Οι προλήψεις και οι δεισιδαιμονίες είναι δυο από τις πληγές της υποσαχάριας Αφρικής, που κρατούν τους πληθυσμούς αιχμάλωτους στη φτώχεια τους και δε βοηθούν την οικονομική ανάκαμψη των κρατών. Όπως δημοσιεύει το ειδησεογραφικό πρακτορείο Syfia International, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, οι μητέρες παιδιών με αναπηρίες όχι μόνο δε λαμβάνουν βοήθεια από τους κατοίκους, αλλά ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρούνται... μάγισσες.
Σύμφωνα με τις αρχαίες δεισιδαιμονίες που επιβιώνουν μέχρι σήμερα σε μια από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη, η μητέρα θεωρείται υπεύθυνη για τα προβλήματα υγείας των παιδιών τους. "Με κατηγορούν ότι είμαι μάγισσα και λένε ότι είναι δικό μου το λάθος που ο γιος μου έχει ένα ακρωτηριασμένο πόδι" ξεσπάει με δάκρυα στα μάτια η Ντάνι.
Μια άλλη γυναίκα, η Φρανσουάζ, 30 ετών, αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι της μαζί με το ανάπηρο παιδί της. Ο άντρας της την έδιωξε και κράτησε κοντά του τα άλλα τρία παιδιά που είχε αποκτήσει με τη Φρανσουάζ, τα οποία δεν έχουν πλέον καμία επαφή με τη μητέρα τους. Σήμερα, το παιδί της 30χρονης γυναίκας είναι 8 ετών, όμως δεν πηγαίνει σχολείο, επειδή κανένα σχολείο δεν το δέχεται.
Η περίπτωση της Φρανσουάζ δεν είναι μοναδική. Ένας άντρας παραδέχεται μιλώντας στο Syfia ότι έδιωξε τη γυναίκα του από το σπίτι, όταν εκείνη έφερε στον κόσμο ένα παιδί παράλυτο στο ένα του χέρι και στο ένα πόδι. "Κανείς από τους προγόνους μου δεν ήταν ανάπηρος. Επομένως, γιατί η γυναίκα μου γέννησε ένα παιδί που είναι παράλυτο" είναι το αφελές επιχείρημα του.
Μια άλλη γυναίκα, η Μάγκι, αφού εκδιώχθηκε από τον άντρας της, όταν γέννησε παιδί με πνευματική αναπηρία, αποφάσισε να το αφήσει στην πόρτα της αδερφής του πρώην συζύγου της. "Είναι θλιβερό ότι σχεδόν πάντα και χωρίς ιατρικές εξετάσεις, εκείνη που κατηγορείται είναι η μητέρα", παραδέχεται ο δρ. Henry Tchongo Kataliko, που έχει ασχοληθεί με πολλές παρόμοιες περιπτώσεις στο Κέντρο Αναπήρων, όπου εργάζεται.
Τα τελευταία χρόνια έχει ιδρυθεί η Ένωση Γονέων με παιδιά που πάσχουν από εγκεφαλικές βλάβες, σκοπός της οποίας είναι η φροντίδα μανάδων που έχουν εγκαταλειφθεί μαζί με τ' ανάπηρα παιδιά τους, καθώς και να ακουστεί η φωνή αυτών των γυναικών. Μέσα σε τρία χρόνια, ο αριθμός των ατόμων που αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη συγκεκριμένη Ένωση ξεπερνά τα πεντακόσια.
Τον περασμένο Μάιο, στην Ημέρα των Παιδιών της Αφρικής, διοργανώθηκε πορεία διαμαρτυρίας με αίτημα την ισότιμη μεταχείριση των μανάδων με ανάπηρα παιδιά, όπως και όλες οι άλλες γυναίκες. Η κυβέρνηση της χώρας δε διαθέτει ειδικό κονδύλιο ούτε εφαρμόζει κάποια συγκεκριμένη κοινωνική πολιτική για τα άτομα με αναπηρίες και τις οικογένειες τους.
Παράλληλα, υπό τη φροντίδα της Ένωσης, ορισμένες γυναίκες καταφεύγουν στα δικαστήρια, όπου ενδεχομένως να δικαιωθούν, όπως η Ζακλίν, μια γυναίκα που μήνυσε τον πρώην σύζυγο της. Ωστόσο, ακόμη κι αν οι δικαστικές αποφάσεις κινούνται στα αναμενόμενα, λογικά πλαίσια, λίγοι είναι εκείνοι που πραγματικά συμμορφώνονται με τις υποδείξεις της Δικαιοσύνης.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ζακλίν. Αν και ο σύζυγος της καταδικάστηκε να της καταβάλλει αποζημίωση για τις βλάβες, η γυναίκα δεν έλαβε κανένα ποσό. Αντίστοιχη ιστορία διηγείται και η Φρανσουάζ: "Ο πατέρας του παιδιού μου υποσχέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου ότι θα πλήρωνε για όλες τις ανάγκες του παιδιού, όμως ποτέ δεν τήρησε τις υποσχέσεις του".
Το πρόβλημα των κοινωνικών προκαταλήψεων είναι βαθύτερο στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και δεν περιορίζεται μόνο στις μητέρες παιδιών με αναπηρίες. Στην ίδια μοίρα βρίσκονται και τα παιδιά-ντόκι, παιδιά που κατηγορούνται ως μάγοι, είτε επειδή είναι πολύ άτακτα είτε επειδή κάποιο κακό έχει βρει την οικογένεια τους (φτώχεια, σοβαρή αρρώστια, θάνατος κλπ). Πριν τρεις μήνες δημοσιεύτηκε μια σχετικά ανάρτηση, την οποία μπορείτε να διαβάσετε κάνοντας κλικ εδώ.
Πηγή: Syfia International
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου