Σαν σήμερα: 29 Απριλίου

Σήμερα είναι Δευτέρα, 29 Απριλίου 2013.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - γενέθλια:

Η πιο σημαντική ιστορική προσωπικότητα που γεννήθηκε στις 29 Απριλίου υπήρξε ο πρώην αυτοκράτορας της Ιαπωνίας Χιροχίτο (1901-1989), ο οποίος την πρώτη περίοδο της βασιλείας του συνέβαλε στην έξαρση του ιαπωνικού εθνικισμού με τη διεξαγωγή πολέμων στην περιοχή της ανατολικής Ασίας και την εμπλοκή της Ιαπωνίας στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όμως στη συνέχεια πρωτοστάτησε στη μεταμόρφωση της χώρας και ανατροπή παραδόσεων αιώνων, ειδικά σε ό,τι αφορά την έκταση της εξουσίας του αυτοκράτορα. 

Γενέθλια έχουν σήμερα γνωστοί ηθοποιοί του Χόλιγουντ, όπως ο Ντάνιελ Ντέι Λούις (56 ετών), η Μισέλ Φάιφερ (55) και η Ούμα Θέρμαν (43), ενώ σαν σήμερα γεννήθηκε κι ένας από τους κορυφαίους τενίστες της δεκαετίας του '90, ο Αντρέ Αγκάσι (43 ετών).

ΕΘΝΙΚΕΣ κ ΑΛΛΕΣ ΕΟΡΤΕΣ:

Στην Ιαπωνία ξεκινάει η "Χρυσή Εβδομάδα", που είναι γεμάτη γιορτές. Η σημερινή γιορτή αναφέρεται στην επέτειο γέννησης του πρώην αυτοκράτορα Χιροχίτο, ο οποίος κυβέρνησε την Ιαπωνία 62 χρόνια. Ο Χιροχίτο ονομαζόταν και "αυτοκράτορας Shōwa" (δηλαδή "άφθονη καλοσύνη"), γι' αυτό και η σημερινή γιορτή είναι γνωστή ως "Ημέρα Shōwa".

Σήμερα είναι και η Παγκόσμια Ημέρα Χορού, προς τιμήν του Ζαν Ζορζ Νοβέρ, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα το 1727 και θεωρείται ο "πατέρας του μπαλέτου".

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - info:

Στις 29 Απριλίου 1895, πήρε άδεια άσκησης επαγγέλματος η πρώτη γυναίκα οδοντίατρος της Αθήνας, η οποία ονομαζόταν Ελισάβετ Καρακατσάνη. Τη σχετική πληροφορία τη μαθαίνουμε από την εφημερίδα "Το Άστυ" (30.04.1895):

"Χθες την πρωίαν ενώπιον της ολομελείας του ιατροσυνεδρίου υπέστη ευδοκίμως εξετάσεις η κυρία Ελισάβετ Καρακατσάνη προς απόκτησιν πτυχίου οδοντοϊατρού. Το ιατροσυνέδριον επέτρεψεν εις την πρώτην εν Αθήναις γυναίκα οδοντίατρον να εξασκή το επάγγελμά της".

Στις 29 Απριλίου 1923, ώρα 11 το πρωί, έγιναν τα εγκαίνια του πρώτου προσφυγικού συνοικισμού στην περιοχή του Παγκρατίου, αποτελούμενου από άνω των πεντακοσίων οικιών, οι περισσότερες των οποίων ήταν διώροφες. Στην προσφώνηση του, ο τέως πληρεξούσιος Καλλίπολης, Φίλανδρος, σημείωσε μεταξύ άλλων:

"Από τα γαλανά ακρογιάλια και τα εύφορα λεκανοπέδια της Θράκης ξαναγυρίσαμε και πάλι πρόσφυγες εις την ελεύθερη Ελλάδα.... Θα σας σας παρακαλέσω όμως να πιστεύσετε ότι ημείς αισθανόμεθα - κατόπιν από μια προσωρινή λευθεριά - πιο βαθειά και τον πόνον της προσφυγιάς και την αξίας της λευθεριάς".

Η παρακάτω φωτογραφία από τα εγκαίνια δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" την επόμενη μέρα:

Στις 29 Απριλίου 1933 έφυγε από την ζωή ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, ο Κωνσταντίνος Καβάφης. (Υπάρχει η εντύπωση ότι ο Καβάφης πέθανε την ημέρα των γενεθλίων του, στην πραγματικότητα όμως, με βάση το ιουλιανό ημερολόγιο που ίσχυε την εποχή εκείνη, ο Αλεξανδρινός ποιητής γεννήθηκε στις 17 Απριλίου 1863).

Η είδηση άργησε να φτάσει στην Ελλάδα, αναγγέλθηκε μάλλον λιτά και αποστασιοποιημένα, ενώ από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων αναδύεται και ο διχασμός για το έργο του ποιητή, που σήμερα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους της ελληνικής ποίησης, με τους επικριτές να εστιάζουν στην προσωπική του ζωή. 

Για παράδειγμα, στις 2 Μαΐου 1933, η -κατά τ' άλλα συντηρητική- εφημερίδα "Ακρόπολις" είχε μόνο θετικά σχόλια να γράψει:

"Οι στίχοι του Καβάφη, ο οποίος έγινε και αρχηγός σχολής, αν και όχι μεγάλου αριθμού, διακρίνονται διά την ιδιορρυθμίαν, το πρωτότυπον της γλώσσης, της μετρικής και του ύφους των. Ο αποθανών ποιητής είχε πολλούς φίλους και φανατικούς θαυμαστάς τόσον εδώ, όσον και εις άλλας μεγάλας πόλεις του Ελληνισμού, κατά δε την τελευταίαν του προ έτους επίσκεψιν εις την πρωτεύουσαν, όπου είχεν έλθει χάριν θεραπείας, εγένετο αντικείμενον θερμών εκδηλώσεων παρ' αυτών. Δυσυχώς, πάσχων από ανίατον νόσημα, υπέκυψε προ ολίγων ημερών εις την φρικτήν ασθένειάν του, χάνουν δε τα ελληνικά γράμματα και γενικώς η παγκόσμιος ποίησης, έναν από τους αξιωτέρους αντιπροσώπους των".

Αντίθετα, ο συντάκτης του πιο φιλελεύθερου "Έθνους", διακεκριμένος λογοτέχνης Αρίστος Καμπάνης, είχε μόνο υποτιμητικά σχόλια για τον ποιητή (03.05.1933):

"Χθες ξαναδιαβάζων, εξ αφορμής του θανάτου του ποιητού, τα 50 ή 60 αποσπασμένα φύλλα χαρτιού, εις τα οποία είνε τυπωμένα σχεδόν ισάριθμα ποίηματα, ενισχύθην εις την πεποίθησιν ότι η φήμη του Καβάφη είνε κάπως δυσανάλογος προς την ποιότητα και την ποσότητα της εργασίας του. Χρειάζεται δε πολλή καλή θέλησις ή πολλή αυθαιρεσία διά να χαρακτηρίσης ως αριστουργήματα μερικά απλά σχεδιάσματα γλωσσικώς ελαττωματικά, σχεδιάσματα από τα οποία απουσιάζει συνήθως κάθε είδος μελωδίας και τα οποία, όπως είπα και άλλοτε, φαίνονται σαν κακομεταφρασμένα ξενόγλωσσα λογοτεχνικά προϊόντα.

Ο Καβάφης οφείλει την φήμη του πρώτα-πρώτα εις την προωτοτυπίαν των ευρέσεών του, έπειτα εις τους νοσηρούς έρωτας, τους οποίους ανεπόλει εις τους στίχους του, και τρίτον εις μίαν αυτοδιαφημιστικήν σκηνοθετικήν ικανότητα. Δεν εξέδιδε βιβλία. Εκυκλοφορούσε τα ποιήματά του ένα-ένα εις ανεξάρτητα φύλλα, κάτω από τα οποία υπήρχεν η υπογραφή του και υπό την υπογραφήν η χρονολογία με το όνομα του τυπογραφείου. Κατ' αυτόν τον τρόπον υπενθύμιζε την ύπαρξιν του καθημερινώς εις τους εμπόρους της ελληνικής παροικίας κ' επροκαλούσε διαρκείς συζητήσεις και κουτσομπολιό...."

Στις 29 Απριλίου 1986, σπάζοντας τη σιωπή της σχετικά με το ατύχημα του Τσέρνομπιλ η σοβιετική ηγεσία παραδέχτηκε ότι δύο άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και ότι οι κάτοικοι τριών πόλεων αναγκάστηκαν να μετακινηθούν από τις εστίες τους, ενώ παράλληλα ζήτησε τη βοήθεια της σουηδικής και της δυτικογερμανικής κυβέρνησης για την κατάσβεση της πυρκαγιάς που εξακολουθούσε να μαίνεται στον πυρηνικό σταθμό του Τσέρνομπιλ. 

Στις 29 Απριλίου 1992, ταραχές ξέσπασαν στο Λος Άντζελες μετά την απόφαση δικαστηρίου που αθώωνε τέσσερις λευκούς αστυνομικούς της πόλης, οι οποίοι είχαν καταγραφεί από κάμερα να ξυλοκοπούν νεαρό Αφροαμερικανό, τον Ρόντνεϊ Κινγκ, ο οποίος δεν μπορούσε ν' αντιδράσει, καθώς ήταν ήδη πεσμένος στο έδαφος. Το εκρηκτικό κλίμα που δημιουργήθηκε από την πρωτοφανή δικαστική απόφαση είχε σαν αποτέλεσμα την έκρηξη οργής των Αφροαμερικανών (κυρίως) κατοίκων της πόλης. Στα επεισόδια, που διήρκεσαν έξι μέρες, περισσότεροι από 50 άνθρωποι έχασαν την ζωή του, πάνω από 2.000 τραυματίστηκαν, ενώ χιλιάδες συνελήφθησαν από τις ομοσπονδιακές αρχές. Μερίδιο ευθύνης για την έκρηξη βίας είχε και η κυβέρνηση Μπους που αντιμετώπισε με υπερβολική πυγμή τους εξαγριωμένους πολίτες στέλνοντας πεζοναύτες(!) κατά των εξεγερμένων και ρίχνοντας λάδι στη φωτιά, που άναψε η απροκάλυπτα ρατσιστική απόφαση του δικαστηρίου του Λος Άντζελες. 

[Στα κωμικοτραγικά των ταραχών, το σχόλιο της μητέρας μου που παρακολουθούσε "Τόλμη και Γοητεία" και σχολίασε, "Άραγε στα επεισόδια συμμετέχουν και οι ηθοποιοί της σειράς;" Συχνά ο ρατσισμός είναι ακούσιος, αποτέλεσμα αφέλειας ή άγνοιας του τι πραγματικά συμβαίνει, μόνο που τα αποτελέσματα του δεν είναι καθόλου αφελή - και αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε.]

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - δημοσιεύματα:

Από το αρχείο των εφημερίδων ανασύρω δύο άρθρα του Ζαχαρία Παπαντωνίου, που γράφτηκαν σε διαφορετικές εφημερίδες, διαφορετικές ημερομηνίες και με διαφορετική θεματολογία, που θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε "life-style" και αποτυπώνουν τις τελείως διαφορετικές συνθήκες ζωής και αντιλήψεις για πράγματα που σήμερα θεωρούνται ακόμη και ξεπερασμένα.

Στις 29 Απριλίου 1911, σε εκτενές χρονογράφημα στην εφημερίδα "Εμπρός", ο Παπαντωνίου σχολίαζε τον κινηματογράφο, που μπορεί να ήταν γνωστός από χρόνια στους Αθηναίους, όμως φαίνεται ότι τότε είχε αρχίσει να "κλέβει" τις καρδιές τους.

"Θέλω να προφέρω την λέξιν "κι-νη-μα-το-γρά-φος" αλλά είνε τριών μιλίων. Τι τραβούν οι Έλληνες! Εάν αι λέξεις μας ήσαν κοντότεραι, θα είχαμε καιρό να ζήσωμεν ολίγον. Τώρα πού να προφθάσης; Ως που να προφέρης τον ιπποσιδηρόδρομον και το όνομα του κ. Παπαδημητρακοπούλου εγήρασες. Α, Θεέ μου, δεν έχομεν ιδέαν οικονομίας! Είπαμε "φείδου χρόνου" και τον σπαταλώμεν, ως να πρόκηται να ξαναβρεθή.....

Αλλά προς τι ο πρόλογος; Διά τον κινηματογράφον. Αι Αθήναι επέρασαν ένα ολόκληρον χειμώνα με αυτόν. Υπήρξε το χειμερινόν θέατρον της πρωτευούσης. Ο Πατέ γεμάτος οκτώ ώραις την ημέραν. Επήγα τρεις φοραίς εις τον Πατέ και είπον μίαν φοράν ακόμη δεινήν προφητείαν. Θα έλθη ημέρα όπου ο κινηματογράφος θα καταργήση το θέατρον. Όπως και η μιμική της δαιμονίας Δούγκαν  ημπορεί να καταργήση το μελόδραμα. Βλέπετε αυτήν την ταινίαν εκεί εις την οποίαν τα πρόσωπα περνούν με θαυμασίαν ευκολίαν, εις την ώραν των πάντοτε, χωρίς στενοχωρίαν, χωρίς τραύλισμα, χωρίς λάθη, χωρίς το τρακ της εμφανίσεως; Τι θεάματα, τι πλούτος, τι ελευθερία! Τα σώματα αντί να χάνωνται από το μέγεθος της θεατρικής σκηνής εμφανίζονται εκεί μεγάλα και άφθονα, όπως εις τους πίνακας του Γκρέκο....

.. Αλλ' επειδή όλα εβιομηχανίσθησαν και εμπορεύονται, ο σημερινός κινηματογράφος υφίσταται ακόμη και τα άσχημα της εμπορικής ανάγκης. Αι ταινίαι του, καμωμέναι κυρίως διά τα Σαββατόβραδα, διά το πολύ πλήθος, περιέχουν πολλάς χονδρότητας του αναγνώσματος και του ψεύδους.... Τι χρειάζονται διά να φύγουν αυτά τα ελαττώματα; Μία εκλεκτικότης φιλολογικού κινηματογράφου και όλα εξαφανίζονται διά μιας. Μία μουσική υπόκρουσις επίτηδες καμωμένη διά κάθε ταινίαν, λεπτοτάτη, αληθινή - είνε αρκετόν ένα καλό πιάνο. Τότε ο κινηματογράφος μένει το μέγιστον θέατρον, γλυπτικής, ζωγραφικής, φύσεως, πάθους, που είδε ποτέ ο κόσμος. 

Και ο λόγος; - θα ερωτήσετε.Ο κινηματογράφος δεν ομιλεί. Πού είνε ο λόγος;

Ω! ας μείνη χωρίς να ομιλή! Η σιωπή είνε τόσον μέγα πράγμα ώστε ανάθεμα εις εκείνον που θα σκεφθή ότι ο λόγος ημπορεί να την αναπληρώση. Την θεωρώ ως την μεγαλειτέραν περιουσίαν του κινηματογράφου. Είδα μερικάς σπανίας ταινίας του Πατέ των Αθηνών να ξετυλίγωνται εν μέσω σιωπής η οποία έλεγε τόσα πράγματα, ώστε εάν εις την φωνήν εκείνην των καρδιών του πλήθους - την σιωπήν - ηκούετο μία λέξις θα ήτο αίσχιστον έγκλημα...."

Στις 29 Απριλίου 1923, από την πρώτη σελίδα της εφημερίδας "Ελεύθερος Τύπος", ο Παπαντωνίου αναφερόταν σ' ένα άλλο είδος τέχνης, που διχάζει μέχρι σήμερα, το γυμνό. 

"Τέχνη είνε η εμφάνισις του αοράτου. Υπάρχουν χίλιοι ορισμοί της τέχνης, αυτός όμως δεν θα παύση να είνε αληθινός. Η αόρατος δύναμις που κινεί τον κόσμον - ειπέτε την όπως θέλετε, νουν, έλξιν, δύναμιν, ενέργειαν - όταν εκφρασθή, έχομεν το καλλιτέχνημα....

Αν υποθέσωμεν τώρα ότι ένα κακόν πνεύμα αποφασίζει να βλάψη την αισθητικήν ανάπτυξιν ενός λαού της Ευρώπης, από τι κυρίως θα τον στερήση; Από το ανθρώπινο γυμνό. Εδώ βρίσκεται η σύγχρονος ελληνική τέχνη. Διότι γυμνό δεν βλέπει. Αυτή η Καλλιτεχνική μας Σχολή σπανίως κατορθώνει να βρη μοντέλα... Μολονότι το θήλυ χύνεται τώρα στους δρόμους και αποτολμά όλα τα επαγγέλματα, το επάγγελμα του μοντέλου δεν υπάρχει μεταξύ μας, όπως δεν υπήρχεν ούτε προ πενήντα ετών. Ο γυναικωνίτης εις το σημείον τούτο εννοεί αγρίως να μας εκδικηθή. Η ορμή, με την οποίαν το θήλυ έσπασεν τους φραγμούς, δεν ωφέλησε την τέχνην. Το μισόγυμνον τρέχει στους δρόμους, αλλά το γυμνόν δεν υπάρχει. Το γυμνό είναι ωραίον και δεν συμβαδίζει με το ξετσίπωτον. Η ανατολική ηθική μας μόνον το δεύτερον απέκτησε. Η ευρωπαϊκή όμως ηθική, την οποίαν καταφρονούμεν, έχει το πρώτον. Η Ευρώπη έδωσε το ευγενέστερον γυναικείον επάγγελμα - το μοντέλο. Μέσα εις πεντακόσιες χιλιάδες κοκκότες του Παρισιού, άπειρες ωραίες και φτωχές γυναίκες του6 λαού είχαν τον ηρωισμόν να κερδίζουν το ζην ποζάρουσαι το γυμνό των εις τους καλλιτέχνας, αντί πέντε φράγκων την ημέρα! Τόσον αθλία ήτο η προπολεμική τιμή του μοντέλου! Και όμως γυναίκες έχουν το επάγγελμα τούτου χωρίς να χάνουν την εντιμότητα των..."