Το Φεβρουάριο του 2012 είχε γνωστός σ' ολόκληρο τον κόσμο ως ο Σουηδός που επιβίωσε για 60 ημέρες μέσα στο αυτοκίνητο του τρώγοντας μόνο χιόνι. Ένα χρόνο μετά, ο 45χρονος άνδρας, που ακούει στο όνομα Πίτερ, παραχώρησε συνέντευξη στη εφημερίδα Aftonbladet, που σύμφωνα με τον ίδιο ήταν η πρώτη και η τελευταία. Εκεί εξηγεί τι ήταν εκείνο που τον ώθησε εξ αρχής να τα παρατήσει όλα και ομολογεί ότι δεν ήθελε να σωθεί.
Η περιπέτεια του Πίτερ ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2011, όταν αποφάσισε να κάνει μια νέα αρχή στην ζωή του μετακομίζοντας στην πόλη Ουμέα στη βόρειο Σουηδία. Όμως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα είχε υπολογίσει και ο Πίτερ δεν μπορούσε να βρει ούτε δουλειά ούτε στέγη για να μείνει. Έτσι, αποφάσισε να μετατρέψει το αυτοκίνητο του στη χειμερινή του κατοικία. "Ήθελα να γίνω σαν αρκούδα και να πέσω σε χειμερία νάρκη", δηλώνει χαρακτηριστικά στη σουηδικά εφημερίδα.
Στις 18 Δεκεμβρίου 2011 έθεσε το σχέδιο του σε εφαρμογή οδηγώντας το αυτοκίνητο του σε ερημική τοποθεσία στην άλλη άκρη του γειτονικού δάσους, αφού προηγουμένως είχε προμηθευτεί τσιγάρα, λικέρ, καφέ και κάποια βασικά αγαθά. Πάνω απ' όλα, όμως, το μεγαλύτερο αγαθό για τον ίδιο, ήταν ότι είχε πλέον την ησυχία του. "Ήθελα να βρω ειρήνη", παραδέχεται και περιγράφει πώς "ο μόνος ήχος ήταν ο άνεμος που σφύριζε ανάμεσα στα δέντρα".
Τις πρώτες μέρες επισκεπτόταν σποραδικά την πόλη για να προμηθεύεται κάποια απαραίτητα. Άλλωστε, ο στόχος ήταν απλά να ζει μακριά απ' τον κόσμο. Ωστόσο, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα άρχισε σφοδρή χιονόπτωση, με αποτέλεσμα να μείνει αποκλεισμένος στην περιοχή. Έκανε κάποιες προσπάθειες να μετακινήσει το αυτοκίνητο, όμως αυτό ήταν για λίγα μόνο μέτρα. Έτσι, συνειδητοποίησε ότι είχε κολλήσει εκεί για τα καλά, όμως αυτό ήταν κάτι που μάλλον δεν τον πολυένοιαζε, καθώς ένιωθε ευτυχισμένος.
"Ήταν σαν να βρίσκομαι στο δικό μου σπιτάκι στο δάσος", θυμάται στη συνέντευξη του στην Aftonbladet, ενώ καταπλήσσει όταν αποκαλύπτει ότι όχι απλά δεν το κατέβαλε ο αποκλεισμός του, αλλά αποφάσισε "να τα γαμήσω όλα και να γιορτάσω την Πρωτοχρονιά". Μια βδομάδα μετά, στις 8 Ιανουαρίου, ο Πίτερ κάπνισε το τελευταίο του τσιγάρο - και τότε ξεκίνησαν δυσκολίες. Τότε ήταν που άρχισε να χάνει την αίσθηση του χρόνου. "Μπορούσα να ξεπεράσω την πείνα. Το πρόβλημα ήταν ο καφές και η έντονη επιθυμία για τσιγάρα", σημειώνει.
Κάποια στιγμή προσπάθησε να βγει μόνος του στα χιόνια και να περπατήσει μέχρι το κοντινότερο βενζινάδικο, που απείχε τρία χιλιόμετρα. Όμως γρήγορα τα παράτησε και γύρισε πίσω, αφού, στα λίγα βήματα που έκανε, έπεσε τρεις φορές. Αποδέχτηκε τη μοίρα του και ήταν έτοιμος για τα πάντα - με μία κρίσιμη διαφορά: "Ήμουν τόσο ευτυχισμένος εκεί. Δεν ήθελα να σωθώ", αποκαλύπτει και εκπλήσσει με την ειλικρίνεια του για ακόμη μια φορά.
Έτσι, πέρασαν οι μέρες και ο Πίτερ άντεξε σε πολικές θερμοκρασίες που άγγιζαν τους -30 βαθμούς Κελσίου, χάρη στο παχύ στρώμα χιονιού που είχε σκεπάσει το αυτοκίνητο μετατρέποντας το σε ιγγλού, αλλά και στο υπνόσακο που είχε μαζί του. Εξάλλου, μάζευε χιόνι σπάζοντας το τζάμι από το παράθυρο του οχήματος, το έλιωνε και στη συνέχεια το έπινε, ενώ ονειρευόταν να γινόταν κανένα θαύμα και να έπεφταν από τον ουρανό τσιγάρα και καφές, τα μόνα πράγματα που του είχαν πραγματικά λείψει.
Πίτερ περιγράφει την ημέρα που τον εντόπισαν. Κάποια στιγμή άκουσε τον ήχο ενός snowmobile. Ο ήχος χάθηκε και επανήλθε λίγη ώρα αργότερα, ενώ αυτή τη φορά ακούστηκε και η φωνή ενός άνδρα. "Είναι η αστυνομία", του είπε και ακολούθησε ο εξής σουρεαλιστικός διάλογος:
"- Έχετε τσιγάρα;
- Όχι.
- Έχετε καφέ;
- Όχι.
- Τότε κλείσε την πόρτα. Κάνει κρύο"!
Όταν ο αστυνομικός του είπε την ημερομηνία - 17 Φεβρουαρίου 2012 - ο Πίτερ δεν μπορούσε να το πιστέψει, καθώς είχε χάσει τελείως κάθε αίσθηση του χρόνου. "Δεν υπήρχε περίπτωση ότι θα μπορούσα να επιζήσω τόσο πολύ. Δεν καταλάβαινα γιατί δεν είχα πεθάνει", αναρωτιέται. Αν οι αστυνομικοί δεν τον εντόπιζαν σύντομα ίσως και να είχε πεθάνει, καθώς ήδη τότε ζύγιζε μόλις 45 κιλά, ενώ πριν αποκλειστεί από τα χιόνια ήταν 70 κιλά. Ένα χρόνο μετά δεν έχει φτάσει ακόμη σ' εκείνο το βάρος, ωστόσο έχει πάρει 15 κιλά.
Από το νοσοκομείο βγήκε τον Ιούνιο του 2012, ενώ τώρα εργάζεται με μερική απασχόληση στο δήμο. Εύχεται, όμως, να βρει μια καλύτερη δουλειά, ώστε να μπορεί να βάλει κάποια χρήματα στην άκρη, για ν' αγοράσει ένα σπιτάκι μέσα στο δάσος. Παρόλο που βρέθηκε μια ανάσα από το θάνατο, ο ίδιος δηλώνει ότι δεν μετανιώνει για την εμπειρία εκείνη. Αντίθετα, ισχυρίζεται ότι θα ήθελε να επιστρέψει. "Ήταν υπέροχα", λέει.
Για να θυμηθείς την ιστορία του 45χρονου Πίτερ κλίκαρε στους παρακάτω συνδέσμους (το μπλογκ αυτό ήταν το πρώτο που ανέφερε τη σχετική είδηση δυο μέρες πριν τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης, επειδή οι πηγές του δεν είναι τα επίσημα ειδησεογραφικά πρακτορεία, αλλά οι ενημερωτικές σελίδες):
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου