Η μητέρα που υπέβαλε την 7χρονη κόρη της σε δίαιτα! Μια κίνηση αγάπης ή παιδαγωγικό έκτρωμα;

"Καθώς η Μπία μεγάλωνε, ήμουν ανακουφισμένη που διέγραφα αρκετά θέματα από τον κατάλογο ενδεχόμενων ψυχικών ασθενειών, που θα μπορούσε να εμφανίσει. Δεν είχε κολικούς. Δεν ήταν αυτιστική. Δεν ήταν δυσλεκτική". Με αυτές τις φράσεις η Dara-Lynn Weiss ξεκινούσε το άρθρο της, που δημοσιεύτηκε στην αμερικανική Vogue (τεύχος Απριλίου 2012), προδιαθέτοντας αρνητικά τους αναγνώστες του περιοδικού. Αφενός εξέφραζε ένα είδος αποστροφής κατά των παιδιών που μεγαλώνουν με τέτοια προβλήματα, αφετέρου υπερμεγέθυνε το πρόβλημα παχυσαρκίας της 7χρονης κόρης της, με το οποίο ασχολείτο σ΄εκείνο το άρθρο η νεαρή μητέρα από το Μανχάταν, ενώ δημοσιοποιούσε την πρωτοβουλία της να υποβάλλει το κοριτσάκι σε... δίαιτα για να χάσει τα περιττά κιλά.

Στην ηλικία των 7 ετών, το κορίτσι είχε ύψος περίπου 130 εκατοστά και βάρος 42.2 κιλά, δηλαδή ο Δείκτης Μάζας Σώματος (BMI) ήταν 24.2 - αρκετά υψηλότερος από το 19.8 που θέτει το αμερικανικό Κέντρο Ελέγχου και Αποτροπής Ασθενειών για τα κορίτσια αυτής της ηλικίας. Πώς, όμως, πήρε ξαφνικά αυτή η μητέρα την απόφαση ν' ασχοληθεί δραστικά με το σωματικό βάρος της κόρης της, χωρίς μάλιστα να συμβουλευτεί καν κάποιο γιατρό; Η περιγραφή της Weiss προκαλεί έκπληξη:

"Μια μέρα, η Μπία γύρισε στο σπίτι από το σχολείο με δάκρυα, ομολογώντας ότι ένα αγόρι στο σχολείο την αποκάλεσε χοντρή. Το περιστατικό με συνέτριψε, όμως ήταν μια αφύπνιση. Το να είσαι υπέρβαρος δεν είναι ιδιωτικός αγώνας. Όλοι μπορούν να το δουν". Με άλλα λόγια, αντί η Weiss να υπερασπιστεί την κόρη της από τις επιθέσεις εκφοβισμού των συμμαθητών της, η μητέρα αυτή ένιωσε ότι το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να επιβραβεύσει εμμέσως αυτήν την έκφραση σχολικού μπούλινγκ.

Τα παιδιά γίνονται σκληρά πολλές φορές και σίγουρα όχι από δική τους ευθύνη, ειδικά όταν μιλάμε για τόσο μικρές ηλικίες (7 ετών). Είναι θέμα ανατροφής που παίρνουν από την οικογένεια τους. Ναι, ένα παιδί που έχει πολλά κιλά, έχει όντως πολλά κιλά. Αυτό είναι κάτι που δεν κρύβεται και ναι η λέξη που προσδιορίζει μια τέτοια κατάσταση είναι η λέξη "χοντρός". Όμως, ποιος ο λόγος να κοροϊδεύεις κάποιον γι' αυτό που δείχνει, όταν δεν γνωρίζεις τι κρύβεται πίσω από το φαίνεσθαι. Πού οφείλεται η παχυσαρκία και πόσο προσπαθεί να την καταπολεμήσει;

Εξάλλου, ποιο είναι το πρόβλημα του να είναι κανείς χοντρός; Το αισθητικό; Μα, η αισθητική είναι υποκειμενική και μια έννοια τόσο επιφανειακή, που καταντάει ανούσια, αδιάφορη. Το κακό με τα περιττά κιλά, θα μπορούσε βάσιμα να ισχυριστεί κάποιος, είναι τα προβλήματα υγείας που συνήθως συνοδεύουν μία τέτοια κατάσταση, όμως αυτό δεν αποτελεί αντικείμενο κοροϊδίας ή προσβολής ενός ατόμου. Δυστυχώς, όμως, στην προκειμένη περίπτωση, όπως διαπιστώσαμε, η αφορμή για ν' ασχοληθεί η μητέρα με τη διατροφή της κόρης της δεν ήταν η κατάσταση της υγείας της 7χρονης, αλλά τα σχόλια κάποιων κακομαθημένων συμμαθητών της, που δεν είχαν διδαχτεί τρόπους καλής συμπεριφοράς και κοινωνικής συμβίωσης από το σπίτι τους. 

Το άρθρο έγινε ακόμη πιο δυσάρεστο, καθώς η Weiss περιέγραφε πως η κόρη της ένιωθε συνέχεια πεινασμένη κατά τη διάρκεια της δίαιτας, ενώ παράλληλα ομολογούσε ότι ορισμένες φορές χρησιμοποιούσε προσβλητικές εκφράσεις, όπως "Μπία, πρέπει να σταματήσεις να τρως αηδίες σαν αυτές. Δεν βλέπεις ότι γίνεσαι βαριά;" ανάλογα με τη... διάθεση της! Και μάλιστα, όλα αυτά σε δημόσιους χώρους, π.χ. σ' ένα πάρτι, καθώς η Νεοϋορκέζα μητέρα δεν έκανε στην κόρη της μαθήματα υγιεινής διατροφής κατ΄οίκον, αλλά επέβλεπε αυστηρά και καθόριζε το φαγητό της παντού.

Φαντάζεστε την εικόνα μιας μητέρας που επιπλήττει την κόρη της ότι τρώει αηδίες και γίνεται βαριά μπροστά σε κόσμο; Σε τι διαφέρει μια τέτοια συμπεριφορά από εκείνη των συμμαθητών του κοριτσιού, που την προσέβαλαν και την κορόιδευαν στο σχολείο; 

Δέκα μήνες μετά, πάντως, η Dara-Lynn Weiss, ικανοποιημένη από την επιτυχία του προγράμματος δίαιτας στο οποίο υπέβαλλε την κόρη της, συνέγραψε ένα βιβλίο με τίτλο "The Heavy: A Mother, A Daughter, A Diet", που εκδόθηκε από τον οίκο Ballantine Books. Στο βιβλίο αυτό, η συγγραφέας αποκαλύπτει ότι κατά το παρελθόν και η ίδια αντιμετώπισε προβλήματα με το βάρος της, ενώ όταν ήταν έφηβη, ζητούσε από τη μητέρα της να κλειδώνει τα τρόφιμα, γιατί δεν μπορούσε να τους αντισταθεί. 

"Είτε ζύγιζα 47 είτε ζύγιζα 66 κιλά, δεν έκανε διαφορά. Μισούσα πώς φαινόταν το σώμα μου και αφιέρωσα μια δυσανάλογη ποσότητα χρόνου προσπαθώντας να το αλλάξω", γράφει σε κάποιο σημείο του βιβλίου. Βέβαια, δεν είναι πολλές οι γυναίκες που ζητούν από τις μανάδες τους να κλειδώνουν τα βαζάκια με το φαγητό, η Weiss όμως θεωρεί - και δικαιολογείται - ότι "πολλές γυναίκες μοιράζονται" τις ίδιες ανησυχίες για το φαγητό. 

Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο του βιβλίου είναι ότι η Weiss κρίνει απαραίτητο να δικαιολογηθεί όχι για την ακραία συμπεριφορά της απέναντι στην κόρη της ακόμη και σε δημόσιους χώρους, αλλά για το γεγονός ότι άργησε ν' ασχοληθεί με το πρόβλημα βάρους του κοριτσιού, επειδή "φοβόμουν ότι θα μετέφερα τα δικά μου θέματα στην Μπία", κατά την περιγραφή της Weiss - αν και αυτό είναι κάτι που τελικά δεν το απέφυγε. Πάντως, καθησυχάζει τους αναγνώστες ότι πλέον δεν χρειάζεται να κάνει πολλές παρεμβάσεις στη διατροφή της κόρης της, καθώς "έχει μάθει τα όρια".
Σίγουρα, το πρόβλημα της παιδικής παχυσαρκίας είναι πολύ σοβαρό, όσον αφορά τις επιπλοκές στην υγεία των παιδιών. Στις ΗΠΑ περισσότερα από 23 εκατομμύρια παιδιά και έφηβοι είναι υπέρβαρα, ενώ ανησυχητικές ήταν οι τάσεις και στη χώρα μας πριν την οικονομική κρίση, καθώς έρευνες έδειχναν ότι τα ελληνόπουλα ήταν τα πιο υπέρβαρα της Ευρώπης. Κατά πόσο, όμως, ήταν ενδεδειγμένη η μέθοδος της συγκεκριμένης μητέρας;
Ο εξευτελισμός και η πρόκληση στο παιδί ενός είδους αποστροφής για το φαγητό, και μάλιστα ως μια μορφή διεξόδου της μητέρας για τα δικά της παλιά ψυχολογικά προβλήματα με το βάρος, κάνει όντως καλό ή μήπως επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα σε βάθος χρόνου; Ας μην ξεχνάμε ότι η απόσταση ανάμεσα στην παχυσαρκία και τη νευρική ανορεξία δεν είναι τόσο μεγάλη, αλλά χωρίζεται από μια λεπτή κλωστή - ειδικά σε ευάλωτες ηλικίες, όπως η εφηβεία.