TrueBlood-ο-μανία!

Το True Blood είναι μια από τις καλύτερες σειρές της αμερικανικής τηλεόρασης, ένα καλτ τηλεοπτικό φαινόμενο, που στην Ελλάδα είχαμε την τύχη -και ατυχία ταυτόχρονα- να παρακολουθήσουμε ένα μόνο μέρος του, τις τρεις πρώτες από τις έξι σαιζόν που έχουν γυριστεί μέχρι σήμερα. Βγήκε στον τηλεοπτικό αέρα σχεδόν παράλληλα με το "Twilghit" και συνέβαλε στη δημιουργία της μόδας των βαμπίρ και μιας ακατάσχετης βαμπιρομυθολογίας στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο.

Το σημαντικό με το True Blood είναι ότι δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά κι αυτό είναι που το ξεχωρίζει από άλλες σειρές ή ακόμα-ακόμα κι από το εντελώς σοβαροφανές "Twilight". Οι συγγραφείς, που χρησιμοποίησαν ως πηγή έμπνευσης τη σειρά βιβλίων "The Southern Vampire Mysteries" της Σαρλίν Χάρις, ξέρουν ότι το υλικό που έχουν στα χέρια τους κινείται στα όρια της απόλυτης φαντασίας -δεν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος σήμερα, που να πιστεύει στους βρικόλακες- κι έτσι φροντίζουν να περάσουν καλά και να το διασκεδάσουν. Για το λόγο αυτό έχουν ανατρέψει την πλοκή των βιβλίων της Χάρις κι επί της ουσίας έχουν δημιουργήσει μια ολόδικη τους σάγκα.

Για όσους δεν γνωρίζουν τη σειρά ή τη θυμούνται αμυδρά μόνο, κεντρικό πρόσωπο είναι η Σούκι Στακχάουζ, μια νεαρή αθώα κοπελίτσα του αμερικανικού Νότου, που εκτός από την προφορά έχει και τη χάρη. Είναι αφελής όσο δεν παίρνει, σεμνότυφη και παραδοσιακή -στην αρχή της σειράς τουλάχιστον- όμως έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Ακούει τις σκέψεις των άλλων ανθρώπων, κάτι που έχουν καταλάβει οι συγχωριανοί της στο Μπον Τεμπ και την κοιτούν περίεργα.

Αυτό που τους ενοχλεί είναι μάλλον το ότι η Σούκι γνωρίζει την αλήθεια που ακόμη και οι ίδιοι δεν τολμούν να παραδεχτούν στον εαυτό τους και όχι τόσο το ότι η κοπελίτσα είναι διαφορετική. Εξάλλου, περιβάλλονται από τη διαφορετικότητα, καθώς μόλις πρόσφατα αποκαλύφτηκε ότι οι βρικόλακες των παιδικών παραμυθιών δεν ήταν και τόσο παραμύθια τελικά, αλλά ζούσαν και κυκλοφορούσαν επί χρόνια ανάμεσά τους χωρίς να το γνωρίζουν. Όμως τα βαμπίρ βγήκαν από την κρυψώνα τους και έκαναν ανακωχή με τους ανθρώπους, να συνυπάρξουν αρμονικά, υπό τον όρο ότι τα βαμπίρ δεν θα τρέφονται πλέον με ανθρώπινο αίμα, αλλά με συνθετικό, που κατ' ευφημισμό ονομάζεται "αληθινό αίμα" (true blood).

Τέλος πάντων, τα βαμπίρ - το ένα μετά το άλλο - έλκονται από την ιδιαιτερότητα της Σούκι, στην οποία απευθύνουν ένα και μόνο ερώτημα με το που τη... μυρίζονται: "What are you?" ("Τι είσαι;"). Και η ίδια προβληματίζεται για τρεις σαιζόν, μέχρι που ανακαλύπτει ότι είναι μια πανίσχυρη μισή νεράιδα-μισός άνθρωπος, κάτι που δεν κάνει εντύπωση στο θεατή, που ήδη έχει να παρελαύνουν στο σίριαλ μια αρχαία μάγισσα, αλλαζόμοροφοι (shifters), λυκάνθρωποι, πάνθηρες κλπ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι κανονικοί άνθρωποι είναι τίποτα νορμάλ χαρακτήρες. Θα έλεγε κανείς ότι οι άνθρωποι, οι κάτοικοι του Μπον Τεμπ τουλάχιστον, είναι πολύ πιο περίεργοι και εκκεντρικοί από τα υπόλοιπα πλάσματα.
Κάπως έτσι, στρώνεται το έδαφος για να εμφανιστεί στη συνέχεια ό,τι πιο περίεργο μπορεί να σκεφτεί η ανθρώπινη φαντασία: από θεούς-βαμπίρ μέχρι και.. νεραϊδοβαμπίρ, που τα συνδυάζουν όλα και συμφέρουν. Ακούγονται έξαλλα όλα αυτά; Αυτός είναι κι ο σκοπός της σειράς, να διασκεδάσει τους τηλεθεατές και για να το πετύχουν αυτό οι σεναριογράφοι έχουν αναμίξει σαρκαστικό χιούμορ, περιπέτεια, αγωνία, μπόλικο αίμα και σεξ, με τους μισούς πρωταγωνιστές της σειράς -κατά κανόνα όσοι ερωτεύονται τη Σούκι, αλλά και ο σεξομανής αδερφός της- να ξεχνούν πώς είναι να φορά κανείς ένα t-shirt, ενίοτε και παντελόνι. Το ίδιο ισχύει και για την ίδια τη Σούκι, η οποία σε κάθε σαιζόν ερωτεύεται κι από ένα διαφορετικό ανθρωπόμορφο πλάσμα, κάνει σεξ μαζί του, αφού προηγουμένως το παίξει δήθεν δύσκολη, μέχρι που αντιλαμβάνεται ότι όλοι την θέλουν για τη νεραϊδοκαταγωγή της. Δεν είναι τραγικό;
Στην πρώτη σαιζόν, που ήταν και η πιο σοβαροφανής, μπορούσε ευθέως κανείς να διακρίνει κάποια κοινωνικά μηνύματα, που ήθελε να περάσει η σειρά, όπως το ότι όλοι είμαστε ίδιοι μέσα από τη διαφορετικότητά μας και ότι όλοι μπορούμε να συνυπάρξουμε. Στη συνέχεια το πράγμα ξεφεύγει τελείως, όλοι συγκρούονται με όλους (βαμπίρ με ανθρώπους, τα βαμπίρ μεταξύ τους, λυκάνθρωποι με αλλαζόμορφους κλπ.) και η σειρά γίνεται μια απόλυτα διασκεδαστική, ένοχη απόλαυση. Ο θεατής ξέρει τι περιμένει να δει και δεν του κάνει εντύπωση τόσο το στόρι, όσο οι αυτοσαρκαστικές ατάκες, η απρόβλεπτη δράση, όπου όλα μπορούν να συμβούν, αφού ο θάνατος δεν σημαίνει το τέλος, ψάχνει τον επόμενο γκόμενο της Σούκι, ενώ οι γυναίκες περιμένουν πώς και πώς να δουν τα γυμνά οπίσθια του σεξομανή/χαζού/γυμνασμένου (= ο ιδανικός άντρας για κάθε γυναίκα) αδερφού της Σούκι, Τζέισον,  να μπαινοβγαίνουν σε κάποιο γυναικείο κόλπο.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις τα 70 επεισόδια των έξι σαιζόν του σίριαλ, το "True Blood" έχει καταφέρει ν' αποφύγει σε γενικές γραμμές τους πλατειασμούς και παραμένει φρέσκο, μια ιδανική πρόταση για όσους δεν περιμένουν τίποτε περισσότερο από μια τηλεοπτική σειρά, που προβάλλεται τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια, δηλαδή καθαρή διασκέδαση. Αυτό το προσφέρει το "True Blood", αν και το φινάλε της έκτης σαιζόν ήταν εξαιρετικά αδύναμο και απογοήτευσε τους περισσότερους φαν. Παρεμπιπτόντως, η έκτη σαιζόν ήταν εξαιρετική μέχρι και το όγδοο επεισόδιο (συν το πρώτο μισό του φινάλε), κάτι εξαιρετικά δύσκολο για τηλεοπτική σειρά. Θα έχουν την τύχη να το διαπιστώσουν οι Έλληνες τηλεθεατές και με τα ματάκια τους ή θα αρκεστούν  στις τρεις σαιζόν που έχει προβάλλει δύο φορές ο ΑΝΤ1;