31 Ιανουαρίου 2012

ΤΑ "LIKE" ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΒΟΗΘΟΥΝ Ή ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΟΜΑΣΤΕ;


Στην ισλανδική, ηλεκτρονική εφημερίδα grapevine.is διάβασα ένα μικρό άρθρο-σχόλιο σχετικά με τη σύγχρονη μόδα να κάνουμε εύκολα "like" σε ότι διαβάζουμε στο διαδίκτυο. Αφορμή για το άρθρο αυτό αποτέλεσε ένα τραγικό γεγονός, ο θάνατος ενός 32χρονου αστέγου στην πρωτεύουσα της Ισλανδίας, το Ρέικιαβικ, μία εβδομάδα νωρίτερα. Η είδηση του θανάτου του άστεγου άντρα, που ονομαζόταν Loftur Gunnarsson και οι περιγραφές τον ήθελαν ψηλό, λεπτό, με μακριά γενειάδα και έντονα γαλάζια μάτια, δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της ισλανδικής εφημερίδας DV. Αρκετοί ήταν εκείνοι που συγκινημένοι σχολίασαν τη σχετική είδηση, όμως περισσότεροι - 523 άτομα μέχρι σήμερα - ήταν εκείνοι που προτίμησαν να κάνουν απλά "like". 

Το ερώτημα που θέτουν στο τέλος οι συγγραφείς του άρθρου (ο Páll Hilmarsson και η Anna Andersen) συμπυκνώνεται στο αν αυτός θα είναι ο τρόπος που θα εκφραζόμαστε οι άνθρωποι στο μέλλον, κάνοντας δηλαδή "like" σε ότι μας αρέσει. Παραθέτουν μάλιστα κι ένα απόσπασμα από το "προφητικό" για πολλούς μυθιστόρημα "1984" του Τζορτζ Όργουελ, όπου ο συγγραφέας περιγράφει το μέλλον ως μια εποχή όπου μια Νέα Γλώσσα θα περιορίσει το εύρος της σκέψης των ανθρώπων, οι οποίοι πλέον θα εκφράζονται "ακριβώς με μία λέξη, το νόημα της οποίας θα είναι αυστηρά προσδιορισμένο και όλα τα δευτερεύοντα νοήματά της θα διαγραφούν και θα ξεχαστούν... Κάθε χρόνο (θα υπάρχουν) όλο και λιγότερες λέξεις και το εύρος της συνείδησης θα γίνεται όλο και μικρότερο".
Το ερώτημα ωστόσο δεν είναι απλά αυτό που θέτουν οι δύο συγγραφείς του άρθρου, αλλά επεκτείνεται και στο τι εννοούμε πραγματικά με αυτό το "like". Στην προκειμένη περίπτωση μας αρέσει η είδηση του θανάτου του ενός νεαρού, άστεγου άνδρα; Θέλουμε να εκφράσουμε τη συμπάθειά μας, ότι συγκλονιστήκαμε από την τραγική είδηση, αλλά δεν ξέρουμε πώς να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας;
Και ποιο είναι το συναισθηματικό βάθος αυτού του "like", αν υπάρχει κάποιο βάθος βέβαια. Μήπως έτσι εκφράζουμε απλά ένα επιφανειακό, στιγμιαίο συναίσθημα συμπόνοιας, που θα το ξεχάσουμε στο επόμενο κλικ, όταν σε άλλη σελίδα στο ίντερνετ διαβάσουμε για τις τελευταίες περιπέτειες της Κιμ Καρντάσιαν ή κάποιου αγαπημένου μας σταρ; Ή μήπως είναι κάτι πιο σημαντικό από αυτό, ένας τρόπος δηλαδή να δημοσιευτεί η είδηση στη σελίδα μας στο facebook για να τη διαβάσουν οι "φίλοι" μας εκεί, να μεταφέρουμε με άλλα λόγια την είδηση σε ένα ευρύτερο κοινό ώστε να γίνει πιο γνωστή;
Μήπως δηλαδή το "like" είναι παρεξηγημένο, δεν είναι τόσο επιφανειακό όσο κατ' αρχήν φαίνεται, αλλά αποτελεί εργαλείο μετάδοσης μηνυμάτων σε όλον τον κόσμο. Εν τέλει, τι είναι πιο σημαντικό, να γράψουμε ένα κείμενο όπου εκδηλώνουμε πόσο συγκλονισμένοι νιώθουμε ή να διαδώσουμε μια πληροφορία, να ευαισθητοποιήσουμε περισσότερο κόσμο; Και τι είναι αυτό που προάγει την ανθρώπινη επικοινωνία αν όχι το ανταλλάξουμε πληροφορίες γύρω από τις οποίες ενδεχομένως και να τροφοδοτηθεί μια συζήτηση μεταξύ φίλων - έστω και μεταξύ των φίλων του facebook;
Απλά αναρωτιέμαι. Δεν ξέρω πώς σκέφτεται ο καθένας, ούτε θεωρώ ότι μπορούμε να προκαταβάλουμε ή πολύ περισσότερο να κρίνουμε τα κίνητρα ενός ατόμου - πόσο μάλλον αν είναι κάποιος που δε γνωρίζουμε τι πιστεύει και πώς σκέφτεται. Η δικιά σας άποψη ποια είναι; Θα κάνατε "like" σε μια τέτοια είδηση, όπως αυτή του θανάτου του αστέγου, και γενικά με ποια κριτήρια κάνετε "like" σε μια είδηση που διαβάζετε στο ίντερνετ; (Και για όσους έχουν την απορία, το συγκεκριμένο άρθρο του Páll Hilmarsson και της Anna Andersen έχει δεχτεί 59 "like" μέχρι στιγμής.)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου