Ήδη από την πρώτη εβδομάδα της τηλεοπτικής σαιζόν 2014-15 διαφάνηκε ότι ο νικητής θα κρινόταν ανάμεσα σε δύο: τον ΑΝΤ1 και τον Alpha. Τους πρώτους μήνες, το προβάδισμα το είχε - για πρώτη φορά στην ιστορία του - ο τηλεοπτικός σταθμός του Κοντομηνά, όμως τη νέα χροιά - χάρη και στο "Voice" - ο ΑΝΤ1 ξανάγινε αδιαφιλονίκητα πρώτος. Αντίθετα, από την αρχή ήταν ξεκάθαρο ότι το Mega channel για πρώτη φορά στην ιστορία του θα βρισκόταν τρίτο σε απόσταση. Και όσο περνούσε ο καιρός, τόσο η απόστασή του από τους δυο ανταγωνιστές μεγάλωνε. Και οι τηλεθεάσεις του Mega έπεφταν συνεχώς με αποκορύφωμα το τραγικά χαμηλό 12.8% κατά τη μεγάλη εβδομάδα, ενώ ελάχιστα έχουν ανέβει τα ποσοστά από τότε, κινούμενα λίγο πάνω από το 14%!
Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '90, το Mega ήταν ο αδιαφιλονίκητα δημοφιλέστερος τηλεοπτικός σταθμός. Η τηλεθέασή του χτυπούσε κόκκινο παραμένοντας σταθερά πάνω από το 35% την πρώτη διετία, αλλά και πάνω από το 30% μέχρι τα μέσα της δεκαετίας, όταν ο ανταγωνισμός αυξήθηκε με πολλούς νέους παίκτες.
Αυτή η πρωτιά δεν ήταν τυχαία και δεν οφειλόταν στο γεγονός ότι ήταν ο πρώτος ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός πανελλαδικής εμβέλειας. Για τον - μόλις έξι εβδομάδες νεώτερο - ΑΝΤ1 τα πράγματα δεν ήταν εξίσου εύκολα και τους πρώτους μήνες εκπομπής του βρισκόταν στην τρίτη θέση από πλευρά τηλεθέασης. Κι όταν όμως ανασυγκροτήθηκε και απέκτησε ένα καλά δομημένο πρόγραμμα, συνήθως έβλεπε την πλάτη του Mega από μακριά.
Εκείνα τα χρόνια, ο ιδιοκτήτης του ΑΝΤ1 άφηνε αιχμές για τις μετρήσεις τηλεθέασης, ότι ήταν πειραγμένες, όμως η ιστορία έδειξε πόσο άδικο είχε. Ελάχιστοι θυμούνται τα σίριαλ του καναλιού του Αμαρουσίου εκείνης της περιόδου (με εξαιρέσεις τα "Οι μεν και οι δεν" και "Της Ελλάδος τα παιδιά", που όμως ξεκίνησαν να προβάλλονται το 1993), ενώ αντιθέτως όλοι αναγνωρίζουν ότι οι σειρές του Mega των αρχών των 90s ήταν μακράν οι καλύτερες.
Όμως το Mega των 90s δεν είχε απλά καλύτερες σειρές. Είχε και πλουσιότερο πρόγραμμα. Τουλάχιστον δυο καθημερινά τηλεπαιχνίδια, παιδικό πρόγραμμα τόσο τις καθημερινές όσο και το σαββατοκύριακο, ξένα σίριαλ, πολλές ταινίες, αθλητικά, επαναλήψεις μόνο το καλοκαίρι κλπ.
Σήμερα, σχεδόν το μόνο που παρακολουθεί κανείς είναι επαναλήψεις. Δυο τρίωρες εκπομπές το πρωί, μια εκπομπή μαγειρικής το απόγευμα, τα δελτία ειδήσεων και όλο το υπόλοιπο daytime του σταθμού είναι μια διαρκής επανάληψη, συχνά σίριαλ των τελευταίων ετών με μεσαίες τηλεθεάσεις ήδη από την εποχή της πρώτης προβολής τους. (Από πού κι ως πού το "Singles" είναι έτοιμο να καταρρίψει - αν δεν έχει ήδη καταρρίψει - τον αριθμό επανάληψης των ξεχασμένων από τον σταθμό "Απαράδεκτων" ή των "Τριών Χαρίτων":).
Όμως ακόμη και στην prime-time, οι φρέσκιες ιδέες λείπουν. Άλλα σίριαλ κόβονται λόγω μη πληρωμής των ηθοποιών και των τεχνικών, το φιλόδοξο "Masterchef 2" έμεινε χωρίς νικητή πριν από δυο χρόνια για τον ίδιο ακριβώς λόγο (παγκόσμια πρωτοτυπία!), ενώ και οι δυο σειρές που συνεχίζουν να προβάλλονται παίζονται βδομάδα παρά βδομάδα σε επανάληψη, ώστε να υπάρχει στοκ επεισοδίων την επόμενη σαιζόν. Το δε πρόγραμμα του σαββατοκύριακου είναι μια τραγωδία. Καμία πρόταση δεν υπάρχει από το σταθμό, που επενδύει... πού αλλού; σε χιλιοστές επαναλήψεις ελληνικών σίριαλ της τελευταίας δεκαετίας. Ακόμη και το "Joy", το μοναδικό φρέσκο πρόγραμμα κάθε Σάββατο μεσημέρι, αποτελεί μια ανέμπνευστη πρόταση, που αφορά ένα μικρό μέρος του γυναικείου κοινού σε μεγάλα αστικά κέντρα (και κυρίως την Αθήνα), αφήνοντας αδιάφορη τη μεγάλη πλειοψηφία των τηλεθεατών.
Η οικονομική κρίση δεν αποτελεί δικαιολογία, αλλά πρόφαση. Αν μετά από πέντε χρόνια κρίσης τα οικονομικά του σταθμού δεν βγαίνουν, την ώρα που οι ανταγωνιστές έχουν τα χρήματα για νέα προγράμματα, τότε κάποιος πρέπει να φταίει, που δεν φρόντισε να γίνει συνετότερη διαχείριση το προηγούμενο, κρίσιμο διάστημα. Όμως ακόμη και σε συνθήκες απόλυτης οικονομικής φτώχειας, ένας τηλεοπτικός σταθμός που φιλοδοξεί να σημειώσει μεγάλες τηλεθεάσεις, ώστε να αποσπάσει και όσο το δυνατό μεγάλο κομμάτι της διαφημιστικής πίτας, πάντα μπορεί να βρει καινούριες, δημιουργικές ιδέες. Ποιος είπε ότι δεν μπορεί να γίνει φθηνή τηλεόραση, χωρίς να είναι φθηνιάρικη;
Δεν χρειάζονται πολλά χρήματα για να στηθεί ένα απλό, αλλά τόσο διασκεδαστικό τηλεπαιχνίδι όσο π.χ. το αλησμόνητο "Ρουκ Ζουκ"! Κι ας μην γίνει αναβίωση του "Ρουκ Ζουκ", αλλά μπορεί να στηθεί ένα νέο τηλεπαιχνίδι με λίγα χρήματα, που μπορεί να μην εντυπωσιάζει με τους ακριβούς φωτισμούς του, όπως το "Ποιος θα γίνει εκατομμυριούχος", αλλά τουλάχιστον θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τη νιοστή επανάληψη του αδιάφορου "Εραστή δυτικών προαστίων".
Ή μήπως είναι ακριβό το στήσιμο μιας νεανικής εκπομπής - είδος προς εξαφάνιση στην ελληνική τηλεόραση - όπως το πάλαι ποτέ "Mega Star"; Ή μήπως είναι δύσκολο να φτιαχτεί μια παιδική εκπομπή για τα πρωινά του σαββατοκύριακου, όπως κάποτε το "Μίκυ Μάους κλαμπ"; Πιστεύει κανείς ότι τα παιδιά ενδιαφέρονται για το αν το σκηνικό μιας εκπομπής είναι ακριβό ή όχι; Ή μήπως είναι προτιμότερο να γεμίζει το σαββατοκύριακο με την "Πολυθρόνα για δύο" και άλλες σειρές, που δεν θυμούνται ούτε καν οι ηθοποιοί που έπαιξαν σ' αυτές;
Και βέβαια, πέρα από την έλλειψη φαντασίας, ο σταθμός, που θέλοντας να το παίξει σύγχρονος έχει κόψει εδώ και χρόνια από το πρόγραμμά του τις παλιές ελληνικές ταινίες αντικαθιστώντας τις με εξαιρετικά κακές ταινίες των 90s, έχει πληγεί καίρια τα τελευταία χρόνια ως προς την αξιοπιστία του σε θέματα ενημέρωσης. Τα "πολιτικά καφενεία" που εισήγαγε το Mega μετά το 2004, με αποτέλεσμα τα σχόλια των δημοσιογράφων να υποκαταστήσουν τις ειδήσεις και να προσπαθούν σχεδόν απροκάλυπτα να διαμορφώσουν τη συνείδηση της κοινής γνώμης (με ατέρμονους μονολόγους, συμφωνία όλων των σχολιαστών, επαναλήψεις των ίδιων και ίδιων επιχειρημάτων καθημερινά κλπ.), μοιραία έπληξε την αξιοπιστία του.
Κερασάκι στην τούρτα, τα παράπονα της τελευταίας διετίας ότι το δελτίο ειδήσεων πατώνει στους πίνακες τηλεθέασης λόγω κακού lead-in, που εμμέσως αποτελεί παραδοχή ότι η πρωτιά μέχρι το 2013 δεν ήταν λόγω ποιότητας ή ειλικρινούς προτίμησης του κοινού, αλλά λόγω... της εκάστοτε σαπουνόπερας που προβαλλόταν στη ζώνη 7-8!
Όταν ήμουν μικρός, το Mega ήταν σχεδόν το μοναδικό κανάλι που παρακολουθούσα. Ήταν ένα κανάλι που άξιζε κανείς να παρακολουθεί. Ακόμη κι αν δεν ήταν ο σταθμός που πρώτος εισήγαγε τα πρωινά μαγκαζίνο ή τα σόου, ήξερε όμως να αξιοποιεί τις ιδέες και να διαμορφώνει πετυχημένες τηλεοπτικές προτάσεις. Ήταν ένας τηλεοπτικός σταθμός με ποικιλία στο πρόγραμμά του, που απευθυνόταν σε όλους.
Σήμερα, είναι ένας σταθμός που προσωπικά με καλύπτει ελάχιστα. Και δεν είμαι ο μόνος. Το "μεγάλο κανάλι" έχει μικρύνει πολύ και κινδυνεύει να μικρύνει ακόμη περισσότερο, να απαξιωθεί ολοκληρωτικά στη συνείδηση του μέσου τηλεθεατή. Υπάρχουν οι καινούριες ιδέες, που θα αλλάξουν την - κατά τα φαινόμενα - προδιαγεγραμμένη αυτή πορεία;
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου