Ο "χίπι" πολιτικός, που αποτέλεσε την έκπληξη των ευρωεκλογών στην Ισπανία

Στην Ισπανία, ένα από τα πρόσωπα των ημερών μετά τις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου, κατά τις οποίες τα δύο μεγάλα κόμματα σημείωσαν ιστορικά χαμηλά ποσοστά, είναι ο Πάμπλο Ιγκλέσιας. Στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι τελείως άγνωστος, ενώ και οι Ισπανοί τον έμαθαν τους τελευταίους δύο μήνες ως τον ηγέτη του νεοσύστατου κόμματος "Podemos" ("Μπορούμε"), που αποτελεί μετεξέλιξη του κινήματος 15-Μ - οι επονομαζόμενοι και ως Indignados (Αγανακτισμένοι) - του 2011.

Ο 36χρονος Ιγκλέσιας είναι πολιτικός επιστήμονας και καθηγητής πανεπιστημίου, ενώ συμμετέχει σε διαδηλώσεις αριστερών οργανώσεων από τα 14 του. Άλλωστε, παλιότερα ήταν μέλος της νεολαίας του ισπανικού Κομμουνιστικού κόμματος. Το κόμμα Podemos, του οποίου ηγείται, κατάφερε να έρθει τέταρτο στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014 με περισσότερες από 1.2 εκατομμύρια ψήφους και να εκλέξει τέσσερις ευρωβουλευτές, παρόλο που μετράει λιγότερο από τρεις μήνες ζωής. 

Τον περασμένο Μάρτιο, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας και άλλες προσωπικότητες της ισπανικής διανόησης, που πρόσκεινται στον αριστερό χώρο, έβαλαν ένα στοίχημα με τον εαυτό τους. Αποφάσισαν να κατέβουν ως υποψήφιοι στις ευρωεκλογές, αρκεί να συγκέντρωναν 50.000 followers στο διαδίκτυο. Ο στόχος επιτεύχθηκε, ενώ συγκέντρωσαν και τις απαιτούμενες 15.000 υπογραφές, που απαιτούσε η ισπανική εκλογική νομοθεσία, ώστε να ξεκινήσουν την προεκλογική τους καμπάνια. Πώς τη χρηματοδότησαν; Με δωρεές από τους οπαδούς τους μέσω διαδικτύου.

Τι πρεσβεύουν οι Podemos: 35 ώρες εργασίας την εβδομάδα, συνταξιοδότηση στα 60, ανατροπή των εργατικών μεταρρυθμίσεων και των μέτρων λιτότητας, που πήρε η ισπανική κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια, κατάργηση της προσωρινής εργασίας κλπ. Εξάλλου, σκοπός του πολιτικού αυτού κινήματος είναι ο τερματισμός του δικομματισμού, που κυριαρχεί στην ισπανική πολιτική σκηνή μετά την πτώση του φρανκικού καθεστώτος, αλλά και να σταματήσει η επιρροή της Γερμανίας και της τρόικα στη χώρα. 

Η Ισπανία μπορεί να μην μπήκε σε πρόγραμμα μνημονίου, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, αλλά η ξένη βοήθεια αφορούσε τη διάσωση των ισπανικών τραπεζών - με το αζημίωτο φυσικά. Χαρακτηριστική ήταν η παρακάτω δήλωση του Πάμπλο Ιγκλέσιας μετά την επιτυχία του στις εκλογές: "Από αύριο θα δουλέψουμε μαζί με τους εταίρους μας από την νότια Ευρώπη, για να πούμε ότι δεν θέλουμε να είμαστε μια αποικία της Γερμανίας και της τρόικα".

Καθ' όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, τα μεγάλα κόμματα και κυρίως το κυβερνών Λαϊκό κόμμα υποτίμησαν την όποια δυναμική του Podemos. Σήμερα, όλοι συγκρίνουν τον Ιγκλέσιας με τον Φιντέλ Κάστρο ή ακόμη και με τον Αδόλφο Χίτλερ, παρόλο που δεν πρεσβεύει ούτε στο ελάχιστο κάποια εθνικιστική ιδεολογία, θέλοντας μ' αυτόν τον τρόπο να αμαυρώσουν την εικόνα του και να τον στιγματίσουν ως "λαϊκιστή". Άλλοι πάλι στέκονται στο σήμα κατατεθέν της εξωτερικής του εμφάνισης, την αλογοουρά στα μαλλιά του, και τον αποκαλούν "χίπι". 

Αυτό είναι και το πρόβλημα του πολιτικού κατεστημένου - όχι μόνο της Ισπανίας, αλλά γενικότερα όσων έχουν καλομάθει στην άσκηση εξουσίας. Όταν ένας πολιτικός αντιμετωπίζει τον αντίπαλο του όχι με αντιπαράθεση θετικών επιχειρημάτων, που να αποπνέουν ελπίδα για το αύριο και να εμπνέουν τους πολίτες, αλλά με κινδυνολογίες, καταστροφολογίες και ειρωνικούς επιθετικούς χαρακτηρισμούς, που αφορούν τα πρόσωπα και όχι τις πολιτικές ιδέες, τότε περισσότερο δείχνει μια απωθητική, λουδοβίκεια αλαζονεία ("Το κράτος είμαι εγώ") και μια επί της ουσίας αδυναμία να αφουγκραστεί τα μηνύματα της κοινωνίας. 

Είναι τυχαίο ότι όχι μόνο στην Ισπανία, αλλά και στην Ελλάδα και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, εναντίον του πολιτικού κατεστημένου ψηφίζουν περισσότερο οι πολίτες με ανώτερη και ανώτατη μόρφωση, τα πιο δυναμικά στρώματα της κοινωνίας και όχι οι πιο επιρρεπείς στον όποιο λαϊκισμό άνθρωποι χαμηλότερου μορφωτικού επιπέδου;