Πετυχημένα σίριαλ, που στην επανάληψη αποτυγχάνουν παταγωδώς

Οι επαναλήψεις αγαπημένων σίριαλ είναι ένα φετίχ των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών και κυρίως του Mega και του ΑΝΤ1, που καθημερινά γεμίζουν ώρες ολόκληρες του προγράμματός τους με τη φθηνή αυτή λύση, που όμως συνοδεύεται και από μεγάλες τηλεθεάσεις - συνήθως. Σειρές που στην πρώτη τους προβολή αγαπήθηκαν πάρα πολύ (π.χ. "Πάρα Πέντε") ή και λιγότερο (π.χ. το "Κωνσταντίνου και Ελένης" που έσπασε κάθε ρεκόρ αριθμού επαναλήψεων) εξακολουθούν να συγκινούν τους τηλεθεατές. Ωστόσο, ο κανόνας αυτός δεν είναι απόλυτος. Υπάρχουν και ορισμένα σίριαλ που, ενώ στην πρώτη τους προβολή είχαν ξεχωρίσει ως "τηλεοπτικά φαινόμενα", ωστόσο είτε σταμάτησαν να προβάλλονται σε επανάληψη είτε δεν αρέσουν πια.  Πάρτε μια ιδέα. Συμφωνείτε ή όχι;


- Λαβ Σόρρυ
Ήταν η σειρά φαινόμενο της τηλεοπτικής σαιζόν 1994-1995, που αποτελούσε σχεδόν σε μόνιμη βάση το δημοφιλέστερο πρόγραμμα της εβδομάδας. Αν και πλασαρόταν ως κομεντί, στην πραγματικότητα η σειρά δεν ήταν κωμωδία. Αστείες καταστάσεις δεν υπήρχαν, ενώ και οι μοναδικές, "αστείες" ατάκες δεν ήταν παρά κάτι φράσεις-κλισέ που αναπαρήγαγε ο κάθε χαρακτήρας. Στα πρώτα επεισόδια γελούσες με την Λίλυ ή το νονό της τον Επαμεινώνδα που κάθε τρεις και λίγο έλεγαν "Παρακαλώ πολύ", αλλά από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσαν να μη σου δώσουν στα νεύρα. Το ίδιο συνέβαινε και με όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες του σίριαλ, μιας και όλοι είχαν συγκεκριμένες ατάκες που τις ανακύκλωναν διαρκώς.
Εξάλλου, από ένα σημείο και μετά πιο πολύ κυριαρχούσες η ένταση, με τον πολλά βαρύ μάγκα Σάκη (τον υδραυλικό) να ξηγιέται σαν "γνήσιο αρσενικό" παλιάς κοπής και την συντηρητική Λίλυ να βγάζει συνέχεια υστερίες και γκρίνιες, που - σε αντίθεση με το επίσης γκρινιάρικο "Ρετιρέ" - έσπαγαν τα νεύρα του τηλεθεατή, που όμως δεν είχε κάτι καλύτερο να παρακολουθήσει. Μ' αυτά και μ' εκείνα, οι επαναλήψεις του "Λαβ Σόρρυ" ήταν πολύ λιγότερες αριθμητικά, αλλά και με μικρότερη επιτυχία σε σχέση με εκείνες άλλων σίριαλ της ίδιας εποχής. Αν προβαλλόταν σήμερα, νομίζω ότι απλά θα έκανε αρνητικό ρεκόρ.

- Περί ανέμων και υδάτων
Αν αυτή η σειρά κατάφερε να ξεχωρίσει και να προβάλλεται επί τρεις ολόκληρες σαιζόν, οφειλόταν κυρίως στις ερμηνείες των αξιόλογων ηθοποιών που συμμετείχαν και κυρίως όσων είχαν γράψει ιστορία στο θέατρο ή/και τον κινηματογράφο: Θανάσης Βέγγος, Ελένη Χατζηαργύρη, Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Αντιγόνη Βαλάκου. Και ενώ η πρώτη σαιζόν είχε κάποιο ενδιαφέρον με τον έρωτα ανάμεσα στο Βαλέριο και τη Λίζα, αλλά και την επίμονη αντίδραση της Αθηνάς, που ήταν η μάνα της δεύτερης, αλλά και η χημεία ανάμεσα στην Μπεμπεδέλη και τον Βέγγο (Αθηνά και Λύσσανδρος). όμως στη συνέχεια η σειρά απέκτησε στοιχεία σαπουνόπερας  και ηθογραφικής αναπαράστασης της ιδανικής ζωής στο νησί της Κέρκυρας. Όλα αυτά τα είδαμε μια φορά σε πρώτη προβολή... αλλά στις επαναλήψεις πέρασαν απαρατήρητα, γι' αυτό και η σειρά πλέον, αν προβάλλεται σε επανάληψη, προγραμματίζεται τις μεταμεσονύκτιες ώρες, ως υπνωτικό για όσους έχουν χάσει το νυχτερινό τους ύπνο.

- Η ώρα η καλή
Ήταν σούπερ επιτυχία, που επίσης παιζόταν για τρεις σαιζόν, αλλά, επίσης όπως και το "Περί ανέμων και υδάτων", έπρεπε να είχε σταματήσει πολύ νωρίτερα. Η πρώτη σαιζόν μπορεί να είχε πολύ ενδιαφέρον με την κόντρα της Σοφίας και της Τζένης, τις δύο αδερφές που ήταν τελείως αντίθετοι χαρακτήρες και συναγωνίζονταν για την καρδιά του Στέφανου, μπορεί να ήταν αποκάλυψη η ερμηνεία της Κάρμεν Ρουγγέρη ως παραδοσιακή Πολίτισσα μάνα που έχωνε τη μύτη τους παντού, όπως και η παρουσία της Ρίκας Διαλυνά στο ρόλο της αφελούς πλούσιας, όμως από τη δεύτερη σαιζόν και μετά απλά χάθηκε η μπάλα. Το σενάριο έχασε τη σπιρτάδα και τη χαρούμενη διάθεσή του και η σειρά μεταλλάχθηκε περισσότερο σ' ένα ουδέτερο σίριαλ με ηθογραφικές αναφορές και μια εμμονή στα "σωστά" ελληνικά, που μιλούσαν οι χαρακτήρες. Από σίριαλ αναψυχής είχε αρχίσει να εξελίσσεται σε σίριαλ-σχολείο, ενώ η συνέχειά του για τρίτη σαιζόν ήταν τελείως αχρείαστη, αφού έφυγαν και οι δύο βασικές πρωταγωνίστριες.
Τελικά έχουν δίκαιο όσοι υποστηρίζουν ότι είναι προτιμότερο για ένα σίριαλ να τελειώνει όσο ακόμη βρίσκεται στο απόγειο της δημοτικότητάς τους, καθώς ο κίνδυνος να ξεχειλώσει είναι πολύ έντονος. Και το θέμα είναι πως, όταν έρχεται το ξεχείλωμα, χάνεται και η όποια καλή ανάμνηση, ο λόγος για τον οποίο το σίριαλ αυτό αγαπήθηκε εξ αρχής.

- Λάκης, ο γλυκούλης.
Ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί η σειρά αυτή χτυπούσε τόσο μεγάλες τηλεθεάσεις - ειδικά την πρώτη σαιζόν. Ήταν στοιχεία επιφανειακά, όπως η ατιμέλητη εμφάνιση του "γλυκούλη" Λάκη ή α λα Πέγκ Μπάντι κόμμωση της συμφεροντολόγας συζύγου του, Βούλας; Ήταν τόσοι πολλοί οι καταπιεσμένοι "γλυκούληδες" που ταυτίστηκαν με τις περιπέτειες του πρωταγωνιστή; Είτε έτσι είτε αλλιώς, το σίριαλ είχε σαρώσει τις τηλεθεάσεις μεταξύ 2008 και 2010.
Η σειρά ήταν μεταφορά μιας κολομβιανής σαπουνόπερας (τηλενουβέλας) σε κωμική εκδοχή, με αποτέλεσμα να έχει αφ' ενός ιστορίες τραβηγμένες από τα μαλλιά, αφ' ετέρου να μην επιτρέπει στο σεναριογράφο μεγάλα περιθώρια να αποκαλύψει τις όποιες δυνατότητές του. Τις λιγοστές φορές που προβλήθηκε έκτοτε σ' επανάληψη, σε καμία περίπτωση δεν σημείωσε αντίστοιχα νούμερα τηλεθέασης, σε αντίθεση με άλλα σίριαλ, πολύ παλιότερα και χιλιοπαιγμένα, που διατηρούν ακόμη τη φρεσκάδα τους. Και δεν είναι δύσκολη η εξήγηση. Ποιος θα έβλεπε ξανά μια σαπουνόπερα με χλιαρές ατάκες και γέλιο που στηρίζεται κυρίως σε καρικατούρες και όχι σε χαρακτήρες;

- όλα τα δραματικά σίριαλ:

Μπορεί στην εποχή της η "Αναστασία" να προκάλεσε πάταγο, το ίδιο αργότερα και οι "Ψίθυροι Καρδιάς, οι δύο σειρές με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση μέχρι το "Παρά Πέντε", όμως λίγοι θα είναι εκείνοι που θα κάθονταν σήμερα μπροστά στις τηλεοράσεις τους είτε για να τις ξαναδούν είτε για να μάθουν το λόγο που είχαν σημειώσει τόσο τεράστια επιτυχία, όταν προβλήθηκαν. 

Η αλήθεια είναι ότι καμία δραματική σειρά δεν σημείωσε ιδιαίτερα υψηλές τηλεθεάσεις, όποτε προβλήθηκε σε επανάληψη. Ποια είναι η εξήγηση; Ίσως επειδή πρόκειται για αληθινά... δράματα με αφελείς διαλόγους, ακόμη κι όταν η σεναριακή ιδέα έχει ενδιαφέρον, τραβηγμένες ερμηνείες και μονότονες σκηνοθεσίες. Και ενώ στις κωμωδίες περιμένεις να σκάσει τουλάχιστον το χειλάκι σου απ' τα γέλια, στα δράματα απλά ξέρεις ότι θα ξανακούσεις τις ίδιες στομφώδεις ατάκες, θα ξαναζήσεις τα ίδια ξεχειλωμένα δράματα, με πρωταγωνιστές ανθρώπους που δύσκολα σου θυμίζουν κάποιον από το περίγυρό σου.
Προσωπικά, οι σειρές αυτού του είδους ποτέ δεν με συγκίνησαν και γι' αυτό η τελευταία που θυμάμαι να έχω δει ολόκληρη είναι οι... "Φρουροί της Αχαΐας", από την εποχή που πήγαινα ακόμη στο Δημοτικό σχολείο κι έβλεπα σχεδόν ό,τι σίριαλ υπήρχε λίγο πριν πέσω για ύπνο. Ούτε καν το "Νησί" μπήκα στον κόπο να παρακολουθήσω, έστω από περιέργεια, ακριβώς λόγω της προκατάληψης από μεμονωμένα επεισόδια διαφόρων σίριαλ που είχα δει τα προηγούμενα χρόνια.

- όλα τα σίριαλ της κρατικής τηλεόρασης
Η κρατική τηλεόραση είναι συνολικά απαξιωμένη στα μάτια των τηλεθεατών, με αποτέλεσμα αυτό ν' αποτυπώνεται και στα νούμερα που σημειώνουν κλασικές σειρές, που έγραψαν ιστορία και συνδιαμόρφωσαν την πορεία της ελληνικής τηλεόρασης. Έτσι, η "Μαντάμ Σουσού", η "Λωξάντρα", ο "Χριστός ξανασταυρώνεται" και άλλα σίριαλ που είχαν αφήσει κάποτε εποχή, να περνούν απαρατήρητα όταν σήμερα προβάλλονται σε επανάληψη. Σ' αυτό ευθύνεται και η έλλειψη σχεδιασμού, μιας και οι σειρές αυτές προγραμματίζονται τις "νεκρές" πρωινές ζώνες χωρίς καν ιδιαίτερη διαφήμιση, αν και μεταξύ μας, ακόμη και το "Παρά Πέντε" να προέβαλλε αύριο η Δημόσια Τηλεόραση, θα περνούσε κι αυτό απαρατήρητο. Το brand name είναι σπουδαία υπόθεση...