Οι λαοί έχουν την τάση να υποτιμούν ή ακόμη και να ξεχνούν την ήττα τους σε μια πολεμική αναμέτρηση, πολύ περισσότερο όταν αυτή οδηγεί σε εθνική ταπείνωση. Μία τέτοια περίπτωση στην ελληνική ιστορία είναι η ήττα στον "ατυχή", όπως χαρακτηρίστηκε εκ των υστέρων, ελληνοτουρκικό πόλεμο τον Απρίλιο του 1897, τον οποίο οι ξένες εφημερίδες περιέγραψαν και ως "πόλεμο των 30 ημερών" λόγω της διάρκειάς του.
Το ενδιαφέρον των ξένων πολεμικών ανταποκριτών υπήρξε μεγάλο και, καθώς ο πόλεμος είχε ουσιαστικά προαναγγελθεί πολύ προτού ξεσπάσει, πολλοί βρέθηκαν στα πεδία των μαχών και έστειλαν τις ανταποκρίσεις τους στο εξωτερικό, που συχνά συνοδεύονταν και από φωτογραφικό υλικό. Μια εκτενής και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περιγραφή του πολέμου δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 1897 στο μηνιαίο περιοδικό "Harper's New Monthly Magazine". Το κείμενο υπέγραφε ο Ρίτσαρντ Χάρντιγκ Ντέιβις, ο οποίος είχε βρεθεί στο πλευρό των Ελλήνων στρατιωτών κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων.
Ο Ντέιβις δεν είχε καθόλου καλή άποψη για το αξιόμαχο του ελληνικού στρατού - και δεν είχε άδικο, κρίνοντας από την ταπεινωτική κατάληξη του πολέμου, καθώς οι Εύζωνες προτίμησαν την τακτική της τροπής σε φυγή! "Οι Έλληνες δεν γεννήθηκαν μαχητές ούτε εκπαιδευμένοι στρατιώτες", ήταν το συμπέρασμά του, αντιπαραβάλλοντας τους προγόνους μας με τους Σουδανούς, τους κυνηγούς κεφαλών του Βόρνεο, τους Ιρλανδούς και τους Γερμανούς.
"Στην Ελλάδα ο κάθε στρατιώτης ήταν μια μικρή μηχανή από μόνος του και όταν αποφάσιζε ότι ήταν η ώρα να γυρίσει και να τρέξει, δεν υπάρχει κάποιος οικείος αγκώνας/άγγιγμα να του υπενθυμίσει ότι δεν ήταν μόνος. Ήταν σίγουρος ότι ήταν το ίδιο έξυπνος όσο οποιοσδήποτε άλλος και εξίσου ικανός να διαπιστώσει πότε είχε φτάσει η κρίσιμη στιγμή και φυσικά αυτή έφτανε αρκετά συχνά", έγραφε σε κάποιο σημείο, σπεύδοντας πάντως να διευκρινίσει ότι "Αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι Έλληνες ήταν δειλοί. Αυτό θα ήταν υπερβολικά γελοίο να το υπονοήσω. Ορισμένοι από αυτούς, αξιωματικοί και άνδρες εξίσου, έδειξαν αξιοθαύμαστη ηρεμία και θάρρος και μια εξαιρετική γνώση του τι έπρεπε να κάνουν".
Τέλος πάντων, δεν έχει ίσως μεγάλη αξία να ασχοληθούμε λεπτομερέστερα με τον ατυχή εκείνο πόλεμο του 1897, ούτε με την ελλιπή στρατιωτική εκπαίδευση του τότε ελληνικού στρατού, που θα αποκαθιστούσε την αξιοπιστία του 15 χρόνια αργότερα με τους δύο βαλκανικούς πολέμους (1912-13). Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο από το ρεπορτάζ του Ρίτσαρντ Χάρντινγκ Ντέιβις ήταν οι φωτογραφίες, που το συνόδευαν και οι οποίες αποτύπωναν σκηνές από την ζωή των Ευζώνων και από τα πεδία των μαχών.
01. ΕΥΖΩΝΕΣ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΤΑ
02. ΕΥΖΩΝΕΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΝ ΤΗΝ ΒΟΝΙΤΣΑ ΜΕ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΗ ΣΑΛΑΩΡΑ
03. Η ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΓΚΑΡΙΜΠΑΛΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ
04. ΣΕΡΝΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΚΑΝΟΝΙ, ΠΟΥ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΦΘΗΚΕ ΣΤΗ ΣΑΛΑΩΡΑ
(Η σημαία που βλέπουμε ήταν η μοναδική ελληνική που ανέβηκε σε τουρκικό κτίριο κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως σημειωνόταν στη λεζάντα)
05. ΕΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΠΕΡΙΣΤΟΙΧΙΖΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ
06. ΒΕΛΕΣΤΙΝΟ
07. ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ
08. Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΒΕΛΕΣΤΙΝΟ
09. ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΒΕΛΕΣΤΙΝΟ
10. ΡΙΧΝΟΝΤΑΣ ΠΥΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΝΤΑΚΙ ΣΤΟ ΒΕΛΕΣΤΙΝΟ
11. Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗΣ ΤΖΟΝ ΜΠΑΣ ΔΙΕΥΘΥΝΕΙ ΤΑ ΠΥΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου