Τα πάρτι της Μυκόνου ποτέ δεν είχαν συζητηθεί τόσο πολύ, όσο τα τελευταία χρόνια, μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Όχι γιατί είναι πιο λαμπερά από ποτέ, αλλά γιατί θεωρείται προκλητικό - και όχι άδικα- να απολαμβάνουν ορισμένοι λίγοι την καλή ζωή, την ώρα μάλιστα που ένας μεγάλος αριθμός αυτών των λίγων έχουν απλήρωτους επί μήνες τους εργαζόμενους της επιχείρησής τους. Επειδή όλα στην ζωή είναι θέμα ιεράρχησης, αυτή η μικρή ομάδα συμπολιτών μας θεωρεί σημαντικότερο να μη χάσει τις απολαύσεις της κοσμικής ζωής από τις οικονομικές δυσκολίες των ούτως ή άλλων φτωχών - το γνωστό σύνδρομο του "Εγώ είμαι κάποιος, κύριε". Δυστυχώς, φέτος, στην παγίδα έπεσε και ο γνωστός τραγουδιστής Αντώνης Ρέμος, ο οποίος συμμετείχε σ' ένα τέτοιο πάρτι ως διασκεδαστής, όπου προσπάθησε να το παίξει και κωμικός. Τι αποδείχτηκε; Ότι πολύ απλά, ο Ρέμος μπορεί να έχει καλή φωνή, αλλά δεν έχει καθόλου, μα καθόλου κωμική φλέβα. Οι λόγοι;
Όσο κι αν ακούγεται comme il faut (καθωσπρέπει), δεν υπάρχει τίποτε το χιουμοριστικό στο κινητικό πρόβλημα ενός ανθρώπου - απ' όποια αιτία κι αν προκλήθηκε. Το να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια με την αδυναμία του συνανθρώπου μας δεν υπολείπεται σε τίποτε από το μπούλινγκ των νταήδων στα σχολεία. Κι αν όμως ένας νταής έχει το δικαιολογητικό της κακής ανατροφής και της παιδικής αφέλειας, ένας πετυχημένος 40αρης τραγουδιστής απλά γίνεται σαχλός. Και η σάχλα δεν είναι κωμωδία. Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για τους ακόμη πιο ανόητους που ξεκαρδίζονται στα γέλια απολαμβάνοντας ταυτόχρονα την αγαπημένη τους σαμπάνια πολυτελείας.
2. Η σάτιρα προϋποθέτει τον αυτοσαρκασμό.
Το να πιάσει κανείς ένα μικρόφωνο και να επιτεθεί στον "άλλο" με γελάκια είναι πανεύκολο. Εστιάζεις στα αδύναμα σημεία αυτού που θέλεις να προσβάλλεις, λες και κάνα δυο χαριτωμένα, που θα κολακέψουν το κοινό που σ' ακούει και.. τέλος. Όμως σ' όλα τα είδη κωμωδίας, από τη θεατρική πρόζα μέχρι την επιθεώρηση και το stand-up comedy, κάτι που προσπάθησε να κάνει για λίγα λεπτά και ο Ρέμος στο περίφημο πάρτι, πρώτη ύλη του κωμικού δεν είναι η κολακεία του θεατή, αλλά η αυτογνωσία μέσα από την παράσταση. Κι επειδή το ζητούμενο είναι το γέλιο, η αυτογνωσία έρχεται από τον αυτοσαρκασμό. Και υλικό για αυτοσαρκασμό υπήρχε άφθονο σ' εκείνο το πάρτι: το πανάκριβο μενού, η εφορία που παραμόνευε κλπ. Αντί αυτού, υπήρξε χλευασμός, με άλλα λόγια ένα είδος μπούλινγκ. Όμως το μπούλινγκ δεν είναι αστείο, είναι χοντράδα.
3. Δεν μπορείς να υποδύεσαι τον μέσο άνθρωπο, όταν δεν είσαι.
Ο Ρέμος έχει χρέη από την εποχή του Ηρακλή; Έχει. Οι περισσότεροι Έλληνες έχουν χρέη στην εφορία και όχι μόνο. Μπορεί να τα ξεπληρώσει πιο εύκολα σε σχέση με τους υπόλοιπους; Μπορεί, γιατί έχει δουλειά. Και μάλιστα, έχει δουλειά ακριβοπληρωμένη. Όσο κι αν έχουν πέσει τα νυχτοκάματα, δεν μπορούν να συγκριθούν με τους ευτελείς μισθούς των βιοπαλαιστών ή με τα αστεία επιδόματα ανεργίας. Το αν ο τάδε ή ο δείνα τραγουδιστής δεν τα ξοδεύει σωστά, επειδή δεν μπορεί ν' αποχωριστεί ένα συγκεκριμένο life style, που επιβάλλει ακριβά ρούχα και ταξίδια στο εξωτερικό, είναι δικό του πρόβλημα, που όμως δεν τον καθιστά μέσο Έλληνα. Άλλωστε, ποτέ ο μέσος Έλληνας δεν είχε εθιστεί σ' ένα τέτοιο lfe-style, εκτός από μια συγκεκριμένα ομάδα ανθρώπων, που επειδή κινούνταν στους ίδιους χώρους ή συναντιόντουσαν στα ίδια αεροπλάνα, είχαν την ψευδαίσθηση ότι όλοι ζούσαν σαν εκείνους.
Guess what... η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν είχε ποτέ πεταχτεί για ένα απόγευμα στο εξωτερικό, να δουν την αγαπημένη τους ομάδα σε μια κρίσιμη ματσάρα, ούτε έκανε πέντε-έξι ταξίδια το χρόνο στο Λονδίνο... έτσι για κάναν καφέ και για καμιά βόλτα στα μαγαζιά. Αρκετοί ναι, αλλά αντικειμενικά μιλώντας ένα μικρό ποσοστό.
4. Κανένας πραγματικός stand-up κωμικός δεν θα καταδεχόταν να δώσει παράσταση σε νεόπλουτους της κακιάς ώρας.
Κακά τα ψέματα, οι καλεσμένοι στο περιβόητο πανάκριβο πάρτι της Μυκόνου ήταν κυρίως άτομα που δεν τα άγγιξε η οικονομική κρίση ή που τα άγγιξε στο βαθμό του ότι τρώνε λιγότερο χαβιάρι απ' ό,τι παλιότερα ή αναγκάστηκαν να απολύσουν τη μία οικιακή βοηθό -έχουν όμως κρατήσει τις άλλες δύο με μειωμένο μισθό.
Το ζήτημα δεν είναι ταξικό, ότι και καλά οι πλούσιοι γενικά δεν έχουν χιούμορ. Ένας πραγματικός αριστοκράτης δεν θα καταδεχόταν να συμμετάσχει σε μια χάβρα αμφίβολης ποιότητας. Το πρόβλημα εντοπίζεται σε ορισμένους νεόπλουτους της τελευταίας δεκαετίας, οι οποίοι νομίζουν ότι, επειδή ξαφνικά έβγαλαν χρήμα, πήγαν και στον παράδεισο και δεν θέλουν να φύγουν από εκεί. Γελάνε με κάθε τι που τους θυμίζει πόσο πλούσιοι είναι ή υπήρξαν στην ζωή τους κανιβαλίζοντας οτιδήποτε τους θυμίζει τις καταβολές τους ή οτιδήποτε απειλεί να τους ξαναγυρίζει στην παλιότερη ζωή τους, την οποία θέλουν διακαώς να ξεχάσουν. Αυτό λέγεται και εθελοτυφλία ή κόμπλεξ αυτοεπιβεβαίωσης. Μόνο που κανείς κομπλεξικός δεν έχει πραγματική αίσθηση του χιούμορ, αφού στην ουσία ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτούλη του.
Με άλλα λόγια, το λάθος του Ρέμου ήταν ότι παρασύρθηκε από τα γέλια του κοινού, χωρίς να εξετάσει την ποιότητα αυτού του γέλιου.
5. Κανένας αυθεντικός stand-up κωμικός, που θα δεχόταν κριτική για τα αστεία του, δεν θα έδινε μια τόσο ξενέρωτη απάντησε.
Μέχρι και νέους "Αρτέμηδες Μάτσες", δηλαδή δωσίλογους, χαρακτήρισε ο τραγουδιστής με μια απλοϊκή λογική, όσους του άσκησαν κριτική. Αν νόμιζε ότι έκανε χιούμορ γράφοντας κάτι τέτοιο, απλά ήταν τραγικό. Αν πάλι αντέδρασε έτσι, επειδή θίχτηκε ως... καλό παιδί και... θιγόμενος Ελληναράς, τότε απλά αποδεικνύει πόσο μεγάλη είναι η απόσταση που τον χωρίζει με την πραγματική αίσθηση του χιούμορ. Θα μπορούσε ν' απαντήσει έξυπνα υπερασπιζόμενος τα ανέκδοτά του -στο κάτω κάτω δεν θα βγάλουμε στη γύρα και καμιά αστυνομία ήθους, αλίμονο!- ή απλούστερα θα μπορούσε να ζητήσει συγγνώμη. Αλλά το να κάνεις τη μια βραδιά χιούμορ αμφιβόλου ποιότητας και την επομένη να βρίζεις όσους αξιολογούν αυτό το χιούμορ, δεν δείχνει παρά ένα έλλειμμα στον τομέα αυτό. Κι όταν σε κάποιον τομέα έχουμε έλλειμμα, καλό είναι να απέχουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου