Ο κόσμος των επιχειρήσεων δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Αυτό λίγο-πολύ το υποπτευόμαστε όλοι. Τις περισσότερες φορές δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας παρά μόνο τα επίσημα success stories των διευθυντών, εκείνων δηλαδή που βγαίνουν στο προσκήνιο, δίνουν συνεντεύξεις και κερδίζουν το χρήμα και τη δόξα. Άλλες φορές πάλι, οι επίσημες ιστορίες αμφισβητούνται, συνήθως από συγγραφείς που εκδίδουν κάποιο "tell all book", στο οποίο και παραθέτουν τις ίντριγκες, τα παρασκήνια, τα πισώπλατα μαχαιρώματα και τις προδοσίες, που κρύβονται από κάτω - ή τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται.
Κάπως έτσι, ο Νικ Μπίλτον έγραψε ένα βιβλίο για την "πραγματική ιστορία" του Τουίτερ και πώς ο Ντόρσεϊ στην ουσία έκλεψε τη φήμη και τα χρήματα από τον συνεργάτη του, Νόα Γκλας, ο οποίος βρέθηκε απολυμένος λίγο καιρό μετά την επιτυχία του κοινού δημιουργήματός τους. Ο τίτλος του βιβλίου, που αναμένεται να εκδοθεί το Νοέμβριο του 2013, είναι "Hatching Twitter: A True Story of Money, Power, Friendship, and Betrayal", ενώ εκτενέστατα αποσπάσματα δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στην εφημερίδα New York Times.
Σύμφωνα με το θρύλο, ο Τζακ Ντόρσεϊ εμπνεύστηκε το τουίτερ σε μια παιδική χαρά στο South Park του Σαν Φρανσίσκο. Ο Μπίλτον τον συγκαταλέγει ως έναν από τους πολλούς "μύθους δημιουργίας" ("Creation myths"), δηλαδή την εμπλουτισμένη με υπερβολές αναπαραγωγή των ιστοριών για το πώς γεννήθηκαν διάφορα θαύματα της τεχνολογίας των τελευταίων ετών: "Ο Ντόρσεϊ παρήγγειλε μπουρίτος μαζί με δύο συναδέλφους του, κάθισε σε μια τσουλήθρα και φορώντας ένα μαύρο πουλόβερ και πράσινο σκούφο σαν σπασίκλας Μωυσής στο όρος Σινά, παρουσίασε την ιδέα του για μια υπηρεσία Ίντερνετ, που θα επέτρεπε στους χρήστες να ενημερώνουν την τρέχουσα κατάστασή τους και να μοιράζονται ό,τι έκαναν". Αυτή είναι η επίσημη εκδοχή, την οποία αμφισβητεί ο Μπίλτον και επιχειρεί ν' ανατρέψει μέσα από τις σελίδες του βιβλίο του.
Η αντίστροφη μέτρηση για τη γέννηση του Τουίτερ ξεκίνησε το 2005. Μέχρι τότε, σύμφωνα με τον Μπίλτον, ο Ντόρσεϊ δεν ήταν παρά ένας αποτυχημένος 29χρονος, που "είχε παρατήσει το New York Univercity [και] ενίοτε φορούσε ένα t-shirt με τον αριθμό τηλεφώνου του μπροστά και μ' ένα σκουλαρίκι στη μύτη". Ύστερα από τρεις μήνες δουλειάς για λογαριασμό μιας εταιρίας, που διοργάνωνε περιηγήσεις στο Αλκατράζ, "ζούσε σ' ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα στο Σαν Φρανσίσκο. Πρόσφατα είχε απορριφθεί από μια δουλειά στο "Camper", το παπουτσάδικο. Η τύχη του άλλαξε ένα πρωινό, ενώ καθόταν στο Caffe Centro του South Park. Καθώς ο Ντόρσεϊ σήκωσε το κεφάλι του από το λάπτοπ του, ενώ πανκ ροκ μουσική ούρλιαζε από τ' ακουστικά του, πρόσεξε έναν άνδρα περίπου στην ηλικία του", που δεν ήταν άλλος από τον 33χρονος τότε Ίβαν Ουίλιαμς, τον συνιδρυτή του Blogger, ο οποίος, με τα χρήματα που είχε αποκομίσει πουλώντας το Blogger στην Google, ετοιμαζόταν ν' ανοίξει μια νέα εταιρία, την Odeo, μαζί με τον γείτονα και φίλο του, Νόα Γκλας.
Ο Ουίλιαμς είχε βρεθεί εκεί τυχαία για ν' αγοράσει έναν καφέ. Άλλωστε, το διαμέρισμά του απείχε μόλις ένα τετράγωνο από το πάρκο. Και έτσι έγινε η γνωριμία του με τον Ντόρσεϊ, ο οποίος "αν και ντροπαλός εξ αιτίας μιας διαταραχής ομιλίας που είχε από την παιδική του ηλικία, προθυμοποιήθηκε να του συστηθεί προσωπικά". Μάλιστα, ο Μπίλτον γράφει ότι στη συνέχεια "έψαξε να βρει το e-mail του Ουίλιαμ και του έστειλε μήνυμα για να δει αν η Odeo έκανε προσλήψεις". Ο Ουίλιαμς τον κάλεσε για συνέντευξη και ο Ντόρσεϊ "προσλήφθηκε αμέσως ως ανεξάρτητος μηχανικό και αμέσως ταίριαξε με την εταιρία, συχνά κερδίζοντας το εβδομαδιαίο βραβείο "Getting Done" της εταιρίας και μετά τη δουλειά έκανε παρέα με τους νέους συναδέλφους του, ειδικά με τον Γκλας. Μετά τη δουλειά πήγαιναν βόλτες με τα ποδήλατα γύρω από την πόλη ή σε ζωντανά μουσικά σόου και έπιναν μέχρι αργά τη νύχτα, συνήθως μιλώντας για την τεχνολογία". Όπως περιγράφει ο συγγραφέας, "ο Ντόρσεϊ και ο Γκλας έγιναν αχώριστοι".
Εν τω μεταξύ, σύντομα το κλίμα άλλαξε στην Odeo, αφού "μέχρι το τέλος του 2005, ο Ουίλιαμς και ο Γκλας άρχισαν να διαφωνούν για το μέλλον της εταιρίας. Ο Ουίλιαμς, που ήταν γνωστός ότι αργούσε να πάρει αποφάσεις, ζύγιζε το ενδεχόμενο να κλείσει την Odeo. Ο Γκλας, από την άλλη, προσπαθούσε αμείλικτα να αποσπάσει ιδέες από τους εργαζόμενους, αναζητώντας ένας τρόπο να μετεξελίξει την εταιρία σε κάτι καινούριο".
Η ιδέα για το τουίτερ, σύμφωνα με το βιβλίο του Μπίλτον, γεννήθηκε ένα βράδυ, στα τέλη Φεβρουαρίου του 2006, γύρω στις 2 τα ξημερώματα. "Ο Ντόρσεϊ έκατσε στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο του Γκλας, ενώ η βροχή έπεφτε στο παρμπρίζ, ... μετά από μια νύχτα πίνοντας βότκα και Red Bull, όμως η συζήτηση, ως συνήθως, ήταν σχετικά με την Odeo. Ο Ντόρσεϊ αποκάλυψε την απόφαση εξόδου του. "Πρόκειται να παρατήσω την τεχνολογία και να γίνω σχεδιαστής μόδας", ο Γκλας τον θυμάται να λέει. Επίσης ήθελε να κάνει με το πλοίο το γύρο του κόσμου. Ο Γκλας τον απέτρεψε: Δεν μπορούσε στ' αλήθεια να ήθελε να φύγει τελείως από την επιχείρηση; "Πες μου τι άλλο σ' ενδιαφέρει", είπε. Ο Ντόρσεϊ ανέφερε μια ιστοσελίδα, που οι άνθρωποι θα μπορούσαν να μοιράζονται το τρέχον στάτους τους - τη μουσική που ακούνε ή το πού βρίσκονται. Ο Ντόρσεϊ οραματίστηκε ότι οι άνθρωποι θα το χρησιμοποιούσαν για ν΄ανακοινώσουν τις απλούστερες λεπτομέρειες για τους εαυτούς τους, όπως "πηγαίνω στο πάρκο", "στο κρεβάτι" κλπ".
Ο Γκλας φέρεται να είχε ακούσει και στο παρελθόν τη συγκεκριμένη ιδέα του Ντόρσεϊ, όμως μέχρι τότε δεν είχε εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα, καθώς του θύμιζε αντίστοιχες ιδέες, όπως το Instant Messenger ή το Dodgeball, που αφορούσε τα κινητά τηλέφωνα. Όμως εκείνο το βράδυ, κάτι είχε αλλάξει. "Καθώς άκουγε τον Ντόρσεϊ να μιλάει, ο Γκλας, όπως θυμήθηκε αργότερα, κοίταξε έξω από το παράθυρο σκεπτόμενος το γάμο του που κατέρρεε και πόσο μόνος ένιωθε. Τότε του ήρθε θεία φώτιση. Αυτό το πράγμα με το στάτους δεν ήταν απλά για να μοιράζεται κάποιος τι είδους μουσική άκουγε ή που βρισκόταν, σκέφτηκε. Θα μπορούσε να είναι μια συνομιλία. Δεν ήταν απλά για να μεταδίδει, αλλά για να συνδέει. Θα μπορούσε να υπάρξει μια αληθινή επιχείρηση μέσα απ' αυτό". Έτσι, την ώρα που ο Ντόρσεϊ έβγαινε από το αμάξι, ο Γκλας του είπε, "Ας μιλήσουμε αύριο στον Ιβ και τους άλλους γι' αυτό", όπως κι έγινε.
Στις 27 Φεβρουαρίου 2006 το πρωί, ο Ντόρσεϊ, ο Γκλας, ο Ουίλιαμς κι ένας ακόμη συνεργάτης τους στην Odeo επεξεργάστηκαν την ιδέα, αλλά κόλλησαν στο όνομα, μέχρι που ο Γκλας είχε την έμπνευση. Διαβάζουμε το σχετικό απόσπασμα του βιβλίου: "Ο Ουίλιαμς αστειευόμενος πρότεινε να ονομάζουν το πρότζεκτ "Friendstalker", το οποίο απορρίφθηκε ως αλλόκοτο. Ο Γκλας παθιάστηκε ξεφυλλίζοντας ένα λεξικό, σχεδόν λέξη προς λέξη, ψάχνοντας για το σωστό όνομα. Ένα απόγευμα, ενώ ήταν μόνος στο διαμέρισμά του,ρύθμισε το κινητό του τηλέφωνο στο σιωπηλό, με αποτέλεσμα εκείνο να δονείτε. Γρήγορα σκέφτηκε το όνομα "Vibrate", το οποίο απέρριψε, αλλά τον οδήγησε στη λέξη "twitch". Το απέρριψε κι αυτό, όμως συνέχισε κοιτώντας στις σελίδες με "tw" του λεξικού: twist, twit, twitch, twitcher, twitchy... και τότε, το βρήκε. Διάβασε δυνατά τον ορισμό. "Ο απαλός ήχος κελαϊδίσματος που κάνουν ορισμένα πουλιά". Αυτό είναι, σκέφτηκε. "Αναστάτωση ή ενθουσιασμός. Φτερούγισμα". Twitter".
Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Γκλας αποκάλυψε την ιδέα που είχε για το όνομα στους συνεργάτες του. Ύστερα από σκέψη, ο Ουίλιαμς έκανε αποδεκτή την πρόταση να ονομάσουν το νέο τους πρότζεκτ Twitter στέλνοντας στον Γκλας και άλλα στελέχη της Odeo το παρακάτω e-mail: "Αναφορικά με τα νέας μας πρότζεκτ, αισθάνομαι πιο ευνοϊκά για το Twitter. Θα μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερες συζητήσεις και ίσως αλλάξω γνώμη, όμως νομίζω ότι πρέπει να κάνω μια επιλογή σ' αυτό το σημείο και το ένστικτό μου με οδηγεί στο Twitter". Όπως ο Μπίλτον περιγράφει στο βιβλίο του, "Ο Ντόρσεϊ, που ήταν ακόμη ένας από τους κατώτερους εργαζόμενους στην Odeo, δεν συμμετείχε στις συζητήσεις ή στο e-mail, όμως σύντομα έγινε ένας σημαντικό μέλος στη νέα ομάδα του Τουίτερ. Και το Μάρτιο του 2006, ο Ντόρσεϊ έστειλε το πρώτο τουίτ, που γρήγορα ακολουθήθηκε από τους Στόου και Γκλας".
Τότε φαίνεται πως άρχισαν οι αντιζηλίες και τα πισώπλατα μαχαιρώματα, που οδήγησαν στην απόλυση του Γκλας και στην άνοδο του Ντόρσεϊ, που τελικά οικειοποιήθηκε όλο το πρότζεκτ. "Αυτό που ο Γκλας δεν γνώριζε ήταν ότι ο Ντόρσεϊ ήταν εκείνος που δεν τον ήθελε", γράφει ο Μπίλτον. "Ίσως επειδή αισθάνθηκε ευάλωτος ή ίσως επειδή ο Γκλας ήταν το μόνο άτομο, που θα μπορούσε δίκαια να επιμείνει ότι η ανανέωση του στάτους δεν ήταν ιδέα μόνο του Ντόρσεϊ. Όποιοι κι αν ήταν οι λόγοι του, ο Ντόρσεϊ είχε πρόσφατα συναντηθεί με τον Ουίλιαμς και απείλησε να παραιτηθεί, αν δεν απολυόταν ο Γκλας. Και για τον Ουίλιαμς η απόφαση ήταν εύκολη. Ο Ντόρσεϊ είχε γίνει ο επικεφαλής μηχανικός του Τούιτερ και τα προσωπικά προβλήματα του Γκλας επηρέαζαν την κρίση του.. Ύστερα από μια διάσκεψη του συμβουλίου της Odeo, γύρω στις 6 το απόγευμα της Τετάρτης, 26 Ιουλίου 2006, ο Ουίλιαμς ζήτησε από τον Γκλας να τον συνοδεύσει για μια βόλτα στο South Park. Όταν έκατσαν σ' ένα πράσινο παγκάκι, ο Ουίλιαμς έδωσε ένα τελεσίγραφο στον παλιό του φίλο: Αποζημίωση έξι μηνών και εκχώρηση των μετοχών του στην Odeo, αλλιώς θα απολυόταν δημόσια. Ο Ουίλιαμς είπε ότι η απόφαση ήταν μόνο δική του".
"Εκείνο το βράδυ, ο Γκλας συνάντησε τον Ντόρσεϊ σ' ένα κοντινό κλαμπ, όπου τα ήπιαν μέχρι αργά τη νύχτα. Σε κάποια στιγμή, καθώς περίμεναν στην μπάρα για να παραγγείλουν ακόμη ένα γύρο από ποτά, ο Γκλας εμπιστεύτηκε τη συμφωνία της ημέρας. Ο Ντόρσεϊ προσποιήθηκε ότι δεν γνώριζε τίποτα και κατηγόρησε τον Ουίλιαμς. Καθώς η νύχτα τελείωνε, ο Γκλας αγκάλιασε το φίλο του και περπάτησε μέχρι το σπίτι. Δυο εβδομάδες αργότερα, εκδιώχθηκε από τις δύο εταιρίες, που συνίδρυσε. Σύντομα, ο Ντόρσεϊ έγινε γενικός διευθυντής του Τουίτερ".
Οι New York Times δημοσίευσαν εκτενέστατα αποσπάσματα από το βιβλίο του Μπίλτον, τα οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ - αν έχετε την υπομονή και γνωρίζετε καλά αγγλικά. Επίσης μπορείτε να περιμένετε μέχρι να εκδοθεί το βιβλίο μεταφρασμένο στα ελληνικά ή και να παραγγείλετε το πρωτότυπο. Δεν μπορεί κανείς να εγγυηθεί αν όντως η εκδοχή του Μπίλτον είναι η αυθεντική περιγραφή της ιστορίας για το πώς γεννήθηκε το Τουίτερ και για τις κόντρες των συνιδρυτών του - αυτό το γνωρίζουν μόνο οι πρωταγωνιστές - αλλά σίγουρα αποτελεί πρώτης τάξεως υλικό για μια επιχειρηματική σαπουνόπερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου