Γράφτηκαν πολλά και πιθανόν να γραφτούν ακόμη περισσότερα. Για πρώτη φορά μετά το 2000, δεν θα παρουσιαστεί ελληνικό τραγούδι στη σκηνή της Γιουροβίζιον τη βραδιά του τελικού. (Οκ, ως θεσμός οι ημιτελικοί και ο τελικός εμφανίστηκαν το 2004, αλλά πάντως η τελευταία φορά που δεν υπήρχε ελληνική συμμετοχή ήταν στο γύρισμα του αιώνα). Όταν ένας λαός αναζητά διψασμένος - και ανεξάρτητα από το αν βρισκόμαστε σε οικονομική κρίση ή όχι - θριάμβους για να πανηγυρίσει κρατώντας την εθνική σημαία και να δηλώσει "περήφανος ως Έλληνας", η αποτυχία αυτή τροφοδότησε διάφορα σχόλια. Με βάση τις αντιδράσεις τους, προσπάθησα να κατηγοριοποιήσω τους Έλληνες γιουροφάν δίνοντας νομίζω μια αντιπροσωπευτική εικόνα.
Οι σκληροπυρηνικοί αντιτσακνικοί:
Θεωρούν τον αποκλεισμό του ελληνικού τραγουδιού από τη Γιουροβίζιον εφάμιλλο μιας ανείπωτης εθνικής τραγωδίας, για την οποία πρέπει να πέσουν κεφάλια με πρώτο και καλύτερο αυτό του προέδρου της ΕΡΤ, Διονύση Τσακνή, ο οποίος... έπρεπε να έχει ήδη υποβάλλει την παραίτησή του! Σε καμία χώρα, ουδέποτε υπήρξε πρόεδρος δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα, ο οποίος να παραιτήθηκε για έναν τέτοιο λόγο (ούτε καν στη Σουηδία, που κυριολεκτικά λατρεύει το διαγωνισμό, όταν το σουηδικό τραγούδι αποκλείστηκε από τον τελικό του 2005). Αλλά αυτό είναι ψιλά γράμματα για έναν σκληροπυρηνικό Έλληνα γιουροφάν, ο οποίος επιχειρηματολογεί ότι πληρώνει για την ΕΡΤ μέσω ΔΕΗ κι επομένως απαιτεί κάθε χρόνο το ελληνικό τραγούδι να βρίσκεται στον τελικό της Γιουροβίζιον!
Οι σκληροπυρηνικοί αντί-Argo:
Είναι υποομάδα της πιο πάνω κατηγορίας, με τη διαφορά ότι δεν αρκούνται να βρίζουν τον Τσακνή, αλλά και τα μέλη του συγκροτήματος, που δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από το να διεκδικήσουν την πραγματοποίηση ενός τρελού ονείρου. Δεν επέβαλαν την επιλογή του τραγουδιού τους, εκτός κι αν κάποιοι, που κόπτονται για τη μη δημοκρατική διαδικασία επιλογής της ελληνικής συμμετοχής, πιστεύουν ότι... απαγορεύεται - "δημοκρατικά" εννοείται - σε καλλιτέχνες χωρίς δισκογραφία και χωρίς τις πλάτες δισκογραφικής εταιρίας να ονειρεύονται ακόμη κι ένα τόσο τρελό όνειρο όπως η συμμετοχή στη Γιουροβίζιον.
Χωρίς στοιχεία, λοιπόν, και εντελώς κακοπροαίρετα, τα παιδιά κατηγορούνται ως δήθεν "κολλητοί και συγγενείς" του Τσακνή ή των αρμοδίων της ΕΡΤ, οι οποίοι δήθεν έβαλαν τα μέσα για να βρεθούν στη Στοκχόλμη. Από πού προκύπτει αυτό; Από πουθενά, αλλά οκ... άβυσσος επικρατεί στο μυαλό ενός απογοητευμένου, σκληροπυρηνικού γιουροφάν, που καλοέμαθε εδώ και πολλά χρόνια να βλέπει την Ελλάδα να συμμετέχει στους τελικούς της Γιουροβίζιον.
Για το τραγούδι μπορεί κανείς να πει πολλά, όπως επίσης να σημειώσει το γεγονός ότι το συγκρότημα αποτελείται από ερασιτέχνες, οι οποίοι δεν έχουν εμπειρία από τόσο μεγάλης εμβέλειας και ιδιαίτερου περιεχομένου διοργανώσεις, όπως ο διαγωνισμός τραγουδιού της Γιουροβίζιον. Όμως άλλο αυτό και άλλο να θεωρήσεις ότι τα παιδιά δεν είχαν καν δικαίωμα να στείλουν ένα τραγούδι ή ότι δεν έπρεπε να πιστέψουν στις δυνάμεις τους ή ότι δήθεν έβαλαν μέσα να πάνε στη Στοκχόλμη. Για να κερδίσουν τι;
Οι ρομαντικοί:
Θεωρούν ότι απλά οι ξένοι δεν μας συμπαθούν λόγω της οικονομικής κρίσης, ενώ ειδικά οι επιτροπές αποκλείεται να μας δώσουν ποτέ υψηλή βαθμολογία, επειδή απλά "δεν μας χωνεύουν". Το ότι παρά την οικονομική κρίση και τα όποια αρνητικά δημοσιεύματα για την Ελλάδα υπήρξαν τραγούδια που διέγραψαν μια εξαιρετική πορεία στη Γιουροβίζιον (από τον Γιώρκα και τους Κόζα Μόστρα μέχρι ακόμα ακόμα και το Γιώργο Αλκαίο το 2010, όταν η χώρα είχε μόλις μπει σε Μνημόνια και ο ευρωπαϊκός τύπος οργίαζε εναντίον της εκτεταμένης εγχώριας διαφθοράς) παραμένει ασχολίαστο. Ευτυχώς, ο αριθμός των ρομαντικών έχει περιοριστεί σημαντικά, η παρουσία τους δεν είναι το ίδιο αισθητή όσο τα προηγούμενα χρόνια, όμως υπάρχει και είναι καταγράψιμη.
Οι εμφυλιοπολεμικοί:
Υπάρχει μια μερίδα γιουροφάν που πιστεύει ότι το ελληνικό τραγούδι δεν άρεσε στους Ευρωπαίους, επειδή δεν άρεσε στους Έλληνες, οι οποίοι είχαν το... "θράσος" να γράφουν αρνητικά σχόλια είτε στο youtube είτε σε άλλες, σχετικές με τη Γιουροβίζιον ιστοσελίδες. Ότι δηλαδή ο μέσος Ευρωπαίος τηλεθεατής ξημεροβραδιάζεται επί μήνες στο ίντερνετ να μάθει τις συμμετοχές της Γιουροβίζιον ή ότι κι όποιος ακόμα το κάνει, δεν έχει δική του κρίση για τα τραγούδια, αλλά επηρεάζεται από τα σχόλια των άλλων. Δέχομαι ότι υπήρχαν και ορισμένα σχόλια Ελλήνων γιουροφάν που ξεπερνούσαν τα όρια βγάζοντας απωθημένα (ενδεχομένως και κακία), αλλά, παιδιά, η Γιουροβίζιον δεν είναι εθνική υπόθεση ώστε να περιορίζεται ένα βασικό δικαίωμα του ανθρώπου (δηλ. η ελευθερία έκφρασής του) ούτε βέβαια είμαστε σοβαροί να πιστεύουμε ότι το οποιοδήποτε αρνητικό σχόλιο στο youtube κρίνει την τύχη ενός τραγουδιού. Εκτός κι αν ρίξουμε τη συζήτηση στο επίπεδο του "κακού ματιού" και άλλων τέτοιων αναχρονιστικών φαινομένων.
Οι Πόντιοι:
Όταν κυκλοφορούσαν οι πρώτες φήμες ότι η Ελλάδα θα εκπροσωπούταν στη φετινή Γιουροβίζιον από ποντιακό συγκρότημα με τραγούδι που θα είχε έντονο το στοιχείο της λύρας, καταχάρηκαν. Όταν το τραγούδι δημοσιοποιήθηκε, προβληματίστηκαν μιας και αυτό ήταν μάλλον ένα τραγούδι χιπ χοπ με σποραδικές πινελιές ποντιακής λύρας, όμως ένιωθαν υπερήφανοι επειδή για πρώτη φορά θα ακουγόταν η ποντιακή διάλεκτος στη Γιουροβίζιον - κι ας πλασαριζόμασταν σε χαμηλή θέση στον τελικό. Όταν δεν ήρθε ούτε καν η πρόκριση στη μεγάλη βραδιά, υποδείχθηκε ο αποκλειστικός ένοχος: το χιπ χοπ που χαντάκωσε τη λύρα και "ντρόπιασε" τους Πόντιους. (Αν ήταν μόνο το χιπ χοπ το πρόβλημα της ελληνικής εμφάνισης, μικρό το κακό, αλλά για έναν παθιασμένο Πόντιο αυτό μετράει περισσότερο, αν τιμήθηκε σωστά η παράδοση του Πόντου).
Θεωρούν ότι απλά οι ξένοι δεν μας συμπαθούν λόγω της οικονομικής κρίσης, ενώ ειδικά οι επιτροπές αποκλείεται να μας δώσουν ποτέ υψηλή βαθμολογία, επειδή απλά "δεν μας χωνεύουν". Το ότι παρά την οικονομική κρίση και τα όποια αρνητικά δημοσιεύματα για την Ελλάδα υπήρξαν τραγούδια που διέγραψαν μια εξαιρετική πορεία στη Γιουροβίζιον (από τον Γιώρκα και τους Κόζα Μόστρα μέχρι ακόμα ακόμα και το Γιώργο Αλκαίο το 2010, όταν η χώρα είχε μόλις μπει σε Μνημόνια και ο ευρωπαϊκός τύπος οργίαζε εναντίον της εκτεταμένης εγχώριας διαφθοράς) παραμένει ασχολίαστο. Ευτυχώς, ο αριθμός των ρομαντικών έχει περιοριστεί σημαντικά, η παρουσία τους δεν είναι το ίδιο αισθητή όσο τα προηγούμενα χρόνια, όμως υπάρχει και είναι καταγράψιμη.
Οι εμφυλιοπολεμικοί:
Υπάρχει μια μερίδα γιουροφάν που πιστεύει ότι το ελληνικό τραγούδι δεν άρεσε στους Ευρωπαίους, επειδή δεν άρεσε στους Έλληνες, οι οποίοι είχαν το... "θράσος" να γράφουν αρνητικά σχόλια είτε στο youtube είτε σε άλλες, σχετικές με τη Γιουροβίζιον ιστοσελίδες. Ότι δηλαδή ο μέσος Ευρωπαίος τηλεθεατής ξημεροβραδιάζεται επί μήνες στο ίντερνετ να μάθει τις συμμετοχές της Γιουροβίζιον ή ότι κι όποιος ακόμα το κάνει, δεν έχει δική του κρίση για τα τραγούδια, αλλά επηρεάζεται από τα σχόλια των άλλων. Δέχομαι ότι υπήρχαν και ορισμένα σχόλια Ελλήνων γιουροφάν που ξεπερνούσαν τα όρια βγάζοντας απωθημένα (ενδεχομένως και κακία), αλλά, παιδιά, η Γιουροβίζιον δεν είναι εθνική υπόθεση ώστε να περιορίζεται ένα βασικό δικαίωμα του ανθρώπου (δηλ. η ελευθερία έκφρασής του) ούτε βέβαια είμαστε σοβαροί να πιστεύουμε ότι το οποιοδήποτε αρνητικό σχόλιο στο youtube κρίνει την τύχη ενός τραγουδιού. Εκτός κι αν ρίξουμε τη συζήτηση στο επίπεδο του "κακού ματιού" και άλλων τέτοιων αναχρονιστικών φαινομένων.
Οι Πόντιοι:
Όταν κυκλοφορούσαν οι πρώτες φήμες ότι η Ελλάδα θα εκπροσωπούταν στη φετινή Γιουροβίζιον από ποντιακό συγκρότημα με τραγούδι που θα είχε έντονο το στοιχείο της λύρας, καταχάρηκαν. Όταν το τραγούδι δημοσιοποιήθηκε, προβληματίστηκαν μιας και αυτό ήταν μάλλον ένα τραγούδι χιπ χοπ με σποραδικές πινελιές ποντιακής λύρας, όμως ένιωθαν υπερήφανοι επειδή για πρώτη φορά θα ακουγόταν η ποντιακή διάλεκτος στη Γιουροβίζιον - κι ας πλασαριζόμασταν σε χαμηλή θέση στον τελικό. Όταν δεν ήρθε ούτε καν η πρόκριση στη μεγάλη βραδιά, υποδείχθηκε ο αποκλειστικός ένοχος: το χιπ χοπ που χαντάκωσε τη λύρα και "ντρόπιασε" τους Πόντιους. (Αν ήταν μόνο το χιπ χοπ το πρόβλημα της ελληνικής εμφάνισης, μικρό το κακό, αλλά για έναν παθιασμένο Πόντιο αυτό μετράει περισσότερο, αν τιμήθηκε σωστά η παράδοση του Πόντου).
Οι τύποι "τά λεγα εγώ!":
Έχω την εντύπωση ότι είναι ελληνικό κυρίως φαινόμενο να βγαίνουν οι διάφοροι καταστροφολόγοι και να κουνάνε το δάχτυλο αισθανόμενοι δικαιωμένοι, όποτε οι προβλέψεις τους δικαιώνονται. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα θέματα: από ένα αποτυχημένο παστίτσιο ("Καλά σου έλεγα εγώ ότι δεν χτύπησες όσο έπρεπε τα αβγά για την μπεσαμέλ. Ήθελαν ακόμη 5 δευτερόλεπτα") μέχρι μια σοβαρή οικογενειακή υπόθεση ("Και σου τα λεγα... Μην αφήνεις το παιδί ν' ακούει Μαντόνα και να που έγινε γκέι".).
Αναμενόμενα, υπάρχουν καταστροφολόγοι και στη Γιουροβίζιον, όπου συγκρούονται οι διαφορετικές μουσικές σχολές. Πέρυσι ήταν οι οπαδοί του έθνικ οι οποίοι αισθάνθηκαν δικαιωμένοι από το κακό αποτέλεσμα της - ομολογουμένως άνευρης και παλιομοδίτικης - μπαλάντας που ερμήνευσε η Έλενα Μαρία Κυράκου. Φέτος ήρθε η σειρά των δηλωμένων οπαδών της δυτικότροπης ποπ μουσικής, οι οποίοι αποκηρύσσουν ως βδελυγμία κάθε έθνικ στοιχείο (π.χ. ακούνε τη λέξη "μπουζούκι" και βγάζουν σπυράκια). Βέβαια, πέρυσι - αλλά και πρόπερσι με το "Rise Up" - βομβάρδιζαν το ίντερνετ με μηνύματα για το πόσο δικαιωμένοι αισθάνονταν, επειδή "επιτέλους η Ελλάδα θα έστελνε ένα ποπ τραγούδι και όχι έθνικ καρακιτσαριό", αλλά εξαφανίστηκαν μετά τις βαθμολογικές πανωλεθρίες. Ε, φέτος ήρθε η σειρά να εξαφανιστούν οι υπόλοιποι.
Έχω την εντύπωση ότι είναι ελληνικό κυρίως φαινόμενο να βγαίνουν οι διάφοροι καταστροφολόγοι και να κουνάνε το δάχτυλο αισθανόμενοι δικαιωμένοι, όποτε οι προβλέψεις τους δικαιώνονται. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα θέματα: από ένα αποτυχημένο παστίτσιο ("Καλά σου έλεγα εγώ ότι δεν χτύπησες όσο έπρεπε τα αβγά για την μπεσαμέλ. Ήθελαν ακόμη 5 δευτερόλεπτα") μέχρι μια σοβαρή οικογενειακή υπόθεση ("Και σου τα λεγα... Μην αφήνεις το παιδί ν' ακούει Μαντόνα και να που έγινε γκέι".).
Αναμενόμενα, υπάρχουν καταστροφολόγοι και στη Γιουροβίζιον, όπου συγκρούονται οι διαφορετικές μουσικές σχολές. Πέρυσι ήταν οι οπαδοί του έθνικ οι οποίοι αισθάνθηκαν δικαιωμένοι από το κακό αποτέλεσμα της - ομολογουμένως άνευρης και παλιομοδίτικης - μπαλάντας που ερμήνευσε η Έλενα Μαρία Κυράκου. Φέτος ήρθε η σειρά των δηλωμένων οπαδών της δυτικότροπης ποπ μουσικής, οι οποίοι αποκηρύσσουν ως βδελυγμία κάθε έθνικ στοιχείο (π.χ. ακούνε τη λέξη "μπουζούκι" και βγάζουν σπυράκια). Βέβαια, πέρυσι - αλλά και πρόπερσι με το "Rise Up" - βομβάρδιζαν το ίντερνετ με μηνύματα για το πόσο δικαιωμένοι αισθάνονταν, επειδή "επιτέλους η Ελλάδα θα έστελνε ένα ποπ τραγούδι και όχι έθνικ καρακιτσαριό", αλλά εξαφανίστηκαν μετά τις βαθμολογικές πανωλεθρίες. Ε, φέτος ήρθε η σειρά να εξαφανιστούν οι υπόλοιποι.
Οι πολιτικοποιημένοι:
Κάποιοι είναι αυθεντικοί οπαδοί της Γιουροβίζιον και κάποιοι άλλοι είναι γιαλαντζί, βρίσκοντας ευκαιρία να κάνουν απλά αντιπολίτευση συνδέοντας την "πρώτη φορά Αριστερά" με την "πρώτη φορά αποκλεισμού από τη Γιουροβίζιον". Π.χ. σ' αυτό το πλαίσιο υπήρξαν αρθρογράφοι πολιτικών εφημερίδων που τον περασμένο Μάρτιο, όταν ανακοινώθηκε η συμμετοχή της Ελλάδας στη Γιουροβίζιον με τους Argo και το "Utopian Land", για πρώτη φορά θεώρησαν καθήκον να αρθρογραφήσουν για ένα θέμα που παλιότερα τους άφηνε από αδιάφορους μέχρι έκθαμβους για τον ντόρο που γινόταν γι' αυτό το "πανηγυράκι". Πιθανότατα, αντίστοιχη αρθρογραφία θα διαβάσουμε και τις επόμενες ημέρες - ελπίζω πως όχι πάντως. Να είμαστε όμως και ιστορικά ακριβείς: η πρώτη συμμετοχή της Ελλάδας στη Γιουροβίζιον με κυβέρνηση Αριστεράς ήταν πέρυσι, που η Ελλάδα προκρίθηκε στον τελικό και τερμάτισε στην ίδια θέση με το 2014, όταν κυβερνούσαν άλλα κόμματα.
Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που πολιτικοποιείται η Γιουροβίζιον. Ξεχνάει κανείς τις "χρυσές εποχές" στα μέσα των 00s, όταν πολιτικοί πουλούσαν μούρη στους εθνικούς τελικούς ή όταν υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή έφτασε στο σημείο να συμπεριλάβει στις "επιτυχίες" της ελληνικής κυβέρνησης την τρίτη θέση του Σάκη Ρουβά στη διοργάνωση του 2004, ο ίδιος άνθρωπος που δυο χρόνια μετά, στη Γιουροβίζιον της Αθήνας ήταν έτοιμος να πουλήσει μούρη παραδίδοντας το βραβείο στους νικητές, για να αλλάξει απόφαση την τελευταία στιγμή, επειδή δεν του άρεσαν οι Λόρντι! Ξεπεσμός και τότε, ξεπεσμός και τώρα με κάθε απόπειρα πολιτικοποίησης ενός μουσικού διαγωνισμού. Απλά θλιβερό!
Οι πραγματιστές:
Ναι, υπάρχουν κι αυτοί που πολύ απλά παραδέχονται ότι "Δεν άρεσε το τραγούδι μας. Τέλος". Άντε και του χρόνου να μάθουμε από τα λάθη των τελευταίων ετών, γιατί ο φετινός αποκλεισμός δεν ήταν παρά το επιστέγασμα ενός σερί κακών επιλογών, μπας και καταφέρουμε κάτι καλύτερο του χρόνου.
Κάποιοι είναι αυθεντικοί οπαδοί της Γιουροβίζιον και κάποιοι άλλοι είναι γιαλαντζί, βρίσκοντας ευκαιρία να κάνουν απλά αντιπολίτευση συνδέοντας την "πρώτη φορά Αριστερά" με την "πρώτη φορά αποκλεισμού από τη Γιουροβίζιον". Π.χ. σ' αυτό το πλαίσιο υπήρξαν αρθρογράφοι πολιτικών εφημερίδων που τον περασμένο Μάρτιο, όταν ανακοινώθηκε η συμμετοχή της Ελλάδας στη Γιουροβίζιον με τους Argo και το "Utopian Land", για πρώτη φορά θεώρησαν καθήκον να αρθρογραφήσουν για ένα θέμα που παλιότερα τους άφηνε από αδιάφορους μέχρι έκθαμβους για τον ντόρο που γινόταν γι' αυτό το "πανηγυράκι". Πιθανότατα, αντίστοιχη αρθρογραφία θα διαβάσουμε και τις επόμενες ημέρες - ελπίζω πως όχι πάντως. Να είμαστε όμως και ιστορικά ακριβείς: η πρώτη συμμετοχή της Ελλάδας στη Γιουροβίζιον με κυβέρνηση Αριστεράς ήταν πέρυσι, που η Ελλάδα προκρίθηκε στον τελικό και τερμάτισε στην ίδια θέση με το 2014, όταν κυβερνούσαν άλλα κόμματα.
Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που πολιτικοποιείται η Γιουροβίζιον. Ξεχνάει κανείς τις "χρυσές εποχές" στα μέσα των 00s, όταν πολιτικοί πουλούσαν μούρη στους εθνικούς τελικούς ή όταν υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή έφτασε στο σημείο να συμπεριλάβει στις "επιτυχίες" της ελληνικής κυβέρνησης την τρίτη θέση του Σάκη Ρουβά στη διοργάνωση του 2004, ο ίδιος άνθρωπος που δυο χρόνια μετά, στη Γιουροβίζιον της Αθήνας ήταν έτοιμος να πουλήσει μούρη παραδίδοντας το βραβείο στους νικητές, για να αλλάξει απόφαση την τελευταία στιγμή, επειδή δεν του άρεσαν οι Λόρντι! Ξεπεσμός και τότε, ξεπεσμός και τώρα με κάθε απόπειρα πολιτικοποίησης ενός μουσικού διαγωνισμού. Απλά θλιβερό!
Οι πραγματιστές:
Ναι, υπάρχουν κι αυτοί που πολύ απλά παραδέχονται ότι "Δεν άρεσε το τραγούδι μας. Τέλος". Άντε και του χρόνου να μάθουμε από τα λάθη των τελευταίων ετών, γιατί ο φετινός αποκλεισμός δεν ήταν παρά το επιστέγασμα ενός σερί κακών επιλογών, μπας και καταφέρουμε κάτι καλύτερο του χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου