Ονομάζεται Παπάνι Καμάρα, είναι 24 ετών και κατάγεται από τη Σιέρρα Λεόνε. Σήμερα ζει στην Ιταλία, όπου εισήλθε παράνομα μαζί με άλλους Αφρικανούς μετανάστες και προσπαθεί να κάνει μια νέα αρχή στην ζωή του. Δεν είναι καθόλου εύκολο κάτι τέτοιο. Προς το παρόν προσπαθεί να ορθοποδήσει ζώντας σ' ένα μικρό δωμάτιο λίγο έξω από τη Ρώμη, σ' ένα κτίριο, όπου διαβιούν περισσότεροι από 100 μετανάστες απ' όλον τον κόσμο.
Μέχρι τα 10 του χρόνια, ο Παπάνι ζούσε στο χωριό Μπαομαχούν, ώσπου εξαναγκάστηκε να πολεμήσει ως στρατιώτης για το Επαναστατικό Ενωμένο Μέτωπο (RUF), όταν η χώρα του μαστιζόταν από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο με επίκεντρο το εμπόρια διαμαντιών της φτωχής χώρας ("ματωμένα διαμάντια"). Έχει συσταθεί ειδικό διεθνές δικαστήριο για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν στη Σιέρρα Λεόνε τη δεκαετία του '90 και μάλιστα ο πρώην πρόεδρος της Λιβερίας, Τσαρλς Τέιλορ, καταδικάστηκε για το ρόλο που διαδραμάτισε την εποχή εκείνη. Όμως, πόσο εύκολο μπορεί να είναι για τον Παπάνι να ξεχάσει;
Σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα "La Stampa" θυμάται τη μέρα που τον έπιασαν οι αντάρτες: "Ήρθαν με τις σύριγγες ήδη γεμάτες. Μας έκαναν ένεση με ναρκωτικά στα χέρια. Μας μεταχειρίζονταν σαν σκυλιά. Μας χρησιμοποίησαν σαν εργαλεία για τις προσωπικές τους ανάγκες. Προτού πυρπολήσουν όλα τα σπίτια, ο διοικητής μας άφησε τους πάντες ελεύθερους. Ανάγκασε ένα γιο να βιάσει τη μητέρα του. Υποχρεωθήκαμε να βοηθήσουμε. Άκουσα τις κραυγές της κι έπρεπε να κρατάω ένα τουφέκι στο λαιμό του αγοριού".
Αν κάποιον αρνιόταν να υπακούσει στις εντολές, θανατώνονταν αμέσως. "Το έκαναν αυτό για να δώσουν ένα μάθημα στους υπόλοιπους", θυμάται ο Παπάνι. Η πιο φρικτή ανάμνησή του από την εποχή που ήταν παιδί-στρατιώτης στη Σιέρρα Λεόνε, μια ανάμνηση που του φέρνει μέχρι σήμερα δάκρυα στα μάτια, ήταν όταν του ζητήθηκε να κόψει τα χέρια του καλύτερου του φίλου, του Μόζες. "Αρνήθηκα. Τον κοίταξα στα μάτια. Εκείνος έτρεμε και με παρακάλεσε να μην το κάνω. Τότε ο Αντάμα με χτύπησε όπως ποτέ πριν και με απείλησε μ' ένα μαχαίρι στο λαιμό. Μου είπε να κόψω τον Μόζες, όπως με είχε διδάξει να το κάνω".
Τι ακολούθησε μετά είναι εύκολο να το φανταστεί κανείς, αφού ο Παπάνι εξομολογείται ότι ακόμη και σήμερα, συχνά χρειάζεται να πιει πέντε μπουκάλια μπύρας για να σταματήσει να σκέφτεται τι συνέβη στον καλύτερό του φίλο. "Μέχρι να ζητήσω από τον Μόζες να με συγχωρέσει για ό,τι έκανα, δεν θα βρίσκομαι ποτέ σε ειρήνη", σημειώνει.
Στον επαναστατικό στρατό έμεινε για εφτά χρόνια, μέχρι που βρήκε την ευκαιρία ν' αποδράσει κρυμμένος σ' ένα φορτηγό που μετέφερε λαθραία τσιγάρα στο γειτονικό κράτος του Νίγηρα. Από εκεί ήθελε να πάει στη Λιβύη και να καταταγεί στο στρατό του Καντάφι και τελικά βρέθηκε στη Λαμπεντούζα, όταν το 2011 ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στη βορειοαφρικανική αυτή χώρα.
Όμως τα βάσανά του δεν τέλειωσαν εκεί. Τέσσερις είναι οι εικόνες που στοιχειώνουν τον 24χρτονο Παπάνι: η εικόνα του Μόζες να φωνάζει και να σφαδάζει από τον πόνο καταγής, μια βάρκα γεμάτη ανθρώπους να προσεύχονται και να κάνουν εμετό στη μέση της θάλασσας, οι βίαιες διαμαρτυρίες στο Μπάρι και οι νύχτες που πέρασε στον κεντρικό σταθμό της Ρώμης, όταν κοιμόταν μόνος σε κάποια γωνιά.
Σήμερα, τρεις γυναίκες προσπαθούν να τον βοηθήσουν να σταθεί και πάλι στα πόδια του: η ψυχολόγος του, μια δικηγόρος και η καθηγήτρια των ιταλικών του, η οποία του έγραψε ένα γράμμα, το οποίο ο Παπάνι κουβαλάει πάντοτε μαζί του. Γράφει: "Δεν σε γνωρίζω πολύ καιρό, όμως μπορώ να καταλάβω ότι είσαι ένας καλός άνθρωπος". Και αυτή είναι η πρώτη φορά, που κάποιος είπε κάτι παρόμοιο στον Παπάνι Καμάρα.
Πηγή: La Stampa
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου