8 Νοεμβρίου 2014

Όταν το φάντασμα του Βίκτορα Ουγκώ "εμφανίστηκε" σε φωτογραφία Έλληνα θεατρικού συγγραφέα [εικόνα]

Στην εποχή του, ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος (1864-1922) θεωρούταν ένας σημαντικός θεατρικός (και όχι μόνο) συγγραφέας, γνωστός και για τις μεταφυσικές του ανησυχίες ως μέλος της Παγκόσμιας Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών με έδρα το Παρίσι. Έτσι, τον Οκτώβριο του 1907, λίγοι ήταν εκείνοι που παραξενεύτηκαν από τον ισχυρισμό του, ότι σε μια φωτογραφία του εμφανίστηκε το φάντασμα του σπουδαίου Γάλλου συγγραφέα, Βίκτορα Ουγκώ!

Την επίμαχη φωτογραφία έλαβε ο Ε. Ξανθόπουλος, το φωτογραφείο του οποίου βρισκόταν στην οδό Ερμού. Ο Δημητρακόπουλος τον γνώρισε μέσω του ηθοποιού Αθανάσιου Μαρίκου, όταν εκείνος θα φωτογραφιζόταν για τις ανάγκες ενός βιβλίου του πρώτου, το "Μυστικόν της Ζωής", στο οποίο ο Δημητρακόπουλος ασχολιόταν με τ' αγαπημένα του, μεταφυσικά θέματα. Παράλληλα, καθώς χρειαζόταν και ο ίδιος κάποια φωτογραφία, προκειμένου να τη στείλει στο εξωτερικό, κανόνισε με το φωτογράφο ένα ραντεβού, χωρίς να κλείσουν όμως συγκεκριμένη ημερομηνία. Τη συνέχεια, την αφηγήθηκε ο ίδιος στην εφημερίδα Χρόνος, σε δημοσίευμα της 17ης.10.1907:
"Την παρελθούσαν εβδομάδα απέστειλα την ραδιγκόταν μου επιφυλασσόμενος να μεταβώ όταν είχον ευκαιρίαν και διάθεσιν· αλλ' ούτε η ευκαιρία ούτε η διάθεσις επήρχοντο και το ένδυμά μου έμενεν εκεί επί ημέρας. 
Προχθές μόλις εξύπνησα την πρωίαν ησθάνθην μίαν παράδοξον παρόρμησιν να μεταβώ εις το φωτογραφείον. Παρακαλώ να σημειώσητε καλώς την λέξιν, διότι διά την σημερινήν πνευματιστικήν ψυχολογίαν η λέξις παρόρμησις σημαίνει πολύ...
[..] Μετέβην εις το φωτογραφείον κατά τας 11 π.μ. Δεν ήτο άλλος εκεί, ειμή μόνον ο κ. Ξανθόπουλος και ο βοηθός του. Ενεδύθην και έλαβον θέσιν απέναντι της μηχανής, ο δε βοηθός του φωτογράφου ήλθε και ετοποθέτησε το φόντο ιδιοχείρως όπισθέν μου, ενώ ο κ. Ξανθόπουλος παρεσκεύαζε την πλάκα και μου καθώριζε την στάσιν.
... Ησθάνθην εν είδος σωματικής εκλύσεως, πολύ ελαφράς όμως, ώστε να μη με ανησυχήση, ενθυμούμαι δε, ως μ' εβεβαίωσε κατόπιν και ο κ. Ξανθόπουλος, ότι ενώ είχε δώσει εις το βλέμμα μου γραμμήν οριζόντιον, η φωτογραφία με έβγαλε με το βλέμμα εστραμμένον προς τα άνω, εις είδος τι καταστάσεως εκστατικής. Τούτος ουδείς εκ των δύο ηννόησε κατά την στιγμήν εκείνην, εγώ δε απήλθον, ειδοποιήσας, ότι θα στείλω να λάβω το ένδυμά μου.
Περί την 1 μ.μ. όμως έρχεται επειγόντως ο βοηθός του κ. Ξανθοπούλου εις την οικίαν μου και μου παραγγέλει να μεταβώ εκ νέου εις το φωτογραφείον και να λάβω νέαν θέσιν διότι η πρώτη πλαξ εχάλασε. Ελησμόνησα να σας είπω, ότι είχον λάβει δύο στάσεις ταυτοχρόνους, εκ των οποίων η δευτέρα ήτο με το βλέμμα κατ' ευθείαν· τούτο δε έχει λόγον και δεν πρέπει να παραλειφθή. Μετά μεσημβρίαν, αργά, μετέβην διά να συνεννοηθώ περί της ώρας της νέας φωτογραφήσεως, όττε ο φωτογράφος μου λέγει, ότι εις την μίαν πλάκα, δεξιόθεν του προσώπου, παρουσιάσθη πλατύ στίγμα, εις δε την άλλη ελαφρότερον, το δε στίγμα αυτό ομοιάζει με κρανίον σκελετού. Μου προσέθηκε δε, ότι ήθελε να σπάση τας πλάξας διά να μη φοβηθώ. 
Επέμεινα να τας ίδω εκ περιεργείας και πράγματι εις εκείνην με το βλέμμα υψηλά διεγράφετο εν κρανίον σωστόν.."
Στη συνέχεια, ο Δημητρακόπουλος διευκρίνιζε ότι αυτή ήταν η πρώτη από τις δύο πλάκες της πρωινής του φωτογράφησης, ενώ η δεύτερη είχε καταστραφεί εντελώς. Επίσης, ανέφερε ότι στην αρχή ο ίδιος θεώρησε ότι το πρόσωπο που εμφανιζόταν στη φωτογραφία ήταν του πατέρα του, όμως φίλοι και συνάδελφοί του, μεταξύ των οποίων ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Γεώργιος Τσοκόπουλος, είδαν στη φωτογραφία το πρόσωπο του Βίκτορα Ουγκώ.
Αβαντάροντας δε την εντύπωση αυτή, ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος σημείωνε πώς επί σειρά ετών αισθανόταν ότι επικοινωνούσε πνευματικά με τον συγγραφέα των "Αθλίων" και της "Παναγίας των Παρισίων": 
"Εγώ κατ' εκοχήν λατρεύω τον Βίκτωρα Ουγκώ, τον οποίον οι νεώτεροι Έλληνες κριτικοί εχαρακτήρισαν ως νερόβραστον, έχω δε την περίεργον μονομανίαν - αν αγαπάτε - να νομίζω, ότι επί εξ ολόκληρα έτη όταν γράφω ευρίσκεται αριστερά μου. Τον φαντάζομαι τόσον πολύ, ώστε νομίζω, ότι τον βλέπω ακριβώς όπως εφάνη εις την φωτογραφίαν, όχι αριστερά πλέον αλλά δεξιά μου.
Όποιος θέλει είνε ελεύθερος να γελάση· εγώ οφείλω να ομολογήσω την φαντασίωσιν αυτήν, η οποία δεν βλάπτει κανένα, και μάλιστα δε ούτε και εμέ έβλαψεν ως τώρα. Την ομολογώ δημοσία, ριψοκινδυνεύων χάριν της επιστήμης και των ερευνών του μέλλοντος, επί της φαντασιώσεως εν συνδυασμώ μετά του φωτογραφικού φαινομένου".
Η εφημερίδα δεν δημοσίευε μόνο λόγια, αλλά και την επίμαχη φωτογραφία με το φάντασμα του Βίκτορα Ουγκώ, ενώ και ο φωτογράφος, ο Ξανθόπουλος, πιστοποιούσε ότι η φωτογραφία υπήρχε στο μαγαζί του και μπορούσε να την δει από κοντά, όποιος επιθυμούσε. 

Αυτή η ιστορία ήταν ένα έξυπνο εμπορικό κόλπο του Ξανθόπουλου ή μήπως η αποτύπωση μιας - συμπτωματικά - αχνής, ανθρωπόμορφης σκιάς ήταν αποτέλεσμα της βλάβης, που είχε προκαλέσει την καταστροφή της δεύτερης φωτογραφικής πλάκας; Φαντάσματα, βέβαια, δεν υπάρχουν, ούτε και η ιστορία έπεισε πολλούς την εποχή που δημοσιεύτηκε, καθώς δεν έλειψαν τα ειρωνικά σχόλια από τον υπόλοιπο τύπο - τόσο για τον Δημητρακόπουλο, όσο και για την "ποιοτική" δημοσιογραφία του Χρόνου, που διαφήμιζε ότι είχε τη μεγαλύτερη κυκλοφορία. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου