Οι ηθοποιοί που βαριούνται τις καλοκαιρινές περιοδείες κι ένα ποίημα για τους ηθοποιούς των μπουλουκιών που επιβίωναν και πέθαιναν περιοδεύοντας

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο για ένα θεατρόφιλο κάτοικο επαρχιακής πόλης. Το ότι πρέπει να περιμένει τους πέντε – δέκα θιάσους (ή μήπως λέω πολλούς για ορισμένες περιοχές;) που θα κάνουν την τιμή να επισκεφτούν την πόλη ή τέλος πάντων την περιοχή του μέσα το καλοκαίρι, ακόμα και σε περίοδο που ο ίδιος ενδεχομένως θα έχει πάρει την άδειά του και θα λείπει σε κάποια παραλία; Το ότι ουσιαστικά δεν έχει πολλά περιθώρια επιλογών, αλλά καλείται να παρακολουθήσει την παράσταση ενός θιάσου που έρχεται στην πόλη ανεξάρτητα του αν αυτή είναι καλή ή όχι (συνήθως εύκολα θεατρικά έργα, κλασικές ξένες κωμωδίες περασμένων αιώνων ή αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες παρουσιασμένες σε ακατάλληλους χώρους), απλά για ν’ αποδείξει πόσο θεατρόφιλος είναι; Ή το ότι πολλοί ηθοποιοί, που βγαίνουν στις τηλεοπτικές εκπομπές για να διαφημίσουν τις περιοδείες τους στην επαρχία, δεν παραλείπουν ν’ αναφέρουν πόσο κουραστικές είναι οι περιοδείες αυτές και πώς θα τις απέφευγαν αν δεν υπήρχε η οικονομική κρίση, αλλά ας όψεται η άτιμη αυτή η κρίση και η ανάγκη της επαρχίας να ξεφύγει λίγο βρε αδερφέ…

Ποιο είναι το πλαίσιο για την υπογραφή και την έναρξη ισχύος μιας διεθνούς συνθήκης σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο;

Η συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ για την ονομασία του γειτονικού κράτους αποτελεί μια καλή αφορμή για ένα μικρό μάθημα διεθνούς δικαίου, να δούμε δηλαδή ποια είναι τα στάδια για τη σύναψη και εφαρμογή μιας νομικά δεσμευτικής διεθνούς συμφωνίας μεταξύ δύο ή περισσοτέρων κρατών (διμερής ή πολυμερής συνθήκη αντίστοιχα). Όλο το διαδικαστικό πλαίσιο δεν είναι προϊόν κάποια άτυπης συμφωνίας αρχών, αλλά προβλέπεται στη νομικά δεσμευτική Σύμβαση της Βιέννης περί του Δικαίου των Συνθηκών, η οποία υπογράφτηκε στην αυστριακή πρωτεύουσα στις 23 Μαΐου 1969, τέθηκε σε ισχύ στις 27 Ιανουαρίου 1980, μέχρι σήμερα έχει επικυρωθεί από 116 κράτη, ενώ η Ελλάδα προσχώρησε στις 30 Οκτωβρίου 1974.

Ελληνίδες που πρωτοπόρησαν: από τις πρώτες μαθήτριες ωδείου μέχρι την πρώτη οδηγό τρακτέρ!

΄Έζησαν σε διαφορετικές εποχές, τα δε κατορθώματά τους ήταν άλλοτε μικρά και άλλοτε μεγάλα. Ωστόσο, οι γυναίκες, που αναφέρονται στο αφιέρωμα που ακολουθεί (κάποιες αγνώστων στοιχείων ταυτότητας), έχουν ένα κοινό: πρωτοπόρησαν σε εποχές καθόλου φιλικές για το γυναικείο φύλο, εισχωρώντας πρώτες αυτές σε ανδροκρατούμενους χώρους. Η έρευνα έχει περιοριστεί σε μια απλή αναφορά των πρωτοπόρων συμπεριφορών, χωρίς να εξετάζεται η μετέπειτα εξέλιξη στην ζωή των γυναικών αυτών, κατά πόσο δηλαδή κατάφεραν προσωπικά να ενταχθούν σ' ένα - περισσότερο ή λιγότερο κατά περίπτωση - αφιλόξενο γι' αυτές περιβάλλον, καθώς πηγές πληροφόρησης αποτέλεσαν κάποια δημοσιεύματα του τύπου, που απλά γνωστοποιούσαν (ενίοτε σχολίαζαν επίσης) τη σχετική είδηση.

Η πρώτη εμφάνιση γυναίκας δικηγόρου σε ελληνικό δικαστήριο τον Ιούλιο του 1923

εφημ. ΘΕΣΣΑΛΙΑ, 08.07.1923, σελ.3

Μια σημαντική στιγμή στην εξελικτική πορεία της γυναικείας χειραφέτησης στην Ελλάδα συνιστά η πρώτη εμφάνιση και αγόρευση γυναίκας δικηγόρου σε ελληνικό δικαστήριο (έστω και από σπόντα και κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες), η οποία έλαβε χώρα όχι στην πρωτεύουσα, όπως θα περίμενε ίσως κανείς, αλλά σε μια επαρχιακή πόλη και πιο συγκεκριμένα στο Βόλο τον Ιούλιο του 1923.

Η πρώτη πολιτική ομιλία που εκφωνήθηκε από γυναίκα στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1907

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 1907 πραγματοποιήθηκαν την 1^η Ιουλίου. Στην Αθήνα, υποψήφιοι ήταν ο Σπυρίδων Μερκούρης, ο οποίος διεκδικούσε την τρίτη δημαρχιακή του θητεία, και ο Άγγελος Πυρρής. Όλες τις προηγούμενες μέρες, οι υποψήφιοι περιόδευαν στις γειτονιές της πόλης κάνοντας επίδειξη εκλογικής δύναμης και για να προσελκύσουν νέους ψηφοφόρους. 

Οι πρωτοπόρες νομοθετικές πρωτοβουλίες του Αθανάσιου Τυπάλδου Μπασιά υπέρ της ισότητας των δύο φύλων και της θέσπισης του πολιτικού γάμου το 1919 και το 1920

Αν χρειαζόταν να ξεχωρίσουμε τους πρωτοπόρους Έλληνες βουλευτές, εκείνους που υπερασπίστηκαν την πρόοδο και το θεσμικό εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας όχι μόνο με τα λόγια τους αλλά και με έργα, περίοπτη θέση θα έπρεπε να επιφυλάξουμε για τον Αθανάσιο Τυπάλδο Μπασιά (1868 - 19.03.1924). Το όνομά του είναι άγνωστο στους περισσότερους, ίσως γιατί οι νομοθετικές του πρωτοβουλίες εκδηλώθηκαν σε μια εποχή, κατά την οποία η ελληνική κοινωνία ήταν ακόμα απροετοίμαστη να τις δεχθεί, ενώ έδιναν την αίσθηση ενός μοναχικού καβαλάρη με αρκετά προχωρημένες απόψεις σχετικά με τη θέσπιση δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες και την κατοχύρωση της ισότητας των δύο φύλων, όσο και γύρω από την καθιέρωση του πολιτικού γάμου. Πρόκειται για ζητήματα που νομικά τακτοποιήθηκαν μόλις τη δεκαετία του 1980, όμως σχετικά νομοσχέδια κατατέθηκαν για πρώτη φορά από τον Μπασιά - τότε βουλευτή Κεφαλληνίας και Ιθάκης - ήδη από την περίοδο 1919-1920!

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας για χτένισμα περμανάντ στα ελληνικά κομμωτήρια του 1932 [εικόνα]

Η παρακάτω φωτογραφία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δράσις του Ηρακλείου στις 2 Αυγούστου 1932 στα πλαίσια διαφήμισης του ολοκαίνουριου μηχανήματος για οντουλάρισμα, όπως ονομαζόταν τότε η περμανάντ, με το οποίο είχε πρόσφατα εξοπλίσει το κομμωτήριό του γνωστός κομμωτής της πόλης. Φυσικά το... διαστημικό αυτό μηχάνημα (θαρρείς βγαλμένο από κάποια ταινία επιστημονικής φαντασίας της εποχής) δεν θυμίζει σε τίποτα τον αντίστοιχο εξοπλισμό ενός σύγχρονου κομμωτηρίου, πάντως τη δουλειά του την έκανε, υποσχόμενο περμανάντ διάρκειας ενός χρόνου! 

Ένας λυρικός ύμνος στο μήνα Μάιο από το Γεώργιο Παπανδρέου την πρωτομαγιά του 1906

Την 1^η Μαΐου του μακρινού 1906 η πατρινή εφημερίδα Νέος Αιών δημοσίευε στην πρώτη της σελίδα έναν ύμνο για τον – κατά πολλούς – ομορφότερο μήνα του χρόνου. Εκείνη την εποχή η πρωτομαγιά γιορταζόταν στην Ελλάδα επίσημα ως η ημέρα αποκλειστικά της άνοιξης και των λουλουδιών, ώστε ήταν συνηθισμένο να δημοσιεύονται στον τύπο παρόμοια κείμενα. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως του συγκεκριμένου χρονογραφήματος, ενός κειμένου λυρικού και γεμάτου με νεανικό ενθουσιασμό (σε βαθμό υπερβολικό τουλάχιστον για τα δεδομένα της σημερινής εποχής), βρισκόταν στον συντάκτη του, που δεν ήταν άλλος από τον μόλις 18χρονο τότε φοιτητή της Νομικής, Γεώργιο Παπανδρέου (που βέβαια τότε έγραφε το επίθετό του με δύο π), ο οποίος δεν φανταζόταν ακόμα το λαμπρό μέλλον που θ’ ανοιγόταν μπροστά του τα επόμενα χρόνια στον ελάχιστα ρομαντικό κόσμο της πολιτικής ούτε ότι θα γινόταν ένας από τους πολιτικούς που θα σφράγιζαν την ιστορία της Ελλάδας του 20^ου αιώνα!

Οι ωραιότερες Ελληνίδες του 1858!

Όταν στις 15 Ιανουαρίου 1858 ο δημοσιογράφος Σοφοκλής Καρύδης εξέδωσε το πρώτο φύλλο της σατιρικής του εφημερίδας «Ο Αριστοφάνης και η Μαγνητιζομένη», επιφύλασσε στους αναγνώστες του μια έκπληξη. Τους υποσχέθηκε ότι σε κάθε φύλλο της εφημερίδας θα δημοσιεύονταν ξυλογραφίες των ωραιότερων γυναικών «των Αθηνών, του Ναυπλίου, των Πατρών, της Σύρου και εν γένει των μεγαλειτέρων πόλεων της Πελοποννήσου, της Στερεάς Ελλάδος και των νήσων», περιλαμβάνοντας το σύνολο της ελληνικής επικράτειας τότε. Και βέβαια, ο ποιητικός οίστρος του Καρύδη θα έπλεκε έμμετρο εγκώμιο σε καθεμιά ξεχωριστά.

Η απροσδόκητη χρήση των κόκκινων φαναριών στην Αθήνα του 19ου αιώνα και οι φόβοι για παρεξηγήσεις από τους ξένους επισκέπτες

Από τη μια η ταύτιση του κόκκινου χρώματος με το πάθος και τον έρωτα (άραγε η ταύτιση να ξεκίνησε στα βάθη των αιώνων εξαιτίας του κόκκινου χρώματος των χειλιών;) και από την άλλη η ανάγκη διάκρισης των «σπιτιών» του πληρωμένου έρωτα από τα υπόλοιπα οικήματα μιας περιοχής οδήγησαν στην ταύτιση των κόκκινων φαναριών – στην προ ηλεκτρισμού εποχή – και στη συνέχεια των κόκκινων φώτων με τους οίκους ανοχής. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που κι ένας ανυποψίαστος ακόμα θεατής, που ποτέ δεν περπάτησε σε τέτοια μέρη, μπορεί και μόνο από τον τίτλο να καταλάβει πού αναφέρεται η υπόθεση της ταινίας Κόκκινα Φανάρια του Βασίλη Γεωργιάδη!