Στο άρθρο 25 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που υιοθετήθηκε το 1948, γίνεται μια γενική αναφορά στο δικαίωμα του καθενός "σε ένα βιοτικό επίπεδο ικανό να εξασφαλίσει στον ίδιο και στην οικογένειά του υγεία και ευημερία", που μεταξύ των άλλων περιλαμβάνει και την τροφή. Ωστόσο, η αφηρημένη αυτή διατύπωση δεν έλυσε το πρόβλημα υποσιτισμού στις χώρες του αποκαλούμενου τρίτου κόσμου. Έτσι, ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ σε θέματα φαγητού, Olivier De Schutter, εκτιμά ότι η διεθνής κοινότητα πρέπει να κάνει ακόμη ένα βήμα αναγνωρίζοντας το δικαίωμα στην τροφή ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, που πρέπει να τύχει νομικής προστασίας.
Στη σχετική έκθεσή του με τίτλο "Αξιολογώντας μια δεκαετία προόδου του δικαιώματος στην τροφή" (Assessing a ecade of right to food progress), ο De Schutter παρατηρεί ότι συνήθως έχουμε "την εσφαλμένη αντίληψη ότι το δικαίωμα στην τροφή δεν είναι σαν τα πολιτικά δικαιώματα, όπως η ελευθερία του λόγου. Ωστόσο, τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα (σ.σ. τα επονομαζόμενα και ως "δικαιώματα τρίτης γενιάς") - όπως τροφή, νερό, στέγη, κοινωνική προστασία - είναι το ίδιο αληθινά, το ίδιο δεσμευτικά και μπορούν να υποστηριχθούν το ίδιο νόμιμα στο δικαστήριο".
Εξάλλου, ο De Schutter εκτιμά ότι "αντιμετωπίζοντας την τροφή ως ανθρώπινο δικαίωμα φέρνουμε συνεκτικότητα και λογοδοσία. Βοηθάμε να κλείσουν τα κενά, βάζοντας τη διατροφική ασφάλεια όλων των πολιτών στην κορυφή της ιεραρχίας λήψης αποφάσεων και κάνοντας αυτές τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων συμμετοχικές και υποκείμενες σε λογοδοσία".
Μάλιστα, επισημαίνεται ότι σε ορισμένες χώρες, όπως η Κένυα, το Μεξικό, ο Νίγηρας και η Νότιος Αφρική, το δικαίωμα στην τροφή είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο. Έτσι, οι υπόλοιπες χώρες προτρέπονται, αν δεν ακολουθήσουν το παράδειγμα των συγκεκριμένων χωρών, τουλάχιστον να υιοθετήσουν διατροφικούς κανόνες στα νομικά τους συστήματα, ώστε ν' αναλάβουν την ευθύνη για την προμήθεια τροφής στους πολίτες τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου