Η ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ

Μια τηλεοπτική εβδομάδα τελείωσε και ήρθε η ώρα να κάνουμε την ανασκόπησή της.

-- Αποκάλυψη της βδομάδας που πέρασε ήταν η Ελένη Μενεγάκη και η συμμετοχή της στο Αλ Τσαντίρι Νιουζ. Αυθεντική, αυθόρμητη αλλά και ικανοποιητική για το ρόλο που της δόθηκε – βελτιωμένη σε σχέση με την Ελενίτσα του Πάτερ Ημών προ δεκαεφτά ετών – πιστεύω ότι εντυπωσίασε θετικά. Αυτό αποτυπώθηκε και στην αύξηση της τηλεθέασης της εκπομπής της, που ούτως ή άλλως τα πάει πολύ καλά – την επόμενη μέρα.

--Την εβδομάδα που μα πέρασε τελείωσε και το rockumentary – ή όπως αλλιώς λέγεται – της Άννας Βίσση. Με κάθε σεβασμό στην Άννα, πολλά τραγούδια της οποίας έχω ακούσει ξανά και ξανά - όπως και οι περισσότεροι άλλωστε – χωρίς όμως να είμαι ο μεροληπτικός big fan που χάνει την αντικειμενικότητά του,
μπορεί η ίδια να είναι ροκ χαρακτήρας σαν άνθρωπος, ροκ τραγουδίστρια όμως δεν είναι, ούτε έχει νόημα να βγάζουμε ξαφνικά όλους τους τραγουδιστές που θαυμάζουμε μεγάλους ροκάδες (από τον Τσιτσάνη και τους παλιούς ρεμπέτες μέχρι π.χ. τον Χατζηδάκη). Καλοπροαίρετα όλα αυτά, αλλά ας μην τα ισοπεδώνουμε κι όλα, ούτε να ντρεπόμαστε γι’ αυτό που είμαστε ή μας αρέσει, κι ας μην είναι ροκ. Ας μην σταθούμε όμως σ’ αυτό. Προφανώς είχε πολύ ενδιαφέρον το πρώτο επεισόδιο, που ουσιαστικά ήταν μια μεγάλη συνέντευξη-αφιέρωμα στην πολύ επιτυχημένη τραγουδίστρια και σε άγνωστες πτυχές της ζωής της. Από κει και μετά όμως, τα υπόλοιπα πέντε επεισόδια έμοιαζαν περιττά. Το παράδειγμα της επίσκεψης της τραγουδίστριας στην Κένυα για παράδειγμα, ήταν μεν μια πολύ καλή και συγκινητική ιδέα, θα μπορούσε όμως κάλλιστα να οργανωθεί σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο, όπου η επίσκεψη θα συνδυαζόταν και με πραγματική βοήθεια πέραν από την θεωρητική ευαισθητοποίηση για τη φτώχεια που μαστίζει τα αφρικανικά κράτη και την – σαφώς αυθόρμητη και καλοπροαίρετη – προσπάθεια της τραγουδίστριας να μάθει τα τραγούδια της σε παιδάκια που δεν την είχαν ακούσει ποτέ ξανά και δεν καταλάβαιναν ποια είναι αυτή η καλή κυρία που την ακολουθεί μια κάμερα. Το πρόγραμμα είχε και ωραίες στιγμές, όπως το σατιρικό σκετσάκι για την κατάσχεση του σπιτιού της Άννας, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν μια εκπομπή που δε θα υποχρέωνε κάποιον να μείνει π.χ. σπίτι ή να ανοίξει την τηλεόρασή του για να τη δει αντί άλλης ασχολίας, εκτός από τους πολύ φΑΝΝΑτικούς θαυμαστές της τραγουδίστριας.

-- Τα νέα σήριαλ του MEGA αποτελούν όαση στο πραγματικά φτωχότατο prime time των ελληνικών καναλιών. Οι σειρές σίγουρα δεν είναι οι καλύτερες που έχουμε δει, αλλά δεν είναι ούτε και οι χειρότερες. Κινούνται πάντως σε αρκετά καλό επίπεδο. Το «Πίσω στο σπίτι» έχει προφανείς επιρροές από παλαιότερες οικογενειακές σειρές της Ρένας Ρίγγα προσαρμοσμένες στο σημερινό περιβάλλον της οικονομικής κρίσης καθιστώντας τη σειρά ελκυστική στους τηλεθεατές. Το «Με λένε Βαγγέλη» αποτελεί πρωτότυπο είδος κωμωδίας στην ελληνική τηλεόραση ξεφεύγοντας από παραδοσιακά comme il faut κωμικά πρότυπα, που αναγόρευαν απλά τη βωμολοχία σε ανατρεπτικό χιούμορ και κωμικό γεγονός. Ο σαρκασμός της σειράς και το υποδόριο χιούμορ που εκπέμπει κινείται πάνω σ’ αυτήν την πολύ λεπτή γραμμή ισορροπίας μεταξύ αστείου και προσβλητικού, ωστόσο τα καταφέρνει πάρα πολύ καλά, ώστε ούτε σε ρατσιστικά αστεία να διολισθαίνει ούτε να χάνει το νεύρο και την ιδιαιτερότητά του – ίσως επειδή βασίζεται σε αμερικάνικο σενάριο και όσο να πεις οι Αμερικάνοι παράγουν αρκετές σειρές αυτού του είδους (από τους Simpsons μέχρι το It’s Always Funny In Philadelphia). Θα δούμε πώς θα πάει και στη συνέχεια. Τέλος, η «Κλινική Περίπτωση» κινείται στα κλασικά μονοπάτια που έχουμε συνηθίσει τον Γιάννη Μπέζο σε όλες τις κωμικές σειρές που έχει πρωταγωνιστήσει (πλην των Απαράδεκτων), κάτι που από άλλους εκλαμβάνεται ως πλεονέκτημα και από άλλους ως αδυναμία. Πολύ καλή είναι και η επιλογή της Άννας Μαρίας Παπαχαραλάμπους, όπως και για το υπόλοιπο καστ της σειράς. Να τονίσουμε πάντως ότι και για τα τρία σήριαλ δεν πρέπει να βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα, γιατί πολλές φορές στο παρελθόν έχουμε δει ωραίες κατ’ αρχήν ιδέες να καίγονται σεναριακά στην πορεία. Όμως θέλουμε περισσότερη μυθοπλασία στο prime time και πρέπει κάποια στιγμή να το συνειδητοποιήσουν αυτό οι υπεύθυνοι των καναλιών.

-- Για το τέλος μια παρατήρηση-επισήμανση. Πολύ άγχος για την Αργυρώ Μπαρμπαρίγου που βιάζεται να βρει τα σκεύη και δεν τα βρίσκει, να πει τη συνταγή ώστε να την καταλάβει η τηλεθεάτρια (ή ο τηλεθεατής) και να την εκτελέσει μέσα στα χρονικά όρια που της έχουν δώσει. Δεν αμφιβάλλω ότι οι συνταγές της Αργυρώς είναι πεντανόστιμες, γι’ αυτό άλλωστε και στην ποδιά της σφάζονται κανάλια. Όμως, αυτή η διαρκής αγωνία να γίνουν όλα γρήγορα, για να μην πέσει έξω ο χρόνος της εκπομπής δεν εισπράττεται από τους τηλεθεατές; Οι νεαρότερες ηλικίες μπορούν κάλλιστα να ψάξουν για συνταγές και στο ίντερνετ, αλλά στο κάτω κάτω, ένα μεγάλο ποσοστό τηλεθεατών της πρωινής ζώνης είναι ηλικιωμένα άτομα και θέλουν τον χρόνο τους για να κατανοήσουν τα μυστικά μιας πετυχημένης συνταγής. Μήπως να πρόσεχαν στο πρωινό ΑΝΤ1 λίγο περισσότερο τον προγραμματισμό, ώστε να δώσουν βρε αδερφέ λίγο παραπάνω χρόνο στη στήλη της μαγειρικής αν μια μέρα το απαιτεί η συνταγή, ώστε να γίνεται κατανοητή από το κοινό και να μη μοιάζει απλά με υποχρέωση. Εκτός κι αν απλά…αυτή είναι η Αργυρώ, λίγο αγχώδης, λίγο τελειομανής, οπότε πάμε πάσο. Πάντως αποτελεί την εθνική μαγείρισσα αυτήν την περίοδο στην ελληνική τηλεόραση.