Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΜΕΛΙΝΑΣ ΜΕΡΚΟΥΡΗ ΣΕ ΓΑΛΛΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1960

Όσοι είχαν την τύχη να γνωρίσουν από κοντά τη Μελίνα Μερκούρη, αναφέρονται - εκτός των άλλων προσόντων της - στην αυθεντικότητα του χαρακτήρα της. Στις συνεντεύξεις της η ίδια ήταν χείμαρρος, ειλικρινής όσο ελάχιστοι. Ήταν μια γυναίκα που μιλούσε έξω από τα δόντια, χωρίς περιστροφές, χωρίς φόβο για το αν θα προκαλέσει με τα λεγόμενα της. Μια Μελίνα που αγαπούσε τη ζωή με πάθος και το εκδήλωνε με κάθε αφορμή. Αυτή η εικόνα της Μελίνας Μερκούρη αποτυπώθηκε και στη συνέντευξη που είχε δώσει στο γαλλικό περιοδικό "Σινέ Ρεβού" (Ciné Revue) το Δεκέμβριο του 1960, λίγους μήνες μετά την πρεμιέρα της ταινίας "Ποτέ την Κυριακή" στο εξωτερικό κλέβοντας τις εντυπώσεις. 

Το περιοδικό κατέτασσε τη Μελίνα Μερκούρη στην κατηγορία των επιτυχημένων αλλά και άτυχων πρωταγωνιστριών με τα αρχικά "Μ.Μ.", όπως για παράδειγμα η Μέριλιν Μονρό, "ένα νέο πρόσωπο που μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις", όπως έγραφε συγκεκριμένα ο δημοσιογράφος που της πήρε τη συνέντευξη. Οι ερωτήσεις του δεν περιορίζονταν μόνο στα επαγγελματικά σχέδια της ηθοποιού, αλλά επεκτάθηκαν και σε πιο γενικά θέματα, όπως για τις απόψεις της Μελίνας για το Θεό, τον ορισμό της ευτυχίας, το νόημα της ζωής, τον έρωτα. Οι απαντήσεις της Μελίνας δε θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες. 

"Είμαι πολύ τσιγγάνα για να κάνω κανονική ζωή γυναίκας" είχε δηλώσει προσθέτοντας ότι "Χαίρομαι να ξυπνάω αργά, να κοιμάμαι αργά, να έχω φίλους, με δυο λόγια να κάνω ζωή σουλτάνου. Θέλω η μέρα μου να τελειώνει τα χαράματα. Στην πραγματικότητα είμαι μια αδάμαστη τρελή". Τι πίστευε όμως η Μελίνα Μερκούρη για τη ζωή της την περίοδο εκείνη; "Είναι θαυμάσια η ζωή μου και ζητώ να κρατηθώ σ' αυτήν όσο το δυνατόν περισσότερο. Το επάγγελμα μου είναι η μοναδική φροντίδα μου, παρ' όλο που ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί να φτάσει στην πραγματοποίηση του τέλειου. Είναι πολύ δύσκολο να μάθεις να περπατάς, να μιλάς, να κινείσαι όπως πρέπει". 

Στην ερώτηση του δημοσιογράφου αν πιστεύει στο Θεό, απάντησε "Λατρεύω το Χριστό" υπονοώντας την ταινία "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" που είχε γυρίσει με τον Ζιλ Ντασέν, ενώ έδωσε τον δικό της ορισμό για την ευτυχία: "Καλή υγεία, πολλοί φίλοι και - για μια γυναίκα - ένας άνδρας να την αγαπά - αυτό είναι η ευτυχία. Και - να μη λέμε ψέματα - ευτυχία είναι τα πολλά χρήματα, όσο κι αν θέλουν να μην το παραδεχθούν μερικοί". Για τον έρωτα πίστευε ότι "δε φτάνει ένας μόνο μεγάλος έρωτας στη ζωή", ενώ δήλωνε ότι εκείνο που τη γοητεύει σ' έναν άντρα  είναι το να του αρέσει.

Κάνοντας αναδρομή στις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας της ανέφερε τη συνάντηση της με τον Κάρολος Κουν, ο οποίος την πήρε από το Εθνικό Θέατρο για να παίξει στην παράσταση "Λεωφορείο, ο πόθος" στο θέατρο Τέχνης, τη συνάντησή της με τον Ιάκωβο Καμπανέλη και τον Μιχάλη Κακογιάννη, σεναριογράφο και σκηνοθέτη της πρώτης της κινηματογραφικής επιτυχίας (η "Στέλλα") και φυσικά τη γνωριμία της με τον Ζιλ Ντασσέν, με τον οποίο τόνισε ότι αισθανόταν πολύ καλά. Τέλος, ενδιαφέρον παρουσιάζει η απάντηση της Μελίνας για τη σχέση της με τα κοινά σημειώνοντας ότι αν ήταν άνδρας θα ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική. Τελικά, όχι μόνο ασχολήθηκε με την πολιτική αλλά απέδειξε ότι στην πραγματικότητα ήταν πολύ πιο άντρας από κάποιους που φορούσαν παντελόνια χωρίς να τα τιμάνε.

Σχετικά θέματα:
Μια συνέντευξη-χείμαρρος της Μελίνας Μερκούρη, μετά το βραβείο της στις Κάννες. "Ο Ντασσέν πρέπει να πάρει μετάλλιο", "Μισώ την ζήλια και το φθόνο".