Είναι τα παράπλευρα, αλλά και παραγνωρισμένα θύματα κάθε αιματηρής εγκληματικής ενέργειας, ειδικά σε περιπτώσεις μαζικών ή φρικιαστικών δολοφονιών, πάνω στις οποίες έπεσαν τα φώτα της δημοσιότητας. Τα παιδιά των δολοφόνων στιγματίζονται από τις αποτρόπαιες πράξεις των γονιών τους και - το κυριότερο - ζουν την υπόλοιπη ζωή τους με ενοχές, φόβους και ανασφάλειες.
Ο πατέρας της Μελίσα Μουρ εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης, καθώς κρίθηκε ένοχος για τις δολοφονίες οκτώ γυναικών την περίοδο 1990-1995. Ήταν γνωστός με το παρατσούκλι "Ο δολοφόνος με το χαρούμενο πρόσωπο", επειδή στις επιστολές που έγραφε στους αστυνομικούς σχεδίαζε χαρούμενες φατσούλες. Φυσικά, αυτή η λεπτομέρεια δεν θα μπορούσε ν' απαλύνει την ντροπή, ακόμη και το φόβο που ένιωθε η Μελίσα ως έφηβη - ήταν 15 χρονών, όταν εκείνος μπήκε στη φυλακή. "Μήπως είμαι κι εγώ σαν τον δολοφόνο πατέρα μου;", αναρωτιόταν.
"Έπρεπε να τη διανύσω αυτήν τη διαδρομή", δηλώνει σήμερα η 33χρονη Μελίσα στην ιστοσελίδα Nbcnews.com. "Έπρεπε να κάνω έρευνα του γενεαλογικού μου δέντρου, όπου δεν βρήκα άλλο περιστατικό βίας. Έπρεπε να μάθω ότι δεν το κουβαλώ αυτό. Έπρεπε να δω ότι είμαι ξεχωριστή από τον πατέρα μου".
Έχοντας καταφέρει τελικά να δώσει απάντηση στο βασικό ερώτημα που την απασχολούσε επί σειρά ετών, η Μελίσα έφτιαξε οικογένεια και ζει μια "φυσιολογική ζωή" - και "το φυσιολογικό είναι καλό". Την ίδια, όμως, στιγμή υπάρχουν κάποια πράγματα που δε θεραπεύονται, όπως το κενό στην ψυχή. "Μακάρι να μπορούσες να πάψεις ν' αγαπάς. Μακάρι να μπορούσες να πατήσεις ένα κουμπί: δεν χρειάζεται πλέον να σ' αγαπώ".
Η τελευταία φορά που η Μελίσα είδε τον πατέρα της ήταν στη φυλακή σε ηλικία 17 ετών, ενώ η τελευταία κουβέντα που του είχε πει ήταν "Δεν μου αρέσει πια το όνομα μου. Ντρέπομαι τόσο πολύ". Η ίδια άλλαξε το επίθετο της όταν παντρεύτηκε - Μουρ είναι το επίθετο του συζύγου της. Όμως τα προβλήματα δεν σταματούν απλά σ' ένα επίθετο. Ακόμα κι αν οι τρίτοι ξεχάσουν, τα βλέμματα τους πάψουν να είναι επίμονα και διερευνητικά όπως πρώτα, οι λογαριασμοί του παρελθόντος δεν κλείνουν εύκολα.
"Την πρώτη φορά που η κόρη μου, όταν ήταν 6, με ρώτησε "Μαμά, πού είναι ο μπαμπάς σου;", συνειδητοποίησαν ότι αυτό δεν τελείωσε. Συνεχίζεται μέσα στην οικογένεια. Θύμωσα. Υπάρχουν πληγές, που κάποιες φορές δεν μπορείς να τις απαλύνεις".
Η Μελίσα, που στα πλαίσια της αυτοθεραπείας της από τους δαίμονες του παρελθόντος, έχει γράψει την αυτοβιογραφία της με τίτλο "Shattered Silence: The Unold Story of A Serial Killer's Daughter" ("Θρυμματισμένη σιωπή: Η ανείπωτη ιστορία της κόρης ενός σίριαλ κίλερ"), ενώ έχει μιλήσει με πολλά παιδιά ή συγγενείς δολοφόνων, που έζησαν εμπειρίες παρόμοιες με την ίδια.
"Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πόσο παρόμοια είναι η διαδικασία για όλους μας. Πάντα υπάρχει ένα κατάλοιπο. Ο πόνος είναι πόνος... Αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: αν πρέπει να κουβαλάς ένα μυστικό σαν αυτό και αλλάξει τ' όνομα σου και ξέρεις τι ακριβώς έκαναν οι γονείς σου, αυτό το πράγμα σε τρώει μέσα σου. Έχεις κάποιο είδος ενοχής: "Θεέ μου, θα μπορούσα κι εγώ να κάνω κάτι σαν αυτό; Κοίτα όλους αυτούς τους ανθρώπους που υπέφεραν και ήταν οι γονείς μου που το προκάλεσαν αυτό"".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου