Η βασική ένσταση όσων αντιτίθενται στην υιοθεσία και την ανατροφή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια αφορά τυχόν αρνητικές επιδράσεις στην ψυχολογία και την ανάπτυξη των παιδιών αυτών, επειδή μεγαλώνουν χωρίς να υπάρχει το πρότυπο του ενός από τα δύο φύλα. Η ευκολότερη απάντηση σ' ένα τέτοιο επιχείρημα θα ήταν ότι ούτως ή άλλως υπάρχουν οικογένειες, όπου τα παιδιά μεγαλώνουν μόνο με τον ένα γονιό και δεν έχουν καμία επαφή με τον άλλο, δηλαδή λείπει εντελώς το πρότυπο του ενός φύλου, χωρίς σ' αυτές τις περιπτώσεις να ενοχλείται κάποιος ιδιαίτερα, επειδή προφανώς δεν είναι αυτό το πραγματικό πρόβλημα. Εξάλλου, ποιος είπε ότι στις ομόφυλες οικογένειες τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς την παρουσία παππούδων, γιαγιάδων, θείων κλπ., επομένως έχουν επαφή με όλα τα φύλα; Επειδή, όμως, συχνά δεν αρκούν οι λογικοί συλλογισμοί, ας δούμε τι λένε και οι σχετικές έρευνες.
Στο ιατρικό περιοδικό BMC Public Health δημοσιεύτηκε η έκθεση ερευνητικής ομάδας από το πανεπιστήμιο της Μελβούρνης με επικεφαλής τον Σάιμον Κράουτς, που ασχολείται με τις επιδόσεις παιδιών που μεγαλώνουν σε οικογένειες ομόφυλων οικογενειών. Στην έρευνα συμμετείχαν 315 ομόφυλα ζευγάρια από την Αυστραλία. Το 80% των παιδιών είχαν ως γονείς δύο γυναίκες και το 18% δύο άνδρες,
Οι ερευνητές ενδιαφέρθηκαν για την υγεία και την ευημερία των παιδιών και στη συνέχεια συνέκριναν τα αποτελέσματα με τα ευρήματα για τον υπόλοιπο πληθυσμό. Όπως διαπίστωσαν, τα παιδιά με ομόφυλους γονείς είχαν κατά 6% καλύτερες επιδόσεις στη γενική υγεία, τη συμπεριφορά και σε θέματα οικογενειακής συνοχής σε σχέση με το μέσο όρο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι γονείς ίδιου φύλου έχουν περισσότερες πιθανότητες να μοιράζονται εξίσου τη φροντίδα των παιδιών ή και γενικότερα τις δουλειές του σπιτιού συγκριτικά με τους ετερόφυλους γονείς κι αυτός φαίνεται να είναι ένας κρίσιμος παράγοντας. Όπως σημειώνει ο δρ. Κράουτς, "είναι απελευθερωτικό για τους γονείς ν' αναλαμβάνουν ρόλους που ταιριάζουν στις ικανότητές τους, παρά να βυθίζονται στα στερεότυπα των φύλων, όπου η μαμά είναι βασικά εκείνη που φροντίζει και ο μπαμπάς εκείνος που κερδίζει τα προς το ζην".
Από την άλλη, τα 2/3 των παιδιών αυτών αντιμετώπιζαν μια μορφή στιγματισμού εξ αιτίας της σεξουαλικής ταυτότητας των γονιών τους και αυτό είχε όντως επίδραση στην πνευματική και συναισθηματική τους ευημερία. Είναι βέβαια προφανές ότι ο στιγματισμός δεν είναι μια εσωτερική διαδικασία, δηλαδή δεν οφείλεται στις παραστάσεις των παιδιών μέσα στην οικογένεια, αλλά είναι αποτέλεσμα δυσάρεστων εξωτερικών επιδράσεων: το μπούλινγκ που δέχονται από τους συμμαθητές τους στο σχολείο ή ακόμη και από ανώριμους ενήλικες, οι οποίοι φροντίζουν να αποδεικνύονται ακόμα πιο ανώριμοι από τα παιδιά τους.
Μόνο που το πρόβλημα αυτό αντιμετωπίζεται όχι απαγορεύοντας τις οικογένειες με γονείς του ίδιου φύλου, αλλά με την ωρίμανση της κοινωνίας και την επίδειξη ειλικρινούς σεβασμού σε κάθε τι που φαίνεται διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Άλλωστε το ίδιο δεν συμβαίνει και με τις μονογονεϊκές οικογένειες; Τα όποια ψυχολογικά προβλήματα, όπου υπάρχουν, δεν ξεκινάνε από τη σύγκριση που κάνει το παιδί από μόνο του, αλλά κυρίως από τις υστερικές αντιδράσεις της κοινωνίας και όσων κοροϊδεύουν, χλευάζουν, στιγματίζουν το παιδί και τη διαφορετική οικογένειά του. Όταν όμως χλευάζουμε κάποιον, δεν φταίει αυτός, απλά επειδή διαφέρει από εμάς - λες και θα έπρεπε όλοι οι άνθρωποι να σκέφτονται και να ενεργούν όπως εμείς. Φταίμε εμείς που έχουμε μια τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας και μια τόσο στρεβλή εικόνα για την κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου