Στις 14 Σεπτεμβρίου 1981, δεκατέσσερα χρόνια μετά το κλείσιμο της εφημερίδας και ένα μήνα περίπου μήνα πριν από τις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου που έφεραν το ΠΑΣΟΚ για πρώτη φορά στην εξουσία με το σύνθημα της "Αλλαγής", επανεκδόθηκε το ΕΘΝΟΣ. Στην όγδοη σελίδα του πρώτου εκείνου φύλλου, δημοσιεύτηκε μια εξαιρετικά εύστοχη ανάλυση του δημοσιογράφου Χρήστου Θεοχαράτου, ο οποίος προειδοποιούσε τις "δυνάμεις της Αλλαγής" ότι ναι μεν η Δεξιά ως πολιτική παράταξη θα έμπαινε "στο χρονοντούλαπο της ιστορίας", αυτό όμως δεν σήμαινε ότι αυτόματα θα εξαλειφόταν και η δεξιά νοοτροπία που είχε εμπεδωθεί σε μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού.
(Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί πιστή μεταφορά του άρθρου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ στις 14 Σεπτεμβρίου 1981, σελ. 8, με τον τίτλο "Με τους Δεξιούς τι θα γίνει;")
"ΤΟΧΕΙ το Ρωμαϊικο - φαίνεται - κι ό,τι θέλουν ας φωνάζουν οι "συνετοί": Πανηγυρίζουμε πριν από τη γιορτή, γιορτάζουμε πριν από τη νίκη, νικάμε πριν από τη μάχη.
Πώς να μη συμμετάσχει και ο υποσημειούμενος στους πανηγυρισμούς και στα προεόρτια για την επικείμενη "νίκη της Δημοκρατίας"; Πώς να μη φωνάζει με όλους τους άλλους, "η Δεξιά θα ηττηθεί";
Βεβαίως "θα ηττηθεί η Δεξιά" και η ήττα της αυτή δεν αποτελεί μόνο ευρύ σύνθημα, αλλά και ευρεία πεποίθηση του αντιπολιτευόμενου Τύπου και του κόσμου. Βεβαίως "η Δεξιά θα περάσει στα χρονοντούλαπα της ιστορίας" και ο παροπλισμός της αυτός δεν αποτελεί μόνο ευσεβή πόθο του αντιπολιτευόμενου Τύπου και κόσμου, αλλά και στατιστική ερμηνεία των πρόσφατων κοινωνικών διεργασιών και της λαϊκής μεταστροφής. Βεβαίως "η Δεξιά θα συντριβεί" και η συντριβή της αυτή δεν αποτελεί μόνο προσφιλή εικασία του αντιπολιτευόμενου Τύπου και κόσμου, αλλά και καταλυτικό μήνυμα που φτάνει απ' όλα τα διαμερίσματα της χώρας...
Βεβαίως "θα ηττηθεί η Δεξιά". Με τους Δεξιούς - όμως, τους αμέτρητους Δεξιούς - τι θα γίνει;
Ας σημειωθεί από τώρα, σταράτα και ειλικρινά, χωρίς πολλά "ναι μεν" και χωρίς πολλά "ίσως" - χωρίς αναιτιολόγητα "διότι" και χωρίς παραπλανητικά "επειδή" - ότι στη χώρα αυτή των θαυμάτων, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των μαζικών φορέων και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων μισεί τη Δεξιά, - σε όλους τους μαζικούς φορείς, σε όλα τα κόμματα και σε όλες τις πολιτικές οργανώσεις υπάρχουν Δεξιοί - αμέτρητοι Δεξιοί - ανεξάρτητα από το τι ισχυρίζονται, ότι τάχα είναι οι ίδιοι και ανεξάρτητα από την προμετωπίδα ή την ταμπέλα, κάτω από την οποία κρύβουν το πραγματικό φρόνημα τους.
Χρειάζεται άραγε να υπογραμμιστεί με ιδιαίτερη έμφαση και με πολλά και αδρά παραδείγματα, ότι ο πολίτης που αποκαλεί συμπολίτη του φασίστα επειδή διαφωνεί πολιτικά μαζί του, είναι εξίσου Δεξιός με εκείνον που αποκαλεί αναρχοκομμουνιστή καθέναν που έχει διάφορη ιδεολογία από τη δική του;
Ότι ο "προοδευτικός" που αρνείται αν δώσει ένα μέτρο άγονης γης για ένα δημοτικό έργο επειδή έχει κομματικές διαφορές με το δήμαρχο, είναι εξίσου Δεξιός με τον "συντηρητικό" που βομβαρδίζει με ενστάσεις το δήμαρχο, προκειμένου να του δέσει τα χέρια;
Ότι ο τμηματάρχης που καταχωνιάζει (ή κωλυσιεργεί) ένα φάκελο επειδή ζηλεύει ή μισεί το Διευθυντή του ή τον υπουργό - παρά την οποιαδήποτε κομματική κονκάρδα του - είναι εξίσου Δεξιός με τον ανόητο τραμπούκο που τρομοκρατεί αδύναμους δημοκρατικούς πολίτες σε κάποια μακρινή συνοικία;
Ότι ο Κοινοτάρχης που συνήθισε να κλέβει στα κοινοτικά έργα είναι εξίσου Δεξιός με το κομματικό στέλεχος που συνήθισε να σφετερίζεται μέρος των κομματικών χρημάτων - έστω κι αν προέρχονται από τον οβολό του Λαού;
Ότι ο "δημοκρατικός" δικηγόρος που κρύβει με περισσή επιμέλεια από την Εφορία τα εισοδήματα του, είναι εξίσου Δεξιός με τον "σκληρό" επιχειρηματία που αξιώνει κρατική συμπαράσταση (και συνενοχή) στη φοροδιαφυγή του;
Ότι ο ευαγγελιζόμενος την αλλαγή πολίτης που γυρίζει από γραφείο σε γραφείο για διορισμό της (συνήθως... ανερμάτιστης) κόρης του, είναι εξίσου Δεξιός με τον κομματάρχη που ανταλλάσσει ένα διορισμό με πέντε ψήφους;
Ότι ο "κριτικός" που επιτίθεται με μανία εναντίον της "ξεπεσμένης Δυτικής τέχνης" είναι εξίσου Δεξιός με τον "κριτικό" που καταφέρεται εναντίον του "στρατευμένου σοσιαλιστικού ρεαλισμού της Ανατολικής Ευρώπης";
Ότι ο συνδικαλιστής που ζει (και πλουτίζει) από το συνδικαλισμό, είναι εξίσου Δεξιός με τον εμπνευστή και συντάκτη του νόμου 330 ή με το συνειδητό απεργοσπάστη;
Ότι ο "δημοκρατικός" διευθυντής εφημερίδας που λογοκρίνει τους υφισταμένους του δημοσιογράφους, είναι εξίσου Δεξιός με τους θλιβερούς εθελοντές της λογοκρισίας (της αλήστου μνήμης, εφταετίας);
Ότι ο πολίτης που επιχειρεί ανεπίτρεπτες και επικίνδυνες γενικεύσεις εναντίον ολόκληρου του συντηρητικού κόσμου είναι εξίσου Δεξιός με εκείνον που επιχειρεί ανεπίτρεπτες και αξιοκατάκριτες γενικεύσεις εναντίον ολόκληρου του προοδευτικού κόσμου;...
Ας υπογραμμιστεί, λοιπόν, και ας τονιστεί ιδιαίτερα: "Η Δεξιά θα ηττηθεί", πλην όμως αμέτρητα όργανα της - περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά, περισσότερο ή λιγότερο φανατικά, περισσότερο ή λιγότερο αντιδημοκρατικά, περισσότερο ή λιγότερο αντικοινωνικά - θα παραμείνουν παντού ανενόχλητα, απείραχτα, αλώβητα, ανεξέλεγκτα (όπως, άλλωστε, είναι και τώρα) και θα εμποδίζουν, θα παγιδεύουν ή θα ναρκοθετούν τις δημοκρατικές εξελίξεις και κάθε προοδευτική διαδικασία.
Διότι, φυσικά, η 18η Οκτωβρίου θα είναι μια άψογη και άκρως κοινοβουλευτική ημερομηνία και ουδείς δύναται - ή επιθυμεί - να την μεταβάλλει σε "18 Μπρυμαίρ" εναντίον ουδενός. Απλούστατα, η 18η Οκτωβρίου το μόνο που μπορεί να κατορθώσει είναι ν' αφαιρέσει από τη Δεξιά την Κυβέρνηση.
Για να της αφαιρέσει και την εξουσία, θα έπρεπε να μπορούσε να... καταργήσει τους Δεξιούς, οι οποίοι - δυστυχώς - δε βρίσκονται σε ενιαία παράταξη και άρα, πρακτικά παραμένουν αήττητοι...
Έτσι, "η μεν Δεξιά θα ηττηθεί", οι δε Δεξιοί θα συνεχίζουν το έργο της μέσα κι έξω από τη Διοίκηση και το Κράτος, μέσα κι έξω από τα πολιτικά κόμματα και τις πολιτικές οργανώσεις, μέσα κι έξω από τα Συνδικάτα και την Αυτοδιοίκηση - μέσα κι έξω, κοντολογίς, από τα δυναμικά ερείσματα της πολιτείας και της δημοκρατίας.
Θα ήταν τάχα, υπερβολή να υποστηριχτεί ότι η δημοκρατία που περιορίζεται στα υποργικά (και υφυπουργικά) γραφεία - όσο τίμια και όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι - είναι λειψή δημοκρατία; Ή αντίστροφα: θα ήταν υπερβολή να υποστηριχθεί ότι για να είναι σωστή (και λυσιτελής) η δημοκρατία που εκπηγάζει από τα υπουργικά γραφεία, θα πρέπει συγχρόνως να εισβάλλει: στα Συνδικάτα, στην Αυτοδιοίκηση, στα Επιμελητήρια, στις Βιομηχανίες, στη Διοίκηση, στις Τράπεζες, στις δημόσιες επιχειρήσεις, στις οργανώσεις, στα κόμματα - ακόμη και, στις Δυνάμεις της Αλλαγής;
Και πώς είναι δυνατό να εγκατασταθεί η δημοκρατία σε όλα τα δημόσια καταστήματα και σε όλους τους μαζικούς φορείς, όταν οι υπάλληλοι του Δημοσίου και όταν τα στελέχη των μαζικών φορέων δεν αισθάνονται υπηρέτες του Λαού, αλλά υπηρέτες κάποιου συγκεκριμένου κόμματος ή - ακόμη χειρότερα - υπηρέτες των προσωπικών τους συμφερόντων;
Ας μη σπεύσουν - στο σημείο αυτό - να υπερασπιστούν τη Διοίκηση του Κράτους, τη Διοίκηση όλου του δημόσιου τομέα και τη στελέχωση των μαζικών φορέων, οι γνωστοί και πάντα αυτοδιόριστοι συνήγοροι παντός αντιδραστικού. Θα είναι άχαρο το έργο τους. Διότι γνωρίζουν και οι ίδιοι, όπως και όλοι οι Έλληνες - και μάλιστα πολύ καλά - ότι η δεξιά νοοτροπία διαποτίζει βαθύτατα τη δημόσια ζωή μας. Και, δυστυχώς, η νοοτροπία αυτή δεν κατέρχεται στις 18 Οκτωβρίου με δικό της ψηφοδέλτιο για να ηττηθεί.
Το σημαντικό αυτό πρόβλημα απασχολεί, άραγε - και πόσο - τις Δυνάμεις της Αλλαγής";
Είναι παράδοξο πώς σήμερα εμφανίζονται διάφοροι τιμητές που κάνουν λόγο για το "σύστημα ΠΑΣΟΚ" και την "κακή δεκαετία του '80", που υποτίθεται ότι εξέθρεψε μια κατάσταση ανομίας και χαμηλών ηθικών φραγμών στην ελληνική κοινωνία, όταν το 1981, πριν έρθει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, η Δεξιά κατηγορείτο ακριβώς για τα ίδια πράγματα, για τα οποία κατηγορείται σήμερα το περίφημο "σύστημα ΠΑΣΟΚ". Στην πραγματικότητα, το ΠΑΣΟΚ - πέρα από τις όποιες πραγματικά καινοτόμες πρωτοβουλίες του - ελάχιστα άλλαξε σε επίπεδο νοοτροπίας της κοινωνίας και αυτό ήταν το μεγάλο λάθος του.
Οι ομοιότητες ανάμεσα στο τότε και το σήμερα είναι τόσο καταπληκτικές, που μοιάζει σχεδόν ανατριχιαστικό να διαβάζει κανείς το συγκεκριμένο άρθρο-προειδοποίηση που γράφτηκε πριν από 31 και κάτι χρόνια - εκτός κι αν κάποιος είναι αρκετά αφελής, ώστε να πιστεύει ότι τότε ο δημοσιογράφος δεν μετέφερε στο άρθρο του την πραγματική εικόνα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά τα έβγαλε όλα από το μυαλό του. Ποια είναι, λοιπόν, τα όρια "Δεξιάς" και "Αριστεράς" στην πράξη, πέρα από τις διαφορετικές θεωρητικές αναφορές; Γιατί, σημασία δεν έχει μόνο τι πιστεύουμε στα λόγια καθισμένοι στην πολυθρόνα του σαλονιού μας, αλλά και τι εφαρμόζουμε στην πράξη, στην καθημερινότητα μας...
___________________________
ΣΧΟΛΙΟ:
Είναι παράδοξο πώς σήμερα εμφανίζονται διάφοροι τιμητές που κάνουν λόγο για το "σύστημα ΠΑΣΟΚ" και την "κακή δεκαετία του '80", που υποτίθεται ότι εξέθρεψε μια κατάσταση ανομίας και χαμηλών ηθικών φραγμών στην ελληνική κοινωνία, όταν το 1981, πριν έρθει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, η Δεξιά κατηγορείτο ακριβώς για τα ίδια πράγματα, για τα οποία κατηγορείται σήμερα το περίφημο "σύστημα ΠΑΣΟΚ". Στην πραγματικότητα, το ΠΑΣΟΚ - πέρα από τις όποιες πραγματικά καινοτόμες πρωτοβουλίες του - ελάχιστα άλλαξε σε επίπεδο νοοτροπίας της κοινωνίας και αυτό ήταν το μεγάλο λάθος του.
Οι ομοιότητες ανάμεσα στο τότε και το σήμερα είναι τόσο καταπληκτικές, που μοιάζει σχεδόν ανατριχιαστικό να διαβάζει κανείς το συγκεκριμένο άρθρο-προειδοποίηση που γράφτηκε πριν από 31 και κάτι χρόνια - εκτός κι αν κάποιος είναι αρκετά αφελής, ώστε να πιστεύει ότι τότε ο δημοσιογράφος δεν μετέφερε στο άρθρο του την πραγματική εικόνα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά τα έβγαλε όλα από το μυαλό του. Ποια είναι, λοιπόν, τα όρια "Δεξιάς" και "Αριστεράς" στην πράξη, πέρα από τις διαφορετικές θεωρητικές αναφορές; Γιατί, σημασία δεν έχει μόνο τι πιστεύουμε στα λόγια καθισμένοι στην πολυθρόνα του σαλονιού μας, αλλά και τι εφαρμόζουμε στην πράξη, στην καθημερινότητα μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου