Δεν μου έχει τύχει ποτέ σε αστικό λεωφορείο ν' ακούσω τις ραδιοφωνικές επιλογές του οδηγού - σε αντίθεση με τα ΚΤΕΛ, όπου πολλές φορές ούτε τα μικρόφωνα του mp3 μπορούν να γλιτώσουν τ' αυτιά των επιβατών από τις καψούρες του οδηγού. Τώρα, αν αναρωτιέστε πότε τα ραδιόφωνα μπήκαν στα ελληνικά λεωφορεία για πρώτη φορά, αυτό ήταν το φθινόπωρο του 1931, σε μια εποχή που δεν υπήρχε καν ελληνικός ραδιοφωνικός σταθμός.
Για την ακρίβεια, το φθινόπωρο του 1931 το ραδιόφωνο αποτέλεσε κομμάτι του εξοπλισμού ενός και μοναδικού αστικού λεωφορείου και συγκεκριμένα του υπ' αριθμόν 28911, που εκτελούσε τη γραμμή Ακαδημίας-Νέα Σμύρνη. Το λεωφορείο ανήκε στο στόλο 12 οχημάτων, που εταιρία με μετόχους τους Παπουτσόγλου και Αθανασιάδη Μποδοσάκη είχε παραχωρήσει στην κοινότητα Νέας Σμύρνης (ε,ναι... τότε δεν ήταν δήμος!).
Ο λόγος που τοποθετήθηκε το ραδιόφωνο ήταν απλός: η προσέλκυση των επιβατών. Η κίνηση των επιβατών με τη συγκεκριμένη γραμμή ήταν γενικά μικρή, οπότε μετά τις 7 το απόγευμα το ραδιόφωνο αποτελούσε μια πρώτης τάξεως δέλεαρ για όσους ήθελαν να ταξιδέψουν τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά με τις μελωδίες των ευρωπαϊκών, ραδιοφωνικών σταθμών.
Ορίστε και μια φωτογραφία του λεωφορείου με τον οδηγό και τον εισπράκτορα (αγνώστου ταυτότητας και οι δύο) να ποζάρουν με καμάρι.
Σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας Βραδυνή (17.10.1931) έκανε λόγο για "αμερικανική παραδοξότητα", την οποία όμως επαινούσε ως "χαρακτηριστικό μιας νέας αντιλήψεως που αρχίζει να διαδίδεται και που πρέπει να γίνη πλατειά αντιληπτή στον κόσμο των Ελλήνων επιχειρηματιών [..] ότι στο κοινόν δεν πρέπει να δίδεται μόνον το αναγκαίον, αλλά και το περιττόν" (ώστε και αύξηση πελατείας να υπάρξει και να μπορέσει ο επιχειρηματίας ν' αυξήσει τις τιμές χωρίς διαμαρτυρίες του κοινού, όπως απροκάλυπτα παραδεχόταν ο δημοσιογράφος στη συνέχεια του κειμένου του).
Και με μια εστέτ επιχειρηματολογία, ο συντάκτης έφερνε το παράδειγμα: "Η Ατθίς μιντινεττούλα, καθώς γυρίζει το βράδυ από το γραφείο ή από το εργοστάσιο, βρίσκει εξαιρετική ευχαρίστησι ν' ακούση ένα φοξ στο διάστημα της αρκετά μακρυνής διαδρομής Ακαδημίας-Νέας Σμύρνης. Στο σπίτι την περιμένουν τις πιo πολλές φορές η γκρίνιες τς μητέρας, του πατέρα, του αδελφού. Η φτώχεια κι η κακομοιριά της πιο πολλές φορές. Ένα φοξ λοιπόν ή μια καντσονετούλα καλμάρει τα νεύρα και δημιουργεί ένα οπωσδήποτε ωραίο όνειρο στη φαντασία"!!
Φαντάζομαι βέβαια ότι αν ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος είχε τη δυνατότητα να μπει σ' ένα ελληνικό λεωφορείο του 2015 και άκουγε .... (ας μην γράψω ονόματα) στη διαπασών, θα άλλαζε τελείως απόψεις. Αλλά βέβαια, αυτό δεν αλλάζει ότι το ραδιόφωνο είναι μια πολύ καλή συντροφιά για τα ανιαρά, μακρινά ταξίδια, ώστε δεν μπορούμε εύκολα να φανταστούμε μια διαδρομή με λεωφορείο - ή πόσο μάλλον με το αυτοκίνητο - χωρίς αυτό!
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου