Αλέκος Αλεξανδράκης, Τζένη Καρέζη, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Τι δήλωναν για την τηλεόραση οι πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, που δεν δίστασαν ν' αγκαλιάσουν τη μικρή οθόνη στα πρώτα της βήματα

Τη δεκαετία του 1970, δεν υπήρχαν πολλοί τηλεοπτικοί δέκτες στην Αθήνα. Πολλές οικογένειες δεν είχαν τηλεόραση στα σπίτια τους και έκαναν επισκέψεις σε φίλους, συγγενείς, λατρεμένους ή αχώνευτους γείτονες που διέθεταν τις «μαγικές» συσκευές. Όμως ακόμα και μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες (της σχετικά χαμηλής διείσδυσης στον πληθυσμό), η τηλεόραση έδειξε από νωρίς τη δύναμή της, χαρίζοντας μια άνευ προηγουμένου δημοτικότητα σε ήδη καταξιωμένους και αγαπημένους πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου!

Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα του Αλέκου Αλεξανδράκη, ο οποίος τον Ιούνιο του 1972 άρχισε να εισβάλλει στα σπίτια των Ελλήνων τηλεθεατών υποδυόμενος τον «Παράξενο Ταξιδιώτη» στην ομώνυμη σειρά του μυστηρίου του Γιάννη Φίλιππα, που προβαλλόταν τρεις φορές την εβδομάδα με πολύ μεγάλη επιτυχία. Μάλιστα, σ’ ένα γκάλοπ τον Οκτώβριο του 1972, το σίριαλ φερόταν να έχει τηλεθέαση 80% και βρισκόταν στη δεύτερη θέση πίσω από τον «Άγνωστο Πόλεμο».

«Ποτέ στην ζωή μου, τόσα χρόνια που υπηρετώ το θέατρο και τον κινηματογράφο και έπαιξα σε τόσους ρόλους δεν ευτύχησα να ακούσω κάποιον να με φωνάζει με τ’ όνομα ενός από τους ήρωες που υποδύθηκα. Και τώρα ο ρόλος μου σ’ αυτό το σίριαλ έκανε γνωστούς και αγνώστους να με αποκαλούν “Ρε, Παράξενε”», παραδεχόταν ο Αλέκος Αλεξανδράκης σε συνέντευξή του σε αθηναϊκό περιοδικό, όπως αναπαράχθηκε από την κυπριακή εφημερίδα Χαραυγή στις 8 Νοεμβρίου 1972, διερωτώμενη [η εφημερίδα] αν αυτό ήταν «δημοτικότητα ή κατάντια».

Σε συνέντευξή του στο δημοσιογράφο Δημήτρη Κωνσταντάρα λίγο καιρό αργότερα, ο Αλέκος Αλεξανδράκης επαναλάμβανε: «Απέκτησα μια παράξενη δημοτικότητα. Τόσα χρόνια πρωταγωνιστής και δεν μου είχε συμβεί ποτέ να μη μπορώ να περπατήσω στο δρόμο χωρίς να με αναγνωρίσουν. Τώρα συμβαίνει συχνά»!

Στην ίδια συνέντευξη, ο δημοφιλής πρωταγωνιστής εξηγούσε γιατί μετά από πολλές αρνήσεις υπέκυψε να στο νέο μέσο: «Αποφάσισα να κάνω τηλεόραση, γιατί πιστεύω ότι είναι το σημαντικότερο επίτευγμα της εποχής μας στον τομέα “ενημέρωση” και επειδή σαν ηθοποιός δεν είμαι καθόλου αρνητικός».

Θυμόταν επίσης την πρώτη μέρα του γυρίσματος: «Στην αρχή, όταν πρωτοβρέθηκα μπροστά από την κάμερα, χρειαζόμουν καθοδήγηση, βοήθεια. Φαντασθείτε: Είκοσι τόσα χρόνια ηθοποιός. Μετά... στηρίχθηκα στα πόδια μου». Αυτό πάντως που εξακολουθούσε να τον δυσκολεύει ήταν «η εκμάθηση τόσων κειμένων σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Είναι πολύ κουραστικό».

Αλέκος Αλεξανδράκης και Ελένη Ερήμου
σε μια σκηνή της τηλεοπτικής σειράς «Παράξενος Ταξιδιώτης»

Το 1973, το τηλεοπτικό της ντεμπούτο ως «Μαρία Αυγέρη» έκανε η Τζένη Καρέζη –και μάλιστα σε σενάριο δικό της. Σε συνέντευξή της στο περιοδικό Επίκαιρα την ίδια χρονιά, η πρωταγωνίστρια υπερασπιζόταν την απόφασή της: «Μας κατηγόρησαν ότι είμαστε από τους πρώτους που προσχωρήσαμε στην τηλεόραση. Όμως η τηλεόραση είναι πλέον μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που είναι πολύ κοντά στα ενδιαφέροντα των ηθοποιών. Πιστεύω [ότι] με το να πεις δεν κάνω τηλεόραση, δεν βγαίνει τίποτα. Όπως δεν βγαίνει με καμιά άρνηση. Αντίθετα, αν πραγματικά νομίζεις ότι η δουλειά που κάνεις, έχει κάποια αξία, γιατί ν’ αφήσεις την τηλεόραση στα χέρια ανίδεων ανθρώπων; Οι επαγγελματίες παρέχουν τη βεβαιότητα που υπάρχει λιγότερη προχειρότητα. Άλλωστε σ’ αυτήν τη δουλειά οι επαγγελματίες παίζουν την ίδια τους την καριέρα, αφού κάθε αποτυχία θα έχει αντίκτυπο σ’ ό,τι άλλο κάνουν».

Σε όσους δε υποστήριζαν ότι η τηλεόραση έριχνε το πνευματικό επίπεδο του κοινού, απαντούσε: «Για όλους αυτούς που περνούν τη ζωή τους απομονωμένοι, χαμένοι μακριά από τον κόσμο, από το θέατρο, από τον κινηματογράφο, τη μουσική, το βιβλίο, [η τηλεόραση] είναι κάτι περισσότερο από ψυχαγωγία. Κακώς λένε ότι η τηλεόραση αποβλακώνει. Αντίθετα πιστεύω ότι ανεβάζει το επίπεδο του κοινού. Δεν είναι δυνατό να κλείσουμε τα μάτια μας. Η τηλεόραση θα υπάρχει και σε μας απομένει να την κάνουμε καλύτερη».

Ένας από τους παλιούς ηθοποιούς που γνώρισε τεράστια δημοτικότητα χάρη στην τηλεόραση, ήταν ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος με τον πρωταγωνιστικό ρόλο του «μπαρμπά-Γιώργη» στο «Λούνα Παρκ» του Γιάννη Δαλιανίδη. Ο πρωταγωνιστής του θεάτρου και του κινηματογράφου απολάμβανε την επιτυχία. «Καθόλου δεν με κούρασε. Απεναντίας με διασκεδάζει, παρόλο πού χω χάσει τ’ όνομά μου. Ακόμα και οι συγγενείς με φωνάζουν “μπαρμπά Γιώργη”, σχολίασε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία τον Οκτώβριο του 1980.

Σ’ εκείνη τη συνέντευξη, αξίζει να σταθούμε και σε μια παραίνεση του Δ. Παπαγιαννόπουλου στους νέους συναδέλφους του, οι οποίοι… αυτοχρίζονταν σταρ εν μία νυχτί χάρη στην τηλεόραση, μια συμβουλή που αφορά τους ηθοποιούς και της εποχής μας: «Η πλειοψηφία των σημερινών νέων μόλις παίξουν μια φορά στη μικρή οθόνη, συμπεριφέρονται σαν να είναι κιόλας πρωταγωνιστές. Εμένα, όταν με κάλεσε ο Ζερβός να παίξω για πρώτη φορά σε ταινία, μου έδωσε 4.000 δρχ. “Καλά είναι;”, μου λέει. “Πολλά είναι, του απαντώ, γιατί βγαίνω για πρώτη φορά”. Θα συμβούλευα τους νέους ηθοποιούς να διαθέτουν την εξυπνάδα της ανοησίας ώσπου ν’ ανέλθουν λιγάκι. Πριν καθιερωθούν να μην έχουν απαιτήσεις για τεράστιους μισθούς. Οι βεντέτες δεν είναι πια της μόδας».