Την πρώτη μέρα του χρόνου ετοιμαζόμουν να γράψω ένα μικρό κειμενάκι με τυπικές ευχές για υγεία, ειρήνη και ευτυχία σε όλους το 2017, όμως η είδηση για το τρομοκρατικό χτύπημα στην Κωνσταντινούπολη χτύπησε καμπανάκια. Διατυπώνουμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τις ίδιες κλισέ, τυπικές ευχές, που εκφράζουν βέβαια μια θετική προδιάθεση για έναν κόσμο καλύτερο, πιο ειρηνικό, πιο ευτυχισμένο, όπου θα κυριαρχεί η υγεία. Όμως τι προσδοκούμε μέσα από τέτοιες γενικόλογες ευχές; Να μας έρθουν όλα καλά και βολικά από μόνα τους, να έχουμε καλοτυχία και μέχρι εκεί. Όμως η ζωή δεν είναι απλά θέμα τύχης. Χρειάζεται και προσπάθεια, αγώνας. Να αλλάξουμε πρώτα εμείς, ώστε να αλλάξει στη συνέχεια και ο κόσμος. Είναι λίγο διαφορετικές οι ευχές μου, έχουν περισσότερο το χαρακτήρα παραινέσεων, ελπίζω μόνο να μην δίνουν την εντύπωση ενός "κηρύγματος".
Οι ευχές μου για το 2017:
Να χαμογελάμε περισσότερο και να γκρινιάζουμε λιγότερο. Όχι γιατί θα μας έρθουν όλα βολικά και εύκολα, αλλά γιατί και τις δυσκολίες - μέσα στην ζωή είναι κι αυτές - θα τις αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία και αισιοδοξία, δηλαδή μ' ένα χαμόγελο.
Να πιστέψουμε περισσότερο στον εαυτό μας και να μην ετεροπροσδιοριζόμαστε. Δεν ωφελεί να συγκρινόμαστε με τους άλλους ανθρώπους (π.χ. ποιος έχει περισσότερες επιτυχίες ή αποτυχίες), αλλά να τοποθετούμε την πορεία μας σε σχέση με τους προσωπικούς μας στόχους. Τους έχουμε ικανοποιήσει κι αν όχι γιατί; Αν όχι, πώς θα προσπαθήσουμε να το αντιστρέψουμε; Αν ναι, τι άλλους στόχους θα θέσουμε;
Να κυνηγήσουμε αυτό που φαντάζει δύσκολο και να μην θεωρούμε εκ των προτέρων μια μάχη χαμένη. Δεν πειράζει αν στο τέλος αποτύχουμε. Η προσπάθεια μετράει πάνω απ' όλα. (Μιλώντας βέβαια για στόχους δημιουργικούς και θετικούς. Όχι πώς θα υπονομεύσουμε τον άλλο. Η ζωή είναι όντως ανταγωνιστική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να βλέπουμε παντού εχθρούς.)
Να ακούσουμε με μεγαλύτερη προσοχή αυτόν που διαφωνεί μαζί μας και να μην βιαζόμαστε μονάχα για το πώς θα μιλήσουμε. Γιατί έχει άλλη άποψη; Ποια είναι τα επιχειρήματά του; Τα έχουμε λάβει υπόψη; Με ποια επιχειρήματα μπορούμε να τα αντικρούσουμε; Σε ποια σημεία έχει δίκιο;
Να συμμετέχουμε περισσότερο στις χαρές των γύρω μας. Γκρινιάζοντας, ζηλεύοντας και μισώντας ούτε ο κόσμος γίνεται καλύτερος ούτε θα λύσουμε ευκολότερα τα δικά μας προβλήματα. Αντίθετα, θα βυθιζόμαστε περισσότερο στην αυτοκαταστροφική οργή και αγανάκτηση, που μάλλον αδρανοποιεί το δημιουργικό μας κομμάτι, παρά του δίνει την αναγκαία ώθηση.
Να βγάλουμε από τις ζωές μας οτιδήποτε τοξικό, κάθε τι που μας κρατάει καθηλωμένους στην ανασφάλεια και στην αδράνεια. Αν δεν επαναστατήσουμε ο καθένας απέναντι στα προσωπικά του δεσμά, δεν θα επαναστατήσουμε και συλλογικά ως κοινωνία (όπου βέβαια η έννοια της "επανάστασης" μπορεί να έχει διαφορετικό περιεχόμενο - όχι οπωσδήποτε βίαιο - για τον καθένα, όμως σε τελική ανάλυση ξεκινάει από τον εαυτό μας και την προσωπική μας ζωή, προτού γίνει συλλογική ανάγκη για έναν καλύτερο κόσμο).
Να προσπαθήσουμε να είμαστε υγιείς προσέχοντας τι τρώμε και πώς ζούμε και να μην περιοριζόμαστε σε ευκολάκια τύπου "να μας έχει ο Θεός καλά". Γιατί να σε έχει ο Θεός καλά, όταν π.χ. καπνίζεις δυο πακέτα τσιγάρων την ημέρα γνωρίζοντας τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος στα πνευμόνια σου; Γιατί είσαι κατά τ' άλλα καλός άνθρωπος; Αν είσαι καλός άνθρωπος, το πολύ πολύ να πας στον παράδεισο (και ας μην συζητήσουμε για τον αν υπάρχει ή όχι παράδεισος και γενικότερα μετά θάνατον ζωή), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να πας στον παράδεισο μια ώρα αρχύτερα...
Γενικότερα, να κάνουμε πράξη το αρχαιοελληνικό ρητό "συν Αθηνά και χείρα κίνει" και να μην τα περιμένουμε όλα από μια ανώτερη θεία δύναμη. Δεν έχει σημασία αν κάποιος πιστεύει ή όχι στο Θεό ή σε τι Θεό πιστεύει. Απλά να μην επαναπαυόμαστε στις όποιες προσευχές (συχνά υποκριτικές ή αποτέλεσμα φόβου), αλλά να δράσουμε περισσότερο για να γίνουνε οι προσευχές μας πράξη.
Να μην βιαζόμαστε να πιστέψουμε απλά σε ό,τι ηχεί ευχάριστα στ' αφτιά μας, αλλά ούτε και να πέσουμε στην παγίδα του άδικου αυτομαστιγώματος.
Να θυμόμαστε ότι είμαστε μέλη μιας κοινωνίας και να σκεφτόμαστε και να φερόμαστε με αυτό ως πυξίδα. Οι άλλοι γύρω μας δεν υπάρχουν για να μας χειροκροτούν ή να μας υπηρετούν, αλλά για να συνεργαστούμε μαζί μας (και με διαφωνίες ακόμα) για να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο.
Να επανασυνδεθούμε τη φύση, χάρη στην οποία υπάρχει το ανθρώπινο γένος και χωρίς την οποία θα εξαφανιστεί. Είμαστε ένας κρίκος μιας ευαίσθητης αλυσίδας, η ισορροπία της οποίας εξαρτάται κατά κύριο λόγο από εμάς.
Κάνοντας τον απολογισμό του 2017 σε 365 ημέρες από τώρα, να πούμε "Ίδρωσα, αλλά άξιζε τον κόπο. Προσπάθησα (και πέτυχα ή δεν τα κατάφερα - στην τελική δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία). Τίποτα δεν μου χαρίστηκε".
Να χαμογελάμε περισσότερο και να γκρινιάζουμε λιγότερο. Όχι γιατί θα μας έρθουν όλα βολικά και εύκολα, αλλά γιατί και τις δυσκολίες - μέσα στην ζωή είναι κι αυτές - θα τις αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία και αισιοδοξία, δηλαδή μ' ένα χαμόγελο.
Να πιστέψουμε περισσότερο στον εαυτό μας και να μην ετεροπροσδιοριζόμαστε. Δεν ωφελεί να συγκρινόμαστε με τους άλλους ανθρώπους (π.χ. ποιος έχει περισσότερες επιτυχίες ή αποτυχίες), αλλά να τοποθετούμε την πορεία μας σε σχέση με τους προσωπικούς μας στόχους. Τους έχουμε ικανοποιήσει κι αν όχι γιατί; Αν όχι, πώς θα προσπαθήσουμε να το αντιστρέψουμε; Αν ναι, τι άλλους στόχους θα θέσουμε;
Να κυνηγήσουμε αυτό που φαντάζει δύσκολο και να μην θεωρούμε εκ των προτέρων μια μάχη χαμένη. Δεν πειράζει αν στο τέλος αποτύχουμε. Η προσπάθεια μετράει πάνω απ' όλα. (Μιλώντας βέβαια για στόχους δημιουργικούς και θετικούς. Όχι πώς θα υπονομεύσουμε τον άλλο. Η ζωή είναι όντως ανταγωνιστική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να βλέπουμε παντού εχθρούς.)
Να ακούσουμε με μεγαλύτερη προσοχή αυτόν που διαφωνεί μαζί μας και να μην βιαζόμαστε μονάχα για το πώς θα μιλήσουμε. Γιατί έχει άλλη άποψη; Ποια είναι τα επιχειρήματά του; Τα έχουμε λάβει υπόψη; Με ποια επιχειρήματα μπορούμε να τα αντικρούσουμε; Σε ποια σημεία έχει δίκιο;
Να συμμετέχουμε περισσότερο στις χαρές των γύρω μας. Γκρινιάζοντας, ζηλεύοντας και μισώντας ούτε ο κόσμος γίνεται καλύτερος ούτε θα λύσουμε ευκολότερα τα δικά μας προβλήματα. Αντίθετα, θα βυθιζόμαστε περισσότερο στην αυτοκαταστροφική οργή και αγανάκτηση, που μάλλον αδρανοποιεί το δημιουργικό μας κομμάτι, παρά του δίνει την αναγκαία ώθηση.
Να βγάλουμε από τις ζωές μας οτιδήποτε τοξικό, κάθε τι που μας κρατάει καθηλωμένους στην ανασφάλεια και στην αδράνεια. Αν δεν επαναστατήσουμε ο καθένας απέναντι στα προσωπικά του δεσμά, δεν θα επαναστατήσουμε και συλλογικά ως κοινωνία (όπου βέβαια η έννοια της "επανάστασης" μπορεί να έχει διαφορετικό περιεχόμενο - όχι οπωσδήποτε βίαιο - για τον καθένα, όμως σε τελική ανάλυση ξεκινάει από τον εαυτό μας και την προσωπική μας ζωή, προτού γίνει συλλογική ανάγκη για έναν καλύτερο κόσμο).
Να προσπαθήσουμε να είμαστε υγιείς προσέχοντας τι τρώμε και πώς ζούμε και να μην περιοριζόμαστε σε ευκολάκια τύπου "να μας έχει ο Θεός καλά". Γιατί να σε έχει ο Θεός καλά, όταν π.χ. καπνίζεις δυο πακέτα τσιγάρων την ημέρα γνωρίζοντας τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος στα πνευμόνια σου; Γιατί είσαι κατά τ' άλλα καλός άνθρωπος; Αν είσαι καλός άνθρωπος, το πολύ πολύ να πας στον παράδεισο (και ας μην συζητήσουμε για τον αν υπάρχει ή όχι παράδεισος και γενικότερα μετά θάνατον ζωή), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να πας στον παράδεισο μια ώρα αρχύτερα...
Γενικότερα, να κάνουμε πράξη το αρχαιοελληνικό ρητό "συν Αθηνά και χείρα κίνει" και να μην τα περιμένουμε όλα από μια ανώτερη θεία δύναμη. Δεν έχει σημασία αν κάποιος πιστεύει ή όχι στο Θεό ή σε τι Θεό πιστεύει. Απλά να μην επαναπαυόμαστε στις όποιες προσευχές (συχνά υποκριτικές ή αποτέλεσμα φόβου), αλλά να δράσουμε περισσότερο για να γίνουνε οι προσευχές μας πράξη.
Να μην βιαζόμαστε να πιστέψουμε απλά σε ό,τι ηχεί ευχάριστα στ' αφτιά μας, αλλά ούτε και να πέσουμε στην παγίδα του άδικου αυτομαστιγώματος.
Να θυμόμαστε ότι είμαστε μέλη μιας κοινωνίας και να σκεφτόμαστε και να φερόμαστε με αυτό ως πυξίδα. Οι άλλοι γύρω μας δεν υπάρχουν για να μας χειροκροτούν ή να μας υπηρετούν, αλλά για να συνεργαστούμε μαζί μας (και με διαφωνίες ακόμα) για να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο.
Να επανασυνδεθούμε τη φύση, χάρη στην οποία υπάρχει το ανθρώπινο γένος και χωρίς την οποία θα εξαφανιστεί. Είμαστε ένας κρίκος μιας ευαίσθητης αλυσίδας, η ισορροπία της οποίας εξαρτάται κατά κύριο λόγο από εμάς.
Κάνοντας τον απολογισμό του 2017 σε 365 ημέρες από τώρα, να πούμε "Ίδρωσα, αλλά άξιζε τον κόπο. Προσπάθησα (και πέτυχα ή δεν τα κατάφερα - στην τελική δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία). Τίποτα δεν μου χαρίστηκε".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου