Έστω ότι μπορούμε να μετρήσουμε τους φίλους μας, δηλαδή τους ανθρώπους που θεωρούμε ότι είναι αρκετά κοντά σε εμάς, τους εκτιμούμε πολύ και πιστεύουμε ότι μας εκτιμούν κι εκείνοι εξίσου, ώστε έχουμε έναν σχετικά πιο στενό δεσμό μαζί τους. Μας εκτιμούν όμως κι εκείνοι εξίσου ή μήπως πολλές φορές τα φιλικά αισθήματα δεν είναι αμοιβαία; Έρευνα υποστηρίζει ότι σχεδόν οι μισοί από τους ανθρώπους που τείνουμε να χαρακτηρίζουμε ως "φίλους", δεν συμμερίζονται την ίδια άποψη για εμάς.
Ετικέτες
μουσική
(718)
info
(666)
lifestyle
(628)
αρχείο
(451)
παράξενα
(390)
πρόσωπα
(345)
έρευνα
(286)
video
(279)
υγεία
(256)
τηλεόραση
(239)
cinema
(237)
funny
(217)
ιστορία
(215)
food & drinks
(212)
ρετρο
(212)
βιβλίο
(160)
τεχνολογία
(147)
σχόλιο
(140)
social media
(117)
ταξίδια
(117)
true stories
(116)
επιστήμη
(114)
wow
(109)
κατοικίδια
(82)
ποίηση
(78)
θρησκεία
(56)
Αλίκη Βουγιουκλάκη
(49)
θέατρο
(42)
Τζένη Καρέζη
(30)
Παλαμάς
(29)
7 Μαΐου 2016
Έρευνα δείχνει ότι σχεδόν οι μισοί από τους ανθρώπους που θεωρούμε φίλους μας, δεν σκέφτονται το ίδιο για εμάς!
5 Μαΐου 2016
Ο "αριθμός Ντάνμπαρ" και τι μας λέει για τον αριθμό των φίλων που μπορεί πραγματικά να έχει ένας άνθρωπος
Πόσους ανθρώπους θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε στον ευρύτερο κοινωνικό μας κύκλο; Κι απ' αυτούς πάλι πόσους θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε πολύ καλούς φίλους - αλλιώς "κολλητούς"; Δεν έχουμε κάτσει ποτέ στα σοβαρά να κάνουμε τις μαθηματικές πράξεις, όμως λίγο πολύ όλοι έχουμε την αίσθηση ότι ο κύκλος των φίλων υπό ευρεία έννοια (ας πούμε ο κύκλος των "γνωστών") μπορεί να ανέρθει σε αρκετές δεκάδες (μη λαμβανομένων υπόψη των - ενδεχομένως - εκατοντάδων ή και χιλιάδων διαδικτυακών φίλων του facebook ή του instagram), τη στιγμή που οι κολλητοί άνετα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αυτήν την αίσθηση έρχεται να την επιβεβαιώσει μια έρευνα του βρετανού καθηγητή εξελικτικής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Ρόμπιν Ντάνμπαρ.
3 Μαΐου 2016
Τα "κοινωνικά ψυγεία" των Αργεντινών, που θέλουν να περιορίσουν τη σπατάλη του φαγητού ταΐζοντας παράλληλα όσους δεν έχουν να φάνε
Ένα "κοινωνικό ψυγείο" στην πόλη Σάλτα της Αργεντινής |
Σε μια Ελλάδα εγκλωβισμένη σε μια πολυετή οικονομική κρίση, αλλά και με χιλιάδες πρόσφυγες να ονειρεύονται μια θέση κάτω από τον ευρωπαϊκό ήλιο εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, συντρέχουν δυο παράλληλες ανθρωπιστικές κρίσεις, η αντιμετώπιση των οποίων προϋποθέτει δημιουργικές και έξυπνες λύσεις. Δεν χρειάζεται να είναι πρωτότυπες, αλλά μερικές φορές αρκεί να δανειστούμε ιδέες που εφαρμόζονται σε άλλες χώρες, οι οποίες βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση με μεγάλη μερίδα του πληθυσμού τους σε οικονομική δυσπραγία, όπως για παράδειγμα η Αργεντινή, όπου τον τελευταίο καιρό έχει ξεκινήσει μια πρωτοβουλία με την ονομασία "heladeria social", δηλαδή "κοινωνικό ψυγείο".
Η φωτογραφία που θα σας κάνει να πιστέψετε στην καλή πλευρά των ανθρώπων
facebook.com/reginald.widener.5 |
Η παρακάτω ιστορία δεν θα έπρεπε ίσως να γίνει θέμα σ' ένα μπλογκ ως κάτι ασυνήθιστο, ένα σπάνιο πρότυπο αλτρουιστικής συμπεριφοράς, αλλά θα έπρεπε να αποτελεί τον κανόνα. Όμως οι άνθρωποι είμαστε τόσο πολύ απασχολημένοι με τις ζωές μας, που δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου - γιατί ο χρόνος έχει καταντήσει για πολλούς πολυτέλεια! - να βοηθήσουμε συνανθρώπους μας, οι οποίοι έχουν πραγματικά ανάγκη ένα χέρι βοηθείας για να τα βγάλουν πέρα ακόμη και για να ικανοποιήσουν βασικές ανάγκες, όπως είναι το φαγητό.
2 Μαΐου 2016
"Οι φωνές των λουλουδιών": Ένα πρωτομαγιάτικο παραμύθι του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη
Η πρωτομαγιά δεν είναι μόνο απεργία, αλλά και η γιορτή των λουλουδιών. Και πάντως, σε περασμένες δεκαετίες η πρωτομαγιά ήταν συνδεδεμένη αποκλειστικά με τη δεύτερη διάστασή της. Σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το μικρό παραμυθάκι του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μπουκέτο το Μάιο του 1925. Πρωταγωνιστούν οι εορτάζοντες της ημέρας, τα λουλούδια του αγρού, που καμαρώνουν για την ομορφιά τους με συνηγόρους τα διάφορα σύμβολα της φύσης μια πρωτομαγιάτικη νύχτα. Αυτό το ντελίριο χαράς και ανεμελιάς διακόπτεται από τον ίδιο τον ποιητή, ο οποίος εκφράζει τις ανθρώπινες ανησυχίες του (μεγεθύνοντας παράλληλα την υπαρξιακή του αγωνία λόγω της καλλιτεχνικής του φύσης), ώστε τα λουλούδια αποφασίζουν να τον διώξουν. Το παραμυθάκι αυτό είναι γραμμένο αποκλειστικά σε διαλογική μορφή (δηλ. λείπει κάθε υπόνοια αφήγησης), αν και κατά κύριο λόγο αποτελείται από παράλληλους και επικουρικούς μεταξύ τους διαλόγους, προσδίδοντάς στο κείμενο μια ασυνήθιστη φόρμα. Αποτελεί ωστόσο ένα σπάνιο ύμνο στη γαλήνια φύση, η ανεμελιά της οποίας απειλείται από τη θλίψη της ανθρώπινης ύπαρξης.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)