Το 1855, ο Τζορτζ Γκράχαμ Βεστ (1830-1904), που τα τελευταία χρόνια της ζωής του θα διακρινόταν ως ρήτορας στην αμερικανική Γερουσία, είχε αναλάβει να εκπροσωπήσει στο δικαστήριο μιας μικρής πόλης του Μιζούρι, απ' όπου καταγόταν κι ο ίδιος, έναν άνθρωπο, ο οποίος είχε υποβάλλει μήνυση κατά ενός συμπολίτη του, επειδή εκείνος είχε σκοτώσει το σκύλο του. Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Βεστ δεν υπέβαλε καμία ερώτηση. Στο τέλος, όταν έπρεπε να παρουσιάσει στους ενόρκους τη θέση του, ο νεαρός δικηγόρος εκφώνησε μια σύντομη ομιλία που συγκίνησε τους ενόρκους και έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πιο θαυμαστούς ύμνους που έχουν ειπωθεί για τους σκύλους και το μοναδικό δέσιμο που έχουν με τ' αφεντικά τους. Φυσικά, ο Βεστ κέρδισε τη συγκεκριμένη υπόθεση.
"Κύριοι ένορκοι! Ο καλύτερος φίλος που ένας άνθρωπος έχει στον κόσμο ενδέχεται να στραφεί εναντίον του και να γίνει εχθρός του. Ο γιος ή η κόρη που έχει αναθρέψει με αγάπη και φροντίδα ενδέχεται ν' αποδειχθούν αχάριστοι. Εκείνοι που είναι πιο κοντινοί και πιο αγαπητοί σ' εμάς, εκείνοι που εμπιστευόμαστε με την ευτυχία και το καλό μας όνομα ενδέχεται να γίνουν προδότες αυτής της πίστης. Τα χρήματα που ένας άνθρωπος έχει, ενδέχεται να τα χάσει. Πετάνε μακριά απ' αυτόν, ίσως όταν τα χρειάζεται περισσότερο. Η καλή φήμη ενός ανθρώπου ενδέχεται να θυσιαστεί σε μια στιγμή κακώς ζυγισμένης πράξης. Οι άνθρωποι που είναι έτοιμοι να πέσουν στα γόνατα για να μας τιμήσουν όταν είμαστε πετυχημένοι, ενδέχεται να είναι οι πρώτοι που θα ρίξουν την πέτρα του αναθέματος, όταν η αποτυχία θρονιάσει πάνω από τα κεφάλια μας.
Ο μόνος απολύτως μη εγωιστής φίλος που ένας άνθρωπος μπορεί να έχει σ' αυτόν τον εγωιστικό κόσμο, ο μόνος που ποτέ δεν θα τον εγκαταλείψει, ο μόνος που ποτέ δεν αποδεικνύεται αχάριστος ή προδότης είναι ο σκύλος του. Ο σκύλος ενός ανθρώπου στέκεται πλάι του στην ευημερία και στη φτώχεια, στην υγεία και στην αρρώστια. Θα κοιμηθεί στο κρύο έδαφος, όπου οι δυνατοί άνεμοι φυσούν και το χιόνι πέφτει έντονο, αρκεί να μπορεί να βρίσκεται κοντά στο πλευρό του αφεντικού του. Θα φιλήσει το χέρι, που δεν έχει τροφή να προσφέρει. Θα γλείψει τις πληγές και τα τραύματα που προκαλούνται από τη σκληρότητα του κόσμου. Φρουρεί τον ύπνο του πάμφτωχου αφέντη του, σαν να ήταν πρίγκιπας. Όταν όλοι οι άλλοι φίλοι εγκαταλείπουν, εκείνος παραμένει. Όταν τα πλούτη κάνουν φτερά και η φήμη γίνεται κομμάτια, αυτός είναι σταθερός στην αγάπη του, όπως ο ήλιος στο ταξίδι του στους ουρανούς.
Αν η τύχη οδηγήσει τον αφέντη στο περιθώριο, έναν παρία του κόσμου, χωρίς φίλους και άστεγο, ο πιστός σκύλος δεν ζητάει κανένα υψηλότερο προνόμιο από το να τον συνοδεύσει, να τον φυλάει ενάντια σε κάθε κίνδυνο, να πολεμήσει ενάντια στους εχθρούς του. Και όταν έρθει η τελευταία σκηνή και ο θάνατος πάρει τον αφέντη του στην αγκαλιά του και το σώμα του θαφτεί στο κρύο χώμα, ακόμη κι αν όλοι οι άλλοι φίλοι συνεχίσουν την ζωή τους, εκεί δίπλα από τον τάφο θα βρεθεί ο ευγενικός σκύλος, με το κεφάλι ανάμεσα στις πατούσες του, τα μάτια του θλιμμένα, αλλά ανοιχτά σε διαρκή ετοιμότητα, πιστός και αληθινός ακόμη και στο θάνατο".
Διαβάστε κι αυτό:
Το πιο χαριτωμένο ποίημα που γράφτηκε για τον σκύλο
Το πιο χαριτωμένο ποίημα που γράφτηκε για τον σκύλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου