Η νεαρή κοπέλα που πέθανε ύστερα από 30 ώρες συνεχούς δουλειάς

Twitter (mitdoq)

Ζούμε για να εργαζόμαστε ή εργαζόμαστε για να ζούμε; Προσωπικά, θα απαντούσα το δεύτερο και φαντάζομαι ότι θα συμφωνούσατε και οι περισσότεροι. Άλλωστε, τι νόημα έχει να χάνουμε κάθε μορφή προσωπικής ζωής, απλά και μόνο για να μεγαλώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τα κέρδη του εργοδότη μας;  Όταν χάνεται το μέτρο, η ζωή χάνει το νόημα της και πολλές φορές χάνεται και ως υπόσταση, όπως στην περίπτωση της 27χρονης Μίτα (το κανονικό όνομα της, Πραντνύα Παραμίτα) από την Ινδονησία, η οποία έχασε την ζωή της εξ αιτίας της υπερκόπωσης που υπέστη ύστερα από τουλάχιστον 30 συνεχόμενες ώρες εργασίας.

Η 27χρονη κοπέλα εργαζόταν ως κειμενογράφος στο τοπικό γραφείο αμερικανικής διαφημιστικής εταιρίας στην πρωτεύουσα της Ινδονησίας, Τζακάρτα. "30 ώρες δουλειάς και συνεχίζω δυνατά" ήταν το τελευταίο τουίτ που είχε αναρτήσει η Μίτα στις 2.47΄ της 14ης Δεκεμβρίου 2014.

Λίγη ώρα μετά, η Μίτα κατέρρευσε, έπεσε σε κώμα και... πέθανε. Σύμφωνα με τους γιατρούς του Κεντρικού Νοσοκομείου Περταμίνα, η κοπέλα είχε υποστεί καρδιακή ανεπάρκεια και εγκεφαλικό εξ αιτίας της υπερβολικής εργασίας σε συνδυασμό με υπερβολική κατανάλωση καφέ και ενεργειακών ποτών.
Η Μίτα εργαζόταν για τη συγκεκριμένη διαφημιστική εταιρία από το 2011 και πολλές φορές στο παρελθόν είχε βραβευτεί για τη δουλειά της. Δεν ήταν η πρώτη φορά που εργαζόταν σερί επί πολλές ώρες, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει διαβάζοντας παλιότερα τουίτ, που είχε ανεβάσει η ίδια.
Για παράδειγμα, στις 18 Νοεμβρίου πανηγύριζε: "Στο σπίτι πριν τα μεσάνυχτα, ύστερα από τρεις μακριές, εξουθενωτικές εβδομάδες. ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ". Τέσσερις μέρες νωρίτερα έκανε λόγο για τον "πιο γλυκό ύπνο που είχα ποτέ", παρόλο που έπρεπε να σηκωθεί μια ώρα νωρίτερα, ενώ στις 8 Νοεμβρίου περηφανευόταν: "Μια ολόκληρη εβδομάδα που πηγαίνω στο σπίτι μετά τις 2 π.μ. από το γραφείο. Κυρίες και κύριοι, πιστεύω ότι σπάσαμε ρεκόρ".
Επίσημα, εκπρόσωπος της εταιρίας, που στην επίσημη ιστοσελίδα της διακηρύσσει "πρώτα ο άνθρωπος", εξέφρασε τη λύπη του για το θάνατο της υπαλλήλου, την οποία περιέγραψε ως "ταλαντούχα και με ευγενικό χαμόγελο, που πάντα θα ζει στις καρδιές μας". Μπορεί όμως κανείς να πιστέψει ότι κανείς εκεί μέσα δεν είχε την παραμικρή ιδέα; Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι η Μίτα είχε πάρει μόνη της την πρωτοβουλία να κάνει υπερωρίες, δεν υπήρχε κανένας προϊστάμενος να ανησυχήσει για τα συνεχή, απαράδεκτα ωράρια εργασίας της; Ή μήπως τους αρκούσε ότι η κοπέλα "άντεχε" τόσο καιρό, ενώ παράλληλα ήταν παραγωγική για την εταιρία, κλείνοντας τα μάτια στον αργό θάνατο της Μίτα; Εξάλλου, ο κόσμος της διαφήμισης είναι πολύ "ανταγωνιστικός", θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς με κυνισμό.
Το ακόμη πιο σοκαριστικό είναι δύο σχόλια κάτω από σχετικό ρεπορτάζ της αγγλόφωνης, ταϊλανδέζικης εφημερίδας Bangkog Post (στην ηλεκτρονική της έκδοση). "Στις παλιές μέρες, όταν εκπαιευόμασταν ως μαθητευόμενοι, δουλεύαμε συχνά 30 ή και περισσότερες ώρες κάθε 2η, 3η ή 4η μέρα. Δεν θυμάμαι κανέναν να πέθανε εκτός από το να αισθανόταν πτώμα", γράφει ένας σχολιαστής, ενώ ένας δεύτερο επαυξάνει: "Έχω δουλέψει συχνά για περισσότερες από 30 ώρες, όταν ήμουν πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία από αυτό το άτομο και ποτέ δεν πέθανα"!
Υποψιαζόμασταν ότι οι συνθήκες εργασίες στις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας είναι πραγματικά τρελές, πέρα από κάθε αχαλίνωτη φαντασία, αλλά είναι τόσο σοκαριστικό πώς ορισμένοι άνθρωποι έχουν επηρεασθεί τόσο πολύ από τη στρεβλή αυτή παραγωγική διαδικασία, ώστε να θεωρούν "φυσιολογική"(!) αυτή τη σύγχρονη μορφή δουλείας. Αυτό είναι πιο τρομακτικό ακόμη και από την είδηση του θανάτου μιας κοπέλας εξ αιτίας της υπερκόπωσης που υπέστη από τη δουλειά της.