Το τέρας του Λοχ Νες: Η ιστορία του και τι θα κάνουν οι αρχές της Σκοτίας, αν ποτέ (λέμε και κάνα αστείο..) εντοπιστεί

Ποια είναι τα πρώτα πράγματα που σας έρχονται στο μυαλό ακούγοντας ή διαβάζοντας τη λέξη Σκοτία; Η γκάιντα, τα κιλτ (αυτά τα καρό φουστανάκια που αποτελούν την παραδοσιακή ενδυμασία των Σκοτσέζων), τα στερεοτυπικά έως ρατσιστικά ανέκδοτα περί τσιγγουνιάς, το Μακ μπροστά από κάθε μα κάθε επίθετο των κατοίκων, ο εκδηλωτικότατος ανταγωνισμός με την Αγγλία (μην κάνετε το λάθος ν’ αποκαλέσετε «Άγγλο» ένα Σκοτσέζο, γιατί το πιθανότερο είναι ότι θα γίνει... Τούρκος!), ενδεχομένως τα μεσαιωνικά κάστρα με φόντο τον καταθλιπτικό καιρό της περιοχής, αλλά οπωσδήποτε και ένας από τους παγκοσμίως γνωστότερους θρύλους για τέρατα, ο θρύλος της Νέσι, όπως αποκαλείται χαϊδευτικά από τους ντόπιους το περιβόητο «τέρας του Λοχ Νες»!

Η αλήθεια είναι ότι – τα τελευταία πολλά χρόνια – η φρενίτιδα για το τέρας της λίμνης Νες (Λοχ στη τοπική γλώσσα σημαίνει λίμνη) έχει κοπάσει συγκριτικά με παλιότερες δεκαετίες. Καιρό έχουμε ν’ ακούσουμε κάποια ιστορία (π.χ. μια υποτιθέμενη συνάντηση ντόπιου με το αγαπημένο, όσο και ανύπαρκτο, τέρας των Σκοτσέζων ή κάποια δήθεν φωτογραφική απόδειξη περί ενός πλάσματος που υποτίθεται ότι ζει στα νερά της λίμνης Νες) ταράζοντας τα νερά της και εξάπτοντας τη φαντασία όλων των ρομαντικών – ή απλούστερα ευκολόπιστων – κυνηγών τεράτων ανά την υφήλιο.

Παρά ταύτα, πολλοί είναι οι Σκοτσέζοι που επιμένουν να επενδύουν στο θρύλο της Νέσι· άλλοι από στενό οικονομικό συμφέρον δεδομένου ότι στους 400.000 υπολογίζονται οι τουρίστες που επισκέπτονται τη Σκοτία ετησίως μόνο και μόνο εξ αιτίας των ιστοριών για κάποιο τέρας του Λοχ Νες (ενώ συνολικά οι επισκέψεις στη λίμνη υπολογίζονται σε 1.000.000 ετησίως) και άλλοι για καθαρά συναισθηματικούς λόγους, θεωρώντας το θρύλο αυτό ως ένα κομμάτι της εθνικής τους ταυτότητας, η επιβεβαίωση της διάψευσης του οποίου θα ισοδυναμούσε ακόμα και με εθνική ήττα, όπως συνήθως συμβαίνει όταν αμφισβητούνται ή διαψεύδονται οι συλλογικές αυταπάτες.

Μισοσοβαρά-μισοαστεία, οι αρχές της Σκοτίας τροφοδοτούν αυτήν τη ρομαντική ελπίδα δηλώνοντας έτοιμες και καλά οργανωμένες για το ενδεχόμενο εντοπισμού της Νέσι, η οποία, σαν ένα ολότελα καινούριο είδος του ζωικού βασιλείου, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να προστατευτεί! Σύμφωνα με σχετικό ρεπορτάζ του BBC, το σχέδιο καταρτίστηκε από τον οργανισμό Σκοτσέζικης Φυσικής Κληρονομιάς, που χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση της Σκοτίας, ήδη από το 2001 και προβλέπει τα εξής:

Πρώτα θα ληφθεί από τη Νέσι δείγμα DNA, προκειμένου αυτό να εξεταστεί από τους επιστήμονες. Στη συνέχεια το πλάσμα θα επιστρέψει στη λίμνη, ενώ παράλληλα θα ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε να μην διαταραχθεί εκ νέου η ηρεμία του, καθώς θα πρόκειται για ένα σπάνιο είδος, που θα χρήζει ειδικής προστασίας για να μην απειληθεί με εξαφάνιση.

Ποια είναι όμως η ιστορία του θρύλου; Όλα φαίνεται ότι ξεκίνησαν από τον ιρλανδικής καταγωγής άγιο Κολούμπα, ο οποίος αποκαλείται και «Φωτιστής της Σκοτίας». Συγκεκριμένα, τις 22 Αυγούστου του έτους 565, ο Κολούμπα βρέθηκε στην περιοχή, όπου φέρεται από το βιογράφο του να είχε μια απροσδόκητη συνάντηση μ’ ένα περίεργο θηρίο, που ζούσε στα νερά όχι της λίμνης, αλλά του ποταμού Νες. Ο Αντομνάν, συγγραφέας της βιογραφίας του αγίου Κολούμπα, περιέγραψε το περιστατικό και το θαύμα που ο άγιος πραγματοποίησε εκεί, δίνοντάς μας το παλιότερο γραπτό ντοκουμέντο, που αναφέρεται στο περιβόητο τέρας:

ΚΕΦΑΛΑΙΟ XXVIII

Πώς ένα υδρόβιο τέρας εκδιώχθηκε χάρη στην προσευχή του ευλογημένου άνδρα.

Κάποια άλλη στιγμή, όταν ο ευλογημένος άνδρας έμεινε για αρκετές μέρες στην επαρχία των Πίκτων, το θεώρησε απαραίτητο να διασχίσει τον ποταμό Νέσα. Όταν έφτασε στην όχθη του ποταμού, είδε ορισμένους κατοίκους να θάβουν έναν άτυχο άνδρα. Όπως ανέφεραν εκείνοι που τον έθαβαν, λίγη ώρα νωρίτερα ένα υδρόβιο τέρας τον είχε αρπάξει την ώρα που κολυμπούσε και τον δάγκωσε με τον πιο άγριο τρόπο. Το ταλαίπωρο πτώμα έπιασαν μ’ ένα γάντζο, αν και πολύ καθυστερημένα, μερικοί άνδρες, που έρχονταν με μια βάρκα για να τον βοηθήσουν. Ο ευλογημένος άνδρας, ακούγοντας αυτό, ουδόλως τρόμαξε, ώστε έδωσε εντολή σε κάποιον από τους συντρόφους του να κολυμπήσει μέχρι μια βάρκα, που βρισκόταν στην άλλη άκρη του ποταμού. Και ο Λούγκνε Μοκούμιν, ακούγοντας την εντολή του σπουδαίου άνδρα, υπάκουσε χωρίς καθυστέρηση. Έβγαλε τα ρούχα του – εκτός από το εσώρουχό του – και έπεσε στο νερό. Όμως το τέρας, το οποίο δεν είχε ακόμα χορτάσει, αλλά μόλις ξύπνησε αναζητώντας περισσότερη λεία, βρισκόταν στο βυθό του ποταμού και όταν αισθάνθηκε ότι το νερό πάνω του αναταρασσόταν από τον άνδρα που κολυμπούσε, ξαφνικά πετάχτηκε και βγάζοντας έναν απαίσιο βρυχηθμό όρμησε καταπάνω του με το στόμα του ορθάνοιχτο, ενώ ο άνδρας κολυμπούσε στη μέση του ποταμού. Τότε ο ευλογημένος άνδρας παρατηρώντας το περιστατικό σήκωσε το άγιο χέρι του, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι, ντόπιοι και ξένοι, είχαν μείνει άναυδοι από το φόβο. Επικαλούμενος το όνομα του Θεού, σχημάτισε στον αέρα το σωτήριο σημάδι του σταυρού και διέταξε το άγριο τέρας λέγοντας: «Δεν θα προχωρήσεις παραπέρα ούτε θ’ ακουμπήσεις τον άνδρα. Πήγαινε αμέσως πίσω». Τότε, ακούγοντας τη φωνή του αγίου το τέρας τρομοκρατήθηκε και έφυγε πιο γρήγορα απ’ ότι [θα έφευγε] αν το τραβούσαν με σκοινιά, παρότι είχε πλησιάσει τόσο πολύ τον Λούγκνε, ενώ αυτός κολυμπούσε, σε απόσταση όση ένα δόρυ. Τότε οι ντόπιοι βλέποντας ότι το τέρας είχε υποχωρήσει και ότι ο σύντροφός τους, ο Λούγκνε, επέστρεψε ασφαλής στη βάρκα τους, έμειναν έκθαμβοι από θαυμασμό και δόξασαν το Θεό μέσω του ευλογημένου άνδρα. Ακόμα και οι παρόντες βάρβαροι ειδωλολάτρες αναγκάστηκαν χάρη στο μεγαλείο αυτού του θαύματος, που είχαν δει με τα ίδια τους τα μάτια, να δοξάσουν το Θεό των Χριστιανών.

[Την αγγλική μετάφραση της βιογραφίας του αγίου Κολούμπα (μαζί φυσικά και το απόσπασμά για τη συνάντησή του με το τέρας του Νες) μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ, κλικάροντας απλά τον επόμενο σύνδεσμο: Internet History Sourcebooks]

Στους αιώνες που ακολούθησαν, υπήρξαν και άλλες μαρτυρίες που κατάφεραν να επιβιώσει μέχρι σήμερα ο θρύλος περί ενός τερατώδους πλάσματος, που ζει στη λίμνη πλέον – και όχι στον ποταμό – Νες της βόρειας Σκοτίας (στα περίφημα Χάιλαντς), κατορθώνοντας ν’ αναπαράγεται ανά τους αιώνες χωρίς ταίρι, αφού όλες οι μαρτυρίες μιλούν για ένα και μοναδικό τέρας και όχι για... τερατοοικογένεια!

Στις 21 Απριλίου 1934, η βρετανική εφημερίδα Daily Mail δημοσίευσε στο πρωτοσέλιδό της τη φωτογραφία ενός παράξενου πλάσματος, που έβγαζε το κεφάλι του από τα νερά της λίμνης Νες.

Ο άνθρωπος που τράβηξε τη συγκεκριμένη φωτογραφία, ο λονδρέζος γυναικολόγος Ρόμπερτ Κένεθ Ουίλσον, είχε τότε ισχυριστεί ότι είδε ένα παράξενο πλάσμα να βγαίνει σιγά σιγά από τα νερά της λίμνης και εκείνος απλά έσπευσε να τραβήξει τέσσερις φωτογραφίες, καθώς όλως τυχαίως κουβαλούσε μαζί του μία φωτογραφική μηχανή. Γεγονός πάντως είναι ότι οι δημοσιευθείσες φωτογραφίες προκάλεσαν ένα κύμα μαρτυριών από ανθρώπους, οι οποίοι ξαφνικά – είτε για να κερδίσουν λίγα λεπτά δημοσιότητας είτε λόγω αυθυποβολής – ισχυρίζονταν ότι με κάποιον τρόπο είχαν «δει» το τέρας του Λος Νες με σάρκα και οστά.

Πολλά χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε ότι η φωτογραφία είχε στηθεί από το δημοσιογράφο της εφημερίδας, Μάρμαντουκ Ουέδερελ, ο οποίος είχε γίνει αντικείμενο χλευασμού από το διευθυντή του για παλιότερο δημοσίευμά του, ότι είχε εντοπίσει τα ίχνη από τις πατούσες της Νέσι! Σύμφωνα με το βιβλίο «Nessie – the Surgeon's Photograph Exposed» των Ντέιβιντ Μάρτιν και Άλαστερ Μπόιντ (έκδοση 1999), που σε μεγάλο βαθμό στηρίχθηκε σε αποκαλύψεις σχετικού δημοσιεύματος της εφημερίδας Sunday Telegraph το 1975, για την απάτη χρησιμοποιήθηκαν ένα υποβρύχιο παιχνίδι, στο οποίο προστέθηκε ένα πλαστικό κομμάτι, που έδωσε την αίσθηση του λαιμού και του κεφαλιού.

Και μπορεί πλέον να μην υπάρχουν πολλές ελπίδες - στην πραγματικότητα αυτές είναι μηδενικές - να βρεθεί ποτέ κάποιο τέρας στα νερά του Λοχ Νες, οι Σκοτσέζοι πάντως είναι έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο και θα τους βγάλουμε το καπέλο, γιατί μια σοβαρή διοίκηση πρέπει πάντα να είναι προετοιμασμένη ακόμα και για το πιο εξωπραγματικό σενάριο, που μπορεί κάποιος να φανταστεί, και όχι να λειτουργεί βλέποντας και κάνοντας. Πάντως, τα έσοδα από τους τουρίστες δύσκολα θα τα χάσουν, όσο ορθολογική κι αν είναι η σημερινή εποχή - ή μήπως τελικά δεν είμαστε και τόσο ορθολογιστές, όσο θέλουμε να πιστεύουμε;