Σαν σήμερα: 24 Ιουλίου

Σήμερα είναι Τετάρτη, 24 Ιουλίου 2013.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - γενέθλια:

Ένας από τους διασημότερους Γάλλους συγγραφείς, βιβλία του οποίου ("Οι τρεις Σωματοφύλακες", "Ο Κόμης του Μόντε Κρίστο", "Μαύρη Τουλίπα" κλπ.) διαβάσαμε οι περισσότεροι κάποια στιγμή στην ζωή μας, ο Αλέξανδρος Δουμάς (ο μεγαλύτερος) γεννήθηκε σαν σήμερα το 1802 -πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 1870.

Σαν σήμερα, όμως, γεννήθηκε και ο Δανός συγγραφέας Χένρικ Ποντοπιντάν (1857-1943), που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 1917 "για τις αυθεντικές περιγραφές της σημερινής ζωής στη Δανία". Ο υπόλοιπος πλανήτης τον αγνοούσε και εξακολουθεί να τον αγνοεί, όμως οι υπεύθυνοι της σουηδικής Ακαδημίας, που αποφασίζουν για τα βραβεία, τον γνώριζαν. Και μετά λέμε ότι το μέσον ζει και βασιλεύει μόνο στην Ελλάδα..

Σαράντα τεσσάρων ετών είναι από σήμερα η τραγουδίστρια Τζένιφερ Λόπεζ, ενώ τα 43 κλείνει η Ελληνίδα.... συνάδελφός της, Έλλη Κοκκίνου. 

Η ηθοποιός Άννα Πάκουιν, γνωστή από ταινίας αλλά κυρίως από τη σειρά "True Blood" (που ο ΑΝΤ1 επιμένει να προβάλλει μόνο τις τρεις πρώτες σαιζόν!), έχει επίσης γενέθλια και σβήνει 31 κεράκια. Γενέθλια έχουν και δύο Ελληνοαμερικανοί ηθοποιοί, τους οποίους γνωρίζουμε λόγω των.. συγγενών τους. Πρόκειται για τον Τζον Άνιστον, πατέρα της Τζένιφερ, ο οποίος γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου 1933 και για τον Κρις Σάραντον (71 ετών), που ήταν ο πρώτος σύζυγος της ηθοποιού Σούζαν Σάραντον. 

Τέλος, 24 Ιουλίου 1936 έδειχνε το ημερολόγιο όταν γεννήθηκε ο ηθοποιός Ανδρέας Μπάρκουλης.

ΕΘΝΙΚΕΣ κ ΑΛΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ:

Τα γενέθλια του Σιμόν Μπολίβάρ γιορτάζεται ως εθνική επέτειος στη Βενεζουέλα. Άλλωστε, ο "Libertador" γεννήθηκε στο Καράκας, αν και η καταγωγή του ήταν από το ισπανικό χωριό Μπολίμπαρ. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να αντιταχθεί στους Ισπανούς κονκισταδόρες και να αγωνιστεί για την ανεξαρτησία των κρατών της Λατινικής Αμερικής.

Στην αμερικανική πολιτεία της Γιούτα γιορτάζεται η Ημέρα των Πρωτοπόρων. Σαν σήμερα το 1847, οι πρώτοι Μορμόνοι με επικεφαλής τον Μπρίγκαμ Γιάνγκ εγκαταστάθηκαν στην κοιλάδα του Σολτ Λέικ, όπου ίδρυσαν και την ομώνυμη πόλη. 

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - info:

Στις 24 Ιουλίου 1899, στις 6 το απόγευμα και κατά τη διάρκεια συνέλευσης του διοικητικού συμβουλίου, ο Σπύρος Μερκούρης παραιτήθηκε από τη διεύθυνση του Δημοτικού Νοσοκομείου "Ελπίς", προκειμένου να θέσει υποψηφιότητα εν όψει των δημοτικών εκλογών του ερχόμενου Σεπτεμβρίου, όταν και εξελέγη. Καθώς ο Μερκούρης παραμένει μέχρι σήμερα ο μακροβιότερος δήμαρχος της Αθήνας και ίσως ο πιο πετυχημένος -τηρουμένων των αναλογιών και των ιδιαιτεροτήτων της κάθε εποχής- το κείμενο της επιστολής παραίτησής του έχει ιδιαίτερη αξία:

"Λαμβάνω την τιμήν να υποβάλω προς το Σον Αδελφάτον την παραίτησίν μου από σήμερον εκ της θέσεως του διευθυντού του νοσοκομείου. Μετά εικοσαετή όλον βίον, αφοσιωθέντα εις την υπηρεσίαν και τα συμφέροντα του ευαγούς τούτου ιδρύματος, ιδιαιτάτην και ειλικρινή συγκίνησιν αισθάνομαι αποχωρών αυτού, εις την ευγενή του οποίου αποστολήν και την πρόοδον αφιέρωσα τα ωραιότερα έτη της ζωής μου, ουχί ακάρπως. Διά τούτο και δεν υπερφρονώ λέγων, ότι την εν τω νοσοκομείω "Ελπίς" εικοσαετή νυχθήμερον και αφοσιωμένην εργασίαν μου σημειώ υπερηφάνως ως περγαμηνήν του κοινωνικού μου βίου.

Όμοιον αίσθημα με κατέχει αποχωριζόμενον τα φίλτατα μέλη του Αδελφάτου, άτινα με περιέβαλλον δι' αδιαλείπτου και απεριορίστου εμπιστοσύνης, αύτη δε με εκράτυνεν εις το εμπιστευθέν μοι έργον και κατά πολύ εις ταύτην οφείλεται η επιτυχία του έργου μου. Επί τούτοις εκφράζω άμα την βαθυτάτην μου ευγνωμοσύνην προς το Σον Αδελφάτον.

Η θέλησις των συμπολιτών μου με καλεί ήδη επί ευρύτερον έδαφος. Η θέλησις των αγαπητών συνδημοτών μου προβάλλει την υποψηφιότητά μου ως δημάρχου Αθηναίων, ην αποδέχομαι, πεποιθώς, ότι ουδέ θέλησις, ουδέ ενθουσιασμός, ουδέ ειλικρίνεια θα μοι λείψωσιν επί την επιτέλεσιν των ευρυτέρων καθηκόντων του δημοτικού άρχοντος Αθηναίων, εις ο αξίωμα εύελπις ατενίζω, στηριζόμενος επί την εκδηλουμένην ειλικρινή θέλησιν και αγάπη των αγαπητών συμπολιτών.

Εν τω νέω τούτω αξιώματι, όπου με οδηγεί η ελευθέρα ψήφος των Αθηναίων, εάν ανέλθω, ιδιαιτέραν θα έχω φιλοδοξίαν συναντώμενος μεθ' υμών και πάλιν εις την εξυπηρέτησιν της ευρυτέρας αποσοτολής του νοσοκομείου η "Ελπίς".

Εν Αθήναις, τη 24 Ιουλίου 1899

Μετά βαθυτάτης υπολήψεως

Ευπειθέστατος

Σπύρος Μερκούρης"

Στις 24 Ιουλίου 1923 και ώρα 15.30΄, στη Λωζάνη της Ελβετίας υπογράφτηκε η Συνθήκη Ειρήνης που τερμάτιζε οριστικά τα ανοιχτά μέτωπα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και της Μικρασιατικής Εκστρατείας όσον αφορά τα εδάφη της πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η Συνθήκη των Σεβρών ανατράπηκε σχεδόν πλήρως, όμως η συμφωνία ειρήνης που επιτεύχθηκε στη Λωζάνη αποτελούσε μεγάλη νίκη για τα ελληνικά συμφέροντα, καθώς η χώρα δεν επανήλθε στα προ του 1920 σύνορα, αλλά κράτησε τη Δυτική Θράκη. Ήταν μια επιτυχία που πιστώθηκε προσωπικά στον Ελευθέριο Βενιζέλο, που ήταν ο επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας στην ελβετική πόλη.. 

Η μεγάλη, όμως, τραγωδία, της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάνης ήταν η απόφαση για ανταλλαγή των πληθυσμών, με βάση την οποία εκατομμύρια Έλληνες της Μικράς Ασίας, που ήδη βρίσκονταν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες μετά την καταστροφή της Σμύρνης και την προέλαση του τουρκικού στρατού, υποχρεώθηκαν να μείνουν μακριά από τις εστίες των προγόνων τους, όπου χτυπούσε η καρδιά του Ελληνισμού επί σειρά αιώνων. Αντίστοιχα, εκατοντάδες χιλιάδες Τούρκοι που ζούσαν στην ελληνική επικράτεια αναγκάστηκαν επίσης να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, στα οποία επίσης είχαν βαθιές ρίζες οι πρόγονοί τους, παίρνοντας τον αντίθετο ακριβώς δρόμο. Πάντως, η υπογραφή της συνθήκης ειρήνης γιορτάστηκε στην ελληνική πρωτεύουσα, η οποία φωταγωγήθηκε ειδικά για την περίσταση.

"Η Κυβέρνησις εζήτησε την εργασίαν μου. Ανέλαβα το έργον, έργον οδυνηρόν, πράξας παν το δυνατόν. Ο λαός, κυρίαρχος των τυχών του, οφείλει ήδη να εργασθή ηνωμένος προς ειρηνικήν ανασυγκρότησιν του ελληνικού οίκου με το υλικόν το οποίον ηδυνήθημεν να περισώσωμεν χάρις εις την Επανάστασιν", ήταν το λακωνικό σχόλιο του Ελευθέριου Βενιζέλου προς τον απεσταλμένο της εφημερδίας "Ελεύθερος Τύπος", που δημοσιεύτηκε την επομένη (25.07.1923).

Στις 24 Ιουλίου 1974 αποκαταστάθηκε το δημοκρατικό πολίτευμα με την ορκωμοσία της πρώτης πολιτικής κυβέρνησης ύστερα από επτά χρόνια και τρεις μήνες. Στις 2 το πρωί, ο Καραμανλής έφτασε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπου τον υποδέχτηκαν ο διοικητής του αερολιμένα, ο διοικητής της πολιτικής αεροπορίας, συγγενείς του, αλλά και πλήθος κόσμου. Άλλωστε ελάχιστοι είχαν κοιμηθεί κείνη τη νύχτα, καθώς όλοι είχαν βγει στους δρόμους πανηγυρίζοντας την πτώση της χούντας. 

Στις πρώτες του δηλώσεις, ο Καραμανλής ανέφερε: "Είμαι ευτυχής, διότι επιστρέφω στην πατρίδα μου. Ήλθα για να συμβάλλω με όλες τις δυνάμεις που διαθέτω, για την αποκατάσταση της ομαλότητας και της δημοκρατίας. Οι Έλληνες είναι λαός προικισμένος με πολλές αρετές. Θέλω ενότητα, σωφροσύνη και υπομονή. Είμαι αισιόδοξος για το μέλλον. Με πίστη, αφοσίωση και αισιοδοξία θα προχωρήσουμε εμπρός. Υπάρχουν στην ζωή των εθνών κρίσεις, οι οποίες δύνανται να μεταβληθούν σε αφετηρίες εθνικής αναγεννήσεως και ενός καλύτερου μέλλοντος. είμαι βέβαιος ότι ενωμένες όλες οι εθνικές δυνάμεις του τόπου θα καταστήσουν το όραμα της αναγεννημένης Ελλάδος πραγματικότητα. Σας ευχαριστώ και σας παρέχω τη διαβεβαίωση ότι θα πράξω ό,τι εξαρτάται από εμένα, ώστε να αντιμετωπισθεί επιτυχώς η παρούσα κρίση και να δει η Ελλάδα ημέρες καλύτερες".

Λίγη ώρα αργότερα ορκίστηκε το πρώτο υπουργικό συμβούλιο:

Γεώργιος Μαύρος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών, Ξενοφών Ζολώτας υπουργός Συντονισμού και Προγραμματισμού, Γεώργιος Ράλλης υπουργός Εσωτερικών, Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου υπουργός Δικαιοσύνης, Σόλων Γκίκας υπουργός Δημόσιας Τάξης, Κωνσταντίνος Τσάτσος υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών, Κωνσταντίνος Λάσκαρης υπουργός Απασχόλησης, Ανδρέας Κοκκεβής υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών, Νικόλαος Λούρος υπουργός Παιδείας και Παναγιώτης Λαμπρίας υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, ενώ μία μέρα μετά θα ορκιζόταν (λόγω απουσίας του στο εξωτερικό) ο Ιωάννης Πεσματζόγλου ως νέος υπουργός Οικονομικών. 

Το ίδιο απόγευμα, ανακοινώθηκαν τα πρώτα μέτρα της νέας κυβέρνησης: 

- Καταργήθηκε το στρατόπεδο της Γυάρου

- Απολύθηκαν όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι

- Αμνηστεύθηκαν όλα τα πολιτικά αδικήματα

- Αποδόθηκε η ιθαγένεια σ' όσους την είχαν στερηθεί

- Ακυρώθηκαν οι αποφάσεις απαγόρευσης αποδημίας. 

Παράλληλα, δόθηκε η εντολή να αφαιρεθούν από τα δημόσια κτίρια όλα τα εμβλήματα της Απριλιανής χούντας. 

Στις 18.40΄ έφτασε στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας και ο συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, τον οποίο υποδέχτηκε επίσης πλήθος κόσμου. Μιλώντας με τους δημοσιογράφους, γνωστοποίησε πώς έμαθε την είδηση για την πτώση της δικτατορίας στην Ελλάδα:

"Βρσικόμουν σε μία αίθουσα συναυλιών, δίδοντας συναυλία για μια κοινότητα Μαροκινών, όταν έμαθα το ευχάριστο γεγονός. Ήταν 8.30΄ το βράδυ και η είδηση μεταδόθηκε από το ραδιοφωνικό σταθμό του Παρισιού. Πράγματι, δεν μπορούσα να το πιστέψω, αλλά ήταν γεγονός. Ένιωσα αφάνταστη ικανοποίηση, διότι η χώρα μου θα γινόταν πλέον ελεύθερη".

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - δημοσιεύματα:

Το χρονογράφημα του Δημήτρη Ψαθά για την πτώση της χούντας, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Νέα" στις 24 Ιουλίου 1974 υπό τον τίτλο "ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ!..".

"Ξαφνικά, ήταν ωσάν να κύλησε μια πελώρια πέτρα απ' τα στήθια του λαού μας και ν' ανάσανε απ' τα τρίσβαθα της ψυχής του:

-Επί τέλους! Δόξα σοι ο Θεός!

Και τούτο έγινε την πιο δραματική στιγμή της πρόσφατης πολυτάραχης ιστορίας μας, όταν το Έθνος μας, ύστερα απ' τις αλλεπάλληλες περιπέτειες των τελευταίων χρόνων, βρέθηκε ξαφνικά μπλεγμένο ακόμα και στο ενδεχόμενο πολέμου!

Δεν είναι άγνωστος από πολέμους ο λαός μας. Η μοίρα του έταξε να μάχεται πάντα για τη λευτεριά κι έρχεται απ' τα βάθη των καιρών ο αντίλαλος των νικητηρίων παιάνων, επάνω στις φτερούγες των αιώνων, σαν ένα μήνυμα τιμής κι ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που το αφουγκράζονται οι επίγονοι και το αναμεταδίδουν από γενιά σε γενιά. 

Όπως χτες οι πατεράδες - η γενιά του 1940 - έτσι και σήμερα οι γιοί, ακούοντας το κάλεσμα της πατρίδας έτρεξαν με την πίστη και τη σοβαρότητα που απαιτούσε η ώρα, στο υπέρτατο, το ιερό καθήκον. Ήταν ο πόλεμος. Ήταν η πατρίδα που καλούσε.

Όμως ένας πόλεμος θέλει ελεύθερους ανθρώπους και θέλει, προ πάντων, μια ηγεσία εθνική. Αλλά εθνική ηγεσία δεν είναι δυνατόν να νοηθή καμμιά άλλη από εκείνη που διάλεξε ο ίδιος λαός με την ψήφο του - οι πολιτικοί εκείνοι άνδρες, που ανάλωσαν την ζωή τους στην εξυπηρέτηση του Έθνους, ψηφισμένοι και δοκιμασμένοι απ' το λαό. Κανένας άλλος δεν δικαιούται να σφετεριστή τούτο το ιερό δικαίωμα ενός ελεύθερου λαού, κανένας άλλος δεν δικαιούται να μιλά εν ονόματι του λαού, κανένας άλλος δεν μπορεί να μονοπωλή τον πατριωτισμό και ν' αυτοδιορίζεται τιμητής, κήνσορας, ηγέτης. Κι όποιος το αποτολμά με την δύναμη της βίας - αυτής της κατάρας των ανθρώπων - είναι ένας σφετεριστής, που μπορεί να ταλαιπωρήση και να βασανίση τον λαό, αλλά το κέρδος το θα είναι πάντα η κατάρα και το μίσος.

Πήρε ο λαός μας όλα τούτα τα χρόνια την πικρή γεύση της βίας κι είδε όλα τα δικαιώματά του να καταπατούνται, τους αντιπροσώπους του να προπηλακίζωνται από έναν δικτάτορα, του οποίου η μεγαλομανία ξεπέρασε τα όρια του γελοίου. Τον γνωστό μας δικτάτορα, που ίππευσε όλα μαζί τα αξιώματα του τόπου - ακόμη και του αντιβασιλέως - ώστε έφτασε ν' αποτελή μόνος του... υπουργικόν συμβούλιον!

Έδωσε, όμως, ο Θεός και το χθεσινό καθεστώς - αυτό που ανέτρεψε προ καιρού τον Παπαδόπουλο - αναμέτρησε τις τρομακτικές ευθύνες του μπροστά στο Έθνος με τις δραματικές συνθήκες που εδημιούργησε σειρά ολόκληρη από σφάλματα - για να μεταχειριστούμε τον ελαφρύτερο χαρακτηρισμό. 

Δεν είναι κατάλληλη η κρίσιμη τούτη ώρα για ν' ανατρέξουμε στα "λάθη" εκείνα και να επισημάνουμε τα αίτια και τους υπαιτίους. Θα σταματήσουμε στο μεγάλο για το Έθνος μας γεγονός της αποφάσεως που πήραν οι χθεσινοί κυβερνήτες, κάτω απ' την πίεση των τραγικών περιστάσεων, που έφτασαν μέχρι και να σύρουν τη χώρα μας στο ενδεχόμενο πολέμου.

Είναι μεγάλο το γεγονός ότι η χώρα μας, ο τόπος, ο λαός μας, που στερήθηκαν από τόσα χρόνια τους φυσικούς τους ηγέτες - τους λαοπρόβλητους πολιτικούς άνδρες - τους είδαν να επιστρέφουν πάλι στα πόστα τους, έτοιμους ν' αναλάβουν στα έμπειρα χέρια τους τις τύχες του τόσο ταλαιπωρημένου και δοκιμασμένου λαού μας, την κρίσιμη τούτη ώρα.

Ήταν χτες, λοιπόν - μόλις μαθεύτηκε η είδηση - ωσάν μια πελώρια πέτρα, λέω, να κύλησε απ' τα στήθεια του λαού μας κι έβγαλε την ανάσα της ανακούφισης από τα τρίσβαθα της ψυχής του.

-Επί τέλους! Δόξα σοι ο Θεός!...

Ύστερα, την ανάσα την ακολούθησε αλλοφροσύνη, ξεχύθηκε ο λαός στους δρόμους - όχι μονάχα στην Αθήνα, αλλά απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας - για να διαδηλώση την απέραντη χαρά του, καθώς ένοιωθε πάλι ελεύθερος και πάλι αφεντικό στο σπίτι του. Πόσα χρόνια περίμενε ο λαός μας τούτη τη στιγμή...

Αλλά είναι και η εμπλοκή μας με την Τουρκία - κανένας εν αγνοεί την σοβαρότητα της δημιουργημένης καταστάσεως. Ενωμένος, όμως, ο λαός μας, με τους φυσικούς του ηγέτες, ενωμένους κι αυτούς, δεν έχει να φοβηθή τίποτα και κανένα. Αυτό έδειξαν χτες οι εκδηλώσεις τέτοιας έξαλλης χαράς, που, απ' ό,τι μπορεί να θυμηθή κανείς, μόνο με την πρώτη μέρα της Απελευθερώσεως μπορούν να συγκριθούν".