Η συγκλονιστική περιγραφή μιας 13χρονης για τη στιγμή που είδε τον πατέρα της να συλλαμβάνεται από την αστυνομία

Με βάση το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, η Αγιούμι Τακάντα θα λέγαμε ότι πηγαίνει στη Β΄ Γυμνασίου, είναι δηλαδή 13-14 ετών. Γιατί μας ενδιαφέρει το κορίτσι αυτό; Κέρδισε το πρώτο βραβείο στον 65ο εθνικό διαγωνισμό έκθεσης, στον οποίο μετέχουν μαθητές δημοτικού και γυμνασίου στην Ιαπωνία. Όμως δεν είναι απλά αυτή η είδηση. Η κοπέλα αυτή έγραψε μια εξαιρετικά ώριμη έκθεση με αφορμή ένα δυσάρεστο γεγονός της ζωής της, όταν ο πατέρας της συνελήφθη για αθέμιτη άσκηση επιρροής στα πλαίσια της προεκλογικής καμπάνιας συγγενικού του προσώπου. Η περιγραφή των συναισθημάτων που ένιωσε η Αγιούμι μπροστά σ' ένα τόσο αναπάντεχο για εκείνη γεγονός, αλλά και το μάθημα ζωής που έλαβε μέσα από αυτήν την εμπειρία αξίζουν λίγο από το χρόνο μας για να κατανοήσουμε πόσο πιο ώριμα είναι πολλές φορές τα παιδιά από τους ίδιους τους γονείς τους. 

Η ιστορία του αγάλματος της Ελευθερίας: Πώς στην αρχή είχε τη μορφή Αιγύπτιας φελάχας, πριν καταλήξει να θυμίζει αρχαία θεά

Το περίφημο άγαλμα της Ελευθερίας, που υποδέχεται κάθε ξένο επισκέπτη στη Νέα Υόρκη, είναι ένα από τα πιο γνωστά μνημεία του σύγχρονου κόσμου. Σχεδιάστηκε από το Γάλλο γλύπτη Φρεντερίκ Μπαρτολντί, κατασκευάστηκε από τον Γουστάβο Άιφελ, ενώ προσφέρθηκε στους Αμερικανούς ως δώρο εκ μέρους του γαλλικού λαού. Αντίγραφά του υπάρχουν σε πολλές γαλλικές πόλεις, αλλά και στο ίδιο το Παρίσι - και μάλιστα όχι σ' ένα μόνο σημείο. Ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν την ιστορία πίσω από αυτό το άγαλμα, που φτάνει μέχρι την Αίγυπτο και την πρόθεση απεικόνισης μιας Αιγύπτιας φελάχας. 

Ρόζα Παρκς, η γυναίκα σύμβολο των Αφροαμερικανών. Πώς η ίδια περιέγραψε σε συνέντευξή της την άρνησή της να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε λευκό επιβάτη, σπάζοντας το άτυπο απαρτχάιντ της εποχής

Η Ρόζα Παρκς (το πατρικό της ήταν ΜακΚόλεϊ, ενώ Παρκς ήταν το επίθετο του μετέπειτα συζύγου της, Ρέιμοντ) γεννήθηκε σε μια αγροτική περιοχή της Αλαμπάμα στις 4 Φεβρουαρίου 1913. Είχαν περάσει πενήντα χρόνια από το τέλος του αμερικανικού εμφυλίου, οι μαύροι των νοτίων πολιτειών δεν ζούσαν ως σκλάβοι, όμως αντιμετωπίζονταν ως πολίτες τελευταίας κατηγορίας. Ζούσαν σ' ένα καθεστώς άτυπου απαρτχάιντ. Για παράδειγμα, τα παιδιά των μαύρων, μεταξύ αυτών και η Ρόζα, πήγαιναν σε ξεχωριστά σχολεία από τα παιδιά των λευκών. Κι ενώ τα σχολεία των τελευταίων ήταν καλύτερα, με θέρμανση και με καινούρια βιβλία, τα παιδιά των Αφροαμερικανών μάθαιναν γράμματα σε πρόχειρα κτίρια, χωρίς θέρμανση, χωρίς θρανία και με ελάχιστα βιβλία - όταν δεν βοηθούσαν τις οικογένειές τους στα χωράφια.

Ξένοι συγγραφείς έγραψαν για το Δεκέμβρη

Αγαπημένος μήνας ο Δεκέμβρης, κυρίως λόγω της γιορτινής του φορεσιάς, που ξεκινάει από τις πρώτες του μέρες - μέρες προετοιμασίας - με αποκορύφωμα τα Χριστούγεννα προς το τέλος του. Είναι όμως κι ο μήνας που κατεξοχήν συμβολίζει το τέλος ενός κύκλου, αφού με τον Δεκέμβρη τελειώνει ένας χρόνος - γερασμένος, σκυθρωπός, κουρασμένος, ετοιμοθάνατος. Οι δύο αντιφατικές όψεις του Δεκέμβρη δεν θα μπορούσαν να μην έχουν καταγραφεί από διάσημους (κι όχι μόνο) συγγραφείς. Αυτή είναι μια πολύ μικρή ιδέα:

Το βιβλίο που ξεσήκωσε μια μικρή αμερικανική πόλη

Η Γουασίλα είναι μια μικρή κωμόπολη της Αλάσκας (αν και η έκτη μεγαλύτερη σε πληθυσμό της αμερικανικής πολιτείας), που έγινε παγκοσμίως γνωστή το 2008, όταν έγινε γνωστό το βιογραφικό της τότε υποψήφιας αντιπροέδρου των Ρεπουμπλικανικών για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, της ανεκδιήγητα άσχετης με την πολιτική και υπερσυντηρητικών απόψεων Σάρας Πέιλιν, η οποία είχε διατελέσει δήμαρχος εκεί. Σε μια κωμόπολη των 7000 κατοίκων - και μάλιστα στην παγωμένη Αλάσκα - ίσως είναι αναμενόμενο ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού να διακατέχεται από υπερσυντηρητικές απόψεις, όπου η ουσία υποχωρεί μπροστά στο σύνθημα του φόβου. Κάτι σαν αυτό που συνέβη πρόσφατα στη Γουασίλα με αφορμή ένα βιβλίο, που απευθύνεται σε εφήβους, που συνειδητοποιούν ότι είναι ομοφυλόφιλοι και θέλουν να ενημερωθούν σχετικά.

Οι 17 πιο ενοχλητικοί επιβάτες στο αεροπλάνο... σύμφωνα με τους συνεπιβάτες τους

Υπάρχουν οι άνθρωποι που διστάζουν ν' ανέβουν σε αεροπλάνο, επειδή φοβούνται τα ύψη, υπάρχουν κι εκείνοι που δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα με τα ύψη, αλλά διστάζουν να ταξιδέψουν ένα μακρινό αεροπορικό ταξίδι, επειδή φοβούνται... τους συνεπιβάτες τους. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, όταν συνταξιδεύεις με ένα μάτσο άγνωστων ανθρώπων, ο καθένας των οποίων έχει ιδιοτροπίες ή "ενοχλητικές" συνήθειες, σε ορισμένους δημιουργεί ανασφάλεια. Ποιοι όμως είναι οι πιο ανεπιθύμητοι τύπου επιβατών; Η expedia.com πραγματοποίησε έρευνα μεταξύ 1000 και πλέον Αμερικανών και εκείνοι στοχοποίησαν τους πιο "ενοχλητικούς" - όχι μόνο επιβάτες αεροπλάνου, αλλά κατ' επέκταση και για οποιοδήποτε εξίσου μαζικό μεταφορικό μέσο, όπως τρένο ή λεωφορείο. Άραγε πόσο διαφορετικά θα απαντούσαν οι Έλληνες;

Όταν η Κατίνα ήταν δημοφιλέστερη της Κατερίνας! Τα τρυφερά τριαντάφυλλα αρθρογράφου στην πρώτη, κουνουπίδια και μαϊντανοί στη δεύτερη!

Τολμήστε να φωνάξετε κάποια νεαρή Κατερίνα με το υποκοριστικό... Κατίνα. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα έχετε καλά ξεμπερδέματα. Το τόσο παρεξηγημένο αυτό όνομα, που έχει καταντήσει συνώνυμο - άγνωστο πώς - της κουτσομπόλας γυναικούλας, συναντάται κυρίως στα χωριά, όπου όλο και κάποια γιαγιά ή θεία μεγάλης ηλικίας υπάρχει, που να είναι μια περήφανη Κατίνα. Όσο παλιότερα, τόσο καλύτερα για τις Κατίνες, οι οποίες κάποτε ήταν πιο δημοφιλείς από τις Κατερίνες.

Η ταραχώδης πρώτη διάλεξη της πρώτης γυναίκας υφηγήτριας σε ελληνικό πανεπιστήμιο στις 24 Νοεμβρίου 1908

Μάιος 1908. Η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών συνήλθε και με πλειοψηφία δύο ψήφων αποφάσισε να επιστρέψει για πρώτη φορά στις γυναίκες διπλωματούχους να υποβάλλουν υποψηφιότητες για να διοριστούν υφηγήτριες. Ήταν αναμφισβήτητα μια σημαντική πρόοδος για το γυναικείο κίνημα, δεκαοκτώ χρόνια μετά την είσοδο των πρώτων φοιτητριών στο ελληνικό πανεπιστήμιο, όμως η υποδοχή της από την πρωτοπόρο του εγχώριου γυναικείου κινήματος, Καλλιρρόη Παρρέν, ήταν επιφυλακτική.

Η πρώτη Ελληνίδα καθηγήτρια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση

Το φθινόπωρο του 1913 έμεινε κενή η έδρα Ιστορίας στο Αρσάκειο. Εξήντα άνδρες καθηγητές υπέβαλλαν αιτήσεις και μαζί μ' αυτούς μια γυναίκα. Πολλοί ίσως στην αρχή φαντάστηκαν ότι δεν θα είχε καμία τύχη, αφού άλλωστε μέχρι τότε δεν είχε διοριστεί ούτε μία γυναίκα καθηγήτρια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, παρότι σχετικές αιτήσεις υποβάλλονταν στο Αρσάκειο από πενταετίας, οι οποίες όμως όλες απορρίπτονταν ως μη ικανοποιητικές. Τελικά, τη χρονιά εκείνη γράφτηκε ιστορία, όταν η μοναδική γυναίκα υποψήφια για την πλήρωση της θέσης επικράτησε των ανδρών συνυποψηφίων της και έγινε η πρώτη Ελληνίδα καθηγήτρια.

Οι βιτριολικές ατάκες της θείας Μπεμπέκας από τις "Τρεις Χάριτες"

Έξω καρδιά, ανήσυχο πνεύμα, με προοδευτικές απόψεις, πιο προχωρημένη από τις ανιψιές της, καλόκαρδη, μερικές φορές λίγο ελαφρόμυαλη, πάντα όμως δίπλα στις ανιψιές της, όποτε εκείνες τη χρειάζονταν. Πολλά μπορεί να πει κανείς για τη θεία Μπεμπέκα από τις "Τρεις Χάριτες", όμως ίσως θα ήταν προτιμότερο - και σίγουρα πιο διασκεδαστικό - να διαβάσουμε τι είχε πει η ίδια κατά καιρούς στα 90 επεισόδια της σειράς που έγραψε ιστορία. Πάντα ετοιμόλογη, η Μπεμπέκα έδινε συμβουλές επί παντός επιστητού, με αγαπημένα της θέματα την πάλη των δύο φύλων και τις ερωτικές σχέσεις. Μερικές φορές οι ατάκες της αναιρούσαν η μία την άλλη, αλλά την εποχή εκείνη (αρχές δεκαετίας '90), δύσκολα θα φαντάζονταν οι Ρέππας - Παπαθανασίου ότι μια μέρα κάποιος θα μπορούσε να περάσει από κόσκινο κάθε γραμμή του σεναρίου. Τάδε, λοιπόν, έφη η θεία Μπεμπέκα: