30 Νοεμβρίου 2013

Γιατί η Άννα Βίσση και ο Νίκος Καρβέλας πρέπει να ξαναπάρουν καλλιτεχνικό διαζύγιο;


Άκουσα κι εγώ το νέο τραγούδι της Άννας Βίσση με τίτλο "Η καθημερινότητά μας" σε στίχους και μουσική - φυσικά - του Νίκου Καρβέλα. Οφείλω να παραδεχτώ ότι η μπαλάντα αυτή είναι - για τα δικά μου γούστα - το καλύτερο τραγούδι του Καρβέλα που έχει τραγουδήσει η Άννα Βίσση την τελευταία δεκαετία (και κάτι ψηλά) και για την ακρίβεια από το 2002 και μετά. Γιατί, τότε, θεωρώ πως θα ήταν καλύτερα το συγκεκριμένο μουσικό δίδυμο να μην ξανασυνεργαστεί; 

Κρατάει χρόνια αυτή η συνεργασία Βίσσης-Καρβέλα, προτού καν γίνουν σύντροφοι και στην ζωή, ενώ άντεξε ακόμη και μετά το αναπάντεχο διαζύγιό τους. Και μόνο που κατάφεραν να δημιουργήσουν τόσες πολλές και τόσο μεγάλες επιτυχίες είναι σπουδαία υπόθεση. Ακόμη κι ένας φανατικός οπαδός του αποκαλούμενου "έντεχνου" τραγουδιού δεν μπορεί να το αρνηθεί, καθώς δεν είναι αυτονόητο ότι ένας καλλιτέχνης και πολύ περισσότερο ένα δίδυμο (ο τραγουδιστής από τη μια και ο στιχουργός/συνθέτης από την άλλη) μπορούν να αντέξουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επιτυχία επί τόσα πολλά χρόνια.
Έχω παρατηρήσει και σε άλλες περιπτώσεις (βλ. Γαρμπή-Φοίβος ή Δέσποινα Βανδή-Φοίβος) ότι ύστερα από πέντε με δέκα το πολύ χρόνια απόλυτα κοινής συνύπαρξης ενός τραγουδιστή κι ενός συνθέτη, κάπου η έμπνευση, η μουσική μαγεία αρχίζει να χάνεται και αντικαθίσταται από τη ρουτίνα και την επανάληψη των ίδιων στίχων, των ίδιων ακουσμάτων. Κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί και με το δίδυμο Βίσση-Καρβέλας και μάλιστα πάνω από μία φορά, με τη διαφορά ότι στο παρελθόν κατάφεραν να κάνουν την υπέρβαση και να ανανεωθούν.
Ήταν αρχές της δεκαετίας του '90, όταν η δεκαετής κυριαρχία της Άννας Βίσση και του Νίκου Καρβέλα στην ελληνική ποπ μουσική σκηνή είχε αρχίσει να σημειώνει πτώση με αποκορύφωμα την εμπορική αποτυχία του άλμπουμ "Ρε!". Η ραγδαία άνοδος του ελαφρολαϊκού (λαϊκοπόπ) τραγουδιού και των "ελληνάδικων" σχεδόν εξαφάνισαν την δυτικότροπη ποπ μουσική. Το δίδυμο Βίσση-Καρβέλας έπιασε γρήγορα τον νέο άνεμο που έπνεε στην ελληνική μουσική σκηνή και επέστρεψαν δυναμικά με ανανεωμένο ρεπερτόριο απ' όλες τις απόψεις και έγινε το μεγάλο μπαμ. Η Βίσση πουλούσε περισσότερο από ποτέ, τα άλμπουμ γίνονταν πολυπλατινένια, ενώ όλα σχεδόν τα τραγούδια παίζονταν συνέχεια στα ραδιόφωνα. 
Η επιθυμία της Βίσση για διεθνή μουσική καριέρα, αλλά και η σταδιακή εξασθένιση του ελαφρολαϊκού "τσουνάμι" σήμανε την ανάγκη αλλαγής πλεύσης. Το διπλό άλμπουμ "Κραυγή", που κυκλοφόρησε το 2002, ήταν το πιο εμπορικό απ' όλα στην καριέρα της Κύπριας τραγουδίστριας, ενώ σηματοδοτούσε μια σταδιακή στροφή σε πιο δυτικότροπα μουσικά ακούσματα και πάλι. Όμως τι καινούριο είχε να προσφέρει το δίδυμο Βίσση-Καρβέλας στο συγκεκριμένο μουσικό ύφος, το οποίο άλλωστε είχε υπηρετήσει διεξοδικά τη δεκαετία του 1980;
Σίγουρα, τα '00s δεν ήταν '80s, καθώς πολλά είχαν αλλάξει στη μουσική βιομηχανία διεθνώς. Όμως, πέρα από την επιφάνεια (δηλαδή τους πιο μπιτάτους ρυθμούς, την εξαφάνιση των σινθεσάιζερ κλπ.), η έλλειψη έμπνευσης ήταν εμφανής και αποτυπωνόταν σε κοινότυπα τραγούδια όπως "Μπουμ Μπουμ", "Αγάπη είναι εσύ" κλπ, όπως εξίσου εμφανής ήταν και η έλλειψη μεγάλων εμπορικών επιτυχιών, αν εξαιρέσει κανείς το "Αγάπη από νάιλον", η απήχηση του οποίου όμως οφειλόταν κυρίως στο στίχο και όχι στην έμπνευση της μελωδίας.
Η Βίσση κάπου είχε συνειδητοποιήσει ότι η συνεργασία της με τον Καρβέλα είχε οδηγηθεί σε αδιέξοδο και επιχείρησε να "πειραματιστεί" και με άλλους συνεργάτες, εν μέρει στις "Παράξενες Εικόνες" και ολοκληρωτικά στο "Απαγορευμένο", κάτι που της έδωσε την ευκαιρία να παντρέψει και με άλλους ήχους, όπως στο "Παρελθόν μου", το "Τρένο", το "Απαγορευμένο" κ.ά., που ελάχιστη σχέση είχαν με τα καρβελικά κλισέ. Ωστόσο, η Βίσση ένιωθε περισσότερο ασφαλής με τον Καρβέλα και αποφάσισε να επιστρέψει στα γνώριμα εδάφη. 
Το αποτέλεσμα; Το αδιάφορο άλμπουμ "Αγάπη είναι εσύ", από το οποίο ξεχώρισε μόνο το ομώνυμο, εξίσου αδιάφορο και παλιακό τραγούδι κι αυτό απλά και μόνο επειδή ήταν το πρόμο single, με το οποίο μας βομβάρδιζαν τα ραδιόφωνα στην αρχή. Αντίθετα, απόλυτα πετυχημένο ήταν το "Δεν είναι ψέμα", που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2012, ναι μεν σε στίχους και μουσική Νίκου Καρβέλα, όμως με εμφανέστατη τη συμμετοχή των Playmen και του Νίκου Ζωϊδάκη. Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο τραγούδι είναι το καλύτερο της Βίσση της τελευταίας δεκαετίας, ενώ είναι το λιγότερο "καρβελικό" που έχει ερμηνεύσει. 
Ακούγοντας την "Καθημερινότητά μας", ένιωσα ότι με κάποιο τρόπον δεν ζω στο 2013, αλλά στο... 1988. Και για να είμαι πιο ειλικρινής, αυτό το αισθάνθηκα κυρίως στο ρεφρέν, που θυμίζει παλιότερες συνθέσεις του Καρβέλα, όταν η φωνή της Βίσση αρχίζει να ψιλοροκάρει από τη μια και να απαγγέλλει μακρόσυρτους στίχους από την άλλη, που μιλούν για μια σχέση σε κρίση κλπ. Παρόμοιους στίχους, σε παρόμοιο ρεφρέν και με παρόμοιο τρόπο έχει ξανατραγουδήσει η Άννα και θα έλεγε κανείς ότι η "Καθημερινότητα" είναι ένα απόλυτα αντιπροσωπευτικό τραγούδι της έως τώρα καριέρας της, μόνο που αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: ότι η Άννα δεν πειραματίζεται και δεν τολμά να τραγουδήσει κάτι διαφορετικό, κάτι που θα εξελίξει την καριέρα της.
Κατά τη γνώμη μου, ένας καλλιτέχνης, που από τη φύση του είναι ανασφαλής, δεν πρέπει να επαναπαύεται σε "ασφάλειες", αλλά πρέπει να επιθυμεί τις αλλαγές, το ρίσκο, να δοκιμάζει πράγματα που δεν τον κρατούν στάσιμο σε μια εποχή, αλλά θα αποτυπώνουν την αλλαγή της προσωπικότητάς του με το πέρασμα του χρόνου. Από ένα σημείο και μετά, αυτό παύει να γίνεται, όταν ο καλλιτέχνης συνεργάζεται συνεχώς με τα ίδια πρόσωπα, ανεξάρτητα του πόσο ταλαντούχα είναι, ακριβώς επειδή η συνεργασία ρουτινιάζει. Μόνο που η ρουτίνα και η συνήθεια είναι οι μεγαλύτεροι κρυφοί κίνδυνοι για έναν τραγουδιστή, όπως και για έναν ηθοποιό που δουλεύει πάντα με τους ίδιους σεναριογράφους και σκηνοθέτες, για έναν ηθοποιό που χρησιμοποιεί διαρκώς το ίδιο μοντέλο κλπ. 
Ναι, η "Καθημερινότητα" είναι ένα τυπικό δείγμα "Βίσση [που] τραγουδάει Καρβέλα", αλλά στο τέλος δημιουργείται μία απορία: ε, και; Τι καινούριο έχει να μου πει αυτό το τραγούδι; Τι έχει να μου προτείνει; Και σε τελική ανάλυση, πόσο μπορεί αυτό το τραγούδι να ενδιαφέρει όχι απλά τον 35χρονο fannatic θαυμαστή της Άννας, που θυμάται τις "παλιές καλές μέρες", αλλά και τον 15χρονο ή 25χρονο που έχει τελείως διαφορετικά ακούσματα; Εκτιμώ ότι η απάντηση στο δεύτερο σκέλος του ερωτήματος είναι αρνητική και γι' αυτό πιστεύω ότι καλό θα ήταν η Άννα Βίσση να τολμήσει και πάλι να εξερευνήσει μουσικές συνεργασίες με νέα πρόσωπα - εκτός κι αν μουσικά έχει κολλήσει στο παρελθόν.
Αν πάλι δεν έχετε ακούσει το τραγούδι και απορείτε προς τι η όλη συζήτηση, ακούστε την "Καθημερινότητά μας" από το επίσημο κανάλι των fannatics στο youtube, κλικάροντας στον παρακάτω σύνδεσμο: Anna Vissi - I Kathimerinotita Mas (Radio RIP) NEW SONG 2013 [fannatics.gr] - YouTube

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου