Ομολογώ ότι δεν ανήκω σ' εκείνη την κατηγορία αναγνωστών που φροντίζουν να υπογραμμίζουν ή να σημειώνουν σ' ένα τετράδιο φράσεις ή βαθιά νοήματα από κάποιο βιβλίο διάβασαν και γοητεύτηκαν. Προτιμώ να δίνω σημασία στην ουσία της σκέψης του εκάστοτε συγγραφέα, όταν διαβάζω ένα μυθιστόρημα με πολυεπίπεδα νοήματα, και στη συνέχεια να τη φιλτράρω στο δικό μου μυαλό. Επίσης, δεν είμαι από τους φανατικούς αναγνώστες του πιο διαβασμένου ίσως συγγραφέα των τελευταίων 15 ετών, του Πάουλο Κοέλιο. Διάβασα πριν κάποια χρόνια τον Αλχημιστή, κυρίως από περιέργεια, ενώ αυτές τις μέρες έπεσε στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο του συγγραφές με τίτλο "Το Ημερολόγιο ενός Μάγου", το οποίο κυκλοφορεί σε μετάφραση Ντίνας Σιδέρη από τις εκδόσεις Νέα Σύνορα - Λιβάνη.
Το βιβλίο αυτό είναι αυτοβιογραφικό και ο Κοέλιο εξιστορεί την εμπειρία του από την εποχή που έκανε ένα βαθύατα πνευματικό ταξίδι στο δρόμο του αγίου Ιακώβου στη βόρειο Ισπανία υπό την καθοδήγηση του Πέτρους, ενός Ιταλού "οδηγού" που του δίδαξε τον δύσκολο δρόμο για τον Καλό Αγώνα. Ανεξάρτητα από τη γνώμη που θα σχηματίσει κανείς διαβάζοντας το βιβλίο, αυτό είναι προσωπική υπόθεση του καθενός, υπάρχουν κάποια πολύ ενδιαφέροντα σημεία, όπως η θεωρία περί ονείρων που διατυπώνει ο Πέτρους στον Κοέλιο.
Πιστεύω στην ανάγκη του ανθρώπου να κάνει όνειρα, να βάζει υψηλούς στόχους στη ζωή του και να προσπαθήσει να τους εκπληρώσει - ανεξάρτητα από τα αν θα τους πετύχει ή όχι, δεν είναι αυτό το αποκλειστικό ζητούμενο. Κάποια στιγμή, πέρασα από την περιοδο των ονείρων σε μια ανώμαλη προσγείωση στην πεζή πραγματικότητα με αφορμή μια σειρά από δυσάρεστα, αναπάντεχα γεγονότα και ομολογώ ότι επρόκειτο για την λιγότερο παραγωγική περίοδο της ζωής μου. Χωρίς να πέσω στην παγίδα του να κολλήσω στο παρελθόν, έχασα την επιθυμία - από φόβο κυρίως - να φαντάζομαι το μέλλον, να θέτω στόχους. Έτσι, κοιτούσα μόνο το παρόν. Όμως ξέχασα ότι και το παρόν κάπου πρέπει να οδηγεί κι αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε στα χέρια τρίτων ή της μοίρας μένοντας απλοί θεατές της ζωής μας.
Διαβάζοντας, λοιπόν, το "Ημερολόγιο ενός Μάγου" του Πάουλο Κοέλιο βρήκα σε κάποιο σημείο μια πολύ ωραία ανάλυση της αξίας που έχουν τα όνειρα στην ζωή του ανθρώπου. Έτσι, παρόλο που δεν συνηθίζω να κρατώ σημειώσεις, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ αυτό το κομμάτι με όποιον ενδεχομένως ενδιαφέρεται σχετικά. Σύμφωνα με το συγγραφέα, τα λόγια ανήκουν στον Πέτρους, τον πνευματικό του καθοδηγητή σ' αυτό το υπαρξιακό του ταξίδι. Διαβάστε το απόσπασμα:
"Ο άνθρωπος δεν θα πάψει ποτέ να ονειρεύεται. Το όνειρο είναι η τροφή της ψυχής, όπως τα φαγώσιμα είναι η τροφη του σώματος. Πολύ συχνά, στη ζωή μας βλέπουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας να σβήνουν, να μην εκπληρώνονται, αλλά πρέπει να εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε, διαφορετικά η ψυχή μας πεθαίνει κι η Αγάπη δεν μπορεί να εισχωρήσει....
Ο Καλός Αγώνας είναι αυτός που γίνεται επειδή τον ζητάει η καρδιά μας. Τις ηρωικές περιόδους, την εποχή των περιπλανώμων ιπποτών, ήταν εύκολο, υπήρχαν εδάφη να κατακτήσεις κι ένα σωρό πράγματα που μπορούσες να κάνεις. Στις μέρες μας ο κόσμος άλλαξε πολύ κι ο Καλός Αγώνας μεταφέρθηκε από το πεδίο της μάχης στον εσωτερικό μας κόσμο.
Ο Καλός Αγώνας είναι αυτός που κάνουμε στο όνομα των ονείρων μας. Όταν ξεσπούν μέσα μας με όλη τους την ορμή - στη νιότη μας - είμαστε όλο θάρρος και τόλμη, αλλά δεν έχουμε μάθει ακόμα ν' αγωνιζόμαστε. Όταν μαθαίνουμε, ύστερα από πολλές προσπάθειες, δεν έχουμε πια το ίδιο κουράγιο ν' αγωνιστούμε. Τότε στρεφόμαστε εναντίον του εαυτού μας, γινόμαστε ο χιερότερος εχθρός του. Λέμε πως τα όνειρα μας είναι παιδαριώδη, ότι είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν ή ότι τα κάναμε όταν ακόμα αγνοούσαμε την πραγματικότητα της ζωής. Σκοτώνουμε τα όνειρα μας επειδή φοβόμαστε να διεξάγουμε τον Καλό Αγώνα.....
Σκοτώνουμε λοιπόν τα όνειρα μας και το πρώτο σύμπτωμα αυτού του γεγονότος είναι η έλλειψη χρόνου.... Οι πιο πολυάσχολοι άνθρωποι που γνώρισα στην ζωή μου είχαν πάντα χρόνο για όλα. Αυτοί που δεν έκαναν τίποτα ήταν πάντα κουρασμένοι, δεν αντιλαμβάνονταν πόσο λίγο απέδιδαν και παραπονιούνταν διαρκώς πως η μέρα ήταν πολύ σύντομη. Στην πραγματικότητα, φοβούνταν να κάνουν τον Καλό Αγώνα.
Το δεύτερο σύμπτωμα του θανάτου των ονείρων μας είναι οι βεβαιότητες μας. Επειδή δεν θέλουμε να δούμε την ζωή σαν μια μεγάλη περιπέτεια που αξίζει να ζήσουμε, αρχίζουμε να πιστεύουμε πως είμαστε σοφοί, δίκαιοι και σωστοί μέσα στο λίγο που περιμένουμε από την ύπαρξη μας. Κοιτάζουμε πέρα από τα τείχη της καθημερινότητας μας κι ανακαλύπτουμε το θόρυβο της λόγχης που σπάει, τη μυρωδιά του ιδρώτα και της σκόνης, τις μεγάλες καταστροφές και τα διψασμένα για κατάκτηση βλέμματα των πολεμιστών. Αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε ποτέ τη χαρά, την απέραντη χαρά που πλημμυρίζει την καρδιά αυτού που αγωνίζεται γιατί γι' αυτόν ούτε η νίκη ούτε η άτακτη φυγή έχουν σημασία. Μετράει μόνο να διεξάγεις τον Καλό Αγώνα.
Τέλος, το τρίτο σύμπτωμα του θανάτου των ονείρων μας είναι η γαλήνη. Η ζωή μας γίνεται ένα κυριακάτικο απόγευμα, δεν μας ζητάει πολλά πράγματα και δεν απαιτεί περισσότερα απ' όσα θέλουμε να της δώσουμε. Πιστεύουμε τότε πως είμαστε ώριμοι, πως αφήνουμε κατά μέρος τις παιδικές μας φαντασιώσεις και πως επιτυγχάνουμε την προσωπική κι επαγγελματική μας ολοκλήρωση. Μας εκπλήσσει όταν ακούμε κάποιον της ηλικίας μας να λέει πως αγαπάει ακόμα αυτό ή εκείνο στην ζωή. Αλλά, στην πραγματικότητα, στα κατάβαθα του είναι μας, ξέρουμε τι έχει συμβεί: εμείς πάψαμε να αγωνιζόμαστε για τα όνειρα μας, πάψαμε να διεξάγουμε τον Καλό Αγώνα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου