Ένα μικρό "σκάνδαλο" αναστάτωσε τα συντηρητικά ήθη της Ελλάδας το φθινόπωρο του 1964. Σε αφίσα, που είχε αναρτηθεί έξω από κεντρικό αθηναϊκό κινηματογράφο, απεικονιζόταν μια νεαρή, γυμνή κοπέλα ν' αγκαλιάζεται μ' ένα νεαρό, επίσης γυμνό άνδρα. Οι δύο νέοι δεν ήταν άλλοι από την Ζωή Λάσκαρη και το Σπύρο Φωκά, στην αφίσα που διαφήμιζε την ταινία "Εγωισμός". Βέβαια, οι θεατές δεν έβλεπαν κάποιο "ευαίσθητο" σημείο από τα σώματα των δύο ηθοποιών, παρά μόνο αν άφηναν τη φαντασία τους. Κι επειδή στην Ελλάδα του 1964 φαίνεται ότι η φαντασία αποτελούσε αποδεικτικό στοιχείο προσβολής της δημόσιας αιδούς, η αστυνομία σκέπασε τα σώματα της αφίσας - κατά το πρότυπο του "τάξις και ηθική".
Με αφορμή το σάλο που προκλήθηκε τόσο για την αφίσα, όσο και την παρέμβαση της αστυνομίας (ανάλογα με τις πεποιθήσεις του καθενός), η Ζωή Λάσκαρη, που ακόμη έκανε τα πρώτα της βήματα στον κινηματογράφο πέντε χρόνια μετά την ανάδειξη της ως Σταρ Ελλάς, απάντησε στην... "πρόκληση" με μία νέα. Φωτογραφήθηκε στο μπάνιο του σπιτιού της - μέσα στις σαπουνάδες - για λογαριασμό της εβδομαδιαίας εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ (03.10.1964), η οποία αφιέρωσε το πρωτοσέλιδο της (και μία σελίδα στο εσωτερικό) στην "Ανατομία ενός κοινωνικού φαινομένου και.... της Ζωής Λάσκαρη", όπως ήταν ο τίτλος του δημοσιεύματος, που έφερε την υπογραφή του Σταμ. Φιλιππούλη.
Ουκ ολίγες φορές, εφημερίδες της εποχής αποκαλούσαν την Ζωή Λάσκαρη ως "Ελληνίδα βασίλισσα του σεξ", χωρίς να υπονοούν τίποτε περισσότερο από αυτό που λέμε σήμερα, όταν χαρακτηρίζουμε μια ηθοποιό ως "σεξοβόμβα" ή "τη μεγαλύτερη φαντασίωση των ανδρών". Άλλωστε, σε πολλές ταινίες της εποχής η Λάσκαρη εμφανιζόταν σε σκηνές φορώντας μόνο τα απαραίτητα - λόγω του σεναρίου - με αποτέλεσμα οι ταινίες να κρίνονται καθ' υπερβολή ακατάλληλες, οι συντηρητικοί να σκανδαλίζονται και τα ταμεία των κινηματογράφων που τις προέβαλλαν, να γεμίζουν χρήματα.
Στο συγκεκριμένο αφιέρωμα της εφημερίδας, η Λάσκαρη θυμόταν την πρώτη φορά που γδύθηκε μπροστά στην κάμερα για τις ανάγκες της ταινίας "Ο κατήφορος", που ήταν η πρώτη της ταινία και με την οποία καθιερώθηκε ως πρωταγωνίστρια μέσα σε μία βραδιά. Την εμπειρία εκείνη τη χαρακτήριζε "οδυνηρή":
"Παλιές παραδόσεις μιας αυστηρών αρχών οικογένειας, που ήθελαν τα κορίτσια κλεισμένα μέχρι το λαιμό, και επιπλέον ο κοινωνικός αταβισμός της νεαρής Ελληνίδας που υπάρχει μέσα μου μου προκάλεσαν ψυχικό άγχος. Όμως, η σκηνή έπρεπε να γυριστεί. Ήταν στον "Κατήφορο" και ο "φίλος" μου με γύμνωσε σε μια έρημη τοποθεσία και με παράτησε κατόπιν γυμνή στην ερημιά, ενώ την ίδια στιγμή σαν χίλιοι διάβολοι σάρκαζαν γύρω μου οι φίλοι του. Αυτός ο εκ σεναρίου σαρκασμός μου φαινόταν σαν φυσικός σαρκασμός για την επαγγελματική έστω γύμνια μου. Πάντως, είτε έτσι είτε αλλιώς, το πρώτο βήμα είχε γίνει".
Το γεγονός ότι συμμετείχε σε αρκετές ταινίες που επέβαλαν προκλητικές σκηνές - για τα δεδομένα της εποχής - προβλημάτιζε την Ζωή Λάσκαρη, η οποία παραδεχόταν ότι την απασχολούσε η γνώμη του κόσμου για εκείνη και ότι συχνά αναρωτιόταν για τα πραγματικά κίνητρα των θεατών, που παρακολουθούσαν τις ταινίες της: "Έρχονται για να δουν την κοπέλα που στον "Κατήφορο" υπερασπίστηκε με το όπλο στο χέρι την τιμή της ή να δουν μια τολμηρή ερωτική σκηνή - άσχετα αν ο στόχος της είναι ο θρίαμβος της παραδιδαγμένης ηθικής;", αναρωτιόταν η ηθοποιός.
Ακόμη, όμως, κι αν ίσχυε το δεύτερο, η Λάσκαρη του 1964 ένιωθε σίγουρη για τον εαυτό της, όπως έσπευδε να διευκρινίσει: "Γδύνομαι ίσως με ευκολία - έτσι προστάζει το σενάριο - κάτω από το φως των προβολέων, μπροστά στα ψυχρά μάτια των τεχνικών και των φωτογράφων, δεν κάνω όμως το ίδιο στο σπίτι μου. Αν την ώρα που αλλάζω τη νυχτικιά μου για να πλαγιάσω να κοιμηθώ μου φωνάξει κάποιος "Σε βλέπουν", θα προσπαθήσω να σκεπαστώ ή θα κλείσω τα παντζούρια μου. Ξέρω ότι πολλοί θα με χαρακτηρίζουν άσχημα. Θα πιστεύουν ίσως ότι έδωσα "γη και ύδωρ" για ν' ανέβω, ότι έκανα συμβιβασμούς και παζάρια. Όμως, εγώ δεν βλέπω καμιά αλλαγή. Είμαι ό,τι ήμουνα και πριν ανεβώ".
Τότε, η ανερχόμενη ακόμη Ζωή Λάσκαρη δήλωσε ότι σκεφτόταν ακόμη και το ενδεχόμενο να σταματήσει την καριέρα της ως ηθοποιός. Τέσσερα χρόνια αργότερα, σε συνέντευξη της και πάλι στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ - αυτή τη φορά στον Αρτέμη Μάτσα - που δημοσιεύτηκε στις 5.10.1968, η πρωταγωνίστρια του θεάτρου και του κινηματογράφου δήλωνε μεν πως δεν αισθανόταν ότι είχε δώσει τίποτα στον κινηματογράφο ("Κανείς, μα κανείς καλλιτέχνης δεν ικανοποιείται με το εχθές. Πιστεύει και ελπίζει πάντοτε στο αύριο"), ωστόσο ένιωθε πλέον πλήρης από την ζωή της, σχεδόν ένα χρόνο μετά το γάμο της με τον Πέτρο Κουτρουμάνο. "Ό,τι θέλησα το έχω. Η ζωή έδωσε της Ζωής τα πάντα...", ομολογούσε η Ζωή Λάσκαρη.
Αν, πάλι, αναρωτιέστε πόσο προκλητική ήταν η φωτογράφιση για τη διαφημιστική αφίσα της ταινίας "Εγωισμός", δείτε την εδώ, όπως δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της ταινίας στους κινηματογράφους (23.11.1964):
Σχετικά θέματα:
ΡΕΤΡΟ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΑ: Η ... "ΧΑΜΕΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ" ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΛΑΣΚΑΡΗ
Πολύ προχωρημένη φωτογράφιση για την εποχή της.
ΑπάντησηΔιαγραφή