Ρίξτε μια ματιά στους δρόμους της γειτονιάς σας, δίπλα στα κράσπεδα των πεζοδρομίων. Γόπες, πακέτα τσιγάρων, χαρτάκια, ενίοτε και εφημερίδες ή περιοδικά από τα οποία προηγουμένως αφαιρέθηκε το dvd σε προσφορά, σακουλάκια από γαριδάκια, χαρτοπετσέτες από πίτσες που φαγώθηκαν στο δρόμο, αλλά ο κάτοχός τους βαριόταν να περπατήσει λίγα μέτρα μέχρι τον κοντινότερο κάδο απορριμάτων - ή περπάτησε μέχρι εκεί, αλλά ήθελε να παίξει μπάσκετ κι έριξε το σκουπίδι του σαν να ήταν ο Σπανούλης, αλλά δεν πέτυχε το καλάθι.... και απλά έφυγε.
Είναι φαινόμενο για έρευνα, πώς ενώ έχουν περάσει 90 ολόκληρα χρόνια από τότε που τοποθετήθηκαν τα πρώτα καλαθάκια στους δρόμους της ελληνικής πρωτεύουσας, δεν έχει γίνει κοινή συνείδηση ο χρηστικός σκοπός τους.
Τα πρώτα μεταλλικά καλαθάκια είχαν πράσινο χρώμα και τοποθετήθηκαν στους τοίχους της οδού Σταδίου το Φεβρουάριο του 1925 από την Αστυνομία Πόλεων. Βρίσκονταν σε απόσταση 50 - 60 μέτρων μεταξύ τους κι επειδή πολλοί Αθηναίοι πιθανόν δεν γνώριζαν σε τι χρησίμευαν, η εφημερίδα Νέα Ημέρα θέλησε να τους κατατοπίσει (φ. 28.02.1925):
"Εις τα καλαθάκια αυτά οι συμπολίται θα πετούν παν περιττόν, το οποίον δεν θέλουν πλέον να κρατούν επάνω των. Κάθε διαβάτης που θα ήθελε να πετάξη το αδειανό πακέττο από τα τσιγάρα του ή την διαβασμένην εφημερίδα του, πρέπει να το πετά εις το πράσινο καλαθάκι". Αλλιώς, η εφημερίδα προειδοποιούσε ότι οι παραβάτες θα γνώριζαν "το επί της οδού Βερανζέρου λειτουργούν επ' αυτοφώρω πταισματοδικείον".
Το θέμα βέβαια είναι ότι 90 χρόνια μετά, καμία απειλή ποινικής ή χρηματικής ποινής δεν κατάφερε να αλλάξει τη συνήθεια μιας (όχι πλειοψηφικής, αλλά σημαντικής ωστόσο) μερίδας των πολιτών - γενικά στην Ελλάδα - να είναι πιο προσεκτικοί με τα μικρά, ενοχλητικά σκουπιδάκια τους, που θέλουν πώς και πώς να τα ξεφορτωθούν από τα χέρια τους, αλλά δεν νοιάζονται πού ακριβώς θα τ' αποθέσουν. Μήπως να το δούμε αλλιώς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου