Θέλεις να γράψεις σενάριο για κωμική σειρά, αλλά φοβάσαι ότι θα φας πόρτα αν το στείλεις σε κάποιον ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό; Δεν έχεις άδικο να το φοβάσαι, αφού τα τελευταία χρόνια τα ελληνικά σίριαλ έχουν γίνει είδος υπό εξαφάνιση, έτοιμα να κηρυχθούν προστατευόμενο είδος, ενώ και οι λίγες σειρές που πήραν το πράσινο φως δεν είναι παρά διασκευές ξένων σεναρίων. Γιατί δεν δοκιμάζεις να γράψεις ένα αμερικάνικο sitcom -μην πάνε χαμένα τα τόσα χρόνια στα φροντιστήρια για το Lower και το Prοficiency; Τουλάχιστον στην Αμερική ενδιαφέρονται για ιδέες και όχι για διασυνδέσεις που τυχόν έχεις. Τι θα έπρεπε όμως να προσέξεις, αν σκεφτόσουν μια διεθνή καριέρα στο συγκεκριμένο επάγγελμα;
- Κατ' αρχήν δεν πρέπει να το γράψεις μόνος σου, αλλά να συνεργαστείτε μια ομάδα ανθρώπων. Στις ΗΠΑ τα σενάρια είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και οι σεναριογράφοι θεωρούνται κανονικοί επαγγελματίες, συνδικαλιστικά οργανωμένοι σ' ένα πολύ δυναμικό σωματείο, και όχι... χομπίστες, όπως τους θεωρούμε στην Ελλάδα. Έτσι, για να είναι το αποτέλεσμα όσο το δυνατόν πιο επαγγελματικό και πετυχημένο, ενώνουν τις δυνάμεις τους τέσσερα-πέντε άτομα, τα οποία συνεισφέρουν ιδέες, αναλαμβάνουν να "πλάσουν" συγκεκριμένους χαρακτήρες, ενώ επιμερίζονται τη συγγραφή των επεισοδίων (άλλος γράφει το πρώτο, άλλος το δεύτερο κ.ο.κ.).
- Μέχρι τη δεκαετία του '80, τα περισσότερα αμερικάνικα sitcoms ήταν οικογενειοκεντρικά. Οι πανέξυπνοι γονείς (οι μαμάδες λίγο περισσότερο από τους μπαμπάδες) αναλάμβαναν να συνετίσουν τις φλώρικες επαναστάσεις των παιδιών τους. Από την εποχή του "Cheers" και του "Seinfield", στα τέλη των 80s, τα περισσότερα σίριαλ επικεντρώνονται σε παρέες, είτε πρόκειται για κολλητούς φίλους είτε για συγκάτοικους στην ίδια πολυκατοικία είτε ακόμα και για συνάδελφους στη δουλειά.
- Αν το σενάριο σου θέλεις να προβληθεί σε ελεύθερο εθνικό (αμερικανικό) δίκτυο, το λεξιλόγιο θα πρέπει να είναι εγκεκριμένο από τη ΧΑΝΘ. Οι "κακές" λέξεις απαγορεύονται αυστηρά, εκτός κι αν απευθύνεσαι στο πιο απελευθερωμένο κοινό της συνδρομητικής τηλεόρασης. Σ' αυτήν την περίπτωση, μπορεί να γράψεις και λέξεις όπως "dick".
- Η μία πρωταγωνίστρια θα πρέπει να είναι ξανθιά, ωραία και χωρίς χιούμορ. Οι πιο αστείοι χαρακτήρες και οι καλύτεροι ατακαδόροι είναι οι άνδρες - ίσως γιατί τσαλακώνονται πιο εύκολα από τις συναδέλφους τους. Στις αμερικανικές κωμωδίες, οι γυναίκες είναι για να κοροϊδεύουν τα κουτά αρσενικά και να τα επαναφέρουν στην τάξη.
- Οι πρωταγωνιστές θα πρέπει να είναι λευκοί, ενώ επιτρέπεται και ένας χαρακτήρας με διαφορετικό χρώματα δέρματος... έτσι, για πολυφυλετικό ξεκάρφωμα. Κατά τ' άλλα, η υποτίθεται πιο ανοιχτόμυαλη -σε σχέση με το παρελθόν- αμερικανική κοινωνία, δεν μπορεί να δεχτεί να συμπρωταγωνιστούν με την ίδια βαρύτητα λευκοί και Αφροαμερικανοί, με τους τελευταίους ν' αναλαμβάνουν περιφερειακούς ρόλους κάποιου κουτού συνήθως φίλου ή να κάνουν έκτακτα γκεστ. Εκτός φυσικά αν θέλεις να γράψεις μια σειρά που ν' απευθύνεται αποκλειστικά σε αφροαμερικανικό κοινό, οπότε όλοι οι πρωταγωνιστές θα έχουν μαύρο χρώμα δέρματος. Ενδιάμεσες καταστάσεις αποκλείονται. Ο ρατσισμός ζει στην αμερικανική tv.
- Τουλάχιστον ένας πρωταγωνιστής -αν όχι οι μισοί- θα πρέπει να είναι οπαδός της εβραϊκής θρησκείας και επεισόδιο παρά επεισόδιο να υπενθυμίζει στους τηλεθεατές ότι, αν και είναι κουλ τυπάκι, δεν χάνει μπαρ μίτζβα για μπαρ μίτζβα, δεν ξεχνάει να γιορτάσει το Χάνουκα κλπ. Τι κι αν οι Εβραίοι δεν ξεπερνούν το 2% του συνολικού πληθυσμού των ΗΠΑ, θεωρούνται πιο must από τους Αφροαμερικανούς.
- Όσο τα αμερικάνικα sitcoms ήταν ξενέρωτα και περιστρέφονταν γύρω από μια μέση, ευτυχισμένη οικογένεια, ο χώρος δράσης ήταν κάποια μονοκατοικία σε κάποιο ειρηνικό προάστιο ή μικρή πόλη. Τα τελευταία χρόνια, όμως, όπου τον πρώτο λόγο έχουν οι παρέες, must θεωρείται κάποιος διαμέρισμα στο κέντρο της Νέας Υόρκης. Και φυσικά, θα πρέπει κάθε τόσο οι χαρακτήρες να μας το υπενθυμίζουν λέγοντας πόσο περήφανοι είναι που τρέχουν στο Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, επισκέπτονται τα μουσεία της πόλης, κυκλοφορούν με το μετρό, έχουν συναντήσει τον Γούντι Άλεν κλπ.
-Δύο από τους πρωταγωνιστές θα πρέπει να έχουν σχέση ή να γουστάρουν ο ένας τον άλλο ή έστω ο ένας χωρίς ανταπόκριση. Από τα "Φιλαράκια" και μετά, λίγο-πολύ όλες οι κωμικές σειρές φιλοδοξούν ν' αναπλάσουν ένα δικό τους σάγκα α λα Ρος και Ρέιτσελ. Αν, πάλι, θέλεις να γράψεις ένα πιο παραδοσιακό σενάριο μ' ένα παντρεμένο ανδρόγυνο, φρόντισε να κάνεις τη γυναίκα κουκλάρα και τον άνδρα κάπως.. υπέρβαρο. Αλήθεια, αυτή είναι η πραγματική αναλογία του μέσου ζευγαριού Αμερικανών ή απλά η μέση φαντασίωση; Πάντως, πιάνει στους πίνακες τηλεθέασης της αμερικανικής AGB.
Και καλή σου επιτυχία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου