμως, είχαμε βδομάδες ολόκληρες να βγούμε. Κουραζόμουν τόσο πολύ από τη δουλειά μου, ώστε, μόλις τελείωνα, δεν είχα ανάγκη παρά μόνο από ανάπαυση. Το ίδιο κι εκείνη.
Είχαμε επίσης ένα σπίτι εξοχικό στο Κονέκτικατ. Επρόκειτο μάλλον για ένα αγρόκτημα, που είχε χτιστεί το 1783. Όταν πηγαίναμε εκεί, η Μέριλιν συνήθιζε να κάνει ποδήλατο....
.... Προσωπικά, για μένα η συνάντησή μας ήταν μια ευλογία. Κυρίως γιατί η ζωή έχει μεγαλύτερη αξία, όταν τη μοιράζεσαι μ' έναν άλλο που αγαπάς. Ίσως μερικοί να την αφήνουν να περνά έτσι, αλλά εγώ δεν μπορώ. Πιστεύω ότι η στάση μου στην ζωή, κέρδισε σε πυκνότητα και έγινε πιο ανθρώπινη. Ζούμε σε μια εποχή, όπου η ζωή γίνεται διαρκώς περισσότερο αφηρημένη. Το μόνο αντίρροπο είναι ν' αγαπάς όσο μπορείς περισσότερο τον άνθρωπο.
Η Μέριλιν με βοήθησε πάρα πολύ σ' αυτόν τον τομέα. Είμαι πάντοτε αισιόδοξος, με την έννοια ότι προσπαθώ να βρω μια μορφή συνδιαλλαγής με τον άνθρωπο. Δεν θα μπορούσα να πω ότι με άλλαξε. Αλλά είμαι βέβαιος ότι ενίσχυσε μέσα μου τον άνθρωπο που υπήρχε πάντοτε. Επειδή τη γνώρισα, έγινα πιο πολύ ο εαυτός μου απ' ό,τι ήμουν παλιότερα. Το εξαιρετικό σ' αυτήν είναι ότι έχει πάντοτε τον αέρα ανθρώπου που βλέπει τα πάντα για πρώτη φορά! Είναι ένα θαυμάσιο δώρο, αλλά για μένα είναι και πηγή στενοχώριας. Γενικά, οι άνθρωποι γίνονται ενοχλητικοί, όταν ανανεώνουν τις απόψεις τους. Η Μέριλιν ποτέ. Ποτέ δεν δείχνει ενοχλημένη, δεν υποκύπτει στη ρουτίνα. Μόνο που αυτό είναι σκληρό, γιατί αν εκφράσετε την πραγματική σας συγκίνηση, την προσωπική και όχι τη συμβατική αντίδρασή σας, αυτό απαιτεί πολλά πράγματα από σας. Στην περίπτωσή της, εκείνο που την κάνει ζωντανή, είναι κατά τη γνώμη μου ότι ζει, ότι είναι έντονα ζωντανός άνθρωπος".

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου