ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΛΕΡΑΣ: Η ΤΑΙΝΙΑ

Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του υπέροχου Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές στο οποίο βασίστηκε η ταινία και το οποίο φαντάζομαι αποτελεί ένα είδος ύμνου στον ειλικρινή, χωρίς όρια ανεκπλήρωτο έρωτα που δε σβήνει όσες δεκαετίες και αν περάσουν από τη μέρα που ένα μεγάλο "όχι" έβαλε ταφόπλακα στην άνθιση του. Όμως το αποτέλεσμα στην ταινία ήταν κουραστικό και σε ένα βαθμό επηρεασμένο από την παράδοση των λατινοαμερικάνικων τηλενουβέλων.

Κατ' αρχήν αυτό που πρέπει να διευκρινιστεί είναι η σημασία της λέξης "χολέρα", η οποία είναι διττή. Χωρίς να εστιάζει στην επιδημία χολέρας η ταινία, ίσως ούτε και το βιβλίο,
παρά μόνο με περιφερειακές αναφορές, προφανώς ο συγγραφέας θέλει να παίξει με τη δεύτερη σημασία της λέξης στην ισπανική γλώσσα, που είναι η οργή, ο θυμός. Επίσης, μία δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με την έλλειψη αναφοράς στο ιστορικό περιβάλλον της ταινίας. Γίνεται σε κάποια στιγμή λόγος για έναν εμφύλιο πόλεμο, όμως πουθενά δε μαθαίνουμε πρώτα απ΄ όλα το βασικότερο: σε ποια χώρα εκτυλίσσεται η υπόθεση, ποιος εμφύλιος πόλεμος μνημονεύεται, σε ποια εποχή βρισκόμαστε...εκτός κι αν η ταινία απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο προηγουμένως.

Λίγα λόγια για την υπόθεση; Ένας ευαίσθητος νεαρός, ο Φλορεντίνο Αρίζα, ερωτεύεται κεραυνοβόλα μια κοπέλα, την Φερμίνα Ντάζα, που μόλις εγκαταστάθηκε στην πόλη με τον πατέρα της. Με τη βοήθεια της μητέρας του, στα χνάρια της οποία κινούνται και πολλές Ελληνίδες μάνες πλην όμως δεν μπορούν να την ξεπεράσουν, ο Φλορεντίνο κατορθώνει τελικά να πλησιάσει την αγαπημένη του και να αναπτυχθεί ένα αθώο ειδύλλιο, ικανό όμως να πετροβολήσει τον Φλορεντίνο σε σημείο ώστε να μείνει παρθένος για πολλά χρόνια, όταν ο πατέρας της Φερμίνα πήρε την κόρη του κι έφυγαν από την πόλη.  Μην ξεχνάμε ότι η λατινοαμερικάνικη, ρωμαιοκαθολική αντίληψη είναι πολύ πιο συντηρητική σε αυτά τα θέματα ακόμα και σήμερα, πόσο μάλλον πριν από εκατόν πενήντα χρόνια περίπου, οπότε υπολογίζουμε ότι μάλλον έλαβαν χώρα τα ιστορούμενα. Έτσι λοιπόν, μπορεί μεν το ειδύλλιο να ήταν αθώο σε βαθμό αηδίας για τους μη ρομαντικούς, δεν έπαυε όμως να είναι ένα ειδύλλιο. Τέλος πάντων, κάποια στιγμή επιστρέφει η Φερμίνα και είτε επειδή όντως είχε ξεπεράσει αυτό το αθώο ειδύλλιο είτε γιατί είδε καλύτερα τον Χαβιέρ Μπαρδέμ και δεν άντεξε την ασχήμια του (ας με συγχωρήσουν οι φαν του ηθοποιού, αλλά απορώ τι του βρίσκουν όσες τον θεωρούν σέξι) του ξεκόβει κάθε ελπίδα. Ο Φλορεντίνο πέφτει στα πατώματα και το ερωτικό του απωθημένο φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη - μην ξεχνάμε ότι είναι ακόμα παρθένος. Στη συνέχεια η Φερμίνα παντρεύεται έναν γιατρό, τον Ουρμπίνο. Η μαμά του Φλορεντίνο επεμβαίνει για το καμάρι της και πρώτα τον στέλνει κάπου μακριά - δύο βδομάδες δρόμο - για να ξεχαστεί, μόνο που αυτός γυρίζει πίσω ύστερα από μια σοκαριστική για τον ίδιο στιγμή στο ταξίδι, όταν βιάζεται για είκοσι δευτερόλεπτα από μία αγνώστων λοιπών στοιχείων σεξομανή συνεπιβάτιδα του άτυχου νέου μας. Η μαμά του Φλορεντίνο ξαναεπεμβαίνει και κανονίζει να κάνει ο γιος της σεξ με μία χήρα στήνοντας μάλιστα και αυτί ώστε να είναι πιο σίγουρη. Ε, αυτό ήταν...ο Φλορεντίνο ξεσάλωσε και άρχισε να κάνει σεξ αβέρτα για να πνίξει το ασίγαστο κατά τα άλλα πάθος του για την σκληρόκαρδη Φερμίνα. Και επειδή το κόλλημα του με την εν λόγω κοπελιά ήταν πραγματικά τεραστίων διαστάσεων, πενήντα χρόνια αργότερα, όταν πληροφορήθηκε το θάνατο του Ουρμπίνο εμφανίστηκε μετά την κηδεία για να της εκμυστηρευτεί ακόμα μια φορά τον έρωτά του. 

Νομίζω ότι η ταινία είναι μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία που πέτυχε να μετατρέψει τον λυρισμό που κρύβεται πίσω από μια αναμφίβολα δύσκολη κατάσταση, όπως είναι η ερωτική απογοήτευση ενός άντρα που ερωτεύτηκε με πάθος σε καρικατούρα.