Πώς η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων γιορτάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στις 4 Οκτωβρίου 1933

Για τους φιλόζωους η 4^η Οκτωβρίου είναι μια σημαντική ημερομηνία, καθώς τότε γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Η ιδέα ανήκε στο γερμανό συγγραφέα, εκδότη φιλοζωικού περιοδικού και ακτιβιστή υπέρ της προστασίας των ζώων, Χάινριχ Ζίμερμαν, ο οποίος οργάνωσε την πρώτη Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων στο Βερολίνο στις 24 Μαρτίου 1925. Από το 1929, ο εορτασμός μεταφέρθηκε στις 4 Οκτωβρίου, την ημερομηνία που η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία τιμά τον άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, ο οποίος θεωρείται ο προστάτης των τετράποδων φίλων μας. Κι ενώ αρχικά η πρωτοβουλία του Ζίμερμαν είχε απήχηση μόνο στη Γερμανία, την Αυστρία, την Ελβετία και την Τσεχοσλοβακία, σ’ ένα συνέδριο φιλοζωικών οργανώσεων, που πραγματοποιήθηκε στη Φλωρεντία της Ιταλίας το Μάιο του 1931, αποφασίστηκε ομόφωνα η καθιέρωση μιας πραγματικά παγκόσμια κοινής γιορτής των ζώων την ίδια ημερομηνία. Με μια μικρή καθυστέρηση δύο μόλις χρόνων, στις 4 Οκτωβρίου 1933 η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων γιορτάστηκε για πρώτη φορά και στην Ελλάδα.

Τα βραβεία Νόμπελ που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο χάθηκαν. Κάποια ξαναβρέθηκαν κι άλλα εξακολουθούν να αγνοούνται!

Κάθε Οκτώβριο, το ενδιαφέρον όλου του πλανήτη στρέφεται στη Σκανδιναβία. Είναι η περίοδος που η Σουηδική Βασιλική Ακαδημία των Επιστημών και η Νορβηγική Επιτροπή Νόμπελ ανακοινώνουν τους παραλήπτες των καταξιωμένων βραβείων που θέσπισε με τη διαθήκη του ο Σουηδός βιομήχανος και εφευρέτης Άλφρεντ Νόμπελ στα τέλη του 19^ου αιώνα – και αυτά άρχισαν να απονέμονται από το 1901. Η αξία ενός βραβείου Νόμπελ είναι βέβαια και υλική, αφού τα μετάλλια παρασκευάζονται από ατόφιο χρυσάφι (23 καρατίων μέχρι το 1980 και στη συνέχεια από πράσινο χρυσό 18 καρατίων σφυρηλατημένο με χρυσάφι 23 καρατίων), όμως πρωτίστως τα μετάλλια αυτά έχουν τεράστια ηθική αξία για τους παραλήπτες τους, μια επίσημη αναγνώριση της προσφοράς τους στην επιστημονική πρόοδο, στα γράμματα και στη – συχνά σισύφεια – προσπάθεια για την εδραίωση της παγκόσμιας ειρήνης. Είναι λοιπόν φυσικά, ο νικητής ενός βραβείου Νόμπελ να το προσέχει σαν τα μάτια του. Υπάρχουν όμως κάποιες καταγεγραμμένης περιπτώσεις πρόσκαιρης ή μόνιμης απώλειας ενός βραβείου είτε επειδή αυτό κατασχέθηκε είτε επειδή κλάπηκε είτε επειδή ο κάτοχός του εξαναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να το καταστρέψει κλπ.

Μια ελληνική σαλάτα από... τη Νέα Ζηλανδία!

Σερρφάροντας στο ίντερνετ, στο δημοφιλές νεοζηλανδέζικο πόρταλ www.stuff.co.nz εντόπισα την παρακάτω συνταγή για μια «ελληνική πράσινη σαλάτα» με βασικό συστατικό το μαρούλι. «Φαίνεται ότι είναι νόστιμη σαλάτα, αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω τι την κάνει ελληνική» αναρωτιέται ένας από τους σχολιαστές του δημοσιεύματος (που περιλαμβάνει και άλλες συνταγές μεσογειακής διατροφής, η μία εκ των οποίων περιλαμβάνει και τυρί φέτα, χωρίς όμως το φαγητό να ταυτοποιείται ως «ελληνικό») και θα συμφωνήσω μαζί του. Ίσως ο εμπνευστής της να τη βάφτισε «ελληνική», επειδή συνιστά τη χρησιμοποίηση μαρουλιού ποικιλίας ρομάνα, που καλλιεργείται μεταξύ άλλων και στην Ελλάδα, αν και εναλλακτικά επιτρέπει τη χρήση της ποικιλίας των μαρουλιών παγόβουνου, που όμως συναντάται στην Ιταλία και της βορειότερες χώρες!

Ο Λεωνίδας που εργαζόταν σε οίκο μόδας και είχε ενθουσιάσει τις Παριζιάνες στα τέλη του 19ου αιώνα. Ήταν ο δημοφιλέστερος Έλληνας της εποχής του στο Παρίσι!

Μια μέρα, την ώρα που πρόβαρε την καινούρια του ρεντιγκότα, ο Χαρίλαος Τρικούπης ρώτησε το ράφτη του: «Ξέρετε ποιος είναι ο μεγαλύτερος κόπτης του κόσμου;». Εκείνος του υπέδειξε έναν διάσημο Λονδρέζο συνάδελφό του ονόματι Πουλ. «Όχι, κύριε, και κρίμα που είστε Έλληνας», του απάντησε απότομα ο Έλληνας πρωθυπουργός. «Αγνοείτε ότι ο μεγαλύτερος ράπτης - κόπτης δηλαδή - του κόσμου είναι ένας Έλληνας ονόματι Λεωνίδας της Avenue de l' Opera»!

Τα ελληνικά (ελλαδίτικα και κυπριακά) πολιτιστικά στοιχεία, που περιλαμβάνονται στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO

Ο πολιτισμός δεν είναι μόνο τα χειροπιαστά έργα τέχνης ή γενικότερα αντικείμενα που μπορούμε να ορίσουμε σχηματικά σε ορισμένα πλαίσια, αλλά έχει κυρίως μια άυλη μορφή. Πολιτισμός είναι η καθημερινότητά μας, ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας και στο περιβάλλον, το φαγητό μας, οι παραδόσεις που διαμορφώνουν την ταυτότητα μιας κοινωνίας μέσω της μετάδοσής τους από γενιά σε γενιά, αλλά και της εξέλιξης και προσαρμογής τους στο πέρασμα του χρόνου.

Η αντιπάθεια Αμερικανίδας κριτικού κινηματογράφου στο Μίμη Φωτόπουλο λόγω της εμφάνισής του!

Ο χαρισματικός κι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς του 20^ου αιώνα, Μίμης Φωτόπουλος, μάλλον δύσκολα θα μπορούσε να διαγράψει μια αντίστοιχα μεγάλη κινηματογραφική καριέρα στο Χόλιγουντ. Όχι γιατί του έλειπε το κωμικό ταλέντο (πάντα με μέτρο και εσωτερική εκφραστικότητα, χωρίς να καταφεύγει στην εύκολη λύση των υπερβολικών μορφασμών), αλλά γιατί ήταν αρκετά μεγάλος (η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση έγινε το 1948 σε ηλικία 35 ετών) και ελάχιστα ελκυστικός, όπως τον αξιολόγησε μια από τις σημαντικότερες κριτικούς κινηματογράφου των ΗΠΑ, η Irene Thirer.

Μια φωτογραφία της Μάρθας Καραγιάννη σε αμερικανική εφημερίδα του 1966

Μια από τις παλιότερες εφημερίδες της αμερικανικής πολιτείας του Ιλλινόις (η πολιτεία όπου βρίσκεται και το Σικάγο) είναι η The Daily Illini. Πρόκειται για μια φοιτητική εφημερίδα, που εκδίδεται από τους φοιτητές του Πανεπιστημίου του Ιλλινόις στη μητροπολιτική περιοχή Καμπανία-Ουρμπάνα (Champaign- Urbana) από το 1871 μέχρι και σήμερα. Σ’ αυτήν, λοιπόν, την εφημερίδα, που απευθύνεται σε μια μικρή κοινότητα ανθρώπων (εντός και εκτός του πανεπιστημίου, αλλά οπωσδήποτε στη μικρή κοινωνία της Καμπανίας-Ουρμπάνα), βρέθηκε περιέργως μια φωτογραφία της Ελληνίδας ηθοποιού Μάρθας Καραγιάννη το Φεβρουάριο του 1966.

Ο αιφνιδιαστικός, κρυφός γάμος του Τόλη Βοσκόπουλου και της Μαρινέλλας το Νοέμβριο του 1973

Το 2018, ο γάμος ενός δημοφιλούς τραγουδιστή συζητιέται πολύ καιρό πριν καν αυτός τελεστεί, τις τελευταίες ώρες πριν το μυστήριο οι ψυχαγωγικές – και δη οι κουτσομοπολίστικες – εκπομπές των τηλεοπτικών καναλιών έχουν διαρκείς ζωντανές συνδέσεις για να δώσουν στους τηλεθεατές μια ιδέα των προετοιμασιών (και ν’ αυξήσουν έτσι την τηλεθέασή τους), ενώ σε ζωντανή σχεδόν σύνδεση με το γάμο και τη δεξίωση κυκλοφορούν στο ίντερνετ οι πρώτες φωτογραφίες με τους καλεσμένους να κλέβουν τη δόξα των παπαράτσι. Σαράντα πέντε χρόνια νωρίτερα, ωστόσο, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά και οι καλλιτέχνες μπορούσαν να κρυφτούν ευκολότερα και να ζήσουν σε πολύ στενό κύκλο μια τόσο προσωπική τους στιγμή – όχι ότι και σήμερα δεν μπορεί να γίνει κάτι αντίστοιχο, αν και ομολογουμένως με μεγαλύτερη δυσκολία. Ας γυρίσουμε λοιπόν το χρόνο στο 1973, όταν πραγματοποιήθηκε ο πιο συζητημένος γάμος της χρονιάς, αυτός μεταξύ του Τόλη Βοσκόπουλου και της Μαρινέλλας, λίγες μόνο μέρες πριν τα δραματικά γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Ο καφές φραπέ που απολάμβαναν οι επισκέπτες στις... προπολεμικές Διεθνείς Εκθέσεις της Θεσσαλονίκης!

Με την πατρότητα του παραδοσιακού καφέ να αποτελεί σημείο έριδας μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων (είναι ελληνικός ή τούρκικος;), δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο φραπέ αποτελεί μια καθαρά ελληνική εφεύρεση. Ειδικά το φραπόγαλο αποτελεί ένα είδος εθνικού καφέ, αφού είναι μακράν η δημοφιλέστερη επιλογή τόσο στα καφέ όσο και στα σπίτια (σε πιο νέες ηλικίες κυρίως και οπωσδήποτε τα καλοκαίρια σε μια ευρύτερη ηλικιακή γκάμα).

Από την ιστορία του Πανιωνίου: Δύο ιστορικές φωτογραφίες και μια ιστορική ποδοσφαιρική συνάντηση στο γήπεδο της ομάδας στη Σμύρνη το Δεκέμβριο του 1921

Στις 14 Σεπτεμβρίου έχει τα γενέθλιά του ο Πανιώνιος, ο αρχαιότερος ελληνικός γυμναστικός σύλλογος, οι ρίζες του οποίου βρίσκονται στη Σμύρνη. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1890, νέοι των καλύτερων ελληνικών οικογενειών της Σμύρνης ίδρυσαν το μουσικογυμναστικό σωματείο «Ορφέας», που αργότερα μετονομάστηκε σε Πανιώνιος, όταν τον Οκτώβριο του 1898 επανέκαμψαν στον Ορφέα πρώην μέλη του, που είχαν αποχωρήσει πέντε χρόνια νωρίτερα σχηματίζοντας έναν καθαρά αθλητικό σύλλογο, το «Γυμνάσιον».