1 Νοεμβρίου 2019

Η Τασσώ Καββαδία για το Γιάννη Σπανό τον Ιούλιο του 1965: «Ζωντανεύει με ήχους τα ακρογιάλια του Κορινθιακού...»

Με αφορμή το θάνατο του συνθέτη Γιάννη Σπανού, του ανθρώπου που συνέβαλε σημαντικά στην εξέλιξη της ελληνικής μουσικής μέσα από τη δημιουργία του «Νέου Κύματος», έχει - νομίζω - ενδιαφέρον ν' ανατρέξουμε στα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας του στην Ελλάδα, τότε που οι δημοσιογράφοι άρχισαν να ενδιαφέρονται γι' αυτόν τον άγνωστο Έλληνα από το Κιάτο της Κορινθίας, ο οποίος, αφού διέμεινε και εργάστηκε στην Ευρώπη για αρκετά χρόνια, επέστρεψε στην πατρίδα του και το 1964 τάραξε τα κύματα του ελληνικού πενταγράμμου με το πρώτο κιόλας δείγμα γραφής του, το κλασικό «Μια αγάπη για το καλοκαίρι» (στην επιτυχία του οποίου βέβαια συνέβαλε καθοριστικά και η απαλή, μελωδική φωνή της Καίτης Χωματά). 

28 Οκτωβρίου 2019

Μια εκδοχή για την προέλευση της πολεμικής ιαχής "Αέρααα!"

Ο πίνακας "Αέρα!" του ζωγράφου Αλέξανδρου Αλεξανδράκη (1913-1968)

«Αέρααα»! Είναι η ιαχή που στην εθνική συνείδηση έχει ταυτιστεί με το έπος του 1940, στο οποίο οφείλει και τη δημοτικότητά της, την εδραίωση της ιαχής στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, όταν θέλουμε να εκφράσουμε μια διάθεση εφόδου – είτε με σοβαρή είτε με χιουμοριστική διάθεση. Όμως δεν ήταν στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 40-41 η πρώτη φορά που η κραυγή αυτή βγήκε από τα στόματα των Ελλήνων στρατιωτών. Μάλιστα, δεν ήταν και η πρώτη φορά που η λέξη «Αέρα» ακούστηκε στα αλβανικά βουνά, ενώ δεν ήταν και η πρώτη φορά – μετά την εισβολή της 6ης Απριλίου 1941 – που την άκουγαν γερμανικά αφτιά!

27 Οκτωβρίου 2019

Η καταστρεπτική θύελλα τον Οκτώβριο του 1852, που προκάλεσε τεράστιες καταστροφές στην Αθήνα και γκρέμισε έναν από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός

Εικόνα μέρους της Αθήνας (Παραλίσσια), όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΤΑ ΟΛΥΜΠΙΑ στις 06.01.1896.
Δεξιά προς το κέντρο, φαίνονται οι Στύλοι του Ολυμπίου Διός.
Ήταν το βράδυ της 14ης Οκτωβρίου (ή, αν προτιμάτε, 26 Οκτωβρίου σύμφωνα με το γρηγοριανό ημερολόγιο) του 1852, όταν η Αθήνα χτυπήθηκε από μια τρομερή θύελλα σπάνιας έντασης, η οποία έμεινε στην ιστορία όχι για τον αριθμό των θυμάτων που άφησε πίσω της, ο οποίος άλλωστε ήταν ισχνός, όσο για τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε σ’ όλη την πόλη, μεταξύ των οποίων και σ’ ένα από τα σημαντικότερα σωζόμενα μνημεία της αρχαιότητας, τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Παράλληλα, η θύελλα της 14ης Οκτωβρίου 1852 ανέδειξε τις παθογένειες και τις δυσλειτουργίες του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, που όμως δεν φαίνεται να πήρε το μάθημά του.